Μια ενδιαφέρουσα απο κάθε άποψη αναφορά για την περίοδο της Γερμανοκατοχής και μια "μνήμη" που θα πρέπει να μείνει να μας θυμίζει τι έκαναν οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας εκείνα τα δύσκολα χρόνια, έρχεται απο την Δέσποινα Κουτσουνάκη, σχετικά με την τύχη κάποιων ανθρώπων απο το ναυάγιο του αγγλικού πλοίου στο κολπάκι της αρχαίας Φαλάσαρνας, αλλά και ενός γερμανικού υδροπλάνου που έπεσε στην θάλασσα στα δυτικά.
Γράφει λοιπόν.
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Με αφορμή την επέτειο της Μάχης της Κρήτης, την μάχη που σημάδεψε την σύγχρονη ιστορία του νησιού μας αλλά και της ζωές των οικογενειών μας.
Είχε γράψει η Μαρία Τζουγανάκη για τα γεγονότα της γερμανικής εισβολής στον Πλάτανο και για το Αγγλικό πλοίο που είχε βυθιστεί στον κόλπο της Φαλάσαρνας. Ανέφερε για το πλήρωμα που είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς, εκτός από δύο που κρύβονταν στην περιοχή και "χάθηκαν" αφήνοντας τον οπλισμό τους. Δεν χάθηκαν βέβαια. Τους είχε φυγαδεύσει ο πατέρας μου.
Έμαθα μάλλον τυχαία για αυτό το γεγονός. Είχαμε μεγαλώσει ακούγοντας καθημερινά ιστορίες για τους Γερμανούς, αλλά ο πατέρας δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του. Κάποια στιγμή με είχε ρωτήσει ο Γιώργος Τσατσαρωνάκης αν ο πατέρας μου έπαιρνε την σύνταξη που είχε δοθεί στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Μου φάνηκε παράξενο γιατί ο πατέρας μου δεν είχε υποβάλει τέτοιο αίτημα, ούτε είχε αναφέρει ποτέ κάτι για δική του συμμετοχή στην Αντίσταση, έτσι τον ρώτησα γιατί θα έπρεπε να πάρει. Μου είπε ότι ο πατέρας του, ο Χαρίτος Τσατσαρωνάκης, ήταν υπεύθυνος της Αντίστασης στον Πλάτανο και από αυτόν γνώριζε ότι και ο πατέρας μου ήταν οργανωμένος και ότι ο πατέρας μου είχε φυγαδεύσει δύο Αγγλους. Έτσι, ρώτησα τον πατέρα μου αν ήταν στην Αντίσταση. Ναι ήμουνε, ε κι ήντα πως ήμουνε; ήταν η απάντηση του. Τον ρώτησα γιατί δεν ζήτησε να πάρει την τιμητική σύνταξη. Σχεδόν θύμωσε. Εγώ δεν επολέμησα, εκείνοι που επολεμήσανε έπρεπε να πάρουνε. Τότε τον ρώτησα για τους δυο Άγγλους που μου είχε πει ο Γιώργης. Το επιβεβαίωσε. Τον ρώτησα τι τους έκανε και μου είπε ότι τους είχε οδηγήσει στα Εννιά Χωριά.
Το φθινόπωρο που ο θείος ο Μήτσος ήταν ακόμα στη ζωή, τρώγαμε συχνά τα μεσημέρια για παρέα. Πάλι ιστορίες για τους Γερμανούς.Τον ρώτησα για τους δυο Άγγλους και το επιβεβαίωσε και αυτός, ο πατέρας σου τσι πήρε μου είπε.Τον ρώτησα αν ήξερε που τους είχε οδηγήσει. Δεν γνώριζε. Ούτε στον αδερφό του δεν είχε μιλήσει. Ούτε στο βιβλίο του Λευτέρη Ηλιάκη που έχει γράψει για την Αντίσταση στο νομό Χανίων βρήκα κάποια αναφορά, παρ' όλο που ο Ηλιάκης είχε έρθει στο σπίτι μας δυο φορές και μιλούσαν με τον πατέρα μου, το θυμάμαι πολύ καθαρά και δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο για την επίσκεψη πέρα από πληροφορίες για το βιβλίο του.
Σε αυτήν την κουβέντα είχε πει και κάτι άλλο, όταν τον ρώτησα για τους Άγγλους. Ντα δεν είχε σώσει και τσι δυο Γερμανούς; Το άκουγα πρώτη φορά. Μιλούσε για το υδροπλάνο που είχε πέσει στο Κα'ι'κάκι. Σίγουρα ήταν υδροπλάνο αυτό που έπεσε εκεί , είχε πέδιλα όπως αυτά του σκι, έλεγε ο θείος.(Θυμάμαι τα συντρίμμια , κολυμπούσαμε από πάνω τους συχνά , αλλά τελευταία που πήγα δεν υπάρχει τίποτα εκεί.) Λοιπόν είδαν το υδροπλάνο να πέφτει και πήγαν, ο πατέρας μου ο Γιώργης ο Κουτσουνάκης, ο θείος μου ο Μήτσος ο Κουτσουνάκης και ο Γιώργης ο Αννουσάκης (Σκόμπυς). Είχε κακοκαιρία, ο καιρός ήταν δυτικός και οι δυο πιλότοι που βγήκαν, αν και ήταν πολύ κοντά στην ακτή δεν μπορούσαν να βγουν έξω και τα κύματα τους πήγαν στις Πλακούρες όπου θα τους κατασκότωναν, όπως έλεγε ο θείος. Τότε πήγε ο πατέρας μου και τους τράβηξε έξω.
Στην ίδια κουβέντα ρώτησα τον θείο και για μια άλλη ιστορία. Την είχα ακούσει παιδί , από τον θείο μου τον Γιώργη τον Μοτάκη, σε μια αποσπερίδα.Την μέρα που έπεφταν οι Γερμανοί, μια παρέα νεαρών αντρών βρισκόταν στον δρόμο, εκεί που είναι σήμερα το κατάστημα του Νίκου του Χριστοδουλάκη. Βλέπουν τον Μαυρόγιαννη (Γιάννη Αννουσάκη)να έρχεται τρέχοντας . Που πάεις μωρέ Γιάννη και τσιριτάς; τον ρώτησαν. Στο Καστέλι, πέφτουνε οι Γερμανοί! απάντησε ο Μαυρόγιαννης. Και που πάεις μωρέ, ντα έεις τουφέκι; Ντα δε θα σκοτώσω κιανένα να πάρω το δικό ντου; και συνέχισε να τρέχει.
Γελούσαν με αυτήν την ιστορία αλλά χαράχτηκε στην μνήμη μου σαν ιστορία απαράμιλλου μεγαλείου.
Και ο θείος έβαλε τα γέλια και το επιβεβαίωσε και συμπλήρωσε: Ντα δεν έφυγε και ο πατέρας απού το Λιβάδι μαζί με άλλους δυο να πάνε να πολεμήσουνε στο Καστέλι; Αλλά δεν θυμόταν ποιοι ήταν οι άλλοι δυο, ή δεν ήξερε. Όμως δεν έφτασαν στο Καστέλι, για κάποιο λόγο σταμάτησαν στην Καλυβιανή και μετά γύρισαν πίσω.
Με αφορμή την επέτειο της Μάχης της Κρήτης, την μάχη που σημάδεψε την σύγχρονη ιστορία του νησιού μας αλλά και της ζωές των οικογενειών μας.
Είχε γράψει η Μαρία Τζουγανάκη για τα γεγονότα της γερμανικής εισβολής στον Πλάτανο και για το Αγγλικό πλοίο που είχε βυθιστεί στον κόλπο της Φαλάσαρνας. Ανέφερε για το πλήρωμα που είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς, εκτός από δύο που κρύβονταν στην περιοχή και "χάθηκαν" αφήνοντας τον οπλισμό τους. Δεν χάθηκαν βέβαια. Τους είχε φυγαδεύσει ο πατέρας μου.
Έμαθα μάλλον τυχαία για αυτό το γεγονός. Είχαμε μεγαλώσει ακούγοντας καθημερινά ιστορίες για τους Γερμανούς, αλλά ο πατέρας δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του. Κάποια στιγμή με είχε ρωτήσει ο Γιώργος Τσατσαρωνάκης αν ο πατέρας μου έπαιρνε την σύνταξη που είχε δοθεί στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Μου φάνηκε παράξενο γιατί ο πατέρας μου δεν είχε υποβάλει τέτοιο αίτημα, ούτε είχε αναφέρει ποτέ κάτι για δική του συμμετοχή στην Αντίσταση, έτσι τον ρώτησα γιατί θα έπρεπε να πάρει. Μου είπε ότι ο πατέρας του, ο Χαρίτος Τσατσαρωνάκης, ήταν υπεύθυνος της Αντίστασης στον Πλάτανο και από αυτόν γνώριζε ότι και ο πατέρας μου ήταν οργανωμένος και ότι ο πατέρας μου είχε φυγαδεύσει δύο Αγγλους. Έτσι, ρώτησα τον πατέρα μου αν ήταν στην Αντίσταση. Ναι ήμουνε, ε κι ήντα πως ήμουνε; ήταν η απάντηση του. Τον ρώτησα γιατί δεν ζήτησε να πάρει την τιμητική σύνταξη. Σχεδόν θύμωσε. Εγώ δεν επολέμησα, εκείνοι που επολεμήσανε έπρεπε να πάρουνε. Τότε τον ρώτησα για τους δυο Άγγλους που μου είχε πει ο Γιώργης. Το επιβεβαίωσε. Τον ρώτησα τι τους έκανε και μου είπε ότι τους είχε οδηγήσει στα Εννιά Χωριά.
Το φθινόπωρο που ο θείος ο Μήτσος ήταν ακόμα στη ζωή, τρώγαμε συχνά τα μεσημέρια για παρέα. Πάλι ιστορίες για τους Γερμανούς.Τον ρώτησα για τους δυο Άγγλους και το επιβεβαίωσε και αυτός, ο πατέρας σου τσι πήρε μου είπε.Τον ρώτησα αν ήξερε που τους είχε οδηγήσει. Δεν γνώριζε. Ούτε στον αδερφό του δεν είχε μιλήσει. Ούτε στο βιβλίο του Λευτέρη Ηλιάκη που έχει γράψει για την Αντίσταση στο νομό Χανίων βρήκα κάποια αναφορά, παρ' όλο που ο Ηλιάκης είχε έρθει στο σπίτι μας δυο φορές και μιλούσαν με τον πατέρα μου, το θυμάμαι πολύ καθαρά και δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο για την επίσκεψη πέρα από πληροφορίες για το βιβλίο του.
Σε αυτήν την κουβέντα είχε πει και κάτι άλλο, όταν τον ρώτησα για τους Άγγλους. Ντα δεν είχε σώσει και τσι δυο Γερμανούς; Το άκουγα πρώτη φορά. Μιλούσε για το υδροπλάνο που είχε πέσει στο Κα'ι'κάκι. Σίγουρα ήταν υδροπλάνο αυτό που έπεσε εκεί , είχε πέδιλα όπως αυτά του σκι, έλεγε ο θείος.(Θυμάμαι τα συντρίμμια , κολυμπούσαμε από πάνω τους συχνά , αλλά τελευταία που πήγα δεν υπάρχει τίποτα εκεί.) Λοιπόν είδαν το υδροπλάνο να πέφτει και πήγαν, ο πατέρας μου ο Γιώργης ο Κουτσουνάκης, ο θείος μου ο Μήτσος ο Κουτσουνάκης και ο Γιώργης ο Αννουσάκης (Σκόμπυς). Είχε κακοκαιρία, ο καιρός ήταν δυτικός και οι δυο πιλότοι που βγήκαν, αν και ήταν πολύ κοντά στην ακτή δεν μπορούσαν να βγουν έξω και τα κύματα τους πήγαν στις Πλακούρες όπου θα τους κατασκότωναν, όπως έλεγε ο θείος. Τότε πήγε ο πατέρας μου και τους τράβηξε έξω.
Στην ίδια κουβέντα ρώτησα τον θείο και για μια άλλη ιστορία. Την είχα ακούσει παιδί , από τον θείο μου τον Γιώργη τον Μοτάκη, σε μια αποσπερίδα.Την μέρα που έπεφταν οι Γερμανοί, μια παρέα νεαρών αντρών βρισκόταν στον δρόμο, εκεί που είναι σήμερα το κατάστημα του Νίκου του Χριστοδουλάκη. Βλέπουν τον Μαυρόγιαννη (Γιάννη Αννουσάκη)να έρχεται τρέχοντας . Που πάεις μωρέ Γιάννη και τσιριτάς; τον ρώτησαν. Στο Καστέλι, πέφτουνε οι Γερμανοί! απάντησε ο Μαυρόγιαννης. Και που πάεις μωρέ, ντα έεις τουφέκι; Ντα δε θα σκοτώσω κιανένα να πάρω το δικό ντου; και συνέχισε να τρέχει.
Γελούσαν με αυτήν την ιστορία αλλά χαράχτηκε στην μνήμη μου σαν ιστορία απαράμιλλου μεγαλείου.
Και ο θείος έβαλε τα γέλια και το επιβεβαίωσε και συμπλήρωσε: Ντα δεν έφυγε και ο πατέρας απού το Λιβάδι μαζί με άλλους δυο να πάνε να πολεμήσουνε στο Καστέλι; Αλλά δεν θυμόταν ποιοι ήταν οι άλλοι δυο, ή δεν ήξερε. Όμως δεν έφτασαν στο Καστέλι, για κάποιο λόγο σταμάτησαν στην Καλυβιανή και μετά γύρισαν πίσω.
Για το αγγλικό Tank Landing Craft Mk1 έχει ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια ο Michael James Bendon και εδώ μπορείτε να βρείτε κάποιες πληροφορίες για αυτό αν και η έρευνα συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου