Το 1906 πρωτομπήκε στην τέχνη του τερζή, ράφτη της κρητικής φορεσιάς, Στην αρχή πήγε στο Τζεπαπαδάκη στο Κολυμβάρι, και μετά στα Χανιά του Μπαλαντίνου. Δουλειά λεπτή και δύσκολη, ένα κουστούμι σαλιβαρομίτανα έπαιρνε στον τεχνίτη είκοσι ως και τριάντα μέρες...
Το 1911 άνοιξε μαγαζί στο Καστέλι, έβγαζε η δουλειά καλό ψωμί, αλλά την επόμενη χρονιά τ άφησε και κατατάκτηκε σε αντάρτικα σώματα που ετοιμαζόταν για την Ήπειρο και την Μακεδονία.. Με την κήρυξη του πολέμου διοργανώθηκε η φάλαγγα Κισάμου με καπετάνιους τους Μπαλαντίνο και Μαλαντρή. Το Σεπτέμβριο του 1912 καμιά δεκαπενταριά Δραπανιανοί και Καστελλιανοί έφυγαν με ένα πλοίο το "Στέφανο Δραγούμη" και πήγαν Αθήνα όπου παρέλαβαν τον οπλισμό τους. Έφυγαν κατευθείαν με εντολή να καταλάβουν το Μέτσοβο με διαταγές του καπετάνιου Κόρακα. Το Μέτσοβο έπεσε. Οι Τούρκοι αντιστάθηκαν μια μόνο μέρα. Μετά απο αυτό ήρθε διαταγή να διαλυθούνε τα σώματα και ο Φώτης Αντωνιουδάκης κατατάχτηκε στο κρητικό σύνταγμα.
Όταν απολύθηκε απο το στρατό, ο κόσμος δεν έβαζε πια βράκες και διέλυσε το μαγαζί. Πολλοί τερζήδες το γύρισαν στα φράγκικα γινήκανε φραγκοράφτες. Όχι όμως ο μάστρο-Φώτης που έλεγε: Το τερζηλίκι είναι τέχνη, θέλει μεράκι μια καλή φορεσιά έκανε τον άνθρωπο ζωγραφιά. Τα φράγκικα ήταν σα να μας βάζανε να κόβουμε σωλήνες.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κίμωνα Φαραντάκη "Πεζοπορία στην αύρα του Μύρτιλου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου