Πριν σαράντα μέρες μας άφησε χρόνους ο Παναγιώτης. Ένας παλιός Καστελλιανός απο μια οικογένεια με πολύ ανθρωπιά. Ο Παναγιώτης ήταν τεχνίτης επιπλοποιός που μαζί με άξιους συνεργάτες του έφτιαξαν έπιπλα, πόρτες και παράθυρα στα σπίτια μας, τέμπλα και ιερά έπιπλα σε εκκλησίες, έπιπλα και βιβλιοθήκες σε ιδρύματα. Ένας τεχνίτης που άφησε το στίγμα του στον πολιτισμό του τόπου μας. Ήταν ένας άνθρωπος, ευγενικός και ήρεμος. Ποτέ δεν θα τον έβλεπες νευριασμένο ή αγανακτισμένο, παρά τις ιδιοτροπίες και τις απαιτήσεις όλων εμάς των πελατών πολλές φορές. Εκείνο που χαρακτήριζε όμως το μαγαζί εργαστήριο του ήταν ότι σε διάλειμμα δουλειάς ή μετά το σχόλασμα ήταν τόπος συγκέντρωσης φίλων, ένα στέκι, ένα πέρασμα. Τόπος συζήτησης, για κοινωνικά και πολιτικά θέματα μια μικρή βουλή και πάντα με μια τσικουδιά. Εκεί πραγματοποιούνταν ο κοινωνικός ρόλος του μαγαζιού, πράγμα που σήμερα, όλο και εκλείπει με την εισβολή των πολυεθνικών και των «σούπερ μάρκετ». Ο Παναγιώτης έφτιαξε μια ωραία οικογένεια με την γυναίκα του την Μαρία,που του στάθηκε μέχρι τα δύσκολα υστερνά του, φύλακας άγγελος. Ευτύχησε να δει τρία καλά παιδιά και εγγόνια. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στα κοινά όπου του ζητήθηκε και σαν επίτροπος στους ναούς μας. Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα σαν φίλο και αγαπητό συντοπίτη.
Αιωνία του η μνήμη.
Η ψυχή αυτού εν αγαθοίς αυλισθήσεται
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου