Κάποιοι βέβαια τα θεωρούν αναγκαία, απαραίτητα, και συνάμα λειτουργικά. Ξέρω τον λόγο και δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να έλθω σε αντιδικεία με αυτούς που εξυπηρετούνται απο αυτά.
Δυστυχώς σε μια πόλη που το προσωρινό είναι καλύτερο απο το μόνιμο, δεν έχω και πολλές επιλογές να αλλάξω μυαλά αλλά και ιδέες. Μάλιστα το σήριαλ με τα κράσπεδα είναι σαν μια μέτρια τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '80 που ξέρεις το τέλος αλλά περιμένεις να δεις πώς θα στο σερβίρουν. Έτσι και δω περιμένουμε το επόμενο βήμα σε μια πλατεία που θα έπρεπε να ήταν δακτυλοδεικτούμενη απο κάθε άποψη. Δυστυχώς όλοι φταίμε... αν η πολιτική ηγεσία το 1980, δεν ήθελε σώνει και καλά ένα νοσοκομείο πάνω απο ένα αρχαιολογικό χώρο, θα είχαμε ένα υπέροχο Μουσείο -όχι οτι δεν είναι και τώρα- στον χώρο του Κέντρου Υγείας, με τα πάρκινγκ του, τα ψηφιδωτά του, την ησυχία του. Θα είχαμε ένα νέο νοσοκομείο λίγο παραπάνω απο εκεί λειτουργικό και τέλος θα μας έμενε και μια πλατεία (Τζανακάκη) να την κάνουμε οτι θέλουμε όπως και σήμερα. Φυσικά θα είχαμε κι ένα βενετσιάνικο κτήριο (μουσείο) ελεύθερο για εκθέσεις, για συνεστιασεις, για συνεδριάσεις, για και για... όλα λοιπόν σε αυτήν την πόλη είναι δεμένα (μάγια) και συνδεδεμένα.
Μόνοι μας λοιπόν βγάζουμε τα ματάκια μας και μετά κλαίμε... αλλά έλα σου που δεν υπάρχουν πια άλλα δάκρυα!!!
Χθες έμαθα οτι θα φτιάξουμε και ένα περίπτερο στην μέση της πλατεία απέναντι απο το Μουσείο... νομίζω οτι το γλυκό αρχίζει και δένει και συμπληρώνεται το παζλ της ανάπλασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου