ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ / ΜΑΡΙΑ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ

 ΜΑΡΙΑ  ΗΛ.ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ
(Το γένος Μιχαλάκη)
...............
"Και των θνητών η γενεά
Των φύλλων ομοιάζει
Των φύλλων άλλα ο άνεμος σκορπά
και άλλα φυτρώνουν ως η άνοιξη
Τα δέντρα αναχλωραίνει...."
................
Με αυτούς τους στίχους ο θείος Όμηρος στην Ιλιάδα προσδιορίζει την αλλαγή της μορφής των κοινωνιών, καθώς φεύγουν οι παλιοί άνθρωποι και νέοι έρχονται στη θέση τους.
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει για το άλλο ημισφαίριο της ζωής φεύγει και ένα κομμάτι μικροιστορίας ενός τόπου. Όχι οτι γίνεται ο κόσμος πιο άσχημος, όχι.....απλά αλλάζει.
Πριν από λίγο καιρό έφυγε απο ανάμεσα μας μια ωραία και σεβαστή μορφή η  Μαρία Κακαουνάκη, σύζυγος του Ηλία, το γένος  Μιχαλάκη.
Η Μαρία Κακαουνάκη με καταγωγή απο τη Ρόκκα ήρθε σα  νύφη στο Καστέλλι, αγαπημένη σύζυγος του Ηλία.
Δεν ήρθε όμως ,μόνο σα νύφη στη νέα της οικογένεια. Ήρθε και σαν κόρη και μητέρα και σαν αδερφή γιατί το σπίτι είχε ορφανέψει απο τη μάννα και τα άλλα αδέρφια δεν είχαν κάνει ακόμη δική τους οικογένεια.
Η Μαρίκα με την ευαισθησία, την ευγένεια και την αξιοσύνη της στάθηκε στο ύψος  των περιστάσεων και ανάλαβε όλους τους ρόλους της φευγάτης μάννας. Πάντα στο πλάι του Ηλία βοηθός και συνεργάτης στο μαγαζί τους.
Για όλη της αυτή την προσφορά μίλησε, γεμάτος απο συγκίνηση με ωραία και μεστά λόγια  κατά την εξόδιο ακολουθία της ο κ. Μιχάλης Χατζογιαννάκης, γαμπρός της οικογένειας.
Με τον Ηλία δημιούργησαν μια ωραία οικογένεια με τρία παιδιά που μόρφωσαν, με τη σειρά τους έφτιαξαν οικογένειες και τους χάρισαν  εγγόνια.
Ο γιος τους ο Γιάννης συνεχίζει την οικογενειακή τους επιχείρηση στη πόλη μας επεκτεταμένη και επιτυχημένη.
Η Μ.Κ. πέρα απο την οικογένεια της, είχε και κοινωνική προσφορά, προσφέροντας υπηρεσίες στο Σύλλογο γυναικών της Κισάμου, συνεργάτης και αρωγός της Μητρόπολης. Στο συμβούλιο του Οδηγισμού που υπήρχε παλαιότερα στην πόλη μας.
Αθόρυβη και δραστήρια, η κουβέντα μαζί της με την ήρεμη ψιθυριστή φωνή της ήταν σταγόνες δροσιάς και ευγένειας.
Έφυγε απο τη ζωή, χωρίς να φθαρεί απο αρρώστια κι ανημπόρια.
Ο χρόνος την είχε σεβαστεί και της έδωσε πολλά περιθώρια, αν και της είχε στερήσει πολύ ενωρίτερα τον αγαπημένο της σύντροφο.
Εμείς όση τη γνωρίσαμε και τη συναναστραφήκαμε, συλλυπούμενοι τα παιδιά της και ευχόμενοι να έχουν χρόνους πολλούς  να τη θυμούνται, θα την έχουμε στο νού μας σαν μια εμβληματική παρουσία της κοινωνίας μας.
"Τον  δρόμον τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκε, της απόκειται ο της δικαιοσύνης στέφανος"
Αιωνία της η μνήμη.

Δεσποτακη-Πευκιανάκη Ευτυχία 

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ /ΑΡΤΕΜΙΣ ΜΑΡΗ

 

(το γένος Μαρκαντωνάκη)
Κάθε ένας και κάθε μία που φεύγει, για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, όταν, ο χρόνος  απαιτήσει το τέλος, παίρνει μαζί του και μια ολόκληρη εποχή και ιστορία των χρόνων που έζησε, τόσο προσωπική, όσο και κοινωνική.
Προ ημερών αποχαιρετήσαμε την μακαριστή πλέον  Άρτεμη Μαρκαντωνάκη, σύζυγο  Ιάκωβου Μαρή που μας άφησε χρόνους, έχοντας αυτή διανύσει πολλούς, αγγίζοντας τον αιώνα.
Για την κ. Άρτεμη αναφέρθηκε με ωραίο και μεστό λόγο ο αγαπητός και διακεκριμένος συντοπίτης μας κ. Ροδουσάκης Κυριάκος. Όμως θα ήθελα κι εγώ να προσθέσω δυο λόγια.
Την κ. Άρτεμη την θυμάμαι σαν μία καλοβαλμένη, ευγενική και χαμηλών τόνων κυρία που συχνά την συναντούσαμε τα καλοκαιρινά βράδια να κάθεται  κυρίως έξω απο το εμπορικό κατάστημα τους, των αδελφών Μαρή, όπως συνήθιζαν όλες οι γυναίκες των εμπόρων να κατεβαίνουν μαζί με τα παιδιά τους, όταν η αγορά της οδού Τζανακάκη ανθούσε τη δεκαετία του 1960......
Έτσι και αυτή με τα παιδιά της τη Βιβή και τη Δώρα...
Τη θυμάμαι πάντα στην εκκλησία, καθώς και σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις με άλλες γυναίκες του τόπου μας που, σήμερα οι θέσεις τους απομένουν στην ανάμνηση μας.
Αλλά  κυρίως τη θυμάμαι σαν μέλος του συλλόγου γυναικών Κισάμου, του συλλόγου Κυριών και δεσποινίδων 
"Κοινωνική Πρόνοια" που συχνά, ακολουθώντας τη μητέρα μου μικρό παιδί, στις συνεδριάσεις, μου άρεσε να την ακούω να καταθέτει κι αυτή τη γνώμη της για κάθε περίπτωση που υπήρχε χρεία και ανάγκη. Βλέπετε οι εποχές ήταν δύσκολες τότε, γιατί το κοινωνικό κράτος ήρθε πολύ αργότερα.
Από τα Τοπόλια, γνωστό κεφαλοχώρι της Κισάμου η καταγωγή της, κόρη του Μαρκαντώνη ο οποίος είχε χρηματίσει και βουλευτής του Ελευθ. Βενιζέλου, που πολλές φορές φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Μαρκαντώνη.
Ευγενής, ήρεμη όπως ήταν πάντα, έφυγε έχοντας πλάι τις κόρες της για το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας.
Καλό ταξίδι κ. Άρτεμη 

100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΣΤΕΛΙΟΥ ΚΙΣΑΜΟΥ

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια, ένας αιώνας που το 1ο Γυμνάσιο  Κισάμου 
(Γυμνάσιο Καστελλίου Κισάμου τότε) ανοικοδομείται.
Με πρωτοβουλία  του τότε Μητροπολίτη της περιοχής, Ανθιμου Λελεδάκη γίνεται έκκληση προς τους τοπικούς άρχοντες και φορείς, καθώς και τους απλούς πολίτες της περιοχής "υπέρ ανεγέρσεως εξαταξίου Γυμνασίου". Ενέργειες δραστήριων τοπικών παραγόντων συντελούν στην εξεύρεση χρημάτων  με την παρότρυνση όλοι να προσφέρουν, όσο ο καθένας μπορεί, τον οβολό του για το μεγάλο αυτό και πρωτοποριακό έργο της περιοχής μας.
Πράγματι, το έργο άρχισε και ολοκληρώθηκε κατά το ήμισυ.
Ήταν ένα  σύνολο δύο κτιρίων σε σχήμα Π το κάθε ένα. Ένα βόρειο Π με τη στενή πλευρά προς βορρά και ένα νότιο Π με τη στενή πλευρά προς Νότο.
Στις πλευρές των Π ήταν οι αίθουσες και τα γραφεία των καθηγητών. Τα δύο Π με τα σκέλη τους σχημάτιζαν μια εσωτερική αυλή, όπου γινόταν η συγκέντρωση των μαθητών και  εκδηλώσεις, όταν ο καιρός το επέτρεπε.

Για τις χειμερινές εκδηλώσεις υπήρχε μια αίθουσα τεράστια με μια ξύλινη διπλή πόρτα που όταν  αυτή  άνοιγε, δύο αίθουσες ενώνοντο. Η νότια πλευρά του κτιρίου δεν ολοκληρώθηκε, παρέμενε στα τούβλα μέχρι που τους έσχατους χρόνους γκρεμίστηκε.
Το κτίριο ήταν και παραμένει κεραμοσκεπές.
Κρίμα... σήμερα χρειάζεται ...και το χώρο κατέλαβαν τα "προκάτ". Ο περιβάλλων χώρος του κτιρίου ήταν τεράστιος. Οι κατά καιρούς Γυμνασιάρχες με τη συνδρομή και φιλοτιμία τους, καθώς και των γονέων και κηδεμόνων και τις επιχορηγήσεις της  πολιτείας βέβαια συντήρησαν και συντηρούν το κτίριο,όσο μπορούν.
Έτσι σε κάποια φάση δραστήριος Γυμνασιάρχης πραγματοποιεί περίφραξη με περίβολο.. Η βόρεια πλευρά της αυλής είχε μια σειρά απο πελώριους ευκαλύπτους, στολίδι του τόπου, μέχρι που ήρθε η Δ.Ε.Η. τοποθετήθηκαν νέοι στύλοι, ο δρόμος πλάτυνε, οι ευκάλυπτοι κόπηκαν και αυλή μίκρυνε.
Την ανατολική πλευρά της αυλής καταλάμβανε ένα μακρόστενο κτίριο, όπου στεγαζόταν το δεύτερο 2ο Δημοτικό σχολείο μέχρι που κτίσθηκε τον νυν υπάρχον.
Πρόσφατα, άλλος Γυμνασιάρχης (που τώρα πλέον λέγονταν "διευθυντής" ο εκάστοτε Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης έτσι" επι το δημοκρατικότερον"!!!!φύτεψε σειρά ελαιόδεντρων.
Ήταν λάθος η κατάργηση του τίτλου "Γυμνασιάρχης". Γιατί ο Γυμνασιάρχης είναι κάτι παραπάνω απο διευθυντή.....έχει να κάνει με μόρφωση, διαπαιδαγώγηση, με ανθρώπους, όχι μόνο με χαρτιά....!
Άλλος που ακολούθησε έβαλε τα υπάρχοντα κάγκελα....κ.ο.κ καθένας  και όλοι με τη φιλοτιμία τους πρόσθεσαν και προσθέτουν το λιθάρι τους, ώστε το Γυμνάσιο Κισάμου, καράβι της γνώσης να πορεύεται στον αιώνα.....
Στα πλαίσια  του επετειακού εορτασμού που θα πραγματοποιηθεί, η νυν Διευθύντρια του Γυμνασίου  κ. Μαζοκοπάκη Αντωνία, παλιά μας μαθήτρια, επιμελέστατη  στις σπουδές της, συνεπέστατη στη διδασκαλία της και επιτυχημένη στα διευθυντικά της καθήκοντα είχε την ιδέα, ομάδα παιδιών να πάρει συνέντευξη, από παλιούς καθηγητές, διδάξαντας εις το σχολείο, με θέμα την ιστορία του Σχολείου, την ιστορία της εκπαίδευσης και τα δικά τους μαθητικά χρόνια.
Βρέθηκα καλεσμένη να συζητώ με αυτά τα παιδιά στο γραφείο της Διευθύντριας, καθισμένη στο γραφείο της, που μου παραχωρήθηκε με ευγένεια
Ευγενέστατα τα παιδιά καταρτισμένα, απηύθυναν ερωτήσεις. Άκουγαν με προσοχή όσα έλεγα. Ήταν χαρά Θεού.

Ήταν μια απάντηση σε αυτό που συχνά ακούγεται "τα παιδιά σήμερα  έχουν αλλάξει...." Ναι και οι μεγάλοι έχουν αλλάξει όμως, και αλλοίμονο αν δεν υπήρχαν και αλλαγές....
Ο δάσκαλος όμως, είναι δάσκαλος είναι ένας φάρος και το σχολειό, με όλες τις αδυναμίες  του  εκπέμπει φώς.....
Το παιδί ακούει, αρκεί να έχομε κάτι αξιόλογο να του πούμε.. να το αντιμετωπίσομε σοβαρά, να το ακούσομε κι εμείς....
Και να συμπληρώσω: Το σχολείο  καθαρό περιποιημένο εξωτερικά και εσωτερικά.
Μια ηρεμία βασίλευε γύρω. Συνάντησα και άλλους παλιούς μαθητές που τώρα αυτοί διδάσκουν και λειτουργούν αθόρυβα και σιωπηλά στο νού και στην ψυχή των παιδιών για  να τα "μορφώσουν "και να τα παραδώσουν ελεύθερους  και δίκαιους  πολίτες, υγιώς, σκεπτόμενους στην κοινωνία μας.
Παίρνοντας το κέρασμα μου και συνοδευόμενη μέχρι την εξώπορτα απο τη Διευθύντρια έφυγα συγκινημένη.....
Θερμές ευχαριστίες.
Ευτ. Δεσποτάκη -φιλόλογος

ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΚΑΙΤΗ   ΚΑΣΤΑΝΑΚΗ
(το γένος Κλωνιζάκη)

"Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και η ψυχή αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσεται"

Αν αυτές οι παρηγορητικές φράσεις  της εξοδίου ακολουθίας γίνονταν εικόνα, η μακαριστή Καίτη  ευρίσκεται  ανάμεσα σε αυτούς τους δικαίους.
Με την κ. Καίτη γνωριστήκαμε στις ωραίες συναντήσεις τόσο του Μακαριστού Ιεράρχη μας    Ειρηναίου, όσο και του διαδόχου νυν Ιεράρχη μας κ.κ. Αμφιλοχίου καθώς η Μητρόπολη μας έχει μια παράδοση σε τέτοιες συναντήσεις, και σε φιλοξενίες που νοηματοδοτούνται και απο ωραίες συζητήσεις.
Η κ. Καίτη ήταν σύζυγος του επίσης μακαριστού Σπύρου Καστανάκη στρατιωτικού ιατρού, χειρουργού.
Μας συνέδεσε μια αμοιβαία εκτίμηση και φιλία και η συντροφιά μαζί τους, απέπνεε μια δροσερή αύρα ευχαρίστησης, καθώς χαιρόταν με τη χαρά σου, αλλά και σε βοηθούσαν στον προβληματισμό σου. Ήταν μια πηγή γνώσης απο τις εμπειρίες της ζωής τους.
Η Καίτη ήταν, όπως εγώ την έζησα :
Η αφοσιωμένη σύζυγος, μητέρα, γιαγιά.
Αθόρυβη, δραστήρια και δημιουργική, προσφέροντας στην οικογένεια της την στενή και την ευρύτερη συγγενική.
Ήταν κοινωνική, καθώς συμμετείχε σε ομάδες εθελοντισμού και προσέφερε υπηρεσίες για το καλό του συνόλου, και του τόπου. Ήταν χριστιανή πιστή.
Υπήρξε η αρωγός στο θείο έργο του συζύγου της γιατρού.
Ευτύχησε να ζήσει χαρές παιδιών εγγόνια, και χαρές εγγονιών
Τα δάκρυα στα μάτια των εγγονιών της κατά την ύστατη  ώρα  του αποχαιρετισμού υποδήλωναν αυτή την ιερή σχέση και εκτίμηση.
Εμείς, όσοι σε βάθος την εκτιμήσαμε για όλη αυτή τη στάση ζωής της θα τη  φέρνομε στο μυαλό μας  συχνά .... όσο νοούμε
Καλό  σου ταξίδι στο φως κ. Καίτη

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΙΣΑΜΟΥ

 

Από τις εκδόσεις "ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ" εκδόθηκε ένα πολύ ωραίο βιβλίο.
 "Ιστορικά στοιχεία 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΙΣΑΜΟΥ" 
Μια έκδοση για την επέτειο 100  ετών του κτιρίου.
Είναι μια εξαιρετική εργασία που επιμελήθηκε ο εκλεκτός εκπαιδευτικός ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΑΡΑΚΗΣ διευθυντής σήμερα του ΕΠΑΛ ΚΙΣΑΜΟΥ, άνθρωπος με πολύ ευαισθησία και ενδιαφέροντα και πέραν απο τη σχολική έδρα.
Ένα βιβλίο που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο  κανένα απο όσους πέρασαν απο τα θρανία και την αυλή του Γυμνασίου Κισάμου.
Καλοτάξιδο   Γιώργο 
Ευχαριστίες πολλές  καλή  δύναμη στο επίπονο και θείο έργο της εκπαίδευσης που οδηγεί στην καλύτερη " μόρφωση" του ανθρώπου.

Ευτυχία Δεσποτάκη

Το βιβλίο αφιερώνεται σε όλους τους μαθητές και εκπαιδευτικούς που πέρασαν από το κτήριο του 1ου Γυμνασίου Κισσάμου

ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

Για τον τόπο μας τον κοντινό και μακρινό, ο Αύγουστος δεν ειναι μόνο ο καλός μήνας που όλοι εύχονταν και εύχονται ..... μα είναι και ο μήνας της Παναγίας ,που γιορτάζεται  με την ίδια κατάνυξη και πίστη όπως το  και το Πάσχα, γι' αυτό και όχι άστοχα  χαρακτηρίζεται "Πάσχα του καλοκαιριού"
Πολλές οι Παναγίες, με πολλές ονομασίες, ονομασίες που προέρχονται απο τη στάση που εικονίζεται, απο τον τόπο που βρέθηκε κάποια εικόνα της, ή κτίσθηκε η εκκλησία της, απο κάποιο θαύμα της, ή απο κάποιο όραμα που είδε 
κάποιος πιστός:
Μια μικρή, απλή αναφορά ,στις Παναγίες του  τόπου μας, στην περιοχή μας και κοντινά χωριά.... ένα αφιέρωμα, νοερό προσκύνημα στη Χάρη της, μια δέηση και ... Εκείνη ξέρει τι αποζητά ο καθένας που την έχει μέσα του.....έστω και σαν απλό Όνομα.....

Η Ζωοδόχος Πηγή του Παρθενώνα
Η Ευαγγελίστρια στο Μητροπολιτικό μας ναό συνθησαυρίζεται τώρα πρόσφατα από: Την Παναγία τη Γιάτρισσα και  την Παναγία τη Βηματάρισσα
Η Παναγίτσα στο λιμανάκι
Η Παναγία στην Χάμπαθα
Η Παναγία στην Τύλιφο
Η Παναγία η Κλεφτρίνα  (μέσα στο κάστρο της Γραμπούσας)
Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα (Παπαδιανά)
Η Παναγία Γρά-Κερά  μετά τα (Παπαδιανά)
Η Παναγία στη Χώνη (μετά τα Νοπήγεια)
Η Παναγία της Κορυφής (Βουλγάρω)

Η Παναγια στις Λουσακιές
Η Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα
Η Παναγία της Ιεράς Μονής στο Κολυμπάρι
Ας είναι Σκέπη και Βοηθός σε όσους αναζητούν σε Αυτήν καταφύγιο

ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ: ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΗΜΑΤΑΡΙΣΣΑ & ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΓΙΑΤΡΙΣΣΑ

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΓΙΑΤΡΙΣΣΑ

Είναι πολλά τα προσωνύμια, που ο λαός μας έχει αποδώσει στην Παναγία μας.
Αν τα αναλύσομε καθένα χωριστά θα δούμε ότι κάθε ένα προέρχεται από προσωπικά βιώματα των πιστών: ασθένειες, ίασεις, ευεργεσίες, τοποθεσίες, πραγματοποιήσεις ονείρων που εξηγήθηκαν σαν θαύματα....
Η Γοργουπήκοος, η Φανερωμένη, η Μυρτιδιώτισσα, η Τηνιακιά, Παναγία η δεξιά (η κρατούσα το Χριστό στο δεξί χέρι), η Γλυκοφιλούσα, η Χρυσοσκαλίτισσα.......
Μετρημένοι θα είναι αυτοί, που απο τα χείλη τους δεν ακούστηκε σαν επίκληση το όνομα της. Κάποιες φορές και σαν αγανάκτηση και αμφισβήτηση, που κάτι δε τους πήγε καλά.  Ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους του λαού μας υπάρχει μια οικειότητα με τους  Αγίους μας και τις εκκλησίες. Κάποτε Ευρωπαίος επισκέπτης παρατήρησε στον επίσκοπο Ειρηναίο ότι γίνεται φασαρία, στις εκκλησίες μας, μπαινοβγαίνουν οι άνθρωποι  τα παιδιά ...... Εκείνος αφού του εξήγησε κάποια πράγματα, χαμογελαστά κατέληξε: "Έτσι είμαστε  εμείς εδώ, την εκκλησία την έχομε σα το σπίτι μας....... και τους αγίους σα δικούς μας"
Ο μεγάλος  στρατηγός Μακρυγιάννης πριν  απο μια μάχη πήγε και προσευχήθηκε, εξομολογούμενος. Διηγείται λοιπόν: Μπήκα στην εκκλησιά γονάτισα προσευχήθηκα παρακάλεσα, κι αφού τα "βρήκαμε με τους Αγίους έκαμα το σταυρό μου και ξεκίνησα για τη μάχη..."

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΗΜΑΤΑΡΙΣΣΑ

Αξίζει να αναφερθεί και η περίπτωση εκείνου με τα πολλά βάσανα, που τα έλεγε μπροστά στην εικόνα του Χριστού, είχε μπερδευτεί δεν ήξερε τι να πρωτοπεί και πως, και στο τέλος  του λέει: Τέλος πάντων Χριστέ μου, Εσύ κατέεις ίντα θελω και βοήθηξε μου.
Αγανάκτισμένος, κουρασμένος ήταν ο μάστορας που κάτι δε του πήγαινε καλά σε αυτό που μαστόρευε και λέει τη γνωστή υβριστική φράση.....
Εκείνη τη στιγμή έμπαινε μέσα στο μαγαζί ο μακαριστός Ειρηναίος...
Ο μάστορας τάχασε κυριολεκτικά, ζητούσε συγγνώμη για την απρέπεια του... Και ο Ειρηναίος: "Συχωρεμένος παιδί μου, αλλά να ξέρεις ότι αυτό σημαίνει ότι τη πιστεύεις, την έχεις μέσα σου γι' αυτό και τη μάλωσες που δε σε βοήθησε..... όπως θα μάλωνες και με τη μάνα σου....."
Στην αίθουσα των επιτόκων: μόλις πήραν τη διπλανή της για τον τοκετό.
Έμεινε μόνη, φοβισμένη. Αίφνης μέσα στην αγωνία της βλέπει την εικόνα Της κρεμασμένη στον τοίχο. Αυτή της κράτησε συντροφιά μέχρι που ήρθε και η δική της σειρά....
Ο καθηγητής κ. Λιονής γιατρός, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης σε ομιλία του ανέφερε τον ευεργετικό ρόλο της θρησκευτικής πίστης στη ζωή των ανθρώπων και αναφέρει την ιδιαίτερη συμβολή αυτής της πίστης, της εορτής του Αγίου, του πανηγυριού που ακολουθεί της προσφοράς των πιστών, πράγματα που και αυτά συνέβαλαν κατά την άποψη του και στην μακροζωία των παλαιοτέρων  ανθρώπων  της Κρήτης...
Εννοώντας,σαφώς αυτή την υγιή θρησκευτικότητα και όχι τις ακρότητες θρησκευτικών παραληρημάτων.....!
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο νού με την ευκαιρία του ερχομού της Παναγίας που με δυο μορφές ήρθε απεικονισμένη να παραμείνει στον τόπο μας στο Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελίστριας "Σαν Γιάτρισσα και σαν Βηματάρισσα", σιωπηλή και αναμένουσα να βλέπει, να ακούει....... και να μας προστατεύει μαζί με το πολιούχο μας τον Άγιο Σπυρίδωνα..... και την Ζωοδόχο Πηγή μας  ψηλά στο λόφο του Παρθενώνα

ΕΥΤΥΧΙΑ  ΔΕΣΠΟΤΑΚΗ

ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ...

Αγαπητοί φίλοι και συντοπίτες στο πλέον καταξιωμένο sadentrepese.blogstop.com του ενεργού και δραστήριου περί τα κοινά ακούραστου συμπολίτη μας Γιάννη Παπαδάκη δημοσιεύονται καθημερινά ό,τι και όσα αφορούν την Κίσσαμο και όχι μόνο.
  Χρόνια τώρα αυτή η διαδικτυακή παρουσία είναι ανοικτό βιβλίο στο οποίο πέρα του πρόσκαιρου της επικαιρότητα αποθησαυρίζονται σε ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, θέματα  Αρχαιολογικά, Ιστορικά, Κοινωνικά, Επιστημονικά, Θέματα παράδοσης και πολιτισμού.
   Ευάριθμα «Κισαμίτικα» πρόσωπα με ξεχωριστή θέση «Ειρηναίος ο μέγας» και άλλοι της εκκλησίας, της επιστήμης, του θεάτρου, της μουσικής, της τέχνης και άλλοι κατέχουν ξεχωριστή θέση.
  Ξεχωριστό έπαινο αξίζει η προσπάθεια του Γιάννη να διασώσει το μέγιστο μέρος του αρχείου φωτογραφιών του μεγάλου φωτογράφου της Κισάμου αείμνηστου Γιώργου Ανυφαντάκη. Αλλά και η αδιάκοπη δική του φωτογραφική ενασχόληση. 
  Η αρχειοθήκη του ιστολογίου εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία περιλαμβάνει χιλιάδες ενδιαφέροντα θέματα και είναι πια προσβάσιμη σε χιλιάδες ανθρώπους συντοπίτες και μη και στον παγκόσμιο χώρο. 
 Ξεχωριστή τιμητική θέση μεταξύ και άλλων επεφύλαξε ο Γιάννης στα κατά κατά καιρούς δημοσιεύματά μου – κείμενα – σχετικά με την ζωή μας σ’ αυτό τον τόπο και γενικότερα
  Αυτά τα κείμενα αναρτημένα στο ιστολόγιο με την φροντίδα του Γιάννη και εμπλουτισμένα με κάποιες ανάλογες φωτογραφίες από τον ίδιο, προσπάθησα να ταξινομήσω ώστε η πρόσβασή τους να είναι ευκολότερη. Κάτι σαν «Ηλεκτρονικό Βιβλίο»
   Οι όποιες ευχαριστίες είναι  μια σχέση αγάπης σε μια κοινωνία στην οποία εργαστήκαμε  δώσαμε και πήραμε. Ας είναι μια ευλογία η προσπάθεια μας, μια ευχαριστία σε φίλους «συγχωριανούς» αλλά και στους τόσους μαθητές μας που δώσαμε αλλά και πήραμε και παίρνομε. Μια χαρμολύπη για εκείνους που έφυγαν. 
  Είναι σίγουρο ότι η καθημερινή αυτή, η για μας καινοτόμα ηλεκτρονική προσφορά  επικοινωνίας του Γιάννη δεν είναι μόνο καταξιωμένη για το παρόν αλλά και το μέλλον..
Ευτυχία Δεσποτάκη Πευκιανάκη

Στα δεξιά του blog πατώντας πάνω στην φώτο της Ευτυχίας Δεσποτάκη- Πευκιανάκη, που την ευχαριστώ για τα καλά της λόγια, θα βρειτε όλα τα παρακάτω κείμενα που έχει γράψει κατά καιρούς και ελπίζω σύντομα να αρχειοθετηθούν και με την σειρά που αναγράφονται.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ.  Θέματα: 

1.ΤΟΠΙΚΑ

Στην Κίσαμο

Τοπική ιστορία

Τόποι Μαγικοί

Παλαιότεροι Μοναχοί της Χρυσοσκαλίτισσας

Ρέκβιεμ για τα παλιά Λύκεια

Το Εικονοστάσι

Από το μικρό γηροκομείο στο Αννουσάκειο θεραπευτήριο.  

Πάμε μια βόλτα στην Αγορά                                 

Η ιστορία της Μπάντας μας

Μια πρόταση για τη μικρή μας πόλη

Η  τέχνη του ψηφιδωτού

Η γειτονιά του Αγ. Αντωνίου

Άρωμα πατρίδας

Ο Αποστόλης και το κάρο του

Στη Λίμνη την καθαρά Δευτέρα

ΤΑ καφενεία του παλιού Καστελιού

Αγία Κυριακή Βαρύπετρο

Από τους θησαυρούς της Κισαμίτικης γης

Όμορφες γωνιές του παλιού Καστελιού

Η Τζιτζιφιά, Λίμνη

Τα παλιά σπίτια της πόλης της Κισάμου

Η μικρή Επίδαυρος της Κισάμου

Πρόβα τετραώρου

Οι Ευεργέτες

Η Άλλη Κίσαμος

Η μονή Παρθενώνα

Ο φιλολογικός Σύλλογος Κισάμου. «Κισσαμικός»

Ο Σύλλογος « Κυριών και Δεσποινίδων.

Θέατρο «Η καλή Εντύπωση»

2. ΠΑΙΔΕΙΑΣ:

Η παιδαγωγία του Ιεράρχη Ειρηναίου

Η παιδαγωγική των μεγάλων πατέρων

Τα πρότυπα στη ζωή μας

Ανθρωπισμός

Τηλεμαθήματα,Ο δάσκαλος

9 Φεβρουαρίου: Ημέρα της Ελληνικής γλώσσας.      

Σκέψεις για την εκπαίδευση  στον τόπο μας

Τόποι εκπαίδευσης και παιδείας

Έθνος – Εθνισμός ( πατριωτισμός)- Εθνικισμός

Ο Μαγικός  κόσμος του Παππού και της Γιαγιάς

Το σχολείο και οι δραστηριότητες

Η γλώσσα των Κρητικών. 

Οι ξένες γλώσσες στο Καστέλλι

Ο οδηγισμός στην Κίσαμο. 

Μέρες εξετάσεων (ο πατέρας)

Το διάβασμα ενός καλού βιβλίου

Όλα όσα πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο

Ποίηση…γλυκύς στοχασμός… Ο μεγάλος  Ερωτικός

Πάνω στα πλάνα του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Πολιτική οικονομία

Εμείς οι εκδρομείς των αλλοτινών καιρών

Από τον Πρωταγόρα στον Πλάτωνα

Δάσκαλοι αεί διδάσκοντες

3. ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Ελληνικός Όρθρος

Ήταν γενναία παιδιά

Αγιά Σοφιά: το μέγα μοναστήρι

Η πατρίδα γιορτάζει

Ο λόγος του Κολοκοτρώνη

Το καράβι που λέγεται Ελλάδα

Το ήθος και το ύφος των Αγωνιστών του 1821

Η μάχη της Κρήτης

Οι Γερμανοί μέσα από τις διηγήσεις των παιδικών μου χρόνων

Εδώ Πολυτεχνείο

Ακούγοντας την Ελένη Γλυκάτζη Άρβελερ

Ο Ειρηναίος «Άγιος»

Ο Γιώργος Ανυφαντάκης

4.ΕΟΡΤΩΝ

Άγιος Σπυρίδωνας

Οι εσπερινοί του 15αύγουστου

«Πατρίδα» 

Ο Ακάθιστος ύμνος

Η ιστορία του Χριστού

Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο μας

Οι σοφοί τα μέλλοντα αντιλαμβάνονται

Χρόνος και Καιρός

Των ψυχών

Των μυροφόρων

Ο Από Κισάμου…. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ «Εκοιμήθη»

Ιερά ΜΝΗΜΗ

Ο Μέγας Ξένος

Πάθη και Ανάσταση

Γιορτή της Γυναίκας

Το Εωθινό στην Κίσσαμο

Τι εποιήσατε

Κυριακή της Ορθοδοξίας

Του ΜΑΗ

Εορτή του Άη. Γιώργη

Άγιος Νικηφόρος

5. ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Όταν η φιλοζωία ξεπερνά την φιλανθρωπία

Πατριδογνωσία (πάμε στα χόρτα)

Τα απλά πράγματα στη ζωή μας

Γερνώντας όμορφα

Μικρές αξίες των παιδικών χρόνων

Ο όμορφος κόσμος μας

Βιβλιοθήκη Φιλολογικού

Άνθρωπος και το χρήμα. 

 Αν και στη Δύση………Στάσεις ζωής…

Οι σύγχρονοι Ελπήνορες……………

 Χριστός Γεννάται  …………………

Στη Μάννα, νυν και αεί……

Εμβόλια και  Μουρνόλαδο

Η επιθετικότητα των νέων.

Πρόσφυγες

Ποτέ την Κυριακή

Η φέτα το ψωμί

Το Μαγκάλι

Το Δέμα

Οι Αμερικάνικες γόβες

Η Μοδίστρα

Ο Φούρνος

Το Ραδιόφωνο

Το Ρολόι

Καλοκαιρινά

Το τρελοβάπορο

Το κακόγουστο                                       

Τα κόκκινα  μποτάκια και …..η αξία άλλων πραγμάτων

Χθές.. Σήμερα.. Αύριο..Πάντοτε.. (Αχιλλέας και Γιώργος Δεσποτάκης)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Ο ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΑΜΝΟΣ (Θεολογική και ιατρική προσέγγιση) ΤΟΥ ΔΡ. ΗΛΙΑ Ε. ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ

Μεσούσης της Σαρακοστής των σαράντα οκτώ ημερών προ του  Πάσχα, κατά την ορθόδοξη  χριστιανική μας παράδοση, θεωρήσαμε κατάλληλο το χρόνο να γίνει μια αναφορά στο πολύ ωραίο βιβλίο του κ. Ηλία Μαζοκοπάκη, εξαιρετικού στρατιωτικού  ιατρού και  αξιόλογου  συγγραφέα, ο οποίος πολλά βιβλία μας  έχει χαρίσει και  πολλά μας έχει διδάξει. Τον ευχαριστούμε γι' αυτό και θεωρούμε ευλογία το ότι κάποτε υπήρξαμε ανάμεσα στους δασκάλους του.
Φύσει «ορέγεσθαι του ειδέναι» ο κ. Μαζοκοπάκης δεν αρκέστηκε στην επιστήμη που θεραπεύει το σώμα, αλλά και περί την Θεολογία σπουδάζοντας προσεγγίζει  νου και ψυχή  
Στο βιβλίο με τον παραπάνω τίτλο χρησιμοποιώντας μια πλούσια βιβλιογραφία, αλλά και την ιατρική του γνώση και εμπειρία ερμηνεύει πολλά γύρω απο το έθιμο του «οβελία» που έχει καθιερωθεί σύμφωνα με την παράδοση μας  κατά την ημέρα του Πάσχα.

Το βιβλίο προλογίζεται από τον καθηγητή  Θεολογίας του Α.Π.Θ. κ. Παπαρνάκη,ο οποίος προσδιορίζει το περιεχόμενο της Παλαιάς και Καινής  Διαθήκης που δεν είναι άλλο από  μια πληθώρα διηγήσεων και περιστατικών σε μια εκτεταμένη περιοχή από την κεντρική Μεσόγειο  ως τη μακρινή Μεσοποταμία και σε βάθος χρόνου είκοσι αιώνων πριν τη Γέννηση του Χριστού. Στη βιβλική σκέψη αυτό που συνδέει όλα αυτά τα πράγματα είναι η παρουσία του  Δημιουργού, ο οποίος οδηγεί τα πράγματα προς την αιώνια ευημερία  και σωτηρία των ανθρώπων όχι πάντα με ευδιάκριτους τρόπους. Προηγούνται δε, όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεγμένο λαό Ισραήλ.
Στην Καινή διαθήκη  προστίθενται και όλοι οι άλλοι λαοί της ανθρωπότητας ,ανεξαρτήτως  φυλής και καταγωγής. Όμως εδώ η σωτηρία του ανθρώπου προέρχεται από την διδασκαλία και τη Σταυρική θυσία του  Ιησού  Χριστού. Ο τρόπος αυτός θέασης της παγκόσμιας Ιστορίας ,στη θεολογική γλώσσα λέγεται Θεία Οικονομία 
Τιμωρός  αυστηρός ο θεός της Π.Δ. ετοίμαζε να δώσει τη δέκατη και σκληρότατη τιμωρία στο Φαραώ  και στον αμετανόητο λαό του για την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών: Την θανάτωση όλων των πρωτοτόκων από «ανθρώπου έως κτήνους»
Ταυτόχρονα έδωσε εντολή στους Ισραηλίτες για τον πρώτο εορτασμό του Πάσχα ,μέρα επετείου της εξόδου από την αιχμαλωσία.
Κάθε οικογένεια έπρεπε να προμηθευτεί ένα αρτιμελή αρσενικό αμνό ή κατσίκι ,ενός έτους, να το σφάξουν και με  το αίμα του στο οποίο θα βουτούσαν ύσωπον (θύσανος από φυτό) θα έχριαν τους παραστάτες της πόρτα ς των, ώστε ο εξολοθρευτής άγγελος να προσπεράσει την πόρτα τους και να μη σφάξει  τα τέκνα τους. Κανείς δε θα έβγαινε έξω μέχρι το πρωί. Στη συνέχεια  αυτό το αρνί έπρεπε να το ψήσουν ολόκληρο στη φωτιά  και να το καταναλώσουν ,χωρίς τη συντριβή των οστών του, όλο  με συνοδεία πικρών χόρτων και άζυμου άρτου, να το φάνε βιαστικά και όρθιοι, ζωσμένοι, με τη ράβδο στο χέρι, έτοιμοι προς αναχώρηση.. Υπολογίζεται ότι 600.000
Ισραηλίτες έφυγαν από την Αίγυπτο.
Στην Καινή διαθήκη τη θέση του αμνού, κατέχει συμβολικά ο χριστός (Αμνός  του  Θεού), ο οποίος θυσιάζεται για τη σωτηρία των πολλών.
Στη συνέχεια ο γιατρός μπαίνει στη δική μας  Ορθόδοξη  Χριστιανική παράδοση, όπου εδώ οι χριστιανοί μετέχουν θυσίας αναιμάκτου κοινωνίας, λαμβάνοντας οίνον και άρτον κατά την θείαν μετάληψην.
Η  ημέρα της Λαμπρής, ημέρα Αναστάσεως, είναι η μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης. Είναι ημέρα ευφροσύνης και αγάπης, όπως τεκμηριώνεται μέσα από τον κατηχητικό λόγο  του  Ιωάννου Χρυσοστόμου, τον οποίο Λόγο καταγράφει ο συγγραφέας.
Η μεγάλη αυτή γιορτή στον ελληνικό χώρο γιορτάζεται πάντα οικογενειακά. Όσο μακριά και αν βρίσκονται διασκορπισμένα τα μέλη των οικογενειών θα προσπαθήσουν αυτή την μεγάλη μέρα να βρεθούν μαζί σε κοινή τράπεζα και να συμφάγουν. Ακριβώς δε επειδή οι συνδαιτημόνες είναι πολλοί προμηθεύεται ο αρχηγός  της οικογένειας  ολόκληρο αμνό για να αρκέσει για όλους στο γεύμα. Έτσι υπήρξε και συνεχίζεται το εβραίικό αυτό έθιμο στο  Χριστιανικό Πάσχα. Αυτό δε το αρνί ή ερίφιο δεν τεμαχίζεται την ώρα που ψήνεται και τρώγεται  αλλά με το χέρι αποσπάται. Ψήνεται και θυσιάζεται ολόκληρο ,όπως ο αμνός του θεού θυσιάστηκε και δεν συνετρίβη οστούν από τα οστά αυτού
Επίσης μας δίδει και κάποιες πρακτικές οδηγίες για την ποιότητα και συντήρηση των κρεάτων τόσο του εριφίου, όσο και  του αμνού και πως έτρωγαν οι Εβραίοι στην έρημο το κρέας που δεν είχαν τρόπο συντήρησης όπου, επειδή δεν είχαν νερό για να το βράζουν, κατέφευγαν πάντοτε να το κάνουν ψητό ,εξ ού και ο δικός μας οβελίας.
Τονίζει ιδιαιτέρως την αποφυγή της λαιμαργίας και της ποσότητας στην τροφή που μπορεί να έχει μακροπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες  συνέπειες.
Εξ άλλου τονίζει, ότι πολλές φορές πίσω από μια έντονη «πείνα  μπορεί να καλύπτονται συναισθηματικά ή άλλα κενά της ζωής μας, για τα οποία πρέπει να φροντίσομε.
Τελειώνοντας μας αφήνει το μήνυμα: Το Πάσχα δεν είναι μόνο μέρες υλικής απόλαυσης και νοικοκυροσύνης σπιτιών και εδεσμάτων ,αλλά μέρες ηθικής ανασυγκρότησης, επαναπροσδιορισμού της ζωής και κυρίως «συγχώρεσης» με τον άλλον άνθρωπο.
Συγχώρεσης : από το ρήμα συν+χωρώ  =να υπάρξομε μαζί, να χωρέσομε και οι δύο, να συνυπάρξομε.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γιώργος Πευκιανάκης και Ευτυχία Δεσποτάκη

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ : ΕΥΓΕΝΙΑ ΡΟΔΙΤΟΥ -ΤΖΙΓΚΟΥΝΑΚΗ

Πριν λίγες μέρες αποχαιρετήσαμε την αγαπητή μας και σεβάσμια Ευγενία Τζιγκουνάκη που έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής. ‘Εφυγε ήσυχα  αφού εξεμέτρησε χρόνους πολλούς…..αν για  δικούς μας ανθρώπους, λέμε ….θα μπορούσε ακόμη….  Όμως «ο χρόνος  το τέλος απαιτεί» όπως λέει και ο στωικός φιλόσοφος..
Η Ευγενία γεννήθηκε στο Αιτωλικό Μεσολογγίου και μεγάλωσε πλάι στη λιμνοθάλασσα.  Αλιέας ο πατέρας της φρόντισε όλα τα παιδιά του να εφοδιαστούν με μόρφωση, ώστε αργότερα που μεταναστεύουν στη  Αθήνα βρίσκουν θέσεις  καλής εργασίας.
Εργάστηκε για πολλά χρόνια από όπου και συνταξιοδοτήθηκε σε υπηρεσία της τότε Ε Ι Ρ.
Γνωρίστηκε και παντρεύτηκε με τον Χρήστο Τζιγκουνάκη, από τον Τζιτζιφέ  Αποκορώνου και απόκτησαν μια ωραία οικογένεια με τα δύο παιδιά που απόκτησαν.
Παράλληλα με την εργασία της, υπήρξε μια αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα.
Μαζί με τον Χρήστο φρόντισαν ιδιαίτερα τα παιδιά τους, τόσο την ανατροφή τους, όσο και τη μόρφωση του. Το σπίτι τους ήταν πάντα ανοιχτό  για τους συγγενείς τους. Τα καλοκαίρια τους ήταν πάντα συνδεδεμένα με το Τζιτζιφέ. 
Μαζί ζήσαμε όμορφες οικογενειακές μέρες, όταν βρισκόμαστε τόσο τα καλοκαίρια στην Κρήτη, όσο και όταν εμείς ανεβαίναμε στην  Αθήνα. 
Ευτύχησε να δει πολλά όμορφα πράγματα στη ζωή της. Περισσότερα από το Χρήστο γιατί αυτή είδε και τη μικρή Ευγενία να μεγαλώνει, έφηβη, και να ετοιμάζεται για το Πανεπιστήμιο.
Πριν τρείς μέρες είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Είπαμε όσα λέγαμε κάθε φορά κλείνοντας με ευχαρίστησε ιδιαίτερα για το τηλεφώνημα.. Εμείς είχαμε αραιώσει τις επισκέψεις  στην  Αθήνα  τώρα και πολύ καιρό λόγω κορονοιού.
Αυτή πια δυσκολευόταν  στο περπάτημα… και τα δυο τελευταία καλοκαίρια δεν κατέβηκε στην Κρήτη. Είχε μόνιμη βοήθεια στο σπίτι. Τα παιδιά της πάντα από κοντά. 
Κι  ύστερα ένα μικρό κρυολόγημα, μια  αδιαθεσία λίγων ημερών, και έφυγε στα χέρια των παιδιών της. Μια γυναίκα που «τον δρόμον τετέλεκε, την πίστη τετήρηκε  και νυν απόκειται εις αυτήν ο της δικαιοσύνης στέφανος».
Εμείς συλλυπούμενοι θα την έχομε, όσο νοούμε, στο νου και την καρδιά μας.
Καλό σου ταξίδι στο φως 
Ευτυχία - Γιώργος  Πευκιανάκη

25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη

Διπλή γιορτή γιορτάζομε στην πατρίδα μας την Ελλάδα με τον ερχομό της άνοιξης

Πρώτα τον Ευαγγελισμό, ότι υπάρχει Σωτηρία για τον άνθρωπο και Ανάσταση από κάθε πτώση αρκεί μια γυναίκα, μια μάνα να γεννήσει το Σωτήρα. Σωτήρα που θα κάνει πολλές θυσίες ή που θα θυσιαστεί ο ίδιος. Ο Γαβριήλ έφερε το μεγάλο μήνυμα:

«Χαίρε Κεχαριτωμένη….»

Ύστερα γιορτάζομε την Ανάσταση του Γένους. Μετά  από μια  μακροχρόνια δουλεία τετρακοσίων χρόνων στον Οθωμανικό ζυγό το Φεβρουάριο του 1821 γίνεται το πρώτο  επαναστατικό βήμα εναντίον των Οθωμανών με τον οραματιστή και ρομαντικό Δημ. Υψηλάντη και τον Ιερό Λόχο του να περνούν τον Προύθο ποταμό.

Το πρώτο αυτό επαναστατικό  βήμα των Ελλήνων καταπνίγηκε στο αίμα.

Ολιγάριθμοι οι Έλληνες, με λίγα όπλα στα χέρια τους, με την αδιαφορία των Μεγάλων  Δυνάμεων, με την ασυνέπεια της ομόδοξου Ρωσίας για βοήθεια και την έχθρα της Ιερής Συμμαχίας αυτό ήταν το αναμενόμενο. Ως τόσο η ελληνική επανάσταση δεν έμοιαζε με τις άλλες τις επαναστάσεις της Ευρώπης

«’Ελεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Η επανάσταση η δική μας δε μοιάζει με τις άλλες της Ευρώπης. Οι επαναστάσεις αυτές ήταν εναντίον των διοικήσεων τους, ήταν εμφύλιοι πόλεμοι. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήταν με ένα λαόν που δεν τον αναγνώρισε ως τέτοιο, αλλά ο Σουλτάνος θεωρούσε τον ελληνικό λαό, ως σκλάβους.

Και όταν οι Άγγλοι ζήτησαν από τους Ελληνες να συμβιβαστούν με τον Τούρκο ο Κολοκοτρώνης απάντησε:

Ο βασιλέας μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε.

Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντα ανυπότακτα.. Με είπε ποια  η φρουρά και ποία τα φρούρια;

Η φρουρά του βασιλέως είναι οι αμαρτωλοί και οι κλέφτες, τα φρούρια, η Μάνη, το  Σούλι και τα βουνά.

Έτσι δεν ομίλησε πλέον…………

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΑΚΗΣ

Πριν  μέρες ,πάνω από σαράντα, μας άφησε χρόνους ο αγαπητός συντοπίτης μας και όχι μόνο, Βασίλης Κατάκης. Ο Βασίλης ήταν δάσκαλος και δίδαξε χρόνια τα μικρά παιδιά των χωριών και της πόλης της Κισάμου. Με την εμπειρία και τη γνώση των σπουδών του στην Παιδαγωγική Ακαδημία και τις μετεκπαιδεύσεις του, με το ήθος και την ευσυνειδησία του και την εμπειρία της ζωής του, που δεν ήταν καθόλου εύκολη, έδωσε πολλά στην εκπαίδευση από όποιο πόστο την υπηρέτησε. Παράλληλα και στην κοινωνία προσέφερε με τη συμμετοχή του σε πολιτιστικές ομάδες. Ευαίσθητος, κοινωνικός, φιλικός εύρισκε πάντα δυο λόγια   γενναιόδωρα για να εκφράσει την εκτίμηση του σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.

Συνοδοιπόρησε μέχρι τέλους της ζωής του με την ακριβή του Βιργινία, φίλη και εκλεκτή δασκάλα των παιδιών μας και των παιδιών της Κισάμου, φτιάχνοντας μια ωραία οικογένεια με τις δύο τους κόρες, την Κατερίνα και  την Ελένη που την μεγάλωσαν δίνοντας τους καρπούς σπουδών, παιδιά κι εγγόνια. Αλλά και στο κοινωνικό έργο που πάντα ασκούσε η Βιργινία ήταν αρωγός και συμπαραστάτης. Η Βιργινία ο φύλακας άγγελος του μέχρι το τέλος και  κυρίως στα λίγα χρόνια της ανημπόριας του.

Τρυφερός πατέρας και παππούς, στήριγμα: Το τεκμηρίωσε τόσο εμπεριστατωμένα «το Αλικάκι του», εκπροσωπώντας όλη τη νέα τους οικογενειακή συνέχεια στο αφιέρωμα που έδωσε στον τύπο για τον παππού. Και ήταν τόσο αληθινό γιατί μην ξεχνούμε πως τα παιδιά τα ξέρουν όλα, γιατί ξέρουν να τα εισπράττουν όλα. «πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά», κατά που τραγουδά ο Σαββόπουλος.

Τον Βασίλη τον θυμάμαι πάντα φιλόξενο στο σπίτι του, προστατευτικό σε νέους συναδέλφους, ωραίο στις παρέες που βρισκόμασταν, παρόντα όπου έπρεπε. Ο κόσμος τον αγάπησε.  Φάνηκε από την αθρόα προσέλευση των ανθρώπων «συγγενών, συναδέλφων, μαθητών και φίλων» στον ύστερο αποχαιρετισμό του και στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του.  

Δεδικαίωται για όσα ωραία έπραξε όσο έζησε.

Καλό  του ταξίδι στο φως της αιωνιότητας

Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη

«Η ΚΑΛΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ»

Η καθιερωμένη πλέον και καταξιωμένη θεατρική ομάδα της Κισάμου «Πρόβα Τετραώρου» που τελεί υπό την αιγίδα του φιλολογικού συλλόγου «Κισαμικός» και φέτος μας επιφύλαξε όμορφες βραδιές με τη θεατρική παράσταση «Καλή εντύπωση» της διάσημης Γαλλίδας συγγραφέως Yasmina Reza.

Μια παράσταση που άνθρωποι της τοπικής κοινωνίας μας με μεράκι, κατάφεραν με τη βοήθεια του χαρισματικού σκηνοθέτη Θανάση Τριανταφύλλου να ξεδιπλώσουν το υποκριτικό τους ταλέντο και πολλά να διδάξουν τους θεατές μέσα σε λίγην ώρα. Ο Θανάσης Τριανταφύλλου συνεχίζει αυτό που πρώτη άρχισε η αγαπητή φίλη Ινώ Γεωργακάκη δηλαδή  τη δημιουργία και υποστήριξη μιας θεατρικής ομάδας από ερασιτέχνες ηθοποιούς και συνεισφέρει στον πολιτισμό της μικρής μας πόλης μέσα από τη μαγική τέχνη του θεάτρου,  προαιώνια ελληνική κληρονομιά από την κλασσική μας Ελλάδα. Η Ινώ συνεχίζει να συμπαραστέκεται πλάι στην κ. Ελένη Γεωργακάκη, πρόεδρο του φιλολογικού συλλόγου και στα αξιόλογα μέλη του και τους φίλους που τον περιστοιχίζουν. 

Στο παραπάνω θεατρικό έργο η συγγραφέας καταπιάνεται με την πραγματική ανθρώπινη φύση και παρουσιάζει το δράμα για τις σχέσεις των σύγχρονων ζευγαριών, τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα, την κοινωνική υποκρισία, τη βία, τη ματαιότητα, την αγωνία των γηρατειών, τη φθορά του χρόνου και το φόβο του θανάτου και όλα αυτά που υπεισέρχονται στη ζωή και χαλούν ένα «ωραίο φαίνεσθαι» που τυχόν έχομε φτιάξει, ενώ το «είναι», είναι εντελώς διαφορετικό, αφού δεν υπάρχει καμιά ενσυναίσθηση της πραγματικότητας και… όλα φαίνονται ωραία.

Οι ρόλοι ερμηνεύτηκαν θαυμάσια! Η Κατερίνα Αρώνη, που, αν και πρώτη φορά στο σανίδι, απέδωσε τέλεια την Υβόν αποδεικνύοντας πως ποτέ δεν είναι αργά να ασχοληθείς με αυτό που αγαπάς, ειδικά όταν έχεις ταλέντο! Ο Άγγελος Κυριτσάκης είναι άψογος στο ρόλο του Μπορίς συμμετέχοντας για πρώτη φόρα στην ομάδα παίρνοντας την σκυτάλη από τον πατέρα του. Ο καταξιωμένος πλέον στη θεατρική μας σκηνή Λευτέρης  Τριανταφυλλάκης, έχει πλέον το δικό του κοινό και είναι ιδανικός στο ρόλο του Ερικ. Η Πόπη Χοχλάκη είναι όπως πάντα απολαυστική και μια σταθερή αξία της θεατρικής ομάδας. Τέλος ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην Χρύσα  Ξηρουχάκη που στάθηκε στο ύψος του δύσκολου και απαιτητικού ρόλου της Αντρεά.  

Ας μην ξεχνάμε επίσης πως υπάρχει ένα ολόκληρο επιτελείο συντελεστών που υποστηρίζει την προσπάθεια όσων από την ομάδα ανεβαίνουν στην σκηνή, όπως ο Θοδωρής Παρασκάκης στα σκηνικά, ο Νίκος Μιχελιδάκης στους φωτισμούς, η Μαρία Μουντάκη στις κομμώσεις, η Αγάπη Ανδρονικάκη στο μακιγιάζ και ο Σπύρος Παππάς στα παρασκήνια, είναι υπεύθυνοι για το επαγγελματικό αποτέλεσμα της παράστασης.

 Να σημειώσομε, ότι ο Φ.Σ. έχει πραγματοποιήσει σειρά θεατρικών παραστάσεων, σειρά μουσικών αφιερωμάτων τα καλοκαίρια στο υπαίθριο θέατρο του Ε.Κ.Ν. στα Νωπήγεια και φέτος το καλοκαίρι πειραματίστηκε με μια μουσική εκδήλωση του σε ένα χώρο μέσα στην πόλη μας: όπου το πάρκο κυκλοφοριακής  αγωγής  πλησίον του 2ου Γυμνασίου, όπου ο χώρος αυτός καλό θα ήταν να αναδειχθεί  από τη Δημοτική μας αρχή για χρήση τέτοιων εκδηλώσεων. Βέβαια όνειρο είναι να μπορέσει ο Δήμος να δημιουργήσει ένα πολιτιστικό πολύκεντρο πια, για εκδηλώσεις, αλλά και για να  στεγαστεί η πολύτομος δανειστική  βιβλιοθήκη  του Φ.Σ. ασφαλώς, που χρόνια τώρα οργανώνει και, δυστυχώς ασφυκτιά, εκεί  που  στεγάζεται και αναζητά  στέγη. Τέλος πάντων, άστεγος γενικά ο πολιτισμός στην Κίσαμο από άποψη πολιτείας με εξαίρεση το μικρό αμφιθέατρου του δημαρχείο, όπου ο μακαριστός  Αντώνης Σχετάκης είχε την έμπνευση για τη δημιουργία του. Τέλος θα πρέπει να γνωρίζομε ότι τα έσοδα από τις θεατρικές και παραστάσεις διατίθενται από το σύλλογο για όλα τα παραπάνω έξοδα. 

 Ευτυχία Δεσποτάκη -Πευκιανάκη

H παράσταση «Η Καλή Εντύπωση» επαναλαμβάνεται για 4 ακόμα βραδιές στις 10,12,13, και 14 Ιανουαρίου στις 21:00 το βράδυ. 

 

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

 Ένας ύμνος στη δημοκρατία

(Από τον Επιτάφιο που εξεφώνησε ο Περικλής για τους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου και περιλαμβάνεται μέσα στην Ιστορία του Θουκυδίδη.)
Ο λόγος αυτός είναι ένας ύμνος προς τη δημοκρατία της Αθηναϊκής πολιτείας, έναντι  ολιγαρχικών καθεστώτων και τυραννίδων που άλλες πολιτείες υφίσταντο. Λέει λοιπόν ο  Περικλής:
«Χρώμεθα πολιτεία ου ζηλούση τους τον πέλας νόμους, παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες τισίν ή μιμούμενοι ετέρους.Και ό νόμος δια το μη ες ολίγους αλλά, εις πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται» .
Λέει λοιπόν ο Περικλής: Έχομε μια πολιτεία που δεν ζήλεψε να κυβερνάται μιμούμενη από νόμους και συνήθειες άλλων λαών, αλλά εμείς γινόμαστε παράδειγμα για άλλους…. 

Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο. Για τα δημώδη αξιώματα προτιμώνται οι ικανοί που τα αξίζουν και όχι αυτή που ανήκουν σε μια ορισμένη τάξη.
Κανείς που δεν έχει κοινωνική θέση ή είναι φτωχός δεν εμποδίζεται γι' αυτό το λόγο να υπηρετήσει την πολιτεία……»
Πέρασαν αιώνες και και χιλιάδες άνθρωποι κυρίως νέοι που φλέγονται από ιδανικά θυσιάστηκαν για «την ελευθερία την ισότητα και την αδελφότητα». Αποκτήθηκαν συντάγματα που κατοχυρώνουν πολλά δικαιώματα και που «επαφίεται  η τήρηση τους στον πατριωτισμό τους». Ως τόσο πάντα υπάρχουν  οι παρεκβάσεις και οι παραβιάσεις…. και γι' αυτό ο αγώνας είναι συνεχής.
Την δημοκρατία του Περικλή διαδέχθηκαν οι τριάκοντα τύρρανοι ……Καθημερινά σε  άλλες χώρες ακούμε για τόσες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ίσως και ο τρόπος συμπεριφοράς μας στην καθημερινότητα παραβιάζει άθελα μας τα δικαιώματα των άλλων.
Τα παιδιά του πολυτεχνείου «οι νέοι με τα πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες»  που λέει ο Ελύτης, κάτι τέτοιο ονειρεύτηκαν…..
Και  μη ξεχνούμε ότι η δημοκρατία είναι το πιο ευαίσθητο πολίτευμα που εύκολα μεταβάλλεται σε παρέκβαση………Εν ονόματι αυτής της ελευθερίας πολλά έχουν πραχθεί που δε θα πρέπει να ξεχνιούνται…..
Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό…

Ευτυχία Δεσποτακη

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΡΘΡΟΣ

     Να πως οι Ελληνες στα χωριά και στις πόλεις δέχτηκαν το μήνυμα του πολέμου, ξημερώνοντας το πρωί της 28ης Οκτωβρίου μια μέρα, που ετοιμάζονταν να τη ζήσουν όπως όλες τις άλλες, μα που φάνηκε πως δεν ήταν ίδια, τελικά.
Ας ακολουθήσομε τη γραφή του ποιητή και συγγραφέα Νίκου Σφυρόερα να μας οδηγήσει στην ατμόσφαιρα εκείνης της ημέρας.
«Με του λαγούτου τις χορδές αποχαιρετήσαμε το καλοκαίρι.
Γέμισε φύλλα το χώμα, χρυσάνθεμα η καρδιά. Παίξαμε τα τελευταία μήλα της αγάπης. Μια μαύρη φούντα ανέβηκε πρώτος καπνός  στον ουρανό του χωριού μας.
Τα αλέτρια μας ήταν έτοιμα, η γη μας περίμενε για το όργωμα και τους καινούριους σπόρους. Οι γερανοί χαιρετούσαν το καλοκαίρι Περιμέναμε τα σπουργίτια να μαζέψουν τους άχωστους σπόρους και τη σουσουράδα να σεργιανίσει και…. Μας ξύπνησαν οι καμπάνες  με άλλο ήχο και άλλο χτύπο. Με άλλο βούισμα οι καμπάνες, με άλλο αλάφιασμα οι μάνες. Ποιος τις χτύπαγε τέτοιαν ώρα. Ποια τελώνια από της γης τα καταχθόνια. Σηκωθείτε, σηκωθείτε, δε θα πάτε στα χωράφια. Φάντασμα ήταν και γλίστρησε στη χώρα μας τη νύχτα:…
«..μάνα δε πάμε φέτος στη σπορά δε βάνομε αρραβώνα, μηδέ φιλείς στη πόρτα μας νύφη την Αρετή μας, μόνο σαρανταλείτουργο στην εκκλησιά να τάξεις σαράντα πήχες να γεννώ  να  πάω σαράντα μίλια για να το πνίξω το θεριό.
Γιέ μου μη πάμε φέτος στη σπορά, μη βάλομε αρραβώνα σαράντα μίλια για να πάς, και να το πνίξεις το θεριό».
Ακόμη ο λόγος έστεκε και χύμηξε η καρδιά μας, αετός απάνω στα βουνά, στη  θάλασσα γοργόνα και βγήκε ο ‘Ηλιος, ο Ηλιος Έλληνας κι έφεξε η σκοτεινή καρδιά του κόσμου.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα…..και θερίσανε πλήθος τα θηρία μας λέει ο άλλος ποιητής μας ο Οδυσσέας Ελύτης για να καταλήξει «Ελευθερία για σένα  θα δακρύσει ο Ήλιος, Ελληνες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο».
Δεσποτάκη- Πευκιανάκη Ευτυχία
φιλόλογος

ΤΟΠΟΙ ΜΑΓΙΚΟΙ

           « Τα Φαλάσαρνα, οι αμμοθίνες και τα βαρελάκια».
          « η Χρυσοσκαλίτισσα και το (Ε)λαφονήσι»
 Βιώνοντας το καλοκαίρι το πέρασμα χιλιάδων τουριστών από την απροετοίμαστη μικρή μας πόλη για την έξαρση του τουριστικού φαινομένου που, είναι καλοδεχούμενος, βεβαίως, για λόγους παράδοσης από τον Ξένιο Δία, αλλά και για λόγους τόνωσης της οικονομίας μας, η οποία κατά μεγάλο μέρος στηρίζεται σε αυτόν, γυρίζω κάποια χρόνια πίσω στους τόπους της περιοχής μας που σήμερα είναι προορισμοί και δέχονται ημερησίως χιλιάδες τουρίστες  και  θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσομε τον όρο οτι γίνεται "υπερβόσκηση "τουρισμού.
        Μοιραία η υπερπληθώρα αυτή, ανθρώπων, που φυσικό είναι να κινούνται με αυτοκίνητα, οι χιλιάδες ομπρέλες, τα καθίσματα, η άγρια και άναρχη ανοικοδόμηση, ο αποκλεισμός από τις παραλίες των οικονομικά ασθενέστερων, που αδυνατούν να πληρώσουν ομπρέλες, αλλά και δεν έχουν χώρο να βάλουν την πετσέτα τους ίσως φέρει την αντίστροφη μέτρηση για την ποιότητα του τόπου που κάποτε ήταν μαγικός.
  Δύο πράγματα εκτός από τους ανθρώπους, είναι ιερά στη χώρα μας. Τα μνημεία της ιστορίας μας από αρχαιοτάτων χρόνων και οι τόποι μας. Τα μνημεία μας, ευτυχώς, όσο μπορεί τα προστατεύει η Αρχαιολογική Υπηρεσία, τον τόπο όμως όχι πάντα, οι έχοντες την αρμοδιότητα.
 Και θα αναφέρω, ανατρέχοντας  στις αναμνήσεις μου, δύο παραδείγματα αλλοίωσης του τόπου που είτε γίνεται από την ίδια τη φύση, είτε από απερίσκεπτη ανθρώπινη παρέμβαση.
 Πριν από χρόνια σπάνια  πηγαίναμε να κάνομε μπάνιο στα Φαλάσαρνα, κάθε μέρα. Τα Φαλάσαρνα ήταν εκδρομή.....πάντα συνδυασμένη  με την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο και την ομιλούσα σιωπή του. Επίσης  συνδυασμένα ήταν με δυό μεγάλα πανηγύρια του καλοκαιριού, προσκυνήματα. Εκείνο της Αγ.Παρασκευής, 26 Ιουλίου  και το άλλο του Αγ,Φωτιού,12 Αυγούστου. Όταν σπάνια πηγαίναμε για να κολυμπήσομε, δεν ήταν η υπέροχη γαλάζια θάλασσα τόσο και το κολύμπι, όσο το παιχνίδι οταν βγαίναμε από τη θάλασσα στις πελώριες  αμμοθίνες, που ο αέρας φυσώντας την ψιλή άμμος σχημάτιζε στην αμμουδιά. Ανεβαίνοντας στην κορυφή τους απολαμβάναμε επί ώρες κάνοντας τα βαρελάκια, κουτρουβαλώντας μικροί μεγάλοι και πέφτοντας στα μαλακά. Και περιμέναμε το βύθισμα του ήλιου για να φύγομε, γιατί όπως τόχει συνήθειο ετσι μαγικά, όπως και σήμερα βυθιζόταν και τότε...
Η άλλη ανάμνηση προέρχεται από το Λαφονήσι. Εκείνα τα χρόνια το Λαφονήσι σαν τουριστικός προορισμός για τους πολλούς ήταν άγνωστος. Ο προορισμός τότε ήταν για τους ντόπιους η Χρυσοσκαλίτισσα, το μοναστήρι της Παναγίας που γιορτάζει την Κοίμηση Της στις 15 Αυγούστου.
Στην δεκαετία του πενήντα -εξήντα δρόμος δε υπήρχε. Το αυτοκίνητο πήγαινε μέχρι τη Βάθη με την ονομασία Κούνενι τότε.
Περνώντας τη γειτονιά Πλοκαμιανά, βάδιζες με τα πόδια ή αν είχες την τύχη να εξασφαλίσεις ένα γαιδαράκο, από ένα στενό χωματόδρομο και ύστερα από μια ώρα περίπου έφτανες στη Χρυσοσκαλίτισσα ή στο Γιαλό, όπως έλεγαν οι ντόπιοι κάτοικοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι από το Κεφάλι, Παπαδιανά, Τζιτζιφιά, Περβόλια, και μέχρι το Ελος  διέθεταν κτήματα στο Γιαλό, τα οποία έσπερναν, ή ήταν βοσκότοποι. Μόλις έφτανες στο τέλος του χωματλοδρομου, στο Στόμιο, κάτω απο τους γύψινους λάκκους απέναντι σου κάτασπρο περιστέρι με απλωμένα φτερά  ξεπρόβαλε το Μοναστήρι της Παναγίας, πάνω στο βράχο. Στο πιο ψηλό σημείο του πάνω και κολλητά το μικρό γραφικό εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού που γιορτάζει στις 6 Αυγούστου. Λίγο πριν φτάσεις στην Παναγία δεξιά, ένας κατήφορος σε κατεβάζει στον Άγιο Παντελεήμονα ένα μικρό ξωκλήσι που το προσκυνούν στην άκρη του ευλαβικά τα κύματα. Τέλος φτάνεις στην αυλή της Παναγίας. Πριν αρχίσεις να ανεβαίνεις τις σκάλες, όπου και το κρυμμένο σκαλί, αριστερά σου ο μικρός ναίσκος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γρηγόριο. Το μοναστήρι τότε το διακονούσαν τρείς μορφές Ο ηγούμενος Γρηγόριος Πλοκαμάκης, η μοναχή Ευφημία Βατσολάκη που τύχαινε να είναι και αδερφή της γιαγιάς από τον πατέρα μου και η μοναχή Θεοδότη Κολοκοτρώνη και οι τρείς άνθρωποι ντόπιοι. Από 
Τζιτζιφιά έως τα Πλοκαμιανά. Στο εικονοστάσι της ψυχής μου είναι  άγιες μορφές φυλαγμένες. Στον όλο τρόπο ζωής τους έβλεπες  έβλεπες ότι η αφιέρωση στο θεό αφήνει πολλά περιθώρια να είσαι μέσα στον κόσμο,άφήνει μια  ελευθερία. Έτσι το μοναστήρι  είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους, του τόπου,το ένιωθαν δικό τους. Ερχόμενοι για δουλειές στο Γιαλό, να θερίσουν, να αλωνέψουν, να ψαρέψουν κάποιοι, τελειώνοντας, περνούσαν από την Παναγία, και τη φίλευαν με το σακουλικό τους κι αυτή πάντα τους φιλοξενούσε στο τραπέζι της με ο,τι είχε  ετοιμάσει η φιλόξενη Θεοδότη. Αυτή ήταν η καθημερινότητα. Στη μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, επίσημη γιορτή του μοναστηριού ήταν το αδιαχώρητο από την παραμονή. Λεωφορεία του ΚΤΕΛ πηγαινοερχόταν συνέχεια φέρνοντας κόσμο απο όλο το νομό, ευλαβείς προσκυνητές και τασιμάρηδες στη Χάρη της.
Είχα την τύχη να περάσω πολλές καλοκαιρινές μέρες στον υπέροχο Άγιο τόπο. Εκεί είδα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, εκεί μάζεψα υπέροχα όστρακα και κοχύλια, εκεί δοκίμασα το υπέροχο φαγητό με τα κοχυλοπετάλιδα, εκεί ψαλμωδίες και  ύμνοι και οι παρακλήσεις του δεκαπενταύγουστου ήταν αγγελικές κι ας μην ήταν σωστός ο ήχος, κι ας μην ήταν πάντα σωστές οι λέξεις όπως τις απόδιδαν οι ψάλλοντες. Εκεί ενοιωθες άλλη οικειότητα με τους Αγίους, κατέβαιναν από τον ουρανό και γινόταν κι αυτοί χωριανοί. Μόνο στον Παπαδιαμάντη βρίσκεις τέτοιες εικόνες.
Από τις αξέχαστες εμπειρίες μου ήταν αυτή με την επίσκεψη μας στο Λαφονήσι. Με μια μικρή συντροφιά φίλων μας  επισκεπτών την μοναχή Θεοδότη, ξεκινήσαμε περιπατώντας, παίρνοντας τον χωματόδρομο, καθότι αυτοκίνητο δεν πήγαινε, αλλά δεν υπήρχαν και διαθέσιμα τότε. Είχαμε μαζύ μας και ένα ντόπιο άνθρωπο, ο οποίος εγνώριζε το συγκεκριμένο πέρασμα για να βρεθούμε στο νησί απέναντι. Βλέπετε τότε τα νερά ήταν βαθιά. Μόνο από ένα σημείο υπήρχε ένα ανάβαθο πέρασμα  που μόνο άνθρωποι που ψάρευαν στην περιοχή γνώριζαν. Περάσαμε κρατώντας τα πράγματα μας ψηλά με σηκωμένα τα χέρια στο νησί.
Το όλο τοπίο ήταν μια αποκάλυψη. Η μαγεία σε όλο το μεγαλείο. Τα ρηχά πρασινογάλαζα νερά, η ρόζ άμμος, με τα μικρά ποκιλόμορφα και λιλιπούτεια κοχύλια, οι κέδροι….. και το φώς  ανελέητο κατά τον Ελύτη. Κι ύστερα  η ιστορία για τη σφαγή, το Μυλαύλακο που έφτασε που κοκκίνησε το νερό του από το αίμα των σφαγιασθέντων  χριστιανών. Φωτεινό ορόσημο μακριά ο φάρος κι ο φαροφύλακας, παρηγοριά για τα πλοία  που περνούν  το  Λιβυκό,ταξιδεύοντας για την Αφρική. Κι ύστερα το φαγητό κάτω από τα αρμυρίκι με συντροφιά τη 
σαύρα που απόλαυσε το κομμάτι της ντομάτας μαζί μας κι ύστερα  έφυγε… Με το ηλιοβασίλεμα  άρχισε η επιστροφή,  δύσκολη, με τα πόδια ξανά και τσουρουφλισμένοι, που ήδη μας έτσουζε η πλάτη……

Κι  άλλες φορές πήγα στο Λαφονήσι, εκείνη η φορά, εκείνο το προσκύνημα δεν θα ξεχαστεί ποτέ. 
Ακούγοντας και διαβάζοντας σήμερα πολλά και θαυμαστά  για τους μικρούς μας παράδεισους, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω  αυτές τις αράδες. Έτσι απλά σαν αφελής ρομαντική, α! και κάτι άλλο:Τρομάζω σήμερα με τις ορδές τις καθημερινές των ανθρώπων, του καλοκαιριού, και τις χιλιάδες τα αυτοκίνητα. Τρομάζουν τα ομπρελοκαθίσματα παντού και οι κατασκευές με κουρτίνες μέσα στη θάλασσα για τους μεγαλοσχήμονες, τρομάζει το σερβίρισμα  ποτών  μέσα σε κάποιες παραλίες και το γκαρσόν να τσαλαβουτά στα νερά με το δίσκο…. Τρομάζουν οι εκκωφαντικές μουσικές που σκεπάζουν το φλοίσβο των κυμάτων….Και όλα αυτά  τζάμπα…τζάμπα μάγκες.
Τρομάζουν τα Φαραωνικά κτίρια  μέσα στην σεμνότητα και αγιότητα της φύσης. Τόποι που έπρεπε να είναι Εθνικά πάρκα με είσοδο προσιτή οικονομικά για ημερήσια αναψυχή, αφού έχει προηγηθεί από τους δήμους η ανάλογη  αξιοποίηση, με παροχή  υπηρεσιών από κατάλληλους ανθρώπους.
Ας ελπίσομε ότι η τήρηση του νόμου, η γνώση, η φιλοτιμία και ο σεβασμός θα φροντίσουν για την εξ αδιανεμήτου αυτή περιουσία που ο Θεός και η φύση πλουσιοπάροχα μας δώρισε να φυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού και να παραδοθεί στα παιδιά μας και στην φιλοξενία των ξένων μας με αναλλοίωτη την ομορφιά της…..

Ευτυχία Δεσποτάκη Πευκιανάκη

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

 Μιχάλης Αναγνωστάκης

(Παιδίατρος)
Το Σάββατο που μας πέρασε, πλήθος κόσμου απο την Κίσαμο και τα Χανιά και όχι μόνο, αποχαιρέτησε και συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στην ιδιαίτερη πατρίδα του στο Βουλγάρω Κισάμου, τον γιατρό Μιχάλη Αναγνωστάκη.
Ο Μιχάλης Αναγνωστάκης, γιος του αείμνηστου, επίσης γιατρού Χρήστου Αναγνωστάκη και ας μου επιτραπεί η έκφραση "του Χριστιανού", για πολλά χρόνια υπηρέτησε και στήριξε την Υγεία των ανθρώπων της Κισάμου πρώτα σαν αγροτικός γιατρός και ύστερα σαν ειδικευμένος παιδίατρος στα Χανιά.
Εκεί τον βρίσκαμε πλέον και μας βοηθούσε στην ανατροφή των παιδιών μας.
Με την πρώτη του επίσκεψη, μετά τη γέννα η μωρομάνα μετά τις οδηγίες του ένιωθε άλλη δύναμη για το μεγάλο της ξεκίνημα να αναστήσει την καινούρια ζωή. Ξεκινούσε απο το πώς θα μάθεις να πιάνεις το μωρό, κάτι πρωτόγνωρο για τη νεαρή μάνα, και προχωρούσε σε όλες τις λεπτομέρειες, δίδοντας τις γραπτές σε πρόχειρο  χειρόγραφο σημείωμα του.
Στην αρρώστια μετά απο κάθε επίσκεψη του, ένιωθες ασφάλεια.
Κι όταν οι περιπτώσεις ήταν δύσκολες κι ο γονιός τάχε χαμένα, αυτός στεκόταν πλάι για κάθε περαιτέρω δύσκολη διεκπεραίωση.
Αυθόρμητος κοινωνικός και με χιούμορ αγάπησε και τον αγάπησαν οι άνθρωποι του τόπου. Καθένας έχει και μια ωραία ανάμνηση απο αυτόν και μια ευγνωμοσύνη στην ψυχή του. Φάνηκε, άλλωστε αυτό απο τον πάνδημο αποχαιρετισμό και τα ζεστά λόγια που ακούστηκαν κατά την εξόδιο ακολουθία.
Αν και πικραμένος γιατί η ζωή του στέρησε πολύ νωρίς αγαπημένα πρόσωπα, έφυγε δικαιωμένος για την όλη προσφορά του στον άνθρωπο.
Εμείς συλλυπούμενοι τα παιδιά και τους άλλους οικείους, θα τον κρατήσομε στην καρδιά μας, όσο υπάρχομε νοούντες, γιατί ήταν πλάι σε ό,τι πολύτιμο έχομε.
Αιωνία  η μνήμη του
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι.....
Ευτυχία και Γιώργος Πευκιανάκης

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

  ΔΙΑΜΑΝΤΑ (ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ) ΦΩΤΑΚΗ (Το γένος  Κλωστράκη) 

Πριν λίγες μέρες, στις αρχές του Αυγούστου αποχαιρετήσαμε μια ωραία γυναικεία παρουσία, γέννημα θρέμμα του Καστελλιού που χρόνια πολλά κόσμησε την μικρή κοινωνία του Καστελλίου της Κισάμου: Την Διαμάντα Φωτάκη το γένος Κλωστράκη. Παντρεμένη με τον Παναγιώτη  Φωτάκη, επίσης παλιό Καστελλιανό από την οικογένεια των Φωτάκηδων, έφτιαξαν μια ωραία οικογένεια, αποκτώντας δυο καλά κορίτσια, τη Μαρία, και τη Βασιλική, που, σπούδασαν, μορφώθηκαν, εργάζονται και με τη σειρά τους με καλούς συζύγους τους χάρισαν εγγόνια. Με αυτή την οικογένεια μας συνέδεσαν ιεροί δεσμοί κουμπαριάς  μέσω του αδερφού μου και πάντα υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση ανάμεσα  μας. Η  Διαμάντα ευγενική, δυναμική, νοικοκυρά, καλή σύζυγος και μητέρα. Θυμάμαι το νοικοκυρεμένο σπίτι της με τα κεντήματα της, την περιποίηση της ,όταν την επισκεπτόμασταν με τη μητέρα μου. Κοινωνική δραστηριοποιείται με άλλες νέες γυναίκες και στο σύλλογο γυναικών και προσφέρει τις υπηρεσίες της. Αγαπημένη πάντα με συγγενείς συνέχει την οικογένεια. Υποδειγματική η σχέση της  με την Τιτίκα ,πάντα μαζί τις έβλεπες… Αυτή την οικογενειακή σχέση με πολύ τρυφερά και συγκινητικά λόγια την εξέφρασε ο ανιψιός της ο Γιάννης, σε ανάρτηση του στο διαδίκτυο, μη ξεχνώντας να τονίσει  πόσο του απάλυνε τον πόνο, με την γλυκύτητα της, της φοβερής στρεπτομυκίνης που χρειάστηκε να του κάνει κάποτε. 

Την θυμάμαι τα χρόνια που η αγορά μας ανθούσε με όλα τα καταστήματα ανοιχτά, να κάθεται στο ραφείο- μαγαζί, συντροφεύοντας τον Παναγιώτη, και βοηθώντας τον στην, εργασία του γιατί ήξερε και από ραπτική .Εκείνα τα χρόνια τα καλοκαιρινά  βράδια η αγορά μας ζωντάνευε. Έξω από όλα τα μαγαζιά καθόταν κόσμος και όλες οι γυναίκες των καταστηματαρχών τότε συνδύαζαν την έξοδο τους με την κάθοδο τους στο μαγαζί και τη συνάντηση τους με άλλες γυναίκες που κατέβαιναν για ψώνια ή για περίπατο. Τα παιδιά  τους  δε από κοντά γύρω έκαναν ολόκληρο πανηγύρι παίζοντας, ή κάνοντας βόλτες με τα ποδηλατάκια τους, καθώς ο δρόμος έκλεινε για τα αυτοκίνητα.

Η Διαμάντα και μετά το φευγιό του Παναγιώτη  μέχρι το τέλος κατέβαινε στο μαγαζί και επικοινωνούσε με τους λιγοστούς πια που είχαν απομείνει γείτονες. Εκεί τη συναντούσα συχνά και κάναμε ωραία και περιεκτική κουβέντα, λέγοντας τα νέα  μας  και  τα νέα των παιδιών μας. Με τη Διαμάντα πάντα είχες κάτι να πεις. Την στενοχωρούσε και δικαιολογημένα η εξασθένηση της όρασης.

 Για λίγο καιρό αποσύρθηκε τελείως. Τα παιδιά της πάντα κοντά και η καλή κ. Μαρία…ύστερα, κάποια μέρα, έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής.

Εμείς όσοι τη γνωρίσαμε και τη ζήσαμε, συλλυπούμενοι με τα παιδιά της θα την έχομε με πολύ σεβασμό στη μνήμη μας, εκτιμώντας, ότι φεύγοντας οι παλιοί άνθρωποι, όχι ότι γίνεται ο κόσμος  φτωχότερος, αλλά  φεύγει και μια εποχή που κάτι χάνομε κι εμείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι ...

Καλό της ταξίδι «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται»

Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ - ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΑΡΕΝΤΑΚΗ

Το  γένος  Μπλαζουδάκη

Σήμερα, συγγενείς και φίλοι συγκεντρωθήκαμε στον Αι- Γιώργη, στον Πύργο για να κατευοδώσομε μια σεβάσμια γυναικεία μορφή της μικρής μας πόλης, που έφυγε από τη ζωή, εκμετρήσασα πολλούς- πολλούς  χρόνους. Την μακαριστή πλέον Κωστούλα Μαρεντάκη, το γένος Μπλαζουδάκη.
Χανιώτισσα η Κωστούλα, μικρό κορίτσι παντρεύτηκαν από  αγάπη με τον νεαρό Μανώλη  Μαρεντάκη από τα Μαρεδιανάκη Κισάμου και εγκαταστάθηκαν στο  Καστέλλι, όπου στέλειωσαν το σπιτικό και την οικογένεια τους και δημιούργησαν περιουσία. Χρυσοχέρα 
μοδίστρα εκείνη, παραγγελιοδόχος εκείνος, ένα επάγγελμα που σήμερα έχει εκλείψει. Σε μια εποχή, όμως που τηλέφωνα δεν υπήρχαν, που οι άνθρωποι δεν διέθεταν δικό τους αυτοκίνητο, ούτε η πρόσβαση στα γειτονικά σήμερα Χανιά ήταν εύκολη, ούτε η αγορά μας τόσο πλούσια ο κ. Μανόλης ήταν ο διαμεσολαβητής. Από βραδύς έπαιρνε όλες τις παραγγελίες από τους  εμπόρους της αγοράς και όχι μόνο. Έφευγε με το λεωφορείο της γραμμής πρωί-πρωί για τα Χανιά τις εκτελούσε, και επέστρεφε το απόγευμα με το συνεργαζόμενο φορτηγό, φέρνοντας και τις παραγγελίες, από εμπορεύματα, μέχρι διάφορα μικροπράγματα.
Απόκτησαν δύο παιδιά, την Ιωάννα, δασκάλα, αφυπηρετήσασα πλέον και τον Κώστα επαγγελματία, επίσης συνταξιούχο.
Τα ανάθρεψαν με αρχές και αξίες, τα οποία στη συνέχεια με καλούς συντρόφους έφτιαξαν δικές τους οικογένειες, χαρίζοντας τους παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Η Κωστούλα πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και τον καλό λόγο, χωρίς ποτέ εκνευρισμό. Κινούμενη μέσα στο βασίλειο της, πότε όρθια, πότε καθιστή, στο ραφείο της με τη μηχανή της, τα φιγουρίνια της, την ακέφαλη κούκλα να φορεί το τελειωμένο ή μισοτελειωμένο ρούχο, το σχοινί με τα διπλωμένα υφάσματα να περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν φορέματα, έφτασε να γίνει η πρώτη μοδίστρα του τόπου μας και όχι μόνο. Υπομονετική και ευγενική  ακόμη και με τις πιο δύσκολες πελάτισσες. Ακόμη  και σήμερα στις ντουλάπες μας, των γυναικών του τόπου μας, κάποιο χειροτέχνημα της θα βρίσκεται στην κρεμάστρα κρεμασμένο.
Παράλληλα ήταν και νοικοκυρά στο σπίτι της, στη μαγειρική της, την ζαχαροπλαστική της, τέχνες που μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά της.
Φιλόξενη και περιποιητική, περιέθαλψε και τα γεράματα της οικογένειας, προσφέροντας στοργή και τρυφερότητα στην πεθερά της. Το ραφείο της, πέρα από τις ραφτικές εργασίες ήταν τόπος συνάντησης και συζήτησης των γυναικών πέρα από τις ραφτικές εργασίες.
Ήταν ένας άνθρωπος του μέτρου και κοινωνική. Η Κυριακή γι' αυτήν ήταν ιερή. Πάντα στην εκκλησία της και το απόγευμα με την οικογένεια όλη, μια βόλτα στην τότε ανθούσα παλιά αγορά μας που συναντιόμασταν όλοι σχεδόν και μετά  στο ζαχαροπλαστείο για ένα γλυκό. Μέλος του συλλόγου Γυναικών, πάντα παρούσα στις πνευματικές εκδηλώσεις του Συλλόγου και άλλες κοινωνικές του  δραστηριότητες. Εξ άλλου πάντα εκείνη είχε τον μυστικό της τρόπο να βοηθά τους ανάγκη έχοντες.
Με το πέρασμα των χρόνων, αποσύρεται στο σπίτι της, με την παρουσία κάποιου από τα παιδιά της, αν και η μόνιμη εγκατάσταση τους ήταν μακριά. Πάντα είχε τη μόνιμη συντροφιά της, την εξαιρετική κοπέλα, φίλη και πνευματικό  μας παιδί τη Μαρία που τη βοηθούσε στην ανημπόρια των γηρατειών, κρατώντας της το χέρι μέχρι το τέλος. Αυτά, μέχρι χτες στις 7  μ.μ. 15 του Ιούλη, το απόγευμα που έφυγε από την αγκαλιά όλων που προανέφερα. Πέταξε η ψυχή της πορευόμενη στο φώς, των αγγέλων όπως φως ήταν η ζωή της. Και ποιος ξέρει  μήπως  κι εκεί ράβει τα λευκά φορέματα των αγγέλων τόση που ήταν η τέχνη της……
Εμείς όσοι τη ζήσαμε, μέσα από τη φιλία μας με τα παιδιά της, όσο νοούμε θα τη φυλάξομε  ανάμεσα στις ωραίες αναμνήσεις μας, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και χθες…
Καλό σου ταξίδι στο φως κ .Κωστούλα
Ευτυχία Δεσποτάκη- Πευκιανάκη

ΟΤΑΝ Η ΦΙΛΟΖΩΙΑ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ………

Τα ζώα είναι πλάσματα Θεού και μέρος της Θείας Οικονομίας. Από νωρίς ο άνθρωπος πολλά από αυτά τα έκανε φίλους, συντρόφους, και βοηθούς στον αγώνα του για επιβίωση στην  καθημερινότητα του.
Στο σπίτι μας από μικρή θυμάμαι να έχομε ζώα κατσίκα, σκύλο, γάτο.
Είναι ωραίο το ζώο και χρήσιμο και σε διδάσκει πολλά, ειδικά τα παιδιά είναι καλό να έχουν σχέση, γιατί μαθαίνουν να αγαπούν, να γίνονται τρυφερά, ακόμη και στην εξέλιξη της ομιλίας τους τα βοηθούν, καθώς προσπαθούν να τους κουβεντιάσουν.
Θα πρέπει να τα φροντίζομε και σε καμμιά περίπτωση να τα κακοποιούμε, ποτέ δε να μη  κακοποιούμε και όσο το δυνατόν να μην παραβιάζεται η φύση τους.
Σήμερα έχουν εμφανισθεί πολλοί φιλόζωοι και φιλοζωικές και καλά κάνουν, αν δε φτάνουν στην υπερβολή. Γράφω αυτό το σημείωμα γιατί συνέβη να βρεθώ μάρτυρας σε περιστατικό  που η φιλοζωία υπερέβη τον ανθρωπισμό.
Περιστατικό  1
Κυριακή απόγευμα φτάνω με το  αυτοκίνητο μου στο στο χώρο φίλης μου κυρίας, που συμβαίνει να με βοηθά συχνά στις εργασίες μου για να την πάρω, που θα πηγαίναμε  ένα περίπατο.
Βλέπω ένα κύριο και μια κυρία να συζητούν έντονα μαζί της και για κάτι να την εγκαλούν.
Ο κύριος, νομίζω ξένος, δραστηριοποιείται εδώ επαγγελματικά. 
Κάποια στιγμή τελειώνουν, έρχεται στο αυτοκίνητο και την ρωτώ τί συνέβη .
«Είναι, μου λέει, της φιλοζωικής και πέρασαν από το σπίτι και είδαν ακούρευτο το σκυλάκι μας  και με μάλωσαν και ότι πρέπει να κουρευτεί αμέσως…..!!!!.

Τους είπα οτι το έχω στο πρόγραμμα, αλλά λίγο να ζεστάνει ο καιρός. Αλλά αυτοί είπαν να το κουρευτεί και θα το πάω αύριο στην κτηνίατρο». Η γυναίκα σε πλήρη σύγχυση και προσβεβλημένη. Να σημειώσομε, ότι το σκυλάκι το βρήκαν τραυματισμένο στο δρόμο τα παιδιά της, το μάζεψαν το περιέθαλψαν και το μεγαλώνουν.
Δεν ξέρω αν πρόσεξαν που μένει η κυρία κι αν ξέρουν ότι στάθηκε αδύνατον να βρει σπίτι να ενοικιάσει λόγω πολυμελούς οικογενείας. Μέχρι να βρει αυτό το χώρο με τη βοήθεια ευγενών  συνανθρώπων μας, είχε φιλοξενηθεί η οικογένεια και (προς τιμήν του από τον εκδότη της τοπικής μας εφημερίδος) σε σπίτι που τότε διέθετε.
Η φιλοζωική δεν έμαθε κάτι φυσικά, ούτε οι φιλόζωοι ενδιαφέρονται γι' ανθρώπους του μεροκάματου που  επιβιώνουν, σπουδάζουν παιδιά, και βοηθούν, εμάς στις δουλειές μας, φροντίζουν τους ηλικιωμένους μας και άλλα πολλά.
Ας συνέλθομε λίγο και ας συνετισθούμε.
Περιστατικό 2
Φίλος αγαπητός έχει ένα θαυμάσιο κτήμα με δέντρα, φυτά και ζώα, αληθινός παράδεισος.
Υπάρχει και σκύλος, ο οποίος είχε το κατάλυμα του, όχι βαρέλι πάντως και ένα κιλίμι παλιό μέσα για να κοιμάται. Ο σκύλος όμως το κιλίμι όλο το τραβούσε το έπαιζε, δεν το άφηνε στην κρεβατοκάμαρα. Νάσου η φιλόζωος κυρία κάνει ένα σωρό παρατηρήσεις που ο σκύλος δεν έχει στρώμα.
«Κυρία μου κατάλαβε το, δε το αφήνει ο σκύλος, (έχει και χιούμορ, ο φίλος), θέλει να αερίζει το στρώμα του.
Μη μας διαφεύγει, τα ζώα θέλουν τη φύση, είναι θηρευτές, ανιχνευτές.
Δεν είναι για σαλόνια, ούτε για καναπέδες. Είναι για αυλή για κήπο και με κάθε υπευθυνότητα του αφεντικού να μη γίνονται δημόσιος κίνδυνος, ούτε ενοχλητικά με γαβγίσματα και τις ακαθαρσίες τους σε πάρκα και πεζοδρόμια……
Δεσποτάκη -Πευκιανάκη
Ευτυχία φιλόλογος