Η Μελίνα ήταν το κάτι άλλο στον χώρο του πολιτισμού και οι ιδέες της όσο και οι αγώνες της ήταν διαχρονικοί όσο και ακομμάτιστοι. Τα μάρμαρα ήταν το όνειρο της, όπως και το μουσείο της Ακρόπολης, αλλά επειδή το κράτος έχει συνέχεια, την ιδέ
α δεν την υλοποιεί πάντα αυτός που την σκέφτεται αλλά ο επόμενος, ο μεθεπόμενος.Βέβαια την αλησμόνητη Μελίνα θα την θυμούνται και κάτι συχωριανοί μου, κάτι κομματικοί στρατιώτες που για χάρη ενός καπρίτσιου κατέστρεψαν τα καλύτερα ψηφιδωτά που έχουν δει το φως στην Κίσαμο.
Τότε η Μελίνα είχε κάνει πάλι ένα αγώνα, τεράστιο για την μικρή μας πόλη, όμως δεν είχε ακουστεί και η κομματική μπουλντόζα κατέστρεψε δίχως να υπολογίσει η γνώμη της. Κρίμα !!!
Ότι θυμάται ο καθένας για να χαίρεται, λοιπόν !!!!
Η ιστορία κατέληξε με τον εξής αλησμόνητο τρόπο.
Είχαν κλείσει ένα παραθαλάσσιο μαγαζί για να της κάνουν το τραπέζι με ψάρια και αστακούς, μετά την καταστροφή. Την προσκάλεσαν λοιπόν, αλλά αυτή με μια βραχνά φωνή απάντησε δίχως ντροπή:
-Δεν καθίζω στο ίδιο τραπέζι με εγκληματίες, και έφυγε γρήγορα από το Καστέλι !!!!!!
1 σχόλιο:
...και ενώ εκείνη "έφυγε", εκείνοι ζουν και βασιλεύουν, οραματιζόμενοι τη "πράσινη ανάπτυξη".
Υποθέσεις κάνω.
Βάσιμες......
Δημοσίευση σχολίου