ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗΣ

Ο παπά Γιώργης εκτός από καλός ιερέας είναι ακόμα φοβερός αγγειοπλάστης, μάλιστα είναι ο μόνος που φτιάχνει ακόμα τις 30άρες στάμνες, για χόμπι. 

Ξεκίνησε σαν χασάπης στα Νοχιά, έγινε αγγειοπλάστης στα 25 του και δίδαξε στην σχολή που έφτιαξε αρχές του '80 ο Ειρηναίος στην Κίσαμο, κατέληξε Ιερέας μετά από παρότρυνση του σοφού γέροντα. Η στάμνα της φωτογραφίας θα πάει στο Μουσείο Ειρηναίου στην Κίσαμο μιας και ήταν αυτός που τον χειροτόνησε το 1981. 

ΦΕΛΕΣΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Ο.... ΚΑΨΟΣΙΔΕΡΗΣ....

Λοιπόν! Έχουμε και λέμε, μια μπικοσκαλίδα καταφαωμένη, μια σκαλίδα αποφάουδο, δυο σκαπέθια, ένα σκεπάρνι, δυο μανάρια, ένα (γ)υνί με κομμένο το μεγάλο κάγκελο κι ένα σάρακα. Ούλα καταφαωμένα και σε κακά χάλια.
- Μα δε σου 'πα την άλλη φορά, να μην γίνονται σε τέθοια χάλια, γιατί κακαναμαζώνονται ύστερα και τον σάρακα είντα μου τον έφερες;
- Δε κόβει και θέλω να μου τον ακονίσεις !
- Θα τονε πάεις του Νταγκουνοστελιανού. Εφτός τ΄ακονίζει ούλα τα ψιλοπράγματα. Σαράκους, ψαλίδια για την κουρά, κατσούνια μικρά και κλαδοκάτσουνα, μαχαίρια και μπασάλια. Τούτανε τ΄άλλα θα τα φτιάξουμε, παρά πρέπει ζάβαλε να κάτσεις να μου βοηθήξεις. Θέλω να μου φυσάς και να μου βαροκοπάς, γιατί δεν έχω κανένα τσιράκι....
Απόσπασμα απο το βιβλίο του Λυκούργου Καμηλάκη "Κισαμίτικα νάκλια"
*Ο Γιάννης Φελεσάκης υπήρξε για πολλά χρόνια ο παραδοσιακός σιδεράς του Καστελλιού. Ήταν γνωστός με το παρατσούκλι "καψοσιδέρης" και είχε το μαγαζάκι του στο στενό του Φωτάκη πίσω απο το χασάπικο του Αντώνη και του Χαρίλαου Πλευράκη.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΥΦΑΝΤΑΚΗΣ

 

Άγνωστος στην πλειοψηφία των Κρητικών παραμένει ο Γεώργιος Ανυφαντάκης (Ανυφαντής) ένας από τους καλύτερους μεταπολεμικούς φωτογράφους του νησιού που με έδρα το Καστέλι κατέγραψε πτυχές της παραδοσιακής ζωής και της καθημερινότητας.
Ο Κισαμίτης Γεώργιος Ανυφαντάκης με τον φακό του αποθανάτισε επίσης την κρητική φύση ενώ όπως και άλλοι επαγγελματίες φωτογράφοι της εποχής, υλικό του εκδόθηκε σε μορφή ταχυδρομικών καρτών, τα γνωστότερα ευρέως ως καρτ ποστάλ.
Δυστυχώς, η πλειοψηφία του υλικού του έχει χαθεί και η όποια προσπάθεια συλλογής του είναι δύσκολη. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν προσπάθειες από ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από τη δουλειά του και που με πολύ κόπο κατάφεραν και συνέλεξαν σπάνιες φωτογραφίες για τις επόμενες γενιές.

Η πιο οργανωμένη προσπάθεια έχει γίνει στην ιστοσελίδα ganifantis.blogspot.gr από την οποία και αντλήσαμε το υλικό που σας παρουσιάζουμε.
Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να αξιοποιηθεί αυτό το υλικό, μέσω μιας οργάνωσης έκθεσης ή μίας σταθερής παρουσίας σε κάποιο λαογραφικό ή πολιτιστικό ίδρυμα.
Αγώνας της Κρήτης

ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΑΚΗΣ

Στις 2 Φεβρουαρίου του 2007 έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο, ο γιατρός Κωστής Νικηφοράκης. Ένας άνθρωπος που κατάφερε να μετατρέψει την ιδεολογία του σε πράξη έμπρακτης συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους αδύνατους και καταπιεσμένους όλου του κόσμου. Εξ’ άλλου, “Η αλληλεγγύη.….πρώτο βήμα αντίστασης” έγραφαν τα ημερολόγια της «Κοινωνικής Παρέμβασης–Συσσίτια Σπλάντζιας», ψυχή των οποίων υπήρξε ο Κωστής. Όπως υπήρξε και πρωτεργάτης του χανιώτικου κινήματος αλληλεγγύης στους μετανάστες, κίνημα το όποιο έχει μπει στη μύτη των εξουσιαστών και των τσιρακιών τους μετά τα πρόσφατα γεγονότα με τους απεργούς πείνας.
Ο Κωστής Νικηφοράκης γεννήθηκε στην Κίσαμο το 1950. Φεύγει για την Ιταλία το 1968, για να σπουδάσει γιατρός. Αρχικά μέλος του ΠΑΚ, στη συνέχεια στην ΠΠΣΠ συμμετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών «Νίκος Μπελογιάννης» στη Σιένα. Αποτέλεσμα ήταν να του αφαιρεθεί το διαβατήριο και να απαγορευτεί η είσοδός του στην Ελλάδα. Επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1985 διορίζεται στο νεοσύστατο ΕΣΥ και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών Γιατρών). Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Χανίων 1994-1998 και νομαρχιακός σύμβουλος από το 1998 έως τον θάνατο του. Η στράτευση του στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν στάθηκαν εμπόδιο για την αποδοχή του και από ευρύτερα συντηρητικά στρώματα της τοπικής κοινωνίας καθώς αφιέρωσε τη ζωή του σε πρωτοβουλίες και τρόπους συλλογικής δράσης για την άμεση αντιμετώπισή κοινωνικών προβλημάτων (δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ο πρώτος σε σταυρούς νομαρχιακός σύμβουλος απ’ όλους τους

συνδυασμούς). Το 1982 κατεβαίνει πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές στην γενέτηρά του την Κίσαμο με τον συνδυασμό του Αντώνη Σχετάκη. Το 1986 πρωτοστατεί στους αγώνες για το κλείσιμο της χωματερής του Κουρουπητού και οργανώνει τις επιτροπές κατοίκων για την προστασία του περιβάλλοντος στο Ακρωτήρι. Στα τέλη του 1988, συμμετέχει ως πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων σε αποστολή αλληλεγγύης στη δίκη πολιτικών κρατουμένων της αριστερής οργάνωσης DevSol στην Τουρκία. Η ανάρτηση πανό συμπαράστασης στην αίθουσα κατά την διάρκεια της δίκης, έχει ως αποτέλεσμα τέσσερις  από την αποστολή (Κ. Νικηφοράκης, Ν. Γιαννόπουλος, Ν. Μπελαβίλας και Γ. Κουβίδης) να συλληφθούν να παραπεμφθούν  σε δίκη με σοβαρές κατηγορίες. Για την αθώωση και την επιστροφή των τεσσάρων στην Ελλάδα συγκροτείται ένα διεθνές κίνημα συμπαράστασης που επιτυγχάνει στο τέλος την απελευθέρωσή τους. Για τον «δίκαιο πόθο των ανθρώπων για μια κοινωνία χωρίς φυλακές», μιλούσε σε μήνυμά του από την Άγκυρα ο Κωστής Νικηφοράκης, ενώ στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε με την επιστροφή του στα Χανιά δήλωνε: «Οι μέρες αυτές ανέδειξαν ότι εκτός από το Νταβός των κυβερνήσεων υπάρχει και το Νταβός της αλληλεγγύης, της διεθνιστικής υποστήριξης και των κινημάτων».
Δύο χρόνια αργότερα, συμμετέχει δραστήρια στο κίνημα κατά των αμερικανικών βάσεων. Στις 23 Ιουλίου 1990, η διαδήλωση που διοργανώνει η Επιτροπή Φορέων κατά των Βάσεων μετατρέπεται σε τοπική εξέγερση. Το κτήριο της Νομαρχίας Χανίων παίρνει φωτιά, αγροτικά αυτοκίνητα με ένοπλους κυκλοφορούν στα Χανιά και η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει άρον άρον ενισχύσεις από την Αθήνα. Η πλατεία Δικαστηρίων  μπροστά από το Νομαρχιακό Μέγαρο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ο Κωστής Νικηφοράκης είναι ένας από τους 28 πολίτες που θα παραπεμφθούν σε δίκη για τα γεγονότα της Νομαρχίας.
Τα φιλόπτωχα συσσίτια του Αγίου Νικολάου Σπλάντζιας με την δική του επιμονή και προσπάθεια φεύγουν από τα  χέρια της εκκλησίας  και μετατρέπονται σε «Κοινωνική Παρέμβαση–Συσσίτια Σπλάντζιας». Με εθελοντική εργασία γιατρών και πολιτών, εκτός από τα συσσίτια για άπορους και μετανάστες λειτουργεί ιατρείο, οδοντιατρείο, παιδική βιβλιοθήκη και μαθήματα ελληνικών για μετανάστες.
Στις αρχές του καλοκαιριού του 2001, 164 πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική αποβιβάζονται στο λιμάνι της Σούδας. Ο Κωστής Νικηφοράκης θα σταθεί δίπλα τους από την πρώτη στιγμή. Επιβεβαιώνει τις καταγγελίες για κακοποίηση προσφύγων από άνδρες του Λιμενικού, ζητάει την τιμωρία των ενόχων, και μαζί με άλλα μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους Μετανάστες, παλεύει με όλες του τις δυνάμεις για τη βελτίωση των άθλιων συνθηκών της κράτησής τους. Με συνεχείς εκκλήσεις προς τις αρχές και τους πολίτες της πόλης να δείξουν έμπρακτα ότι ο ανθρωπισμός δεν εξαντλείται στα λόγια, καθώς και με την καθημερινή του παρουσία, ο Κωστής Νικηφοράκης παίζει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία ενός κινήματος συμπαράστασης στους πρόσφυγες. Σε μια φωτογραφία δημοσιευμένη στα «Χανιώτικα Νέα» τον βλέπουμε να κρατά τρυφερά δυο μικρά προσφυγόπουλα και να δηλώνει: «Για μας οι άνθρωποι αυτοί είναι φιλοξενούμενοι που αναζητούν μια καλύτερη τύχη». «Από όλους και πολύ περισσότερο από τους ίδιους τους πρόσφυγες αναγνωρίστηκε η σημαντική συμβολή του γιατρού και νομαρχιακού συμβούλου κ. Κώστα Νικηφοράκη», διαβάζουμε σε δημοσίευμα της ίδιας εφημερίδας με θέμα την αποχώρηση των τελευταίων προσφύγων. «Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή του αποχαιρετισμού όλοι οι πρόσφυγες πέρασαν ένας-ένας, χαιρέτησαν και φίλησαν τον κ. Νικηφοράκη, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτόν την ευγνωμοσύνη τους για τη συμπαράστασή του καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους». Στο τέλος του 2001, διακόσιοι ακόμη πρόσφυγες αποβιβάζονται στην περιοχή της Σούγιας και οδηγούνται στον παλιό αεροσταθμό. Θα ακολουθήσουν τεράστιες προσπάθειες του κινήματος συμπαράστασης προκειμένου να εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για τους πρόσφυγες και να τους παρασχεθεί η απαραίτητη νομική βοήθεια. Κορυφαία στιγμή του κινήματος συμπαράστασης, η επιτυχία του να εμποδίσει την επιβίβαση στο πλοίο 54 προσφύγων των οποίων μεθοδευόταν η «επαναπροώθηση» στην Τουρκία. «Μπορεί να κερδίσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος είναι ακόμη μπροστά μας και πρέπει να συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος τη συμπαράσταση στους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους», δήλωνε ο Κωστής Νικηφοράκης στον τοπικό Τύπο. Οι προσπάθειες αυτές αποτέλεσαν τον σπόρο για να δημιουργηθεί λίγα χρόνια μετά το Στέκι Μεταναστών Χανίων, το “περίφημο στέκι”, όπως είπε λυσσασμένος ο Ραγκούσης σε πρόσφατη συνέντευξη του.
Παράλληλα δεν σταμάτησε την συνδικαλιστική του δράση παλεύοντας για ένα δωρεάν σύστημα υγείας. Η τρομοϋστερία της εποχής δεν τον εμπόδισε να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης στην δίκη της 17Ν, καταγγέλλοντας τις συνθήκες νοσηλείας του Σάββα Ξηρού και τον τρόπο τον οποίο έγινε η ανάκριση του.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την κατάθεση του:
“Η σχέση γιατρού και αρρώστου είναι μια σχέση που έχει να κάνει με εμπιστοσύνη και συνεργασία. Συνδετικός κρίκος αυτών των δύο πραγμάτων είναι η ηθική του γιατρού, είναι η βιοηθική, είναι κάτι που ξεπερνά τα όρια χρώματος, θρησκείας, πρόσφυγα, μετανάστη, κρατούμενου, αιχμάλωτου πολέμου κλπ.
Η υγεία και η εκπαίδευση είναι ίση για όλους σε πλούσιους και φτωχούς. Η σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας είναι η ιατρική ηθική. Με αυτό το πράγμα δεν θέλω να αμφισβητήσω την ηθική των συναδέλφων, δεν θέλω να αμφισβητήσω μια λογική η οποία ξεπερνά τα όρια της καταπάτησης της ιατρικής δεοντολογίας … Το κύρος των γιατρών δεν διασφαλίζεται με τη συνεργασία μια οποιαδήποτε εξουσία ή μια οποιαδήποτε πολιτική επιλογή, ή με οποιοδήποτε εκβιασμό. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι οι γιατροί εκβιάστηκαν, ίσως να μην είχαν το θάρρος να υποστηρίξουν τις αλήθειες που τους επιβάλλει η υπόστασή τους σαν γιατροί. Γιατί η ιατρική είναι μια βαθιά ηθική επιστήμη, είναι μια τέχνη η οποία συνδέει την ευγένεια, το ήθος, την προσέγγιση, την παρέμβαση και πρώτα από όλα τη θεραπεία του αρρώστου.”
Ο Κωστής Νικηφοράκης πέθανε σε ηλικία 56 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο. Στην πολιτική κηδεία του παραβρέθηκαν πάνω από δυο χιλιάδες άτομα.
Στοιχεία της βιογραφίας του πάρθηκαν από σχετικό αφιέρωμα του Ιού

ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ

Γράφει ο Λυκούργος Καμηλάκης στο βιβλίο του "Κισαμίτικα νάκλια" 
.. ονομαστό μαγέρικο και έξω απο τα σύνορα της πόλης και της Κρήτης ήταν το μαγέρικο του Παπαδόγιαννη (1901-1976). Ο Ξακουστός αείμνηστος Παπαδάκης Γιάννης ήταν αυτοδίδακτος μάγειρας και μαγείρευε με αγνά υλικά της περιοχής. Έχουν μείνει αξέχαστες οι μυρωδιές του, που κατέκλυζαν όλη την αγορά του Καστελιού όταν μαγείρευε.
Χαρακτηριστικό του ήταν ότι προσάρμοζε τις μερίδες, ανάλογα με τις ανάγκες του πελάτη. Στο φτωχό βιοπαλαιστή εργάτη, αγρότη, προσέφερε μεγάλες μερίδες, διπλό ψωμί και περισσότερη σάλτσα με λίγα χρήματα. Ο άνθρωπος αυτός ο καλλιτέχνης της μαγειρικής -όπως τον αποκαλούσαν, συνδύαζε την αυθεντική κουζίνα, την παλιά αγνή κισαμίτικη φιλοξενία,με το επάγγελμα του εστιάτορα.
Αξέχαστα μένουν μερικά από τα φαγητά του ... ψάρι πλακί, μπαρμπούνια με άσπρη σάλτσα, αρνάκι φρικασέ και το γιουβέτσι.
Άφησε την τελευταία του πνοή μαγειρεύοντας το 1976.  

ΕΝΑΣ ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΑΘΕΝΕΣ

Ο Νίκος Λυραντωνάκης ίσως είναι ο μεγαλύτερος εφευρέτης που γέννησε η περιοχή μας. Μάλιστα ήταν πρωτοπόρος σε πολλά πράγματα και οι ευρεσιτεχνίες του έχουν μπει στην ζωή μας ..αλλά με αλλουνού το όνομα. Γεννήθηκε στις Καλάθενες στις αρχές του περασμένου αιώνα και τα πράγματα που σκαρφίστηκε το μυαλό του έχουν αποτυπωθεί στις εφημερίδες της εποχής, με τίτλους όπως "Ο Δαιμόνιος Κρητικός" "Ο εφευρέτης του μέλλοντος".

Λυραντωνάκης -Μπουσουλάρι (καθηγητής πανεπιστημίου Ν. Υόρκης)

Το 1939 προσπαθεί να πετάξει με δικής του επινόησης πτητική μηχανή απο τον Φάρο στα Χανιά.Μαζεύτε 15.000 κόσμος που περιμένει με αγωνία την πρώτη πτήση, όμως κάποιος τον σπρώχνει με αποτέλεσμα να κτυπήσει σοβαρά στο πόδι πέφτοντας στα βράχια. Δεν τα βάζει κάτω και συνεχίζει να ανακαλύπτει...

Το 1952 κατασκευάζει αμφίβιο αυτοκίνητο (οι Ιταλοί το λάνσαραν το 1961) και αφού το οδηγεί στους δρόμους του Καστελλιού (φωτο) το ρίχνει απο το Τελωνείο στην θάλασσα και πάει με δυο άτομα (φωτο) ως και το Μαύρο Μώλος.

Το 1959-60 φτιάχνει μονοθέσιο ελικόπτερο και το απογειώνει.

Το 1962 κάνει επίδειξη ραβδιστικού μηχανήματος στον Μαραθώνα την στιγμή που εμείς εδώ μαδούσαμε την ελιά για να μην καταστρέψουμε.
Το μυαλό του ήταν σε εγρήγορση και συνέχεια έκανε ανακαλύψεις .... βέβαια δεν έτυχε της ανάλογης αντιμετώπισης απο κανένα, μάλιστα στις Καλάθενες άμα ήθελαν να κοροϊδέψουν κάποιο έλεγαν "ο νου σου και του Λυραντώνη".
Παντρεύτηκε δυο φορές η πρώτη του γυναίκα ήταν Γερμανίδα και δεν απόκτησε απογόνους.
Από την μικρή έρευνα που έκαναν ανακάλυψα οτι υπάρχει ακόμα σε μια αποθήκη στην Κίσαμο το αμφίβιο όχημα του.
Ευχαριστώ τον Θεόφιλο Χριστουλάκη για τις πολύτιμες πληροφορίες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ

Γεννήθηκε το 1937 στο Δραπανιά και τελειώνει το εκεί δημοτικό. Δίνει εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο Κισάμου αλλά αποτυγχάνει. Μετά την αποτυχία του, να εισαχθεί στο Γυμνάσιο, φεύγει από το χωριό του και καταλήγει στην Αθήνα όπου πιάνει δουλειά σερβιτόρος σε καφενείο της Πλάκας. Το επόμενο έτος διορίζεται στον Ο.Τ.Ε. ως οδηγός ανελκυστήρα. Μετά από 4 χρόνια τον απολύουν για την κομματική του δράση. Επιστρέφει στον Δραπανιά και ασχολείται με το μικροεμπόριο.
Από το 1955 γράφει άρθρα για την καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών «ΑΘΗΝΑΪΚΗ». Το 1961 γράφεται στην Δημοσιογραφική Σχολή «ΟΜΗΡΟΣ» και σαν απολυτήριο προσκομίζει τα άρθρα του που είχε γράψει στην ΑΘΗΝΑΙΚΗ. Πιάνει δουλειά σαν οδηγός ταξί και τις μέρες που δεν εργάζεται παρακολουθεί σαν ακροατής τις παραδόσεις της Φιλοσοφικής και Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1963 προσλαμβάνεται ανταποκριτής του «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ» και τακτικός συνεργάτης (της ειδικής έκδοσης, όπου έκανε τότε για την Κρήτη) του «ΒΗΜΑΤΟΣ». Μετά από 4 μήνες αποχωρεί και απο εκεί και εκδίδει την Μηνιαία Πολιτική Επιθεώρηση «ΚΑΜΠΑΝΑ». Το καλοκαίρι του 1968 η χούντα τον συλλαμβάνει και τον παραπέμπει στο Στρατοδικείο όπου καταδικάζεται, «δι' ἁπλή ἀπείθειαν εἰς διαταγή στρατιωτικῆς ἀρχῆς», σε έξι μήνες φυλάκιση, την οποία εξέτισε στις φυλακές Αβέρωφ και Αίγινας. Μετά την αποφυλάκιση του εργάζεται πάλι σαν ταξιτζής  
Τα τελευταία χρόνια ο αείμνηστος Γιάννης Φουράκης υπήρξε μία θρυλική και πρωτοποριακή μορφή του σύγχρονου ελληνισμού. Πρώτος αυτός στην Ελλάδα, ήδη από τη δεκαετία του 1970, έφερε την «επιστημονική φαντασία» στην έρευνα και την αναζήτηση, γι’ αυτό και δίκαια τον αποκάλεσαν Έλληνα «φον Νταίνικεν».
Πρώτος αυτός μίλησε για την περίφημη «Ομάδα Έψιλον», πολύ προτού κάποιοι άλλοι την εκμεταλλευτούν ως «μόδα». Θα λέγαμε ακόμη ότι ήταν κι ένας προφήτης του μέλλοντος, αφού τα περισσότερα απ’ όσα προέβλεψε επαληθεύτηκαν με τρόπο εντυπωσιακό.
Μένει όμως να επαληθευτούν κι άλλα, τα σημαντικότερα, που έχουν να κάνουν με το εγγύς μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων!
Να σημειώσουμε ότι ο Φουράκης πίστευε πάντοτε στη μοναδικότητα των Ελλήνων και του ελληνικού έθνους, όχι μόνο για λόγους πολιτικούς και ιστορικούς, αλλά και για λόγους φυλετικούς-βιολογικούς: εντύπωση προκάλεσε κάποτε η εκτίμησή του ότι «άλλο πράγμα είναι ο άνθρωπος και άλλο ο Έλλην», υπονοώντας ότι οι Έλληνες είναι υιοί θεών!…
Η άποψη αυτή του Φουράκη εμπεριέχεται και στη δήλωση του τότε προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας, Χρήστου Σαρτζετάκη, το Πάσχα του 1985, ότι «είμεθα έθνος ανάδελφον»…
Μερικά απο τα βιβλία του  είναι: Σιωνιστικές Συνωμοσίες, Εβραίοι, οι πλαστογράφοι της Ελληνικής Ιστορίας, Πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων, Τα προ-μηνύματα των Δελφών, Το μίσος των Εβραίων, Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα, Κύδος Ελλήνων, κα που κυκλοφόρησαν απο τις εκδόσεις Τάλως Φ.
Πέθανε το 2010.
ΠΗΓΗ

ΣΧΟΙΝΟΠΛΟΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Σήμερα στην σελίδα με τους Κισαμίτες, φιλοξενούμε τον δημοτικό σύμβουλο του Δήμου Χανίων Γιώργο Σχοινοπλοκάκη
Έχει γεννηθεί το 1971 και έχει μεγαλώσει  στην Αγία Μαρίνα Χανίων, κατάγομαι από πολύτεκνη (4 αδέλφια) αγροτική οικογένεια. Η καταγωγή της οικογένειας του είναι από τη Κίσαμο, ο πατέρας του Στέλιος Σχοινοπλοκάκης έχει γεννηθεί στον Κάμπο των Εννιά Χωριών και παππούς του είναι ο Γεώργιος και η Μαρία Σχοινοπλοκάκη. Διατηρεί συνεχή επαφή με τον τόπο καταγωγής του πατέρα του καθώς και με  τους συγγενείς του σε όλη τη Κίσαμο, που θεωρεί ως τόπο καταγωγής του. 
Τελείωσε το 3ο Λύκειο Χανίων από όπου το 1990 μέσω της διαδικασίας των Πανελλαδικών εξετάσεων πέτυχε στην Πολυτεχνική σχολή Θεσσαλονίκης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου στο τμήμα πολιτικών μηχανικών από όπου και πήρα το πτυχίο του το 1997.
Από το 1998 δραστηριοποιείται ως ελεύθερος επαγγελματίας Πολιτικός Μηχανικός έχοντας δικό του Τεχνικό Γραφείο στη πόλη των Χανίων .
Είναι παντρεμένος από το 2007 με την Βανταράκη Ιωάννα και έχω δύο κόρες, την Γεωργία 8 ετών και την Ιωσηφίνα 5 ετών.
Είναι ενεργός πολίτης και συμμετέχει στα δρώμενα του τόπου του αρκετά χρόνια, συγκεκριμένα συμμετέχει στην τοπική αυτοδιοίκηση από το 2002 μέχρι και σήμερα.  
Παραθέτω κι ένα πίνακα συμμετοχής του σε συμβούλια Δ.Σ και επιτροπές.
-Δημοτικός σύμβουλος Δήμου Νέας Κυδωνίας 2006-2010.
-Δημοτικός σύμβουλος Δήμου Χανίων 2014 -2019
-Πρ. Μέλος Λιμενικού Ταμείου Χανίων.
-Μέλος Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Δήμου Χανίων.
-Μέλος επιτροπής ποιότητας ζωής Δήμου Χανίων.
-Μέλος επιτροπής Κυκλοφοριακών Θεμάτων Δήμου Χανίων. 
-Πρ.Γραμματέας Αναπτυξιακού συλλόγου Αγίας Μαρίνας «ΛΗΤΩΑ».
-Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου Α.Π.Σ Γρανίτης Αγίας Μαρίνας.
-Υπεύθυνος Τομέα Περιβάλλοντος Υποδομών και Δικτύων της ΝΟΔΕ ΝΔ Χανίων. 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΡΟΔΟΥΣΑΚΗΣ

Σήμερα στην σελίδα με τους Κισαμίτες, φιλοξενούμε τον πρέσβη Κυριάκο Ροδουσάκη.

Γεννήθηκε στο Κίσαμο το 1945 και τα μαθητικά του χρόνια τα πέρασε στην πόλη της Κισάμου. Σπούδασε στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και σε ηλικία 27 χρονών έγινε ακόλουθος Πρεσβείας, του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1974 μετατέθηκε στην Ελληνική πρεσβεία στην Τεχεράνη, το 1977 υπηρετεί σαν Γραμματέας στην πρεσβεία μας στην Ρώμη και το 1980 προάγεται σε Γραμματέας Α' και μετατίθεται στην Νότιο Αφρική στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1984 προάγεται σε Σύμβουλος και υπηρετεί στο γραφείο του Υφυπουργού αρμοδίου για σχέσεις με ΗΠΑ και Τουρκία, που υπάγεται στο Υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα. Το 1986 προάγεται σε σύμβουλος Α' και τον επόμενο χρόνο είναι επικεφαλής του διπλωματικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1989 γίνεται Γενικός πρόξενος στην Γερμανία, στο Μόναχο. Το 1992 είναι επικεφαλής της Ελληνικής Αποστολής στην Επιτροπή παρακολούθησης της ΕΕ για την Ειρήνευση στην Πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ζάγκρεμπ. Το 1993 βρίσκεται στην Διεύθυνση Υποθέσεων Μέσης Ανατολής του υπουργείου Εξωτερικών και τον επόμενο χρόνο προάγεται σε πληρεξούσιο υπουργό Β' και διορίζεται Πρέσβης στην Ρωσική Ομοσπονδία, στην Μόσχα με παράλληλη διαπίστευση στο Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Λευκορωσία. Το 1997 βρίσκεται στην Λευκωσία σαν Πρέσβης, το 2000 γίνεται Αναπληρωτής Πολιτικός Διευθυντής για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και από το 2002 ως το 2006 ήταν Πρέσβης στην Ιαπωνία, στο Τόκιο. Γυρίζοντας στην Ελλάδα το 2006 γίνεται Διευθυντής της Διπλωματικής Ακαδημίας του Υπουργείου Εξωτερικών και τον επόμενο χρόνο προάγεται σε Πρέσβη και συνταξιοδοτείται. Από το 2010-14 ήταν Πρόεδρος του Ελληνο- Ρωσικού Συνδέσμου στην Αθήνα.
Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά είναι παντρεμένος με την Ζαφειρία (Ζέττα) Μαρκοζάννες, και αγαπάει την Κισαμο υπερβολικά.

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ.... ΜΕΡΟΣ ΙΙ

- Λένε ότι η Βυζαντινή αγιογραφία είναι απλοϊκή. Εγώ λέω πάλι ότι είναι η βάση της ζωγραφικής. 
Είναι ιμπρεσιονισμός με το παίξιμο του φωτός, που έρχεται από παντού, αδιαφορώντας για την προοπτική.
Είναι εξπρεσιονισμός βγάζοντας πολύ συναίσθημα με τις έντονες χρωματικές διαβαθμίσεις και,
Είναι κυβισμός όπου τα θέματα αποδίδονται με πολύεδρα, αποδίδοντας όγκο με γεωμετρικές φόρμες.

Στην Βυζαντινή ζωγραφική το ωραίο μετατοπίστηκε από τον εξωτερικό κόσμο στον εσωτερικό. Τα πρόσωπα απεικονίζονται με μεγάλα μάτια και χαρακτηριστικά που τους προσδίδουν πνευματικότητα. Η μετωπική τοποθέτηση των Αγίων τους φέρνει σε άμεση επαφή με τους πιστούς, και τα τοπία βουνά, ποτάμια, φαράγγια, όλα σκληρά αλλά υποτεταγμένα. Η τέχνη δεν αντιγράφει τον κόσμο, τον αποκαλύπτει. 
-Με τα χρόνια έχω βρει τον δρόμο μου αλλά ένας δρόμος φτάνει; 
Νίκος Γιαννακάκης
Συνεχίζεται

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ....

-Μου αρέσει το κόκκινο. Με βοηθάει να αποφεύγω τις αντιγραφές. Η βυζαντινή αγιογραφία είναι δύσκολη, γιατί δεν παριστάνει τα θέματα της, αλλά τα εκφράζει μεταφέροντας τα σε άλλο επίπεδο. Δεν ασχολείται με την φυσική υπόσταση της παράστασης, αλλά με κάτι πίσω από αυτήν, κάτι αναλλοίωτο, να κάτι σαν τις ιδέες του Πλάτωνα. Γι' αυτό η επιφανειακή απλότητα της είναι τελείως απατηλή.

-Ζωγραφίζω για να καταλάβω το εαυτό μου πρώτα. Πως αλλιώς να βγάλω νόημα από μια τόσο σύντομη ζωή; Παίρνω χρώματα τα ανακατεύω, τα απλώνω, και φτιάχνω ιστορίες του κόσμου και μέσα τους στριμώχνω και την δική μου.
Νίκος Γιαννακάκης
Συνεχίζεται.....

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ

Γεννήθηκε το 1953 στο Καστέλι Κισαμου, στην Καμάρα. Γονείς του η Χριστίνα Παπασταματάκη και ο Χαράλαμπος Παπασταματάκης.  Αδέλφια του ο Αρτέμης, η Ελπίδα και η Έρρικα. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Κισάμου εν συνεχεία το Κολλέγιο Αθηνών. Αποφοίτησε από την Ιατρική σχολή Αθηνών και εν συνεχεία έκανε την ειδικότητα της Γενικής Χειρουργικής στο Λαϊκό Νοσοκομείο  Αθηνών. Το 1990 με 1993 ήταν επιμελητής στην αγγειοχειρουργική κλινική του Γενικού κρατικού νοσοκομείου  Αθηνών.
Το 1990 διορίζετε στο Γενικό Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης όπου υπηρετεί μέχρι σήμερα (δ/ντης της χειρουργικής κλινικής). Πρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου Αρκαδίας για 12 χρόνια. Αντιδήμαρχος πολιτιστικών το 2007 έως 2009. 

Μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ινστιτούτου επιστημονικών ερευνών του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου. Έχει αναπτύξει έντονη συνδικαλιστική και επιστημονική δραστηριότητα με διοργάνωση ιατρικών συνεδρίων και εκπομπές στην τηλεόραση με θέματα υγείας, έκδοση του περιοδικού Αρκάδων υγεία και περιοδικές επισκέψεις στα Κ.Υγείας του νομού με ομάδες ιατρών. Διαχειριστής της  ιατρικής ιστοσελίδας docmed.gr

ΜΑΡΑΚΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

Στο νέο διοικητικό συμβούλιο της ΑΝΕΚ εκλέχθηκε για άλλη μια φορά ο Κισαμίτης Μαρακάκης Μιχάλης, μάλιστα με ένα μεγάλο ποσοστό. Ο Μιχάλης γεννήθηκε στο Καστέλι και αποφοίτησε από το Εξατάξιο Γυμνάσιο της πόλης ήταν δε απο τους καλούς αθλητές της πόλης και καλός ποδοσφαιριστής στον Κισαμικό (πρώτος αριστερα καθιστός). Το 1974 προσελήφθη, μετά από Δημόσιο Διαγωνισμό, στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, στην οποία δραστηριοποιήθηκε σε διάφορους τομείς ευθύνης επί 25 έτη. Το 1991 ίδρυσε την ανώνυμη εταιρεία επενδύσεων χαρτοφυλακίου «ΔΙΑΣ» και μέχρι το 1996 υπήρξε Αντιπρόεδρος της εταιρείας.

Επιπλέον, από το 1997 μέχρι το 2004 διετέλεσε Αντιπρόεδρος Δ.Σ. και Γενικός Διευθυντής της Συνεταιριστικής τράπεζας Χανίων, ενώ από το 2004 μέχρι σήμερα ανέλαβε τη θέση του Προέδρου Δ.Σ. και από το 2004 έως το 2012 του Γενικού Διευθυντή στην εν λόγω τράπεζα.
Παράλληλα διατελεί Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Τράπεζας.