Γράφει ο Γ. Πευκιανάκης
Το ευρωπαϊκό όραμα :Οι μεγάλοι ηγέτες που οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν επίγνωση των δυσκολιών που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Βασική βέβαια ήταν η υπέρβαση της εθνικής ταυτότητας και η διαμόρφωση της συνείδησης του Ευρωπαίου πολίτη που έπρεπε να κατακτηθεί σταδιακά. Τρία στοιχεία συνθέτουν το όραμα αυτό. Ήταν ένας ενιαίος γεωγραφικός ιστορικός χώρος με μια ιδιαίτερη διαδρομή στον χρόνο.
Ο σημερινός Ευρωπαίος μετά από δυο γενεές ίσως αγνοεί περισσότερα από όσα θα έπρεπε να γνωρίζει και οι σημερινοί ηγέτες φαίνονται τόσο μικροί όχι μόνο για την χώρα τους αλλά και στο ό,τι εκπροσωπούν στον κομματικό τους χώρο
Ήταν το -1957- μια οικονομική ένωση -εξ- κρατών που θα στόχευε να γεφυρωθούν οι ανισότητες, ώστε να εξαλειφθούν οι βασικές αιτίες που οδήγησαν σε πολέμους και εκατόμβες θυμάτων..
Η Ελληνική θέση υπό μερική αμφισβήτηση, γύρω στα -1980 κ. ε.- έγινε κατάφαση και στη συνέχεια με ενθουσιασμό είδαμε να φθάνουν οικονομικά πακέτα για έργα που δεν γινόντουσαν όπως έπρεπε, αλλά και επιδοτήσεις πάσης φύσεως που μαζί με την αλόγιστη οικονομική πολιτική αύξησαν την σπατάλη, αύξησαν τις εισαγωγές μείωσαν την εργατικότητα και την αγροτική παραγωγή, και τέλος αποβιομηχανοποίησαν την όλη οικονομία.
Ο Κ. Καραμανλής πρώτος προέβλεψε ότι, αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε σταθερότητα απέναντι σε εθνικούς κινδύνους, έπρεπε να ενταχθούμε στην τότε Ε.Ο.Κ. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου επειδή, όταν ήρθε στην εξουσία, έπεισε τους Ευρωπαίους ότι είναι αναγκαία η σύγκλιση των οικονομιών και εξασφάλισε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα. Αλλά και ο Κώστας Σημίτης με το σαφή ευρωπαϊκό του προσανατολισμό και τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα που προώθησε. Όλα αυτά επισήμως αλλά….
Είναι ταμπού ακόμη και σήμερα να μιλήσομε για ανεξέλεγκτη σπατάλη, επειδή υπήρξε ένας λαϊκός ενθουσιασμός των μεν την δεκαετία του -80 αλλά και των δε αρχές του -90. Ακολούθησε η προοπτική του ενιαίου νομίσματος προς το 2000 και η κατάχρηση των Ολυμπιακών και όσα μετέπειτα επέσπευσαν την χρεωκοπία.
Αλλά και για το χρηματιστήριο τι μάθαμε ; Εκεί με πλήρη άγνοια για τους πολλούς παίχθηκε και χάθηκε – από την Ελλάδα- η συσσωρευμένη οικονομία δυο γενεών.
Τι να γνωρίζουν σήμερα για την Ευρώπη οι νεότεροι ψηφοφόροι; Πόσα από την εγκληματική ρουσφετολογική οικονομική πολιτική των μεγάλων κομμάτων; Ακόμη και μετά το 2010, ο εξυπνωτακισμός, ο εθνοπατριωτισμός και ο άκρατος λαϊκισμός του πολιτικού συστήματος, παρ’ ολίγον να μας οδηγήσει στην καταστροφή.
Και μετά πώς ήλθε η σωτηρία; Με την εκχώρηση του εθνικού μας πλούτου και την επικυριαρχία των μνημονίων;
Ποιος πιστεύει σήμερα ότι έχει η Ευρώπη οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική αλληλεγγύη; κι όμως ζούμε μια αδήριτη αναγκαιότητα, στη σκοτεινή παγκοσμιοποίηση της οικονομίας
Από τη μια την αντιφατική αντίληψη σε μια γενικότερη κρίση, όταν αίφνης συμπολεμούμε κατά της Ρωσίας σ’ ένα αδιανόητο γεωστρατηγικό παιγνίδι των Αμερικανών, εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδο οικονομία και εγκλημάτων κατά του ανθρωπισμού. Από την άλλη την σιωπήτων περισσοτέρων για τα εγκλήματα στην «Παλαιστίνη»
Αναγνωρίζεται, ότι ζούμε σε μια κρίσιμη στιγμή και η ευθύνη, όπως πάντα, είναι φυσικά των ηγετών αλλά και των πολιτών. Η Ευρώπη δεν πείθει. Η οικονομική ακμή της Ανατολής δεν είναι άσχετη με τη υπαρξιακή αγωνία της ηγεμονίας της Δύσης. Αν υπήρχαν ηγέτες ακόμη και ένας! θα είχαμε όραμα, η υπάρχουσα θολή ατμόσφαιρα κανένα καλό δεν προμηνύει.
Ας είμαστε προσεκτικοί με την δημοκρατία μας, πρέπει να ξέρουμε από την ιστορία, ότι όσοι επαγγέλλονταν την αλλαγή του κόσμου – οι των άκρων- ή οδήγησαν στην τραγωδία τους λαούς τους ή σε ολοκληρωτικά καταστροφικά καθεστώτα.
Από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των ανθρώπινων κοινωνιών είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπει σε ένα παραβάν, να επιλέξει. Αυτή η διαδικασία, αυτό το όπλο μπορεί να κρίνει το μέλλον μας.
Οι Ευρωεκλογές φαίνονται περιττή διαδικασία; Αν κρίνομε , ποιοι προβάλλονται ως υποψήφιοι;
Δυστυχώς στον προεκλογικό λόγο αντί να συζητιούνται τα μεγάλα ευρωπαϊκά και παγκόσμια προβλήματα, τα κόμματα με μικροπολιτικές θεωρήσεις αναλώνονται σε καθαρά εσωτερικά θέματα που μπορεί να είναι σοβαρά, δεν κρίνονται όμως τώρα. Η Ευρώπη που θέλουμε πρέπει να είναι κατάκτηση όλων μας. Στον παγκόσμιο ανταγωνισμό η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ολοκλήρωσή της -οπότε συμβεί- μπορεί να πρωτοστατήσει και κάθε μορφής ευρωσκεπτικισμός πρέπει να έχει εποικοδομητική θέση.
Τι θα ψηφίσομε; Η ιστορία διδάσκει ότι το απρόοπτο πολλές φορές διαμορφώνει τις εξελίξεις.
Στην πατρίδα μας μετά το 2015 όλοι πια έχομε διδαχθεί: η κεντρική πολιτική της οικονομίας μας είναι μονόδρομος αλλά δεν μας λείπει η αμετροέπεια. Από τον κοινοτάρχη μέχρι τον πρωθυπουργό λιγότερο ή περισσότερο η αλαζονεία και η προς ίδιον όφελος νομή της εξουσίας χαρακτηρίζουν πολλούς από τους πολιτικούς μας- όσο περισσότερο ισχυρός αισθάνεται τόσο χειρότερα -.
Παράδειγμα η σημερινή διακυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, μια ιδιαιτερότητα με πολύ θετική προοπτική και ένα χρόνο τώρα τί έχει κάνει σημαντικό για την κοινωνία;.
Το έγκλημα κατά της οικογένειας «του γάμου» των ομοφυλοφύλων.
Την αντισυνταγματική νομιμοποίηση ιδιωτικών κολλεγίων σε πανεπιστήμια , όταν δεν έγινε απολύτως τίποτα επιπλέον για την κατ’όνομα δημόσια παιδεία.
Την συνεχιζόμενη κραυγαλέα απαξίωση της δημόσιας υγείας- κρίμα.!!!
Έχοντας πολλά αυτονόητα και περιττά να λέμε, ας μείνομε στο κατά συνείδηση. Η Ευρώπη είναι πολύ περισσότερα από τις Βρυξέλλες και την Ευρωβουλή.
Κάποτε να ελπίζομε στη μεγάλη υπέρβαση. Στην πραγματοποίηση του οράματος των ιδρυτών. Οι καιροί εγκυμονούν ! (Η κάλπη είναι γκαστρωμένη) που έλεγε ο αείμνηστος Φλωράκης- Και ας μην ξεχνούμε ότι οι ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι δικές μας.
Το ευρωπαϊκό όραμα :Οι μεγάλοι ηγέτες που οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν επίγνωση των δυσκολιών που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Βασική βέβαια ήταν η υπέρβαση της εθνικής ταυτότητας και η διαμόρφωση της συνείδησης του Ευρωπαίου πολίτη που έπρεπε να κατακτηθεί σταδιακά. Τρία στοιχεία συνθέτουν το όραμα αυτό. Ήταν ένας ενιαίος γεωγραφικός ιστορικός χώρος με μια ιδιαίτερη διαδρομή στον χρόνο.
Ο σημερινός Ευρωπαίος μετά από δυο γενεές ίσως αγνοεί περισσότερα από όσα θα έπρεπε να γνωρίζει και οι σημερινοί ηγέτες φαίνονται τόσο μικροί όχι μόνο για την χώρα τους αλλά και στο ό,τι εκπροσωπούν στον κομματικό τους χώρο
Ήταν το -1957- μια οικονομική ένωση -εξ- κρατών που θα στόχευε να γεφυρωθούν οι ανισότητες, ώστε να εξαλειφθούν οι βασικές αιτίες που οδήγησαν σε πολέμους και εκατόμβες θυμάτων..
Η Ελληνική θέση υπό μερική αμφισβήτηση, γύρω στα -1980 κ. ε.- έγινε κατάφαση και στη συνέχεια με ενθουσιασμό είδαμε να φθάνουν οικονομικά πακέτα για έργα που δεν γινόντουσαν όπως έπρεπε, αλλά και επιδοτήσεις πάσης φύσεως που μαζί με την αλόγιστη οικονομική πολιτική αύξησαν την σπατάλη, αύξησαν τις εισαγωγές μείωσαν την εργατικότητα και την αγροτική παραγωγή, και τέλος αποβιομηχανοποίησαν την όλη οικονομία.
Ο Κ. Καραμανλής πρώτος προέβλεψε ότι, αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε σταθερότητα απέναντι σε εθνικούς κινδύνους, έπρεπε να ενταχθούμε στην τότε Ε.Ο.Κ. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου επειδή, όταν ήρθε στην εξουσία, έπεισε τους Ευρωπαίους ότι είναι αναγκαία η σύγκλιση των οικονομιών και εξασφάλισε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα. Αλλά και ο Κώστας Σημίτης με το σαφή ευρωπαϊκό του προσανατολισμό και τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα που προώθησε. Όλα αυτά επισήμως αλλά….
Είναι ταμπού ακόμη και σήμερα να μιλήσομε για ανεξέλεγκτη σπατάλη, επειδή υπήρξε ένας λαϊκός ενθουσιασμός των μεν την δεκαετία του -80 αλλά και των δε αρχές του -90. Ακολούθησε η προοπτική του ενιαίου νομίσματος προς το 2000 και η κατάχρηση των Ολυμπιακών και όσα μετέπειτα επέσπευσαν την χρεωκοπία.
Αλλά και για το χρηματιστήριο τι μάθαμε ; Εκεί με πλήρη άγνοια για τους πολλούς παίχθηκε και χάθηκε – από την Ελλάδα- η συσσωρευμένη οικονομία δυο γενεών.
Τι να γνωρίζουν σήμερα για την Ευρώπη οι νεότεροι ψηφοφόροι; Πόσα από την εγκληματική ρουσφετολογική οικονομική πολιτική των μεγάλων κομμάτων; Ακόμη και μετά το 2010, ο εξυπνωτακισμός, ο εθνοπατριωτισμός και ο άκρατος λαϊκισμός του πολιτικού συστήματος, παρ’ ολίγον να μας οδηγήσει στην καταστροφή.
Και μετά πώς ήλθε η σωτηρία; Με την εκχώρηση του εθνικού μας πλούτου και την επικυριαρχία των μνημονίων;
Ποιος πιστεύει σήμερα ότι έχει η Ευρώπη οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική αλληλεγγύη; κι όμως ζούμε μια αδήριτη αναγκαιότητα, στη σκοτεινή παγκοσμιοποίηση της οικονομίας
Από τη μια την αντιφατική αντίληψη σε μια γενικότερη κρίση, όταν αίφνης συμπολεμούμε κατά της Ρωσίας σ’ ένα αδιανόητο γεωστρατηγικό παιγνίδι των Αμερικανών, εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδο οικονομία και εγκλημάτων κατά του ανθρωπισμού. Από την άλλη την σιωπήτων περισσοτέρων για τα εγκλήματα στην «Παλαιστίνη»
Αναγνωρίζεται, ότι ζούμε σε μια κρίσιμη στιγμή και η ευθύνη, όπως πάντα, είναι φυσικά των ηγετών αλλά και των πολιτών. Η Ευρώπη δεν πείθει. Η οικονομική ακμή της Ανατολής δεν είναι άσχετη με τη υπαρξιακή αγωνία της ηγεμονίας της Δύσης. Αν υπήρχαν ηγέτες ακόμη και ένας! θα είχαμε όραμα, η υπάρχουσα θολή ατμόσφαιρα κανένα καλό δεν προμηνύει.
Ας είμαστε προσεκτικοί με την δημοκρατία μας, πρέπει να ξέρουμε από την ιστορία, ότι όσοι επαγγέλλονταν την αλλαγή του κόσμου – οι των άκρων- ή οδήγησαν στην τραγωδία τους λαούς τους ή σε ολοκληρωτικά καταστροφικά καθεστώτα.
Από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των ανθρώπινων κοινωνιών είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπει σε ένα παραβάν, να επιλέξει. Αυτή η διαδικασία, αυτό το όπλο μπορεί να κρίνει το μέλλον μας.
Οι Ευρωεκλογές φαίνονται περιττή διαδικασία; Αν κρίνομε , ποιοι προβάλλονται ως υποψήφιοι;
Δυστυχώς στον προεκλογικό λόγο αντί να συζητιούνται τα μεγάλα ευρωπαϊκά και παγκόσμια προβλήματα, τα κόμματα με μικροπολιτικές θεωρήσεις αναλώνονται σε καθαρά εσωτερικά θέματα που μπορεί να είναι σοβαρά, δεν κρίνονται όμως τώρα. Η Ευρώπη που θέλουμε πρέπει να είναι κατάκτηση όλων μας. Στον παγκόσμιο ανταγωνισμό η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ολοκλήρωσή της -οπότε συμβεί- μπορεί να πρωτοστατήσει και κάθε μορφής ευρωσκεπτικισμός πρέπει να έχει εποικοδομητική θέση.
Τι θα ψηφίσομε; Η ιστορία διδάσκει ότι το απρόοπτο πολλές φορές διαμορφώνει τις εξελίξεις.
Στην πατρίδα μας μετά το 2015 όλοι πια έχομε διδαχθεί: η κεντρική πολιτική της οικονομίας μας είναι μονόδρομος αλλά δεν μας λείπει η αμετροέπεια. Από τον κοινοτάρχη μέχρι τον πρωθυπουργό λιγότερο ή περισσότερο η αλαζονεία και η προς ίδιον όφελος νομή της εξουσίας χαρακτηρίζουν πολλούς από τους πολιτικούς μας- όσο περισσότερο ισχυρός αισθάνεται τόσο χειρότερα -.
Παράδειγμα η σημερινή διακυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, μια ιδιαιτερότητα με πολύ θετική προοπτική και ένα χρόνο τώρα τί έχει κάνει σημαντικό για την κοινωνία;.
Το έγκλημα κατά της οικογένειας «του γάμου» των ομοφυλοφύλων.
Την αντισυνταγματική νομιμοποίηση ιδιωτικών κολλεγίων σε πανεπιστήμια , όταν δεν έγινε απολύτως τίποτα επιπλέον για την κατ’όνομα δημόσια παιδεία.
Την συνεχιζόμενη κραυγαλέα απαξίωση της δημόσιας υγείας- κρίμα.!!!
Έχοντας πολλά αυτονόητα και περιττά να λέμε, ας μείνομε στο κατά συνείδηση. Η Ευρώπη είναι πολύ περισσότερα από τις Βρυξέλλες και την Ευρωβουλή.
Κάποτε να ελπίζομε στη μεγάλη υπέρβαση. Στην πραγματοποίηση του οράματος των ιδρυτών. Οι καιροί εγκυμονούν ! (Η κάλπη είναι γκαστρωμένη) που έλεγε ο αείμνηστος Φλωράκης- Και ας μην ξεχνούμε ότι οι ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι δικές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου