ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΝΔΑΡΑΚΗΣ

Πριν κάποιες μέρες μας άφησε χρόνους, αφού εκείνος εξεμέτρησε πολλούς, ένας ακόμη από τους παλιούς Καστελλιανούς: Ο Αντώνης ο  Κατσικανδαράκης, ο ράφτης. Το 1929 είχε γεννηθεί, ήταν ίσως ο παλαιότερος των ημερών του Καστελιού.

Ο μακαριστός Αντώνης μεγάλωσε κοντά σε μια θεία του, μοναχή, που διακονούσε την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, την Ευπραξία, κατά κόσμον, Ελένη Κατσικανδαράκη. Αυτή ήταν η πνευματική του μητέρα. Από αυτήν έμαθε τα πρώτα του γράμματα καθ΄ ότι αυτή ήταν τελειόφοιτη του τότε λεγόμενου Σχολαρχείου, μια βαθμίδα γυμνασίου.

Έμαθε να διαβάζει τα ιερά βιβλία και από μικρός κατάφερνε να λέει απέξω τον προοιμιακό  ψαλμό και άλλα τροπάρια. Με δυσκολία φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο, λόγω ασθένειας, το οποίο με την κήρυξη του πολέμου το σταμάτησε, αφού οι δάσκαλοι επιστρατεύθηκαν και τα σχολεία έκλεισαν.

Τα πρώτα ακούσματα του στη μουσική, τη Βυζαντινή, τα είχε ακούσει πλάι στον Πρωτοψάλτη του Αγ. Σπυρίδωνος Γ. Ανουσάκη και στον Γιάννη Φαραγγιτάκη αριστερό ψάλτη. Κορυφαίοι ψάλτες και οι δύο που για πολλά χρόνια κόσμησαν τα αναλόγια του πολιούχου μας.

Κάποια στιγμή βρίσκεται στην Αθήνα, φιλοξενούμενος σε κάποιο οικοτροφείο και γράφεται  σε μια σχολή κοπτικής και ραπτικής όπου παίρνει το αντίστοιχο δίπλωμα και στη συνέχεια διπλωματούχος πλέον γυρίζει στο Καστέλλι και ανοίγει το 1953 το πρώτο εμποροραφείο στο κέντρο της τότε ανθούσας αγοράς μας.

Παντρεύεται με την καλή του σύζυγο Πόπη Τζωρτζάκη και αποκτούν δύο κόρες και στη συνέχεια με καλούς γαμπρούς αποκτούν δύο εγγόνια.

Ανήσυχο και δραστήριο άτομο, δεν παύει να δημιουργεί να ερευνά, αλλά και να μελετά την ιστορία του τόπου και της γύρω περιοχής.

Με άλλους δραστήριους Καστελλιανούς, τον Δ. Μπασμαρή και Εμμ. Κριεζή ανοικοδομούν  την εκκλησία του Ντάμιαλη που είχε κατεδαφιστεί από τους Τούρκους κατά την επανάσταση του 1866. 

Το 1993 πρωτοστατεί στην ανέγερση τρίκλιτου ναού στο λιμάνι Καβονησίου, αφιερωμένο στον Αγιο Νικόλαο, στον Αγιο Στυλιανό και στον Αι-Κυργιάννη τον εκ Σηρυκαρίου μιας και ο τόπος καταγωγής του είναι το Σηρυκάρι. Κάθε χρόνο
στη γιορτή τους, μετά την καθιερωμένη λειτουργία τιμά  Αγίους και προσκυνητές προσφέροντας τα δώρα και την φιλοξενία του.

Φιλομαθής αρέσκεται να παρατηρεί, να ερευνά, και να καταγράφει τις σκέψεις του τις κρίσεις και τις αναμνήσεις πάνω σε γεγονότα ιστορίες, χαραχτήρες ανθρώπων και τόπων τα οποία μας τα παρέδωσε σε μια σειρά βιβλίων που αποτελούν μια πηγή για την ιστορία του  Καστελλίου και της γύρω περιοχής και θα μπορούσαμε να πούμε πως τον αναδεικνύουν  σε ένα ιστοριοδίφη του τόπου μας.

Πριν να αποσυρθεί στην αρχοντική του οικία, τον βρίσκαμε στο λιμάνι στο κατάστημα του, πάντα πρόθυμο να κάτσει στη συντροφιά μας να συζητήσομε, να γελάσομε και οπωσδήποτε κάτι να μάθομε.

Ο κ. Αντώνης υπήρξε ένας αγωνιστής της ζωής από μικρός, πέτυχε πολλά πράγματα, έζησε όμορφες μέρες με την αγαπημένη του οικογένεια. Έδωσε και πολλά πράγματα, γι' αυτό και δικαιούται τον της δικαιοσύνης στέφανο. Είναι ένα παράδειγμα πως η θέληση, η εργατικότητα  και η πίστη για καλύτερη ζωή, ξεπερνά τις δυσκολίες και βρίσκει δικαίωση.

Αιωνία αυτού η μνήμη.

Γιώργος –Ευτυχία 

Πευκιανάκη