Στην Τουρκία, μόλις προέκυψε το σκάνδαλο με τους στημένους αγώνες, ο Ερντογάν αυτοπροσώπως έδωσε εντολή για την άμεση και παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων προσώπων και ομάδων από την αθλητική Δικαιοσύνη - κι αυτό επειδή η ποινική Δικαιοσύνη ακολουθεί πιο βραδείς ρυθμούς και είναι πιθανό η έρευνά της να καθυστερήσει...
Ο τούρκος πρωθυπουργός κατέστησε σαφές ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα ακόμη και να υποβιβαστεί η Φενέρμπαχτσε - δημοφιλέστερη ομάδα της Τουρκίας, πρωταθλήτρια και (παρεμπιπτόντως) η ομάδα που ο ίδιος υποστηρίζει φανατικά!
Ετσι, σε λιγότερο από δέκα μέρες και μέσα στα επόμενα 24ωρα, αναμένεται να ανακοινωθούν οι τιμωρίες και όλοι περιμένουν να εξαντλήσουν οι αθλητικές Αρχές την αυστηρότητά τους. Ούτε «αυτοδιοίκητα», ούτε «διαδικασίες», ούτε «να δούμε» - μπαμ και κάτω!
Δυστυχώς, όμως, εμείς δεν έχουμε Ερντογάν! Αφότου ανακοινώθηκε το σκάνδαλο των στημένων αγώνων και μετά την πρώτη ομοβροντία, οι διώξεις επιβραδύνθηκαν και έγιναν επιεικέστερες, ενώ οι αρμόδιοι κυβερνητικοί είτε κρύβονται, είτε γενικολογούν - γενικώς, πάνε τοίχο τοίχο μην τους βρει καμία αδέσποτη.
Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος της ΕΠΟ επιδίδεται στη συνηθισμένη του δραστηριότητα: δεν κάνει τίποτα. Η μόνη πρωτοβουλία που του αποδίδεται είναι ότι ζήτησε από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να μη δημοσιοποιούνται οι μαγνητογραφημένες συνομιλίες!
Ο Ψωμιάδης φυσικά κυκλοφορεί ελεύθερος κι ασύλληπτος. Οι παράγοντες της Σούπερ Λίγκας παρέμειναν στις θέσεις τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Και ο Μαρινάκης ζήτησε να αρθεί η απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα - προφανώς για να μην τον στερηθεί και ο υπόλοιπος πλανήτης!
Και μη ρωτήσετε «τι κάνει η αθλητική Δικαιοσύνη». Είναι τα ίδια ανθρωπάκια που εξασφάλιζαν έως τώρα την ασυλία και το ακαταδίωκτο όλων των προαναφερθέντων. Γιατί να ευαισθητοποιηθούν τώρα και να κάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους;
Αποτέλεσμα; Στην Τουρκία, αποδίδουν δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα, οργανώνουμε το κουκούλωμα.
Το είχαμε σημειώσει εδώ από τις πρώτες ημέρες των αποκαλύψεων: στη χώρα μας, τα ανακλαστικά της συγκάλυψης είναι ισχυρότερα από την απαίτηση της εξυγίανσης. Είναι εντυπωσιακό με πόση ευκολία όλοι οι εμπλεκόμενοι αληταράδες βρήκαν υποστηρικτές, χειροκροτητές, ελαφρυντικά, ακόμη κι επιχειρήματα. Σε λίγο θα μας ζητήσουν και τα ρέστα!
Αλλά όλη αυτή η επιχείρηση συγκάλυψης δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί χωρίς τη συνδρομή των ομοίων τους, χωρίς την ανοχή των αθλητικών και δικαστικών Αρχών, χωρίς την ευγενική κατανόηση μιας σημαντικής μερίδας του Τύπου. Χωρίς, δηλαδή, ένα ευρύτερο πλέγμα συμψηφισμών, συμφερόντων και συνενόχων.
Και γι' αυτό πολύ φοβούμαι ότι το πρόβλημα δεν είναι πως μας λείπει ένας Ερντογάν. Αλλά ότι δεν είμαστε (ούτε καν) Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου