ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε αυτή την καταπληκτική ελληνική ταινία που πρωταγωνιστούσε η Μελίνα  Μερκούρη. Εκεί η Μελίνα, ένα λαϊκό κορίτσι γεμάτο αθωότητα και αυθορμητισμό, κάνοντας μια όχι και τόσο τιμητική εργασία που η ζωή το ανάγκασε, παίρνει μια μοναδική στάση ζωής απέναντι στην ιερότητα της Κυριακής. 
Ποτέ την  Κυριακή......
Πολλά είναι τα τραγούδια που εκφράζουν τα συναισθήματα που γεννούσε η Κυριακή στην ψυχή του όποιου εργάτη 
Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου....
Πάει και αυτή η Κυριακή ας καρτερούμε άλλη
Ήτανε τόσο βιαστική...
Κυριακή γιορτή και σκόλη νάταν η βδομάδα όλη...
Την Κυριακή όλοι μικροί και μεγάλοι την περιμένουμε με χαρά.
Για όλο το Χριστιανικό κόσμο, με εντολή μέσα από τη Βίβλο είναι η μέρα της ανάπαυσης, της περισυλλογής και της προσευχής, ύστερα από τον όποιο κάματο όλης της εβδομάδας. «Έξι μέρες να εργάζεσαι και να κάνεις όλα τα έργα σου, την έβδομη δόξασε το θεό». 

Έτσι η Κυριακή για την παράδοση μας είναι μια μέρα ιερή. Ιερή γιατί θέλομε να κάνομε πράγματα όμορφα και ωφέλιμα για την ψυχή μας.
Η Κυριακή είναι θεραπευτική. Την Κυριακή οι ρυθμοί μας είναι πιο αργοί. Περιφερόμαστε στο σπίτι μας, στην αυλή μας, παρατηρούμε τη γλάστρα μας. Ντυνόμαστε πιο καλά. Πολύς κόσμος εκκλησιάζεται, όμορφα πράγματα περιμένουν να γίνουν την Κυριακή. Το Κυριακάτικο τραπέζι είναι ξεχωριστό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ταψί το ψητό των παιδικών χρόνων, ακόμη κι αν έπρεπε να το κουβαλήσομε στο φούρνο της γειτονιάς, τότε που δεν είχαμε κουζίνες ή το πιλάφι με το μυρωδάτο βούτυρο και ο ζουμί της παλιάς κότας. Ή τον κοκκινιστό κόκορα με τη χυλόπιτα κ.α.
Την Κυριακή κάθεται όλη η οικογένεια στο τραπέζι, γονείς και παιδιά. Είτε στο σπίτι τους είτε στην εκδρομή. Ακόμη και σήμερα την εποχή με τις μονογονικές οικογένειες τα παιδιά με τους γονείς θα σμίξουν. Την Κυριακή τα παιδιά και τα εγγόνια θα πάνε στου παππού και της γιαγιά το σπίτι. Την Κυριακή θα συναντηθούμε με φίλους.
Θα πάμε βόλτα, όπως τότε που το απόγευμα της μας πήγαιναν στο ζαχαροπλαστείο να φάμε μια ωραία πάστα, αφού κάναμε πολλές βόλτες πάνω κάτω στο τσαρσί ....
Ή επιτέλους την Κυριακή θα καθίσομε στο σπίτι μας να ηρεμήσουμε, να καταλαγιάσομε από την άγρια καθημερινότητα. Μεγάλα γεγονότα  της ζωής μας τελούνται και γίνονται την  Κυριακή. Ο γάμος, τα βαφτίσια, τιμάται η μνήμη των κεκοιμημένων μας.
Όλη λοιπόν αυτή την αγιότητα έρχεται η σημερινή πραγματικότητα, εν ονόματι του κέρδους και της κατανάλωσης να την βεβηλώσει και να εξοντώσει τον άνθρωπο εργαζόμενο και καταναλωτή. Ούτε μια μέρα να μη μείνει έξω από τα μαγαζιά και την αγοραπωλησία,είτε σαν εργαζόμενος είτε σαν πελάτης. Ο τζίρος, ο Τζίρος.
Και αυτή την ημέρα ο άνθρωπος θα πρέπει να χωθεί στα μαγαζιά πίσω από τους πάγκους και τα ράφια με τα προϊόντα, κάτω από προβολείς και πολλές φορές μέσα από τους ήχους εκκωφαντικής μοντέρνας μουσικής που σε τρελαίνει χωρίς φυσικό φως και αέρα για οκτώ ώρες και με ευτελές μεροκάματο για να δουλέψει, ο καταναλωτής  πάλι μπαινοβγαίνοντας σε μαγαζιά, δοκιμαστήρια, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες και ορόφους, μπαινοβγαίνοντας σε ασανσέρ, και υπόγεια, στημένος σε ουρές για να πληρώσει με την πλαστική του κάρτα στο χέρι, γεμίζοντας σακούλες να φύγει. Για όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτή την κατανάλωση μια πιθανή κατάθλιψη είναι σίγουρη. Αν αυτό δεν είναι εργασιακός μεσαίωνας, τι είναι;
Αξίζουν συγχαρητήρια στους εμπορικούς συλλόγους που αντιστέκονται.
Ο μακαριστός Ειρηναίος έλεγε « Όλοι μετράνε το κατά κεφαλήν εισόδημα και κανείς δε μετράει το κατά καρδίαν εισόδημα».