Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ RASKOLNICK

Υπηρέτες ίδιων αφεντάδων…

Δεν έχει σημασία τι προτιμάμε εμείς ή τι λένε οι δημο(σ)κόποι που αυτόν τον καιρό βγάζουν πρώτη και με διαφορά την παράταξη του Κούλη, μπροστά στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Πάντως καλύτερα να μην ξεχνάμε ότι αυτή που προκρίνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις, είναι η παράταξη  που μας έφερε εδώ που καταντήσαμε. Ούτε να ξεχνάμε ποιος είναι ο Κούλης: άλλος ένας από τους πολλούς αποτυχημένους διαδόχους των πολιτικών δυναστειών που μαστίζουν αυτόν τον τόπο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ως υπουργός, έδωσε δείγμα γραφής.
Επειδή, εν πάση περιπτώσει, δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και διότι έχουμε διαβάσει και λίγη ιστορία, προτιμούμε αυτούς που λένε ότι θα διεκδικήσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις -κι ας ψεύδονται-  από τους άλλους που έχουν στις τάξεις τους όλους τους απόγονους και τους επίγονους των συνεργατών των ναζί. Ούτε ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης, που λέει ότι θα υπογράψει ........

... την απόφαση για το Δίστομο-κι ας μην την υπογράφει- είναι χειρότερος από τον προηγούμενο που ήταν βουτηγμένος στη βρωμιά και τη διαπλοκή και νομοθετούσε κατά τα καλά και τα δικά του συμφέροντα. Όχι, προς Θεού, ετούτος εδώ ο “αριστερός” υπουργός που μας έχει κατσικωθεί στους σβέρκους και μας κοροϊδεύει, δεν είναι χειρότερος! 
Επειδή ετούτοι εδώ ξεπουλάνε αναίσχυντα τα παραλιακά φιλέτα σε πρώην τραπεζίτες, τα λιμάνια στους Κινέζους, τα τραίνα στους Ιταλούς, τα αεροδρόμια στους Γερμανούς και πάει λέγοντας, όχι ότι τους προτιμάμε από τους προηγούμενους, αλλά εκείνοι ήταν που το δρομολόγησαν αυτό το ξεπούλημα! Γιατί να γυρίσουν, λοιπόν, στην εξουσία και για να κάνουν τι, διαφορετικό? Έτσι κι αλλιώς, ένα κουβάρι αθλίων, θαμπωμένων με τα ελέη της εξουσίας είναι όλοι τους! Ένας θλιβερός εσμός, που σιγά-σιγά ομογενοποιείται είναι, και τίποτα περισσότερο.
Επειδή ετούτοι εδώ οι ανεκδιήγητοι συνομολογούν να βγουν τα σπίτια μας στο σφυρί, χωρίς να ζητάνε τις ευθύνες των τραπεζιτών που, χρόνια πολλά, δάνειζαν ασύστολα τους ονειροπαρμένους, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να ξεχάσουμε τους προηγούμενους που ήταν ακόμα χειρότεροι, ακόμα θρασύτεροι, όταν από το ύψος των υπουργικών τους θώκων μας πρότειναν να πουλήσουμε τα σπίτια μας για να πληρώσουμε τα χαράτσια και τα πανωτόκια.  
Επειδή γελάμε με τις αστειότητές τους και με τους επικοινωνιακούς θριάμβους τους επί των αιμορροΐδων, αυτό δε σημαίνει ότι προτιμάμε τους παρανοϊκούς τηλε-βιβλιοπώλες του πρόσφατου παρελθόντος που μας δημιουργούσαν εφιάλτες, έτσι που έκοβαν ό,τι περίσσευε από την κλίνη του μνημονιακού Προκρούστη, δίνοντας το ως υγειονομικό απόρριμμα, εργολαβία στους παράσιτους κουμπάρους τους.
Εν τω μεταξύ, λοιπόν, ανάμεσα στους δύο υπηρέτες των ίδιων αφεντάδων, ναι, προτιμούμε να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα το θρασίμι ο Αλέξης, παρά να μας χλευάζει ο ακόμα πιο αξιοθρήνητος Κούλης του Μητσοτάκουλα.
Όπως λέμε και ξαναλέμε, το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι αυτός ο συρφετός των «σωτήρων», αριστερών, δεξιών ή των σημερινών «αριστερο»-αδέξιων, που νομίζουν ότι μπορούν ακόμα να μας κοροϊδεύουν. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι απουσιάζει μια εναλλακτική πρόταση που να πείθει. 
Ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαμε να κινηθούμε στο εξωτερικό μέτωπο, έχει σκιαγραφηθεί: ναι μεν οι διεθνείς συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, αναγκαία προϋπόθεση όμως είναι, αυτές οι συμφωνίες να μην είναι παράνομες. Το πάγωμα αυτού του άθλιου προγράμματος «διάσωσης» που καταστρέφει τον κοινωνικό μας ιστό και η διερεύνηση των αιτίων που δημιούργησαν το χρέος που μας μαστίζει, είναι μια εύλογη απαίτηση. Άλλωστε, πληθαίνουν διεθνώς οι φωνές που τεκμηριώνουν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι απότοκος μιας επονείδιστης και υποχθόνιας επιχείρησης διάσωσης ξένων τραπεζών, υπερβολικά εκτεθειμένων, εκείνη την εποχή, στο ελληνικό δημόσιο χρέος. 
Όμως, αυτή η γραμμή πλεύσης, από μόνη της, ενώ μπορεί να παραγάγει σε βάθος χρόνου αποτελέσματα, δεν μας καλύπτει απέναντι στους άμεσους κινδύνους και στην ήδη εκδηλωμένη επιθετικότητα των συνδίκων της ελληνικής πτώχευσης, που βλέπουν καθαρότερα από εμάς την οικτρή μας κατάσταση. 
Όλοι μας, ολόκληρη η κοινωνία μας, καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας τον ημίθεο Ηρακλή, να έρθει για να ξεκολλήσει το ελληνικό κάρο από τη λασπουριά.  Μόνο που πρέπει να το σπρώξουμε κι εμείς το κάρο αντί να περιμένουμε τον από μηχανής θεό που δεν υπάρχει, παρά μόνο στη νωθρή μας φαντασία: από παλιά επαναλαμβάνουμε μονότονα, ότι το μονοπάτι που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία, περνάει μέσα από τη δύσβατη περιοχή της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Είναι μια προσπάθεια που για να ξεκινήσει, προϋποθέτει τη συμμετοχή όλων μας.
Αν, λοιπόν, κάτι θετικό μπορούμε να αναγνωρίσουμε στους βουλευτές των συριζανεξελοικολόγων που στηρίζουν ετούτο το καρναβάλι που μας κυβερνά, είναι που δεν το ρίχνουν. Διότι  αν το έριχναν, θα το διαδεχόταν ένα τρισχειρότερο τσίρκο αβέλτερων πολιτικών φασουλήδων και θλιβερότερων πολιτικών σαλτιμπάγκων, δεδομένου ότι εναλλακτική πρόταση που να πείθει και να διεκδικεί τα πρωτεία, δυστυχώς δεν υπάρχει στον ελληνικό πολιτικό ορίζοντα. 
Αρκεί, εν τω μεταξύ, κι όσο ετούτοι εδώ οι καρναβαλιστές παραμένουν στρογγυλοκαθισμένοι στις πολυθρόνες της εξουσίας που κέρδισαν εξαπατώντας μας, να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο, ώστε να ψάξουμε και να βρούμε τους τρόπους για να συνεννοηθούμε, επιτέλους, μεταξύ μας. Να δούμε πώς θα καταφέρουμε να ξαναχτίσουμε όλα αυτά που, χρόνια πολλά τώρα, μέσα στις ηδονιστικές μας ψευδαισθήσεις και με τις πιστωτικές μας κάρτες στο χέρι, αφήσαμε να ρημάξουν…