Ένα μικρό βιβλίο έφθασε προχθές στα χέρια μου, σταλμένο απο αγαπητό πρόσωπο με μια όμορφη αφιέρωση.
Στο γκρίζο εξώφυλλο έχει τη φωτογραφία μιας νέας κοπέλας με όλα τα χαρακτηριστικά της εμφάνισης των κοριτσιών της δεκαετίας του 50΄. Μελαχρινή, με κοντά μαύρα μαλλιά. Ένα όμορφο εμπριμέ φόρεμα με ωραίο ρέλι στα μανίκια και στο καρέ, φανερώνει την τέχνη στο ράψιμο και το γούστο της εποχής. Στο αδιόρατο χαμόγελο και στο βλέμμα υποδηλώνεται αισιοδοξία και ετοιμότητα για το αύριο που έρχεται.
Εντύπωση κάνει η έκφραση «αγάπης αντίδωρο» , γραμμένη σαν μότο κάτω απο τη φωτογραφία. Θα μπορούσε να είναι αυτή η φράση ο τίτλος του βιβλίου, ο οποίος, όμως, είναι «Η εγγονή του Μουντογιώργη».
Συγγραφέας ειναι ο πατήρ Ιωάννης Ψαράκης, ιερέας της μητρόπολης μας για χρόνια και αργότερα σαν στενός συνεργάτης του μακαριστού Ειρηναίου στη Γερμανία. Ένας πνευματικός άνθρωπος, πολυγραφότατος, που πολλαπλά υπηρέτησε και τον θεό και τον άνθρωπο, τόσο στην πατρίδα του όσο και εις την ξένην.
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην πρεσβυτέρα του Χριστίνη, σύντροφο, σύζυγο και συνοδοιπόρο στο ταξίδι της ζωής του και μάλιστα ένα καλό σύντροφο, ένα καλό συνοδοιπόρο, όπως βεβαιώθηκε. Γι αυτό και ο υπότιτλος «αγάπης αντίδωρο»
Το διάβασα με ευχαρίστηση. Είναι γραμμένο απλά, σαν να ακούς τη Χριστίνη να διηγείται τη ζωή της. Αλλά ειναι και σαν να ακούς παράλληλα όλες τις κοπέλες της υπαίθρου μας, της ίδιας εποχής. Οι βίοι ήταν περίπου παράλληλοι.
Οι σπουδές, γυμνάσιο και πανεπιστήμιο δεν είναι γενικευμένα τότε. Αν ήταν να μάθουν γράμματα και να κάνουν σπουδές αυτό ήταν για τα αγόρια. Το κορίτσι θα τέλειωνε το δημοτικό άντε και δυο τάξεις του Γυμνασίου, ύστερα θα σταματούσε, κι ας έπαιρνε τα γράμματα..... Θα μάθαινε μοδιστρική, τουλάχιστον για τα ρούχα της οικογένειας, κέντημα, υφαντική για να ετοιμαστεί η προίκα και στόχος ένα καλό παιδί να παντρευτεί, πριν την πάρουν τα χρόνια, νωρίς και μάλιστα στην πόλη να απαλλαγεί απο τα βάσανα του χωριού. Ο προξενητής, το τυχερό της συνάντησης, η πρώτη ματιά, που αιχμαλώτιζε, το οικονομικό όλα συντελούσαν στην αποκατάσταση. Αυτή ήταν και η πορεία της Χριστίνης απο τα Καλλεργιανά Κισάμου και του Γιάννη απο τον Καμπανό Σελίνου, τελειόφοιτου της ιερατικής σχολής της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων, που ύστερα γίνεται παπάς.. Όλα, αρραβωνιάσματα, γάμοι, χειροτονία, γίνονται απλά, με τη ακριβή λιτότητα και αρχοντιά, χωρίς περίσσια πλούτη αλλά με μια τιμιότητα, αγνότητα, με την ευχή των γονέων και του Αη- Γιώργη των Καλλεργιανών που πάντα τον είχε προστάτη η Χριστίνη. Αλλά πάνω απ όλα διακρίνεις μια φρόνηση, η φρονιμάδα που λένε οι παλιοί να κυβερνά τα πάντα. Στυλοβάτης η Χριστίνη στον παπά Γιάννη, στην ενορία, στις σπουδές στην μετανάστευση, στη θαυμάσια πολυμελή οικογένεια που δημιούργησαν με παιδιά και εγγόνια. Έχει επίσης και το δικό της κοινωνικό έργο, όπου βρέθηκε υλοποιώντας τον λόγο του μακαριστού Ειρηναίου οτι η παπαδιά, η πρεσβυτέρα πρέπει να έχει και αυτή το ρόλο της στην χριστιανική κοινωνία. Υπόδειγμα μητέρας ανατρέφει ξεχωριστά παιδιά με σπουδές που γύρισαν στην πατρίδα και υπηρετούν και πλουτίζουν την κοινωνία μας, και καμαρώνουν ευλογημένοι οι γονείς τη συνέχεια τους. Ευγνώμων στη ζωή και στην σύντροφο της ζωής του ο πατήρ Ιωάννης ανταποδίδει με αυτό το πόνημα του αγάπη και ευγνωμοσύνη στην σύντροφο του. Στάση τρυφερή, ιπποτική και παραδειγματική.
Παράλληλα, ένα ταξίδι στο χρόνο ειναι, αυτό το μικρό βιβλίο, μια μικροϊστορία και μικροκοινωνιολογία, ψηφίδα στην μακροϊστορία και μακροκοινωνιολογία της ελληνικής κοινωνίας. Ένα μάθημα ζωής που απλοί άνθρωποι, απλές γυναίκες με φρόνηση και αξίες ζωής δίδουν, σε όσους μπορούν να τους προσέξουν.
Υγιαίνετε και ευτυχείτε για πολλά-πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου