ΤΟ ΛΑΘΟΣ, Η ΣΥΓΝΩΜΗ και ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ

Ναι ήταν λάθος η αναφορά του Μιχάλη Χαιρετάκη προχθές στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, αλλά είχε το θάρρος να ζητήσει συγνώμη σε δημόσια ανάρτηση του ...."Έχω μάθει να αναγνωρίζω τις αστοχίες και να παραδέχομαι τα λάθη μου και ο μοναδικός λόγος που ασχολούμαι με τα κοινά είναι γιατί θέλω να παραδώσω ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μου και να τους πω ότι προσπάθησα έντιμα και καθαρά να βάλω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι στην κοινωνία μας, ώστε η παιδεία, η υγεία,το κοινωνικό κράτος και όλο αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε σύγχρονο κράτος μπορούν και πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα όλοι και όχι μόνο οι προύχοντες.".... και συνέχισε..."Δεν θέλω να ρίχνω νερό στον μύλο του διχασμού και δεν πιστεύω ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αναλόγως τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός.".... 

Με απλά λόγια παραδέχτηκε το λάθος του όμως έχει κάθε δικαίωμα η Ν.Δ και οι φίλοι της παράταξης να δυσανασχετήσουν και μάλιστα  δικαιολογημένα,  ..αλλά ως εδώ, ειδικά με τους υπόλοιπους που ξέρω οτι δεν έχουν και δουλειά να κρίνουν, αλλά γέμισαν τα ΜΜΕ. Δεν χρειάζονται ονόματα απλά για να καταλάβετε τι εννοώ, να θυμίσω μια παρόμοια περίπτωση πολύ σοβαρότερη που είχε και τρομερό αντίκτυπο κάποτε. 

Αντιγράφω απο την σελίδα newsbeast

Είναι γνωστό πως οι πολιτικοί, πολλές φορές (ίσως τις περισσότερες), χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα προκειμένου να πλήξουν τον αντίπαλό τους και να τον θέσουν εκτός μάχης. Η μαύρη προπαγάνδα και η περιβόητη… «λάσπη στον ανεμιστήρα» δίνουν και παίρνουν. Η ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» εδώ βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της.
Όσο πιο παλιά πάει κανείς στην πολιτική ιστορία τόσο πιο σκληρές ιστορίες θα βρει. Τις περισσότερες φορές οι επιθέσεις δεν είχαν να κάνουν με την ιδεολογία ή τις θέσεις ενός κόμματος που διεκδικούσε την εξουσία. Είχαν σαν στόχο ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Όσο πιο δυνατός ήταν ο αντίπαλος, τόσο πιο σκληρές οι επιθέσεις.
Πλείστα όσα τα παραδείγματα που μπορούν να δοθούν τόσο για την εξωτερική όσο και την εσωτερική πολιτική σκηνή. Στην Ελλάδα τα περισσότερα από αυτά τα παραδείγματα θα εντοπιστούν, κυρίως, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Εκεί που η πολιτική και η κομματική αντιπαλότητα «χτυπούσαν» κόκκινο.
Ένα από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα, ήταν οι φωτογραφίες που δημοσίευσε η «Αυριανή» παραμονές των εθνικών εκλογών του 1985 και εμφάνιζαν τον νεοεκλεγέντα τότε πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως συνεργάτη των ναζί την περίοδο της κατοχής.
Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει την εμπλοκή του επίσημου ΠΑΣΟΚ –αν υπήρχε- σε αυτή την ιστορία. Το θέμα είναι πως το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή την ιστορία, καθώς δίπλα στην ταμπέλα του «αποστάτη» κόλλησε και αυτή του «συνεργάτη των ναζί»  στον Μητσοτάκη κάτι που ήταν αρκετό ώστε να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους του σοσιαλιστικού κόμματος που έβλεπαν το όνειρο της «Αλλαγής» να ξεθωριάζει και εγκατέλειπαν το πλοίο…
Όταν πλέον, πολλά χρόνια αργότερα, η δικαίωση ήρθε για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η «δουλειά» είχε γίνει. Το ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει εκείνες τις εκλογές.

Υ.Σ Για την ιστορία!!!  Πολλά χρόνια αργότερα ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης κατά τη διάρκεια έρευνας που πραγματοποιούσε στα αρχεία της Στάζι αποκαλύπτει πως η φωτογραφία του Μητσοτάκη με τους Γερμανούς είναι πλαστή και κατασκευάστηκε από τη μυστική υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας, μετά από αίτημα των… Βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών.

Για συγκεκριμένους ανθρώπους η αναφορά, που ξέρω οτι θα το διαβάσουν... δεν έχουν δικαίωμα αυτοί τώρα να γίνουν δικαστές ... όταν κάποτε δημόσια έπαιζαν παλαμάκια για παρόμοια γεγονότα.