"Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί" λέει ο σοφός λαός μας, προσδιορίζοντας με την παροιμία του μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση. Αυτή που αναπτύσσεται συνήθως ανάμεσα στους γονείς μας και τα παιδιά μας, ανάμεσα στο εγγόνι και σε παππουδογιαγιάδες, μέσα σε μια ομαλή οικογενειακή σχέση. Στον ελληνικό χώρο η ελληνική οικογένεια παρά τους κλυδωνισμούς που περνά τους νεότερους χρόνους διατηρεί μια κάποια συνοχή με τα μέλη της εφ΄όρου ζωής. Έτσι όσο τα παιδιά έχουν γονείς παραμένουν παιδιά, όσο μεγάλα και αν είναι Μεγαλώνουν μόνο όταν και οι δυο γονείς φύγουν απο τη ζωή. Οι γονείς δε σταματούν ποτέ να νοιάζονται γι ΄αυτά και να τα συντρέχουν. Για την εργαζόμενη γυναίκα η γιαγιά υποκαθιστούσε για χρόνια τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία μέχρι να αναπτυχθούν οι κοινωνικοί αυτοί θεσμοί στη χώρα μας. Κάθε ώρα δύσκολη ή εύκολη, όμως ώρα ανάγκης, θα επιστρατευθεί. Και ο παππούς απο κοντά για να νιώθει περισσότερη ασφάλεια η γιαγιά. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, όσο μεγάλη και κουρασμένη να είναι ξεχνά και τα χρόνια της και την κούραση και παίρνει δύναμη για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της καινούριας ζωής. Όλοι ομολογούν ότι κάνουν πράγματα για τα εγγόνια που δεν τα έκαναν στα παιδιά τους. Κι έχει μια εξήγηση. Τότε δεν σου άφηνε περιθώρια η δική σου βιοτική μέριμνα, τώρα είσαι πιο ελεύθερος, πιο δοσμένος, αλλά έχεις και μερική ευθύνη.
Η γιαγιά έχει τη δική της παιδαγωγική και ας μη ξέρει πολλά και επιστημονικά πράγματα πολλές φορές. Μια παιδαγωγική εξ ενστίκτου, βασισμένη στην απέραντη αγάπη και τρυφερότητα. Η παιδαγωγική της παραστατική, βιωματική και με εποπτικά μέσα τα αντικείμενα της καθημερινής εργασίας της, τόσο δελεαστικά για τους μικρούς, δίδει μια γνώση και μεταδίδει αδιόρατα ένα πολιτισμό. Ποιο παιδάκι δεν έπαιξε με το ζυμάρι της, ποιο δεν πήρε τον πλάστη και το ξυλίκι της, ποιο δεν έβγαλε τα κατσαρολικά απο τα ντουλάπια και δεν έπαιξε μουσική με τον τρίφτη και τα ταψάκια με την ανοχή αν όχι τη συνοδεία της γιαγιάς! Αμ αυτή η ραπτομηχανή και το κουτί με τα ραφτικά άλλος θαυμαστός κόσμος, όταν πετύχαινες τη γιαγιά να μην έχει προλάβει να τα μαζέψει ακούοντας να χτυπά η πόρτα και να καταφτάνεις. Μα και τα κατορθώματα των ηρώων και των θεών και η ιστορία της πατρίδας και τα Πάθη του Χριστού και των Αγίων η γιαγιά έχει ξεχωριστό τρόπο να τα διδάσκει. Και παραμύθια και ιστορίες απο η ζωή της και τη ζωή του παππού φτιάχνει και λέει. Το σπίτι της έχει πολλά καλούδια και όλο κάτι ετοιμάζει «φάε τούτο, έχω κι εκείνο» ετοιμάζει και ένα τάπερ να πάρεις για το σπίτι...........
Μα και του παππού η αποθήκη με τα εργαλεία μαστορικής και τα εργαλεία του κήπου είναι άλλος παράδεισος και άλλη πηγή γνώσης. Έτοιμος ο παππούς πάντα να μαστορέψει το ποδήλατο, να φτιάξει κατασκευή και να δουλέψει στον κήπο μαζί με το μικρό και να του πει πως κλαδεύει, πως φυτεύει και να βοηθήσει να ανακαλύψει το μαγικό κόσμο της φύσης. «Κοίτα τούτο και κοίτα το άλλο» τον ακούς να λέει. Η αλήθεια είναι όμως πως βαριέται πιο εύκολα απο τη γιαγιά και στρέφεται ξανά στα δικά του. Και όλο και κάποιο χαρτζιλίκι δίδουν για το μικρό κουμπαρά του μικρού.... Και όταν με το καλό ξεκινήσουν τα σχολειά το μεσημέρι έξω απο το σχολειό περιμένουν πάλι αρκετές γιαγιάδες και παππούδες με μια ανοιχτή αγκαλιά να παραλάβουν τους μικρούς μαθητές πια, μέχρι την ώρα που θα έρθουν οι γονείς με την πιο την πιο ζεστή αγκαλιά, γιατί, κακά είναι τα ψέματα, αλλά αυτή μόνο παρηγορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου