Ο Μακαριστός Γιάννης Μαζοκοπάκης, συντοπίτης μας, από τα Καλουδιανά καταγόμενος, διάβηκε και δημιούργησε τη ζωή του στο Καστέλι της Κισάμου. Ήταν γνωστός και φίλος από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια και αυτό συνέβη, γιατί η πατρική μου οικογένεια ήταν πολύ δεμένη με την θετή του οικογένεια που τον μεγάλωσε και οι παρέες συχνές. Ο Γιάννης είχε την ατυχία να μείνει ορφανός από μητέρα, σε ηλικία που μόλις περπατούσε. Τα άλλα του αδέρφια ήταν σε ηλικία μεγαλύτερη και ίσως ήταν πιο εύκολο, όχι ανώδυνο, να επιβιώσουν και να μεγαλώσουν χωρίς μάνα. Στενή συγγενής της οικογένειας η μακαριστή Ελένη Μπερντίου, που εγώ την έλεγα γιαγιά, μετά το πέρας της κηδείας πέρασε από το σπίτι των πενθούντων και είδε το μικρό Γιάννη μωρό, σχεδόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησε να τον πάρει μαζί της και να τον μεγαλώσει με τα δικά της παιδιά, αρκετά μεγάλα, πέντε στον αριθμό. Και αυτά τον δέχτηκαν, τον αγκάλιασαν δεν τον ξεχώρισαν από αδερφό. Οι δύο της κόρες Μαρία και Χριστίνη, άριστες μοδίστρες του τόπου, έγιναν κι αυτές μητέρες. Ο Γιάννης μεγάλωσε. Συνετός και σοβαρός πάντα, σπούδασε την τέχνη του επιπλοποιού και άσκησε για πολλά χρόνια αυτό το επάγγελμα με τέχνη και συνέπεια και δημιούργησε αξιόλογη περιουσία στην Κίσαμο.Για ένα διάστημα στην Αθήνα ασχολήθηκε με οικοδομικές εργασίες στην Αθήνα. Συνέδεσε τη ζωή του με την εκλεκτή της καρδιάς του, την πρόσχαρη, άξια και αγαπητή Αργυρούλα, επίσης άριστη μοδίστρα κι έφτιαξαν μια ωραία οικογένεια με τους δυο τους γιούς, που με τη σειρά τους με καλές κοπέλες τους χάρισαν εγγόνια. Βαθύτατος ήταν ο σεβασμός και η αγάπη στη θετή του οικογένεια, τη γιαγιά Ελένη και τα παιδιά της όλα, όπως παρέμεινε συνδεδεμένος και με την φυσική του την οικογένεια που γεννήθηκε και τις εξ αίματος αδερφές του. Κοινωνικός και σπλαχνικός, ήταν μία παρουσία στην κοινωνία μας και στο χώρο της αγοράς μας, καθώς με την Αργυρούλα διατηρούσαν κατάστημα με είδη ραπτικής και κεντήματος, που τόσο αναζητιέται σήμερα, όπως και τόσα άλλα μαγαζιά στην συρρικνωμένη, πλέον, άλλοτε ακμάζουσα αγορά μας, στην οδό Σκαλίδη. Πολύτιμος για τους δικούς του ανθρώπους, αναπαυμένος, πορεύεται τον δρόμο της αιωνιότητας.
Καλό ταξίδι, Γιάννη.
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου