ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΤΩΣΑΜΕ....

 Γράφει η   Δεσποτάκη-Πευκιανάκη Ευτυχία                                               

Το Τρελοβάπορο
 Η ποίηση και γενικότερα η τέχνη είναι κατά μια άποψη θεραπευτική. Είναι θεραπευτική γιατί ο άνθρωπος, όνειρα, σκέψεις και συναισθήματα απραγματοποίητα και μη, που τον βασανίζουν, όμορφα ή άσχημα βρίσκει τον τρόπο μέσα από την ποίηση ή τη μουσική να τα εκφράσει και να ξαλαφρώσει.
Γι΄αυτό και σε ώρες απογοήτευσης και στενοχώριας μα και σε ώρες χαράς όλο και με κάποιο στίχο μπορεί να ταυτιστεί η σκέψη μας.
 Έτσι ύστερα από τις πρόσφατες περιπέτειες που περνά ο τόπος μας και που φαίνεται ότι όλα έφτασαν στο τέλος τους και εμείς σαν λαός στον πάτο, μέσα από του μυαλού τα αυλάκια πρόβαλε ένα όμορφο ποίημα, συμβολικό, του Οδυσσέα Ελύτη: «Το Τρελοβάπορο» είναι ο τίτλος του. Ακούστε το και ας ταξιδέψομε για λίγο μαζί του και με καπετάνιο τον κυρ Οδυσσέα, ας βγάλομε και τα συμπεράσματα μας και ας ψάξομε για ομοιότητες με κείνο το τρελλοβάπορο που λέγεται Ελλάδα:
                  Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
                  Κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα
                  Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
                  Φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ΄τις  δυό μεριές
                  Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι από όνειρο
                  Κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό
                  Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς ,
                  Βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς 

                  Έλα χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
                  Τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
                  Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε
                  Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.
                  Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
                  Μπήκαμε μες τα όλα και περάσαμε.
                  Κι έχομε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
                  Παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα

Μέσα από μια σειρά όμορφων ονειρεμένων εικόνων που εύκολα έρχονται στο μυαλό του καθενός μας τοποθετούμαστε σε γνώριμο τοπίο: βαπόρι που ταξιδεύει, βουνά καταπράσινα με κουκουναριές, απέραντο γαλάζιο, δεν αμφιβάλλει κανείς πως ποιητής παραδίνει στη φαντασία μας την Ελλάδα. Ένα βαπόρι, .......
...με τι άλλο θα μπορούσε να μοιάζει η Ελλαδίτσα μας, καθώς είναι περιτριγυρισμένη από τόσες γαλάζιες θάλασσες! Βαπόρι και ταξιδεύει στους αιώνες! Παράξενο το ταξίδι του στ΄αλήθεια τολμηρό, ριψοκίνδυνο, με πολλές μανούβρες, τόσες που να χαρακτηρίζεται τρελοβάπορο. Άλλωστε πού ακούστηκε να βγαίνει στα βουνά βαπόρι και να φουντάρει την άγκυρα στις κουκουναριές !
Αλλά και το εμπόρευμα του είναι παράξενο, δεν ενδιαφέρεται για κερδοφόρα πράγματα. Φορτώνει καθαρό αέρα κι από τις δυο μεριές. Από τα πανάρχαια χρόνια το πλήρωμα του ταξιδεύει όχι μόνο «κατ΄εμπορίαν αλλά και κατά θεωρίαν». Τα υλικά που είναι κατασκευασμένο το τρελοβάπορο, λίγο το βοηθούν: από μαύρη πέτρα είναι καμωμένο το σκαρί του, όπως κακοτράχαλα είναι τα βουνά μας και το πλήρωμα ένας λαός από αθώους, ολιγαρκείς μα και πονηρούληδες όπως ο πολυμήχανος Οδυσσέας 
..Αλλάζει συνέχεια καπεταναίους και όλοι ίδιοι είναι!
Βουνά κουκουναριές, μανούβρες, φουνταρίσματα, θάλασσα συνιστούν μια εικόνα αγωνιώδους προσπάθειας, μες τα όλα πολλές φορές, απρογραμμάτιστης, όμως εικόνα χαριτωμένη που πάντα αφήνει περιθώρια στην ελπίδα και στο θεό. Και πώς να μην κουβαλάει ελπίδα, το τρελοβάπορο, όταν ένας γενεσιουργός ήλιος κάθεται στο κατάρτι του, ήλιος ηλιάτορας, πρωτομάστορας και γονιμοποιός της γης μας, που τόσοι και τόσοι πλούσιοι σε άλλα αγαθά  πληρώνουν για να τον μοιράζονται μαζί μας!
    Κι όμως αυτό το χαρωπό βαπόρι που χρόνια ταξιδεύει μες τα όλα κουβαλάει και ξεφορτώνει βάσανα  κι αναστεναγμούς. Λίγες οι μικροχαρές. Πολυτάραχη η ζωή του: πόλεμοι, συμφορές, αλληλλοσπαραγμοί, προσφυγές, συρρικνώσεις, πτωχεύσεις, χρέη, χρέη…. Καπετάνιοι και καπετάνιοι και προστάτες το κυβέρνησαν. Κάθε φορά νέες ελπίδες από τους κάθε λογής καινούριους κυβερνήτες και προστάτες.
  Εύλογη η απορία με την έκφραση της πατροπαράδοτης Πίστης μας εκφράζεται:¨Έλα Χριστέ και Κύριε¨,  και πως τα καταφέρνουμε. Κι αν λιγότερα από άλλους έχομε πετύχει τουλάχιστον δε βουλιάξαμε και δε θα βουλιάξομε.
     Και δε θα βουλιάξομε γιατί όπως έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκης: «η μικρή Ελλάδα ζει πάντα μια παράκρουση ανάμεσα στο εγώ και την πραγματικότητα της. Γι΄αυτό πάντα θα εισπράττομε μια καρπαζιά από τους μεγάλους για να γυρίζομε στη μικρή θέση που μας ανήκει. Αυτό δε σημαίνει, ότι αυτή η Ελλάδα δεν περιέχει, ένταση, δημιουργία και ερωτισμό, στοιχεία αρκετά για να προχωρεί και να δημιουργεί»
Το τρελοβάπορο ταξιδεύει με όρθιο το κατάρτι και βιγλάτορα τον Ήλιο τον Ηλιάτορα. Ή κατά πως λέει άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Ν.Γκάτσος: «πάνω στην πέτρα την αγιασμένη το πανηγύρι κρατάει χρόνια.
Κριτής κι Αφέντης είν΄ο λαός και δραγουμάνος του ο Θεός…..»
Λέτε να τα καταφέρομε και τώρα; Μπορεί….