Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΣΠΑΘΑΣ.

 Γράφει ο Μιχάλης Ανδριανάκης
Είναι ένα από τα παρθένα ακόμη μέρη της δυτικής Κρήτης, καθώς η ανθρώπινη πλεονεξία και η στρεβλή τουριστική ανάπτυξη, που βασανίζει το νησί μας, δεν έχει φτάσει ακόμη εδώ, Είναι δύσκολη ακόμη και η πρόσβαση με αυτοκίνητο. Ένα μέρος όπου οι κάτοικοι του Ροδωπού εξακολουθούν να ασκούν με παραδοσιακό τρόπο τις αγροτικές τους δραστηριότητες και κυρίως την κτηνοτροφία και τη μελισσοκομία. Εκεί στο παρθένο τοπίο με την κυριαρχία του σκίνου, αλλά και παλιά καρποφόρα δέντρα ακόμη ζωντανά, με διακριτές ακόμη τις παλιές επεμβάσεις των ανθρώπων για να το ημερώσουν, σώζονται μερικά παλιά μικρά μοναστήρια, δυστυχώς σε κακή κατάσταση και χρήση. Το ενδιαφέρον είναι, όπως προκύπτει από το σωζόμενο τοιχογραφικό διάκοσμο, πως αν και απομακρυσμένα από τα μεγάλα κέντρα και σε απομόνωση, έχουν αξιοποιήσει σημαντικούς ζωγράφους, γεγονός που δείχνει ο επίπεδο της παιδείας των ερημιτών που ζούσαν εκεί.

 Και εδώ στη μονή του Αγίου Γεωργίου, κοντά στις Μένιες, η εκκλησία και τα λίγα θολοσκέπαστα κτήρια, καθώς και ο πύργος (χωρίς μόνιμη εσωτερική σκάλα) διαφυγής από τους πειρατές, μας θυμίζουν πως κάποτε ο τόπος είχε ζωή. Λίγο παλιότερη (15ος αιώνας) η εκκλησία από τα υπόλοιπα κτήρια (γύρω στα 1530) δείχνει τη σταδιακή ανάπτυξη της μονής, αλλά και τους κινδύνους από τους πειρατές στην ερημική αυτή θέση. Καλό θα ήταν όμως οι κάτοικοι του Ροδωπού, ο Δήμος Πλατανιά και η Εκκλησία να δουν κάποτε και τις χρήσεις και να αξιοποιήσουν με σοβαρότητα τα στοιχεία από τις όμορφες αυτές φυσιολατρικές διαδρομές μέσα στη Σπάθα. Δεν μπορεί ένα τέτοιο μνημείο να συνεχίσει να είναι στον 21ο αιώνα, μάντρα για τις κατσίκες....