Της Σοφίας Λεοντιάδου, από τη σελίδα του Φιλοζωικού Σωματείου Φροντίζω.
Θα σας τα γράψω για να τα μοιραστούμε… για να βγουν από μέσα μας και να μπούνε, ίσως, λίγο και μέσα σας…
Αναρωτιόμαστε μεταξύ μας: μήπως τα μάτια μας είναι αλλιώτικα από των άλλων ανθρώπων;
Κάποιος "ελαφρύς" θα σχολιάσει πως έχουμε και άλλες δουλειές να κάνουμε. Και εμείς έχουμε δουλειές άλλες, όπως έχουμε και υποχρεώσεις, οικογενειακές, κοινωνικές, εργασιακές.
Πώς να το γράψω να το καταλάβετε; Ζούμε και κινούμαστε στον ίδιο κόσμο, στην ίδια κοινωνία.
Όχι, εμείς δεν το σκεφτήκαμε αυτό. ....
.....Σκεφτήκαμε πως την παράτησαν εδώ για να γεννήσει. Χρόνος μηδέν για να λειτουργήσεις.
.....Σκεφτήκαμε πως την παράτησαν εδώ για να γεννήσει. Χρόνος μηδέν για να λειτουργήσεις.
Πού να βρεις ένα σκυλί που άφησε κάποιος ετοιμόγεννο σε άγνωστο μέρος; Μετακινούνταν διαρκώς, σε μια μεγάλη ακτίνα. Φαντομάς.
Ω, ναι την ακολουθήσαμε, και με τα πόδια και με το αυτοκίνητο και πρωί και βράδυ, ρωτώντας γι' αυτήν, αν την ξέρουν, αν την ταΐζουν.
Ένας άνθρωπος την είχε δει να περνάει πού και πού - αυτό μόνο, δεν θυμόταν αν ήταν πρωί ή βράδυ. Μια άλλη την είχε δει μια φορά, πριν 15 μέρες περίπου.
Εμένα ο νους μου στα κουτάβια, να ζυγίζω πόσα μπορεί να κρύβει μέσα στην τεράστια κοιλιά της - 8, 10, 12; Γυρνούσε ο νους και στη σκύλα, τόσο φοβισμένη, τόσο βιαστική να κλέψει μια χαψιά κροκέτες και να απομακρυνθεί βιαστικά, να βρει φωλιά για να γεννήσει - άραγε πού;
Η απορία λύθηκε σύντομα, αφού επέλεξε ένα χωράφι κοντά σε σπίτι μέλους μας. Πάλι καλά, είπαμε…
Έφερε στον κόσμο μας 8 ψυχούλες…
Πάλι ο νους μου στις πράξεις και τους αριθμούς, 8 κουτάβια και μία η μάνα = 9 νέα αδέσποτα… Άντε μερικά να είναι τυχερά και να μπορέσουμε να τους βρούμε οικογένειες. Άντε και την μάνα σύντομα, τώρα που ημέρεψε λίγο, να την πιάσουμε για να στειρωθεί.
Έχει ενδιαφέρον η ψυχολογία του εθελοντή. Μεταβάλλεται, από ακραία συναισθήματα σε ψυχρή λογική. Ποικίλει. Προσαρμόζεται.
Ή κατακρημνίζεται... όταν δυο μέρες ακριβώς, χθες δηλαδή, κοκαλώνω με το αυτοκίνητο δεξιά, αφού : λίγα μέτρα με χωρίζουν από μια νέα ετοιμόγεννη άγνωστη σκυλίτσα.
Σταματώ, κατεβαίνω, πλησιάζω. Φεύγει. Βγάζω λιχουδιές. Τηλεφωνώ για βοήθεια. Έρχονται εθελοντές. Προσπάθεια αποτυχημένη. Η σκυλίτσα ξέφυγε. Σε βατσινιές και θάμνους. Ούτε το μεσημεριανό φως δεν φτάνει να δει τι πλάσματα κρύβονται εκεί μέσα.
Δεν σκέφτομαι πια τα νούμερα… αντίθετα καταρρέω λίγο μετά, μόνη μου. Λέω διαρκώς μέσα μου την λέξη «άδικο».
Λίγο μετά έρχονται οι πράξεις. 8; 10; 12; Και προσθέτω, βγάζω μέσο όρο 18 νέες ψυχές. Έτσι ξαφνικά, σαν να άλλαξε ο καιρός.
Το άδικο του πριν, παίρνει μορφή. Θεριεύει και αλλάζει. Αναρωτιέμαι τι φταίει και γίναμε τόσο τομάρια. Αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ σωστό και τι λάθος.
Τι άλλο μπορώ να κάνω; Πώς να ανοίξω τα κεφάλια τόσων ανθρώπων γύρω μου και να βάλω στο μυαλό τους μέσα έννοιες όπως: στείρωση, πόνος, εγκατάλειψη, πείνα, δίψα, υπευθυνότητα, δράση;
Γιατί εμείς βλέπουμε και οι άλλοι δεν βλέπουν;
Είναι μάταιο, θα πουν κάποιοι πάλι. Όχι δεν είναι, απαντάμε.
Και έχουμε αποδείξεις ζωντανές που με περηφάνια σας τρίβουμε στην μούρη! Είναι οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας που μάθανε από μας, όπως και εμείς παλιότερα από άλλους. Μα κυρίως είναι τα παιδιά μας που μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν. Νιώθουν τον πόνο των ζώων, την εξάρτησή τους από τον άνθρωπο, την άδολη αγάπη που έχουν στην καρδιά τους. Και το μεταδίδουν.
Άχρηστο, θα πουν πάλι κάποιοι.
Σκεφτόμαστε αν υπάρχει απάντηση γι' αυτούς. Μάλλον όχι.
Μα στο μέλλον, οι γενιές θα αλλάξουν.
Ως τότε, θα προσπαθούμε.
Μας έχουν ρωτήσει : «και τι κάνετε, δηλαδή, βγαίνετε βόλτες να βρείτε αδέσποτα»;
Χα χα χα! Όχι, αγαπητοί μου, δεν βγαίνουμε βόλτες να βρούμε αδέσποτα, γιατί απλά δεν χρειάζεται. Είναι παντού τα αδέσποτα ζώα γύρω μας, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου. Και τότε θα νιώσεις ό,τι νιώθουμε. Θα δεις ό,τι βλέπουμε. Θα πονέσεις όπως πονάμε. Θα προσπαθήσεις όπως προσπαθούμε.
Είμαστε μια χούφτα άνθρωποι με μάτια αλλιώτικα, τελικά. Βλέπουμε αυτό που ο άλλος δεν βλέπει.
Μα, να σας πω την αλήθεια, το προτιμώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου