Άνθρωποι διαφορετικών φυλών, εθνικοτήτων, χρώματος και τάξης, που εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους μέσα στους αιώνες, στέκονται μπροστά στον επισκέπτη ευθυτενείς, περήφανοι, αλύγιστοι, αποφασισμένοι, αξιοπρεπείς. Μα, με κλειστά μάτια. Τυφλοί. Αλήθεια, την ώρα που παρατάς τα πάντα και τρέπεσαι σε φυγή για να σωθείς, δεν είναι σαν να χάνεις τον κόσμο από τα μάτια σου; Σαν να χάνεις το φως σου; Εμείς, σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση, γιατί προσφυγιά δε ζήσαμε. Μα, η απάντηση έρχεται από μνήμες και μαρτυρίες παλιές για ανθρώπους που έζησαν την απόλυτη φρίκη και έχασαν το φως της λογικής τους, την ώρα του ξεριζωμού.
Οι πρόσφυγες στην είσοδο της Ο.Α.Κ., κραυγάζουν μέσα στη σιωπή τους και μας θυμίζουν πως η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία, η αδιαφορία, δεν πρέπει να έχουν θέση στον νου και την ψυχή μας.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι…
Γιάννης Μυλωνάκης
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου