Συμπληρώνοντας την ωραία αναφορά της για την Μονή της Χρυσοσκαλίτισσας της Κωνσταντίνας Λιτσαρδάκη ΕΔΩ ξαναρτώ μια παλαιότερη της Ευτυχίας Δεσποτάκη για τους παλαιούς μοναχούς και μοναχές της Μονής!
Ο Γιαλός ήταν η έξοδος του Εννιαχωριανού φαραγγιού στο Λιβυκό πέλαγος με ορόσημο την Παναγία, τη Χρυσσοσκαλίτισσα. Η Παναγία ήταν το μοναστήρι τους. Το μοναστήρι που άνθρωποι από την ίδια περιοχή, στήριξαν λειτούργησαν για χρόνους πολλούς και ταυτίστηκαν με το μοναστήρι.
Η μοναχή Ευφημία από τη Τζιτζιφιά ( Βατσολάκη το γένος κατά κόσμον), ο πατήρ Γρηγόριος Πλοκαμάκης, η Θεοδότη (Κολοκοτρώνη το γένος κατά κόσμον), από τα Πλοκαμιανά, ο Νεκτάριος Παπαδάκης από τα Περβόλια Κισάμου. Προσωπικότητες που δέθηκαν με τον κόσμο της περιοχής και που έκαναν και τους ανθρώπους να θεωρούν δικό τους το μοναστήρι. Κανείς απο τα γειτονικά χωριά δεν κατέβαινε στο γιαλό, χωρίς να περάσει από την Παναγία. Η κορύφωση για όλους ήταν το Δεκαπενταύγουστο που όλοι έφταναν από νωρίς την παραμονή για τη μεγάλη γιορτή της Κοίμησης.
Κατασκήνωναν έξω στην αυλή του μοναστηριού όπου παρακολουθούσαν και την ολονυκτία, ή κάτω στο μοναστήρι στην ύπαιθρο,κάτω απο κάποιο απο τα αραιά δέντρα τότε...
Ο πατήρ Γρηγόριος τυφλός για πολλά χρόνια μέχρι το βαθύ του γήρας, συμμετείχε στις ακολουθίες. Ο τάφος του στη Δυτική πλευρά του μοναστηριού σε μια κόχη πλάι στην είσοδο της εκκλησίας. Φέρει το επίγραμμα που ο ίδιος επέλεξε.
«Ορώ σε τάφε και δειλιώ σου την θέαν. Οι οφθαλμοί μου στάζουν καρδιοστάλακτον δάκρυ. Άι Άι θάνατε τις δύναται φυγείν σε ..... Είναι το επίγραμμα στο οποίο αναφέρεται ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο "Αναφορά στο Γκρέκο" όπου κάνει αναφορά στο Μοναστήρι της Χρυσοσκαλίτισσας. Απλά παραφράζει το επίγραμμα γράφοντας «ε ε θάνατε δε σε φοβούμαι..........» Το επίγραμμα μέχρι πρότινος δύσκολα διακρινόταν.
Ίσως μια αναπαλαίωση θα ανεδείκνυε τον τάφο και το επίγραμμα. Άλλωστε νέοι μοναχοί σήμερα αναπαλαίωσαν και ανέδειξαν τη μονή, συνεχίζοντας την ιστορία της και την προσφορά καταφυγής στους ευσεβείς προσκυνητές που αναζητούν παραμυθίαν.
Η μοναχή Ευφημία από τη Τζιτζιφιά ( Βατσολάκη το γένος κατά κόσμον), ο πατήρ Γρηγόριος Πλοκαμάκης, η Θεοδότη (Κολοκοτρώνη το γένος κατά κόσμον), από τα Πλοκαμιανά, ο Νεκτάριος Παπαδάκης από τα Περβόλια Κισάμου. Προσωπικότητες που δέθηκαν με τον κόσμο της περιοχής και που έκαναν και τους ανθρώπους να θεωρούν δικό τους το μοναστήρι. Κανείς απο τα γειτονικά χωριά δεν κατέβαινε στο γιαλό, χωρίς να περάσει από την Παναγία. Η κορύφωση για όλους ήταν το Δεκαπενταύγουστο που όλοι έφταναν από νωρίς την παραμονή για τη μεγάλη γιορτή της Κοίμησης.
Κατασκήνωναν έξω στην αυλή του μοναστηριού όπου παρακολουθούσαν και την ολονυκτία, ή κάτω στο μοναστήρι στην ύπαιθρο,κάτω απο κάποιο απο τα αραιά δέντρα τότε...
«Ορώ σε τάφε και δειλιώ σου την θέαν. Οι οφθαλμοί μου στάζουν καρδιοστάλακτον δάκρυ. Άι Άι θάνατε τις δύναται φυγείν σε ..... Είναι το επίγραμμα στο οποίο αναφέρεται ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο "Αναφορά στο Γκρέκο" όπου κάνει αναφορά στο Μοναστήρι της Χρυσοσκαλίτισσας. Απλά παραφράζει το επίγραμμα γράφοντας «ε ε θάνατε δε σε φοβούμαι..........» Το επίγραμμα μέχρι πρότινος δύσκολα διακρινόταν.
Ίσως μια αναπαλαίωση θα ανεδείκνυε τον τάφο και το επίγραμμα. Άλλωστε νέοι μοναχοί σήμερα αναπαλαίωσαν και ανέδειξαν τη μονή, συνεχίζοντας την ιστορία της και την προσφορά καταφυγής στους ευσεβείς προσκυνητές που αναζητούν παραμυθίαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου