ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑΝΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΩ!

"Σ’ ένα ορεινό χωριό, νομίζω στα Σφακιά, στην πλατεία του χωριού, τσακώθηκαν δυο νέοι, καλή ώρα όπως χθες στα Ανώγια. Βγάζει ο ένας μαχαίρι να επιτεθεί στον άλλο. Ο άλλος του λέει, «Μωρέ, κάμε πίσω γιατί κρατώ μπιστόλι και δεν θέλω να σε σκοτώσω» και ο μαχαιροβγάλτης του απαντά «Δεν μπορώ, γιατί δες πόσοι μας κοιτάζουν», κάνει την κίνηση να επιτεθεί και τον σκοτώνει ο άλλος με το μπιστόλι. Αν έκανε πίσω θα έσωζε τη ζωή, αλλά θα έχανε την αντρειά και την υπόληψη του."
(Απόσπασμα από μια εξαιρετική ανάρτηση της Elektra Pateraki)
Τέτοιες ιστορίες Σφακιανού εγωισμού έχω ακούσει πολλές σε διηγήσεις ηλικιωμένων στο καφενείο του πατέρα μου. Δε θέλω όμως να μεταδιηγηθώ καμία. Αντ' αυτών θα γράψω ένα ανέκδοτο, που κατά πάσαν πιθανότητα είναι αληθινή ιστορία!
Έπαιζε μια φορά ένας Σφακιανός πρέφα με δυο άλλους μη Σφακιανούς. Κάποια στιγμή νόμισε ότι του κάμανε "χ(ι)λέ" στα χαρτιά (απάτη) κι επέταξε το τραπέζι πέρα κι άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Οι άλλοι δυο, που φαίνεται ότι ξέρανε την Κρητική παροιμία:
--- Πότε δυο δεν τσακώνουνται;
--- Οντέ δε θέλει ο ένας!,
δεν αντέδρασαν, αλλά σηκώθηκαν κι έφυγαν.
Μετά που ηρέμησε o Σφακιανός, ένας που παρακολουθούσε το παιγνίδι, του είπε:
-- Έκαμες τόση φασαρία, ενώ δεν είχες δίκιο... !
-- Τό 'δα εγώ, καημένε, πως δεν είχα δίκιο, μα ήταν αργά γιανά υποχωρήσω!!
Αντρέας Χατζηπολάκης
Το σκίτσο είναι του Σπύρου Ορνεράκη.