Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

 Επιμέλεια Ευτυχία Δεσποτάκη

                              1
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο φως της αστραπής
και η  Αλήθεια σου χτυπήσουν, παιδί μου μην τα πεις.
Θεριά οι ανθρώποι δε μπορούν το Φως να το σηκώσουν
Χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες θα σε Σταυρώσουν.......
                               2
Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου,
στα Ιεροσόλυμα Καίσαρας να μπεις....
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα
δεν ήξεραν ούτε καν τ'όνομα σου......
Και στο πλάι δαγκώναν τα χείλη οι οχτροί σου.
Δολερά ξεσηκώναν τα άγνωμα πλήθη
κι όσο ο ήλιος να πέσει και νάρθει το δείλι
 το Σταυρό σου καρφώσαν.
Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν.....
                             3
Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη μου μπόλια
Για να πάψει ο νους μου με τα μάτια να βλέπει...
Φεύγεις πάνω στην άνοιξη γιε μου Καλέ μου
άνοιξη μου γλυκιά μου γυρισμό που δεν έχεις...
Ξεφαντώνουν τ' άηδόνια στα γύρω περβόλια
Λεμονιάς σε κυκλώνει γλυκιά μοσχοβόλια...
                              4
Σαν όλες τις μάνες, η μάνα του Χριστού πονεί το ίδιο με τη μάνα των ανθρώπων για το παιδί  της. Ζει την αγωνία να προλάβει το κακό που διαισθάνεται.... Μέσα από τους παραπάνω στίχους του Κ. Βάρναλη η «Μάνα του  Χριστού» είναι η δικιά μας μάνα, η Μάνα του κόσμου. Η μάνα που πονεί και πάντα ελπίζει σε μια μικρή ή μεγάλη Ανάσταση.......
Καλή  Ανάσταση.