Οι άνθρωποι όταν χορεύουν ξεδιπλώνονται. Αφήνονται. φαίνεται κι ο άρχοντας, φαίνεται κι ο ζητιάνος. Φαίνεται ο μετρημένος, ο ντρέτος, ο σεμνός. Φαίνεται κι εκείνος που δεν μπορεί να ακολουθήσει το βήμα των πολλών. Σα τη ζωή. Βγαίνουν μπροστά εκείνοι που τολμούν, χαράζουν δρόμο όσοι δε φοβήθηκαν ευθύνες τωρινές και μελλούμενες, κι όσοι τόλμησαν να συμπορευθούν με χρέη παρελθοντικά, και να τα σβήσουν μια για πάντα, χωρίς όμως να τα ξεχάσουν.
Αγαπώ τους αργούς ρυθμούς, τόσο αργούς, που φαίνεται βήμα-βήμα η κάθε κίνηση. Σαν να ζωγραφίζεις το πάτωμα, σαν να γνέφουν με ένα αόρατο νεύμα τα άκρα σου. Ο χορός είναι ευθύνη. Άμα δεν ξέρεις, μη την πάρεις. Καμάρωνε εκείνους που ξέρουν. Καμάρωσε εκείνους που τολμούν να πονούν, να γλεντούν, να συμβαδίζουν με τα αισθήματα και τα μεράκια τους.
Έλεγε ο ο Καβάφης, πως όταν χορεύεις, γράφεις στη γη αυτό που θες να πεις. Καβάφης είν' αυτός! Κάτι παραπάνω ξέρει! Μα ξέρω κι εγώ κάτι: Θαρρώ πως οι καλοί χορευτές, τις πιο πολλές φορές είναι καλοί άνθρωποι: σέβονται και μοιράζονται.
Ακούνε, δίνουν βήμα, μαθαίνουν. Ανοίγουν το χορό, κι απλώνουν το χέρι στον επόμενο. Να πάρει σειρά η ζωή, να συνεχίσει ο κύκλος του χορού, ο κύκλος της παρέας, ο κύκλος της ζωής! Στον χορό μην απορρίπτεις κανένα, χωρίς να ξέρεις ότι πατάτε στα ίδια βήματα. Το ίδιο να κάνεις και τη ζωή.
Χθες το βράδυ, μου 'γραψε ο Νίκος Ζ. "οι πόλεις να μετατραπούν σε μικρά και μεγάλα χωριά και κάθε βράδυ στις πλατείες, να στήνεται χορός!"
Μακάρι Νικόλα μου! Μέρες είναι, θα περάσουν....
Καλή Κυριακή. Η πρώτη τ' Απρίλη...
Στέλλα Ξ. Καρτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου