Η ΑΤΕΛΗΣ ΜΟΥ ΦΥΣΗ .....ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΑΣΤΕΛΙΑΝΟ

Εξομολογείται ο Χαράλαμπος (Χάρης) Κοντοπυράκης, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Κισάμου, με τον συνδυασμό «Κίσαμος από την Αρχή», με υποψήφιο Δήμαρχο τον Μιχάλη Θεοδωρογλάκη
Όταν μου είπαν από τον συνδυασμό να γράψω λίγα λόγια για την υποψηφιότητά μου ,το βρήκα όλως περιττό στα 69 μου να ξαναστηθώ στις Κισαμίτισσες και τους Κισαμίτες, που ξέρουν τον Χάρη τον Κοντόπυρο. Και τον ξέρουν με πολλά  -κοσμητικά και μη- επίθετα... 
Σκέφτηκα λοιπόν να θυμίσω στους παλιούς και να εξομολογηθώ στους νέους, που τυχόν δεν με ξέρουν... Να σας μιλήσω για την ατελή μου φύση... 
Την ιδέα για την επικεφαλίδα μου την έδωσε ένας φίλος μου γιατρός, ψυχίατρος για την ακρίβεια ( δεν ντρέπομαι να το πω), όταν, πριν λίγους μήνες, με είδε στις μαύρες μου. 
Κάτσαμε και μιλήσαμε -πίνοντας και καπνίζοντας- για ώρα ( βαρύ ποτήρι και πακέτο ο γιατρός), του ανοίχτηκα, παραπονέθηκα, του αγρίεψα, έβρισα, έκλαψα, ξεθύμανα ... Κι όταν πια,  αποκαμωμένος ηρέμησα, με κοίταξε κατάματα ,για μια στιγμή, αμίλητος ,με εκείνη την σοφή του ηρεμία, κι έπειτα ,ταπεινώνοντας  το κεφάλι του, μουρμούρισε : «..Είναι η ατελής σου φύσις Χαράλαμπε...». 
Για την ατελή μου φύση θα σας μιλήσω… Να, λοιπόν, μπροστά σας και ένας υποψήφιος … ατελής… 
Από μικρός καταπιάστηκα με πολλά και διάφορα. Έπρεπε να πάω να σπουδάσω, όπως ο αδερφός μου ο Μανώλης, που ήταν ο τέλειος μαθητής, Η ΔΙΑΝΟΙΑ, όμως δεν το μπόρεσα γιατί δεν το θέλησα . 
Μαθητής ακόμα έπαιξα τον ρόλο ενός τρελού  στην παράσταση ο «Πατούχας» του τότε Συλλόγου Νέων, κι ο Μάνος Κατράκης, που κάτι πρόσεξε πάνω μου, μάταια προσπαθούσε να πείσει τον πατέρα μου να πάω στην Αθήνα σε υποκριτική σχολή. Ήταν η εποχή, που στους θεατρίνους κολλούσαν τις ίδιες ηλίθιες ταμπέλες, που τώρα γίνονται ρεκλάμα για νεόκοπους πολιτικούς. 
Μετά  στην ομάδα της πόλης, τον Κισαμικό, ποδοσφαιριστής, για τον χαβαλέ, τότε που το ποδόσφαιρο και η ζωή μας ολόκληρη ήταν αλανιάρικη. Αλανιάρικη, που πάει να πει, ελεύθερη στο σώμα, στην ψυχή και το πνεύμα και όλα τούτα να τα φανταστεί κανείς την εποχή της πιο μεγάλης καταπίεσης. Οι κοντοσυνομίληκοι με καταλαβαίνετε απόλυτα.
Τότε που οι σύλλογοι, τα σωματεία και οι παρέες δεν είχαν ακόμα μπογιατιστεί. Τότε που τα μέσα μας ήταν λευκά κι ας ήταν τα έξω μας μπλε ή κόκκινα ή και μαύρα. Μετά γίναμε μέσα έξω μπλε, πράσινοι και κόκκινοι. Βάψαμε κοινώς … Και την βάψαμε… 
Πάνω στον θρίαμβο των εκδηλώσεων του Συλλόγου Νέων Κισάμου, τέλη του 70 αρχές του 80 με Λίνο Κόκοτο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, τους ποιητές Ιατρόπουλο και Άρη Δικταίο (λίγο πριν φύγει από την ζωή αυτός ο σπουδαίος ποιητής), όντας έτοιμοι για ένα Φεστιβάλ Μεσογειακής Ποίησης στην Κίσαμο, η προσπάθεια υπονομεύτηκε και η παρέα διέλυσε. Είπαμε… είχαμε βάψει πια … 
Και μετά οι επιχειρήσεις... Μαλώματα με τον πατέρα και τον θείο μου... Αλλά μυαλά, άλλων εποχών, που να καταλάβουν τον ανισόρροπο τον γιο και ανιψιό. Σήμερα που τα σκέπτομαι , αν ακολουθούσα τα μυαλά τους θα γέμιζαν οι  τσέπες μου… Μούτζα στον καθρέπτη Χάρη ! Κι η ψυχή σου; μου λέει η φωνούλα… Φυλακή ;   
Με μια παρέα που αγαπούσαμε το Καστέλλι και την μπάλα, τον πάντα σοβαρό και οργανωτικό  Κώστα Μουντάκη, τον παθιάρη και φωνακλά Βαγγέλη Καπή, τον σιωπηλό εργάτη Σταύρο Παπαδάκη, τον πληθωρικό Αντώνη Πατεράκη που πάντα μας προσγείωνε, τον μεθοδικό και ήρεμο Διονύση Καρμπαδάκη και την ψυχή της ομάδας, τον μόνο που παραδέχομαι ως πιο κουζουλό από εμένα για το Καστέλλι ( γι' αυτό «καζάντισε» κι αυτός στον τόπο μας ), τον  Γιάννη τον Μαρακάκη, βάλαμε το Καστελλάκι και την Κισαμικάρα στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Αδελφοποίηση με τον ΟΦΗ, ανακαίνιση γηπέδου, κι ύστερα αστοχίες, πίκρες , απογοήτευση, εγκατάλειψη  και η βενζίνη μας άφησε στα μισά. 
Και φτου κι απ’  την αρχή ο Χάρης ! Φευγιό με όνειρα στην Πολιτεία. 
Στήσιμο επιχειρήσεων, βάσανα, χρέη, αγωνίες, υποκρισία, πισώπλατα μαχαιρώματα, λυκοφιλίες, και ο Χάρης δεν γεύεται γλυκό ψωμί. 
Κι έρχεται ο Φειδίας, η εποχή της ανόδου και της καταξίωσης, με τα διλήμματα, τα λάθη και το πρόωρο και άδοξο συνθλιπτικό τέλος. Και ξανά στην περιπλάνηση... Και η μεγάλη στεναχώρια με την αδικία και αχαριστία και απανθρωπιά προς τον Μανώλη. Έλιωσε κι εγώ ανήμπορος να σταθώ βράχος να κρατώ τα κύματα...Κι ύστερα η αναζήτηση της αξιοπρέπειας μέσα στην έρημη από φίλους γη... Η αναζήτηση στην ατελή μου φύση… 
Ο άνθρωπος που σας μιλά αδίκησε και αδικήθηκε. Κατηγόρησε και κατηγορήθηκε. Πόνεσε και τον πόνεσαν. Χτύπησε και τον χτύπησαν. Χλεύασε και τον χλεύασαν. 
Η φύση μου είναι ατελής και είμαι πιο αμαρτωλός από εσένα που μπαίνεις στον κόπο ακόμη να με διαβάζεις. Στα 69 μου χρόνια πια το γνωρίζω... Και αφού πάλεψα έχω συμβιβαστεί με την φύση μου. Ένα πράγμα όμως δεν θα πάψω να κάνω  μέχρι να αναπνέω.  Να αγωνίζομαι και να παλεύω γι αυτά που εγώ θεωρώ σωστά. Κι ας είμαι στην λάθος πλευρά της ιστορίας,  το πιόνι της σκακιέρας που θα θυσιαστεί.
Μπήκα στην ομάδα του Μιχάλη Θεοδωρογλάκη γιατί είδα φρεσκάδα και νεότητα. Είδα λίγους και πιστούς. Είδα πρόσωπα χαρούμενα και καθαρά . Φάτσες που ,αν θέλετε, δεν μου θυμίζουν την δική μου φάτσα στον καθρέπτη όταν ξυπνώ. Ανθρώπους με ζωηρή περπατησιά. Κι αποφάσισα στα 69 μου να κάνω μαζί τους μια νέα Αρχή ! Όχι μονάχα για μένα…  
 Για το ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΜΑΣ …να κάνουμε ΟΛΟΙ  μια νέα ΑΡΧΗ!
Υ.Γ. Ο φίλος μου ο γιατρός μου είπε κι άλλα πολλά… Ίσως να μου δώσετε την ευκαιρία τα επόμενα πέντε χρόνια να τα μοιραστώ μαζί σας. Εκτός κι θεωρείτε ότι η δική σας φύση δεν είναι …ατελής.