Γράφει ο Κώστας Σ. Χαρτζουλάκηςkchartz@otenet.gr
Στη δεκαετία του '90 μετά από ισχυρές πιέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας πολλές από τις αναπτυσσόμενες χώρες αλλά και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ ιδιωτικοποίησαν και το νερό (ύδρευση-αποχέτευση) στο όνομα των "διαρθρωτικών αλλαγών". Οι υποσχέσεις ήταν πολύ ελκυστικές. Φορολογικές απαλλαγές, ο ιδιωτικός τομέας είναι ανταγωνιστικός και πιο αποτελεσματικός, υπηρεσίες καλλίτερης ποιότητας, ιδιωτικά κεφάλαια για βελτίωση της ποιότητας του νερού και τιμές αποδεκτές από τους περισσοτέρους.
Σήμερα, πολλές πόλεις (Παρίσι), περιφέρειες (Βαυαρία), ακόμη και χώρες έχουν επιλέξει να κλείσουν το βιβλίο στην ιδιωτικοποίηση του νερού, και έχουν αρχίσει την επαναφορά του υπό δημοτικό ή κρατικό έλεγχο. Ο στόχος τους δεν είναι να επιστρέψουν στην προ-ιδιωτικοποίηση κατάσταση, αλλά να αναπτύξουν σύγχρονα συστήματα διαχείρισης του νερού για τον 21ο αιώνα υπό δημόσιο έλεγχο, που ικανοποιούν τις ανάγκες των πολιτών. Η λογική μάλιστα της κρατικοποίησης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια, γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονομικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου.
Την ίδια ώρα στη χώρα μας ψηφίστηκε, και δυστυχώς από μια "αριστερή" κυβέρνηση, η ιδιωτικοποίηση του νερού ως αναπτυξιακή δράση και "εργαλείο" εξόδου από την κρίση. Δεν κατάλαβαν τίποτα από τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης του νερού σε παγκόσμιο επίπεδο. Αντί να εξορθολογήσουν την λειτουργία των δημοτικών ή κρατικών επιχειρήσεων, τις "χαρίζουν" στους ιδιώτες για να αυξήσουν τα κέρδη τους, ιδιαίτερα στη σημερινή δυσμενή οικονομική συγκυρία. Δυστυχώς τις συνέπειες αυτής της απόφασης της Βουλής θα πληρώσουν και πάλι οι πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου