ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΣΑΜΟ: ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ

Μία κοινωνία οφείλει διαρκώς να επενδύει, πρωτίστως, σε δύο τομείς για να μπορεί να προχωρά, με ασφάλεια και ελπίδα, στο μέλλον. Στην Υγεία και στην Παιδεία. Η Κίσαμος είναι, δυστυχώς, παράδειγμα προς αποφυγή.
Η εικόνα του Κέντρου Υγείας Κισάμου αποκαρδιωτική. Η υποστελέχωση άκρως ανησυχητική. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι για την υποστελέχωση αυτή δεν υπήρξε καμία αποτελεσματική πρωτοβουλία αντιμετώπισης του προβλήματος από τους εκλεγμένους εκπροσώπους της τοπικής μας κοινωνίας, δηλαδή από τη Δημοτική Αρχή, αλλά χρειάστηκε να κινητοποιηθούν πολίτες.
Πολίτες που αγωνιούν, που απογοητεύονται, που αγανακτούν και που διαπιστώνουν ότι αν συμβεί κάτι σε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο το ασθενοφόρο στο Κέντρο Υγείας Κισάμου δεν θα σπεύσει να το παραλάβει επειδή δεν υπάρχει οδηγός!
Τα θέματα της Υγείας δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου Κισάμου, θα πουν κάποιοι. Τυπικά, αυτό είναι σωστό. Δεν σημαίνει, όμως, ότι ο Δήμος θα πρέπει να συνεχίσει να παρακολουθεί, ως θεατής, όσα εκτυλίσσονται, όπως δυστυχώς κάνει μέχρι και σήμερα. Το αντίθετο οφείλει να κάνει: να βγαίνει μπροστά και να δίνει διαρκείς «μάχες» για την κτηριακή αναβάθμιση του Κέντρου Υγείας, τη στελέχωση με το αναγκαίο ιατρικό και λοιπό προσωπικό, τον εκσυγχρονισμό του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού, τη διαρκή βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Όμως, ολοκληρωμένη αναπτυξιακή στρατηγική στον Δήμο Κισάμου δεν υφίσταται. Αρκεί μια ματιά στις βασικές υποδομές. Η Δημοτική Αρχή «τσαλαβουτά» στην καθημερινότητα με τρόπο πρόχειρο, αποσπασματικό, αναποτελεσματικό, με βήματα απελπιστικά αργά και με βασική της προσδοκία να λύσουν τα προβλήματα... άλλοι, ενώ αυτή εξαντλεί την όποια παρεμβατικότητά της σε κάποια τηλεφωνήματα, ίσως και σε κάποια έγγραφα, που συνήθως δεν φέρνουν αποτελέσματα.
Όσο αυτή η απραξία, η προχειρότητα, η αδιαφορία και το έλλειμμα σχεδιασμού ακόμα και για τις βασικότερες ανάγκες της τοπικής κοινωνίας επιβραβεύεται, τόσο θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε την αναπτυξιακή υστέρηση της Κισάμου, ενός «προικισμένου» τόπου που θα μπορούσε -και μπορεί, πραγματικά μπορεί- να έχει μια άλλη, εντελώς διαφορετική πορεία. Μια πορεία καλύτερη, που θα μετέτρεπε σταδιακά την Κίσαμο σε υπόδειγμα και όχι σε παράδειγμα προς αποφυγή και που θα μας έκανε να νιώθουμε περήφανες και περήφανοι για την ιδιαίτερη πατρίδα μας.