Μέρες τώρα παρακολουθούμε ένα αδιάκοπο πινγκ-πονγκ με μπαλάκι τον περιβόητο Ανδρέα Γεωργίου, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, που διορίστηκε πρόεδρος της ανεξάρτητης (sic) Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) τον Αύγουστο 2010.
Οι υπερασπιστές του, όπως η κ. Μιράντα Ξαφά, με τεκμηριωμένο κατά τη γνώμη μου λόγο, λένε το απλό που δεν το ξέραμε βέβαια στον καιρό του, αλλά εν τέλει το καταλάβαμε όλοι με τον χειρότερο τρόπο, όταν τα περίφημα “Greek Statistics” πέρασαν στην ιστορία ως όρος συνώνυμος των πλαστών στατιστικών στοιχείων, για τα οποία πάντοτε εξέφραζε επιφυλάξεις, η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία. Επιφυλάξεις που είναι γεγονός ότι ήρθησαν κατά την περίοδο Γεωργίου.
Από την άλλη μεριά, οι κατήγοροί του, όπως η κ. Ζωή Γεωργαντά, με λιγότερο πειστικό λόγο, πάντα κατά τη γνώμη μου, τον κατηγορούν ότι νόθευσε τα στοιχεία, προκειμένου να δικαιολογηθεί αυτή η περιπέτεια στην οποία μπήκε η Ελλάδα, εκείνες .....
.. τις αποφράδες μέρες του Μαΐου του 2010.
Η αλήθεια, πιθανότατα, βρίσκεται κάπου στη μέση, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα.
Από τη μια μεριά, ο ρόλος του πρώην υπαλλήλου του ΔΝΤ, προφανώς έβαλε μια τάξη στις λαθροχειρίες και τα μαγειρέματα των ολετήρων που μας κυβέρνησαν έως την εποχή της ανομολόγητης πτώχευσης και της υπαγωγής της Ελλάδας στο επονείδιστο καθεστώς του διεθνούς οικονομικού ελέγχου.
Από την άλλη μεριά, τεκμαίρεται ότι ο Γεωργίου υπήρξε «βασιλικότερος του βασιλέως», σε μια διατεταγμένη υπηρεσία αιτιολόγησης των πολιτικών που πάντως είχαν δρομολογηθεί πριν από τον διορισμό του.
Τώρα, η πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως ξεπεσμένη ελληνική δικαιοσύνη, εγκαλεί τον Γεωργίου να λογοδοτήσει, αλλά η όποια ετυμηγορία της, πόση βαρύτητα μπορεί να έχει, όταν έχει χαθεί παντελώς η εμπιστοσύνη στον καταταλαιπωρημένο αυτόν θεσμό?
Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχει τόση σημασία ο ακριβής ρόλος του κατηγορούμενου και οι μεθοδολογίες που υιοθέτησε στη διαχείριση των στοιχείων ούτε οι τεχνικές λεπτομέρειες της στατιστικής τους διαχείρισης.
Μεγαλύτερη σημασία έχει το όλο και συχνότερα ομολογούμενο γεγονός ότι η ελληνική «διάσωση» ενορχηστρώθηκε για να μην πληγούν τα συμφέροντα εκείνων των τραπεζιτών που με αφροσύνη εκτέθηκαν υπέρμετρα στο ελληνικό δημόσιο χρέος, τα προηγούμενα της κατάρρευσης χρόνια.
Μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι αυτά που βιώνουμε τα τελευταία έξι χρόνια, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πράξεων και παραλείψεων των πράσινων και των βένετων που μας κυβέρνησαν εναλλάξ, με εγκληματική αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον και με γνώμονα την ευζωία των χορηγών και των «κουμπάρων» τους.
Μεγαλύτερη σημασία έχει να ξεκινήσει κάποτε ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους, που στο κάτω-κάτω της γραφής, αποτελεί μια εκ των «μνημονιακών» υποχρεώσεων της Ελλάδας. Μια ρητή υποχρέωση, για την οποία, παρά τα υπεσχημένα, οι πάντες ποιούν την νήσσαν.
Μεγαλύτερη σημασία έχει να απαλλαχτούμε κάποτε από αυτόν τον εσμό των δεξιών, των κεντρώων και των «αριστερών» που μας κυβερνούν κοροϊδεύοντας μας ασύστολα και προσπαθώντας να κρύψουν κάτω από το χαλί βρομιές που είναι τόσες πολλές, ώστε να μην μπορούν πια να κρύβονται.
Raskolnick
Οι υπερασπιστές του, όπως η κ. Μιράντα Ξαφά, με τεκμηριωμένο κατά τη γνώμη μου λόγο, λένε το απλό που δεν το ξέραμε βέβαια στον καιρό του, αλλά εν τέλει το καταλάβαμε όλοι με τον χειρότερο τρόπο, όταν τα περίφημα “Greek Statistics” πέρασαν στην ιστορία ως όρος συνώνυμος των πλαστών στατιστικών στοιχείων, για τα οποία πάντοτε εξέφραζε επιφυλάξεις, η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία. Επιφυλάξεις που είναι γεγονός ότι ήρθησαν κατά την περίοδο Γεωργίου.
Από την άλλη μεριά, οι κατήγοροί του, όπως η κ. Ζωή Γεωργαντά, με λιγότερο πειστικό λόγο, πάντα κατά τη γνώμη μου, τον κατηγορούν ότι νόθευσε τα στοιχεία, προκειμένου να δικαιολογηθεί αυτή η περιπέτεια στην οποία μπήκε η Ελλάδα, εκείνες .....
Η αλήθεια, πιθανότατα, βρίσκεται κάπου στη μέση, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα.
Από τη μια μεριά, ο ρόλος του πρώην υπαλλήλου του ΔΝΤ, προφανώς έβαλε μια τάξη στις λαθροχειρίες και τα μαγειρέματα των ολετήρων που μας κυβέρνησαν έως την εποχή της ανομολόγητης πτώχευσης και της υπαγωγής της Ελλάδας στο επονείδιστο καθεστώς του διεθνούς οικονομικού ελέγχου.
Από την άλλη μεριά, τεκμαίρεται ότι ο Γεωργίου υπήρξε «βασιλικότερος του βασιλέως», σε μια διατεταγμένη υπηρεσία αιτιολόγησης των πολιτικών που πάντως είχαν δρομολογηθεί πριν από τον διορισμό του.
Τώρα, η πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως ξεπεσμένη ελληνική δικαιοσύνη, εγκαλεί τον Γεωργίου να λογοδοτήσει, αλλά η όποια ετυμηγορία της, πόση βαρύτητα μπορεί να έχει, όταν έχει χαθεί παντελώς η εμπιστοσύνη στον καταταλαιπωρημένο αυτόν θεσμό?
Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχει τόση σημασία ο ακριβής ρόλος του κατηγορούμενου και οι μεθοδολογίες που υιοθέτησε στη διαχείριση των στοιχείων ούτε οι τεχνικές λεπτομέρειες της στατιστικής τους διαχείρισης.
Μεγαλύτερη σημασία έχει το όλο και συχνότερα ομολογούμενο γεγονός ότι η ελληνική «διάσωση» ενορχηστρώθηκε για να μην πληγούν τα συμφέροντα εκείνων των τραπεζιτών που με αφροσύνη εκτέθηκαν υπέρμετρα στο ελληνικό δημόσιο χρέος, τα προηγούμενα της κατάρρευσης χρόνια.
Μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι αυτά που βιώνουμε τα τελευταία έξι χρόνια, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πράξεων και παραλείψεων των πράσινων και των βένετων που μας κυβέρνησαν εναλλάξ, με εγκληματική αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον και με γνώμονα την ευζωία των χορηγών και των «κουμπάρων» τους.
Μεγαλύτερη σημασία έχει να ξεκινήσει κάποτε ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους, που στο κάτω-κάτω της γραφής, αποτελεί μια εκ των «μνημονιακών» υποχρεώσεων της Ελλάδας. Μια ρητή υποχρέωση, για την οποία, παρά τα υπεσχημένα, οι πάντες ποιούν την νήσσαν.
Μεγαλύτερη σημασία έχει να απαλλαχτούμε κάποτε από αυτόν τον εσμό των δεξιών, των κεντρώων και των «αριστερών» που μας κυβερνούν κοροϊδεύοντας μας ασύστολα και προσπαθώντας να κρύψουν κάτω από το χαλί βρομιές που είναι τόσες πολλές, ώστε να μην μπορούν πια να κρύβονται.
Raskolnick
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου