Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

   

«ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ», ο τίτλος του βιβλίου που έγραψες αδελφάκι μου. 
Γιάννη μου, πόσο ωραία γραφή έχεις, θαύμασα τον Συνειρμό της σκέψης σου, τη συγγραφή σου...
Αν και δεν το έχω τελειώσει ακόμη, γιατί δεν είμαι σε θέση να διαχειριστώ στο μυαλό μου, την απώλειά σου, πονάει η καρδιά μου.
  Δεν το πιστεύω ότι εσύ ο δυνατός άνδρας, ο τολμηρός, ο δίκαιος, ο ευαίσθητος με «ψυχή μικρού παιδιού», ο νέος, ο ωραίος, ο Άρχοντας, ο δυναμικός, ο μπεσαλής ο «πριβέ», που στο πέρασμά σου μύριζε το άρωμα σου, σκορπούσε αρχοντιά και αρώματα άνοιξης, έφυγες, δεν είσαι πια κοντά μας.
Το βήμα σου βαρύγδουπο και πολύ χαρακτηριστικό, αντρικό, σταθερό ενέπνεε εμπιστοσύνη και δύναμη. Άνδρας παλιάς κοπής.
Αυτός ήταν ο αδελφός μου, ο Γιάννης μου. Και ήμουν υπερήφανη για τον αδελφό μου που βοηθούσε τους ανθρώπους του λυπόταν πολύ, που αγαπούσε πολύ...
Είχαμε δύο υπέροχους γονείς που μας έμαθαν να πορευόμαστε τίμια και με αξιοπρέπεια και να είμαστε στήριγμα ο ένας για τον άλλο, μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα.
Μικρά παίξαμε, τρέξαμε στις αλάνες του Καστελλιού. Μεγαλώνοντας αποκτήσαμε ο κάθε ένας τα παιδιά μας, αργότερα τα εγγόνια. Έχεις τέσσερα υπέροχα εγγονάκια που δεν θα τα δεις να μεγαλώνουν και να ανθίζουν και ρωτάω με παράπονο «ΓΙΑΤΙ;»
Τα τελευταία πέντε έξι χρόνια ήσουν ευτυχισμένος με τη σύντροφό σου, μια ευγενική ψυχή που σε λάτρεψε και εσύ το ίδιο κι ένιωσες μαζί της την Αγάπη, τη θαλπωρή, τη ζεστασιά, τη γαλήνη, την εμπιστοσύνη, την ηρεμία, τη στοργή, την αγκαλιά και κάνατε όνειρα και ήταν όλα τόσο ωραία πλάι της.
Όμως η μοίρα τα θέλησε αλλιώς, όλα ανατράπηκαν γιατί ήρθε μια αρρώστια που δεν είχε θεραπεία. «ALS» λέγεται η «κυρία» αυτή που ήρθε στη ζωή μας ακάλεστη και τα διέλυσε όλα. Ταλαιπωρήθηκες πολύ καρδιά μου, δύσκολη αρρώστια, όμως ήσουν τόσο γενναίος και πολέμησες σαν λιοντάρι κι ελπίζαμε ότι ίσως γίνει κάποιο θαύμα... Λύγισες όμως, αδελφάκι μου... Κεράκια αναμμένα η σύντροφός σου και ο Μανώλης σου, το αντράκι σου, το παιδί σου κι η κόρη σου η Μαντούλα (όσο μπορούσε). Στο πλάι σου στο Νοσοκομείο και στο σπίτι περάσαμε δύσκολα, όμως δεν άντεξες...

Κι ήρθα στην εκκλησία και σε είδα αδελφάκι μου εκείνη την πικρή μέρα του αποχωρισμού κι ήσουν τόσο όμορφος. Νόμιζα ότι κοιμόσουν κι όλα αυτά που ζούσα ήταν ένα κακό όνειρο, αλλά δεν ήταν... Κι έσκυψα και σ' αγκάλιασα και σε φίλησα κι ήσουν τόσο παγωμένος που ήθελα να απλώσω την καρδιά μου επάνω σου να σε ζεστάνω να μην κρυώνεις, αλλά τι καρδιά να απλώσω αδελφάκι μου που έσταζε πικρό και παγωμένο αίμα για την απώλειά σου...
Δύσκολες ώρες, δύσκολες στιγμές, ο χρόνος έχει σταματήσει... μου λείπεις πολύ. Νομίζω ότι θα περάσει το όνειρό το κακό και θα είναι όλα καλά, αλλά τίποτα.
Δανείζομαι ένα στίχο από το βιβλίο σου που μου άρεσε:
Από την άκρη των ακριών ώστε να πας στην άλλη
στέκουνε τάβλες αργυρές, στρώμια μαλαματένια
ποτήρια με τις ερωτιές κι απού τα δει πλανάται
και πέρασεν ο βασιλιάς κι είδετα κι επλανέθη,
Χριστέ μην ήμουν βασιλιάς, Χριστέ μην ήμουν ρήγας,
να πέζευα, να χόρευα, καλιά στα όρη ελεύθερος παρά στον κάμπο δούλος
θωρώ τον κόσμο από ψηλά κι είναι δικός μου ούλος
Εκεί ψηλά είσαι τώρα αδελφάκι μου και είναι ο κόσμο σου ούλος.
Τώρα είσαι στην αγκαλιά της Μάνας μας και του πατέρα μας.
Σίγουρα θα τα λέτε και με το φιλιοτσάκι μου, τον άλλο Γιάννη που έφυγε κι αυτό νωρίς και ξαφνικά κι έλιωσε την καρδιά της οικογένειάς του και της Μανούλας του που είναι απαρηγόρητη. Να του πεις ότι και η νονά του δεν τον ξέχασε ποτέ.
Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους σου που ήταν μαζί σου κάθε βράδυ και λέγατε τα αστεία σας. Ο φίλος σου ο Χρήστος έρχεται κάθε μέρα και αφήνει ένα λουλούδι στην πόρτα
Πολύ συγκινητικό.
Να ευχαριστήσω ξεχωριστά τον παπά Μανώλη για την Αγάπη που έχει προς την οικογένειά μου και μνημονεύει με ωραίο λόγια τους αγαπητούς γονείς μου και τώρα για τον αδελφό μου...
 Να ευχαριστήσω τους γιατρούς στη Β' Παθολογική του νοσοκομείο Χανιών που με τόση αγάπη φρόντισαν τον αδελφό μου, είχαν μια ζεστή αγκαλιά για μας κι έλεγαν ότι ήταν άρχοντας και ξεχωριστός κι ότι ήταν δυνατός ο αδελφός με τα αστεία του που δεν λύγισε και δεν φοβόταν. Γενναίος ως το τέλος. Αυτός ήταν ο αδελφός μου... 

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΥ
 «Σ’ αγαπώ αδελφάκι μου» και θα σ' αγαπώ για πάντα
Στέλλα Ροδουσάκη- Αρβανιτοπούλου