του Αντώνη Ανηψητάκη
Αυτή κι αν ήταν ψαριά! Ψαράδες 11 μαθήτριες, ένας μαθητής και 4 καθηγήτριες του Α' Γυμνασίου Σητείας. Έριξαν δίχτυ στη φουρτουνιασμένη παγκόσμια θάλασσα του προσφυγικού το βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη, το Πέρασμα. Ανέσυραν τον ανθρώπινο πόνο, που τον γεννούν πόλεμοι, αδικίες, μικρότητες και τον απαλύνουν η γενναιοδωρία, η αλληλεγγύη, η αγάπη. Αλλά δεν έβγαλαν πάνω μόνο τον πόνο, έβγαλαν και την ελπίδα πως το σύγχρονο ανοιχτό σχολείο είναι εφικτό, ένα σχολείο όπου φωτισμένοι δάσκαλοι δείχνουν μονοπάτια δημιουργίας στους μαθητές και εκείνοι τα κάνουν λεωφόρους, όπου και ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους.
Το απόγεμα της Τετάρτης 10 Μαΐου 2017, όσοι παρακολουθήσαμε στο Πολύκεντρο Σητείας την παρουσίαση .......
Παραθέτω αλφαβητικά τους δωρητές αυτής της ελπίδας.
Καθηγήτριες: Τζίνα Στεπανιάν, Μαίρη Τρυποσκούφη, Σοφία Φουστέρη, Μαρία Χατζηλάμπρου.
Μαθητές: Γιώτα Διβανίδη, Βάσω Ελληνικάκη, Μαρία Καντηφεδάκη, Αναστασία και Αφροδίτη Καπετανάκη, Μάρκος Κοπανάκης, Άννα Κουνελάκη, Άννα - Μαρία Μακρυνάκη, Δέσποινα Συντυχάκη , Άννα - Μαρία Τσικαλάκη, Μαρία Φωτεινάκη, Κωνσταντίνα Χονδρού.
Δεν ήταν μόνο η επαφή των παιδιών με ένα σύγχρονο παγκόσμιο δυσεπίλυτο πρόβλημα που στα νερά του ανατολικού Αιγαίου ενδημεί με τραγικές εξάρσεις. Δεν ήταν η συζήτηση της ομάδας με τους συντοπίτες μας ακτιβιστές, τον Andy και τη Nili Darby που τους μετέφεραν πρώτο χέρι τη συγκλονιστική εμπειρία τους από τη Λέσβο και τον Πειραιά, ούτε το παιχνίδι ρόλων, πρόσφυγες και εξουσία, που συντόνισε η ψυχολόγος Μαρία Ελληνικάκη, ούτε η γόνιμη συζήτηση με το συγγραφέα. Ήταν που κατάφεραν να βιώσουν τόσο βαθιά το προσφυγικό, ώστε να το μετασχηματίσουν σε τέχνη.
Η ομάδα ανάγνωσης δε διάβασε, δε συζήτησε απλώς ένα καλό βιβλίο, βίωσε ένα μάθημα αισθητικής αγωγής. Βίωσαν τον τρόπο που διαχρονικά ο πόνος, ατομικός ή συλλογικός, γίνεται από κάποιους ευαίσθητους δημιουργούς έμπνευση τέχνης και πολιτισμός, που με τη σειρά του ως ένα βαθμό αντιπαρατίθεται στην άγρια πλευρά του ανθρώπου. Δεν μπορώ να προδικάσω αν τα παιδιά αυτά θα δημιουργήσουν στο μέλλον έργα πολιτισμού, είμαι όμως βέβαιος πως αυτή τους η μαθησιακή
εμπειρία θα τους βοηθήσει να αναζητούν το ευ ζην και πως το δικό τους πέρασμα θα αφήνει ίχνη πολιτισμού σε ό,τι κάνουν, σε ό,τι επιλέγουν, σε ό,τι ψηφίζουν, όπου τύχει να ψηφιστούν. Κάτι τέτοιο δεν είναι λίγο, θα ‘λεγα πως είναι η δικαίωση του σχολείου, της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Και τι δεν μας παρουσίασαν. Θέατρο, δραματοποίησαν σκηνές του βιβλίου. Λογοτεχνία, επαναδιατύπωσαν ένα κεφάλαιο και συνέγραψαν διαφορετικό τέλος. Έγραψαν ποίημα, στίχους, μουσική, τραγούδησαν. Δημιούργησαν ένα ευφάνταστο παιχνίδι με κάρτες που απεικονίζει το δύσκολο δρόμο της προσφυγικής πορείας, με τα αμέτρητα και αναπάντεχα πίσω μπρος.
Μακαρίζω τον πατέρα μου, πόσο δίκιο είχε όταν μου λέγε, πως η μεγαλύτερή του προσφορά ήταν που με έστειλε στο Κολέγιο, καταβάλλοντας με δυσκολία ακριβά δίδακτρα. Τέτοιες δράσεις ήταν ο κανόνας σε εκείνο το σχολείο κείνα τα δύσκολα χρόνια της χούντας. Ό,τι αναγνωρίζω ως παιδεία πάνω μου, εκεί εντοπίζω τις καταβολές, στην συλλογική δουλειά με συμμαθητές και εμπνευσμένους δασκάλους. Και έκτοτε διακαής υπήρξε η επιθυμία μου να δω το δημόσιο σχολείο, το σχολείο των παιδιών μου, να μετατρέπεται από άχαρο εξεταστικό κέντρο σε εστία δημιουργίας.
Αυτό που έζησα στο Πολύκεντρο μου έδειξε, πως οι λεγόμενες υποδομές, οι καλύτεροι μισθοί και όλα τα συναφή οικονομικά αιτήματα που αναδεικνύει διαχρονικά η επαγγελματική πολιτική, σε όλο της το φάσμα, συμπεριλαμβανομένων και των "μαθητικών" καταλήψεων, είναι δευτερεύοντα, πως το πρωτεύον είναι ο δοτικός εμπνευσμένος δάσκαλος. Θέλω να πω προκλητικά πως όποιος εκπαιδευτικός κάνει αγγαρεία στο σχολείο και με περισσότερα λεφτά αγγαρεία θα κάνει, ελάχιστα πρόσθετα θα δώσει στα παιδιά, ενώ αντίθετα ο εμπνευσμένος δάσκαλος θα πολλαπλασιάσει την προσφορά του έχοντας λιγότερες έγνοιες για τον επιούσιο και περισσότερα μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Το σχόλιο αυτό παραπέμπει βεβαίως στην αναγκαία αξιολόγηση, όμως ο κύριος στόχος είναι άλλος. Ο κύριος στόχος είναι η αναβάθμιση της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών που δεν ανήκουν ούτε στους φωτισμένους, ούτε στους αγγαρεμένους, της πλειοψηφίας δηλαδή των εκπαιδευτικών που θέλουν να προσφέρουν περισσότερα, αλλά δεν κατέχουν τη γνώση και τον τρόπο.
Στην τελευταία συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου που πήρα μέρος, 21-2-17, συζητήθηκε η εισήγηση του αντιπεριφερειάρχη παιδείας Παναγιώτη Σημανδηράκη για ένα καθολικό πρόγραμμα καλλιτεχνικής επιμόρφωσης όλων των δασκάλων της Κρήτης σε μια τετραετία. “Αμάλθεια” το ονόμασε και αποτελεί συνέχεια του αντίστοιχου προγράμματος "Μελίνα" που εμπνεύστηκε η αείμνηστη Μερκούρη, επιστρατεύοντας τους επιφανέστερους εκπροσώπους του πολιτισμού της εποχής για να επιμορφώσουν τους δασκάλους. Η θητεία μου στην Περιφέρεια τελείωσε με τούτα τα λόγια στήριξης του προγράμματος "Αμάλθεια" που απηύθυνα στον Περιφερειάρχη Σταύρο Αρναουτάκη.
"Αγαπητέ μου Σταύρο, σου έχω κάνει πάρα πολλές φορές κριτική ότι μπορείς να βρίσκεις εύκολα πόρους, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πιάνουν τόπο. Σε αυτή την περίπτωση είμαι πάρα πολύ σίγουρος πως και θα τους βρεις και θα πιάσουν τόπο".
Έμαθα λοιπόν τούτες τις μέρες πως πράγματι ο Αρναουτάκης βρήκε τους πόρους και πως ο Παναγιώτης συζητά με το Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης τις λεπτομέρειες για την εφαρμογή του οράματός του.
Με τούτη την αναφορά στην Αυτοδιοίκηση ζευγάρωσα τις ελπίδες μου, συνδέοντας τις άκρες της Κρήτης, τον Χανιώτη Σημανδηράκη με τη Σητεία, προσδοκώντας οι μεμονωμένες οάσεις δημιουργίας, όπως αυτή που σας περιέγραψα, να πολλαπλασιαστούν, να γίνουν ο κανόνας στα σκολειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου