ΠΡΟΣΩΠΑ

 ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Βιολιστής με καταγωγή από την Καλυβιανή (Μεσόγεια) Κισάμου.
Άκμασε κυρίως τις δεκαετίες '60 και '70 με πολυάριθμα γλέντια στο ενεργητικό του.
Είχε κατά καιρούς γράψει ερασιτεχνικές κασέτες στο δισκάδικο του Γιάννη Σταματάκη κι είχε συνεργαστεί με αξιόλογους λαγουτιέρηδες της περιοχής όπως οι Βασίλης και Στεφανής Καρεφυλλάκης, ο Στ. Λαϊνάκης, ο Γιώργης Γεραιουδάκης ή Μαρουβάς κ.α.

Το παίξιμο του θυμίζει την σχολή "Ναύτης". Δεν ξεχώρισε όμως μόνο γι' αυτό ο Χριστοφοράκης. Ιστορικά είναι πλέον τα "αγκομαχητά" του, που άφηνε καθώς έπαιζε, κι αυτό επειδή ήταν μανιώδης καλλιτέχνης και τα έδινε όλα στην κυριολεξία την στιγμή που άγγιζε το δοξάρι. Η μουσική του προσφορά είναι πολύ μεγάλη.

Από μουσική οικογένεια, ο πατέρας του και ο παππούς του παίζανε βιολί, γεννήθηκε το 1926 και μεγάλωσε στην Κουνουπίτσα, ένα χωριό κοντά στο Καστέλλι ενώ στη συνέχεια έζησε στο Καστέλλι. Πήρε στοιχεία απο το Χάρχαλη, και τον Ευθύμη Λυραντωνάκη, που χάθηκε στην κατοχή αλλά και απο τους Μαύρο και Μαριάνο. 

Σταδιοδρόμησε απο το 1950 μέχρι περίπου το 1980 και έπαιξε με τους κορυφαίους λαγουτιέρηδες της εποχής, Μανώλη και Στεφανή Καρεφύλλη, Στέλιο Γ. Λαϊνάκη, Μαρουβά και άλλους. Συχνά ο γνωστός ψαράς Νίκος Τζέγκας (1900-'66) πήγαινε στου Χριστοφοράκη να του τραγουδήσει τους σκοπούς και να τους ακούσει στο βιολί. Φυσικά δεν διανοήθηκε ποτέ να τους οικειοποιηθεί.

 

Ηχογραφήσεις του βρίσκονται στο cd που εκδόθηκε για το Μανώλη Καρεφυλλάκη και σε ακαδημαϊκές ηχογραφήσεις του Ι.Τ.Ε. ενώ έγραψε και κασέτες στον στούντιο του κισσαμίτη Γιάννη Σταματάκη.

Πληροφορίες απο την εκπομπή του Βαγγέλη Ζαμπετουλάκη (έτος 1991)

Φωτογραφίες απο το αρχείο μου.

ΡΟΥΣΣΟΣ ΣΚΟΥΝΑΚΗΣ

Καφέ σακάκι γαλάζιο πουκάμισο γκρι παντελόνι.
Περπάτημα βαρύ λιγκιστικό, πρόσωπο θολό θλιμμένο.
Με τον αντίχειρα στην ζώνη του παντελονιού του να το τραβάει με δύναμη προς τα πάνω και μ' ένα νευρικό ξερό βήχα ανεβαίνει τα σκαλιά.
Ανήμερα πρωτοχρονιάς... 
Μας καλημερίζει μοιράζοντας λίγα χρήματα έτσι, για να πάει καλά η χρόνια !
- Να στα πούμε;
Αρνείται χαμογελώντας σηκώνοντας την δεξιά του παλάμη .
Δεν του αρέσουν τα κάλαντα, τα θεωρεί διακονία...
-Και τι να σου ευχηθούμε;
-Ξέρετε κάτι; Η ζωή δεν κατακτιέται με ευχές, χρειάζεται τύχη και ψυχή...
Ακόμα δεν έμαθα τι από τα δύο δεν είχα..
Το μυαλό η λογική θέτει όρια, η καρδιά όμως δυνατότερη δεν περιορίζεται ταξιδεύει ,ούτε χρόνους έχει ούτε λογική !
...Λοιπόν, καλά ταξίδια ευχηθείτε μου !!!
Έμεινε για λίγο σιωπηλός βυθισμένος στις σκέψεις του, ύστερα έκανε ένα γρήγορο πέρασμα απ´ την κουζίνα ίσα ίσα να πάρει λίγη μυρωδιά  Χριστουγέννων και με ένα στοργικό τσίμπημα στο μάγουλο μου, έφυγε σιωπηλός όπως ήρθε ....
‘’Στον Μπάρμπα μου τον Ρούσσο’’.

Ευτύχης Σκουνάκης

Το αλίευσα στην σελίδα των Μαρεδιανών ... για τον αγαπητό Ρούσσο, πολύ φίλο της οικογένειας μου και απο τους πιο επιστήθιους του πατέρα μου... 

ΜΙΣΑΗΛ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

200 χρόνια σύγχρονη Ελλάδα 1821-2021. Σεβόμαστε την Ιστορία μας. Τιμάμε τους ανθρώπους μας, τιμάμε τους ανθρώπους των Επαρχιών μας.

Γεννήθηκε το 1789 στο Μελισσουργιό Κισσάμου. Το 1800 εκάρη μοναχός και διάκονος στη Μονή Θεοτόκου Γωνιάς της Κρήτης. Εκεί ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση. Σπούδασε επίσης στο Φιλολογικό Γυμνάσιο της Σμύρνης με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Οικονόμο εξ Οικονόμων και κατόπιν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.
Από το 1815 έως το 1833 περίπου διακόνησε ως ιερέας και δάσκαλος στις ελληνικές κοινότητες της Ευρώπης, ξεκινώντας από τη Βιέννη, συνεχίζοντας στην Τεργέστη και τελικά στο Μόναχο το 1830. Εκεί παρακολούθησε επίσης μαθήματατα Θεολογίας και Φιλοσοφίας, ως ακροατής. Προηγουμένως, το 1827, βοήθησε να συγκεντρωθούν χρήματα από τους Έλληνες της διασποράς προκειμένου να ιδρυθούν ορφανοτροφεία στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, μετά από παράκληση του Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1833 επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά από σχετική πρόσκληση του πατέρα του Όθωνα, βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, προκειμένου να διδάξει ελληνική γλώσσα και ιστορία στο γιο του, που μόλις είχε εγκατασταθεί ως βασιλιάς στην Ελλάδα.
Στην Αθήνα δίδαξε επίσης στο Θεολογικό Σχολείο και στο Διδασκαλείο, ενώ το 1837 διορίστηκε διορίστηκε ως ο πρώτος τακτικός καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Δογματική θεολογία, τη Χριστιανική ηθική και την Ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης. Χρημάτισε πρώτος κοσμήτορας της Σχολής το ακαδημαϊκό έτος 1837-1838 και Πρύτανης του Πανεπιστημίου κατά τα έτη 1842-1843 και 1850-1851, ενώ το 1852 ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής.
Το 1852 χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Πατρών και Ηλείας. Στις 2 Δεκεμβρίου 1861 εξελέγη Μητροπολίτης Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε για λίγους μόλις μήνες, έως τον θάνατό του στις 21 Ιουλίου 1862. Ως Μητροπολίτης Αθηνών τέλεσε τα εγκαίνια του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών ενώ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανέγερση μνημείου για τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄.

Πηγή Βικιπαίδεια, Σταύρος Κελαιδής

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΤΣΟΥΡΟΥΝΑΚΗΣ 1892-1944

Του Στέλιου Μοτάκη

O Ειρηναίος Τσουρουνάκης υπήρξε σημαντική προσωπικότητα της Ορθοδοξίας, που έζησε και έδρασε κατά το πρώτο ήμισυ του αιώνα μας (1892 - 1944). Καταγόταν απο τα Τσουρουνιανά, από γονείς αγρότες. Τρίτο παιδί πολυμελούς οικογένειας, με το κατά κόσμο, όνομα Μανώλης. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στο Δημοτικό σχολείο Τοπολίων και στο Σχολαρχείο Καστελλίου. Μετά την αποφοίτησή του από το Σχολαρχείο και υπό την κηδεμονία του συγγενούς του επισκόπου Χανίων Αγαθάγγελου Νινολάκη, χειροτονείται διάκος και γίνεται Αδελφός της Μονής Αγίας Τριάδας, και πήρε το όνομα Ειρηναίος.
Ως αδελφός της Μονής και επειδή είχε δείξει έφεση στα γράμματα από το Δημοτικό Σχολείο, η Μονή τον έστειλε στη Ριζάρειο Σχολή Αθηνών και μετά την αποφοίτησή του, στη Σχολή Χάλκης. Τελικά πήρε δίπλωμα θεολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με βαθμό άριστα.
Πτυχιούχος της θεολογίας και εκλεκτός ιεροκήρυκας στην επισκοπή Χανίων, διορίστηκε αμέσως καθηγητής στο Β' Γυμνάσιο Χανίων. Με την ιδιότητά του αυτή και σε συνεργασία με τον επίσκοπο Αγαθάγγελο επεδίωξε και πέτυχε την επαναλειτουργία του Ιεροδιδασκαλείου Αγίας Τριάδας, που είχε αναστείλει τη λειτουργία του από πολλά χρόνια. Δικαιωματικά
πλέον έγινε και ο Διευθυντής του Ιεροδιδασκαλείου και πρωτοσύγγελος της Επισκοπής Χανίων επί μια διετία (1923 - 25), μετά την οποία και αναχώρησε για την Αμερική. Ποιοί λόγοι ανάγκασαν τον Ειρηναίο να εγκατάλειψη την επίζηλη θέση πού είχε στην εδώ Εκκλησία και Εκπαίδευση και να επιδιώξει νέους προσανατολισμούς και αβέβαιες περιπέτειες, δεν γνωρίζομε. Το βέβαιο είναι ότι η Ορθοδοξία της Αμερικής περνούσε κείνο τον καιρό σοβαρή κρίση από την έλλειψη διοργανώσεως και ικανού προσωπικού.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ειρηναίος ανάλαβε εξ αρχής οργανωτική υπηρεσία στο χώρο της Ορθοδοξίας. Η πρώτη του υπηρεσία προσεφέρθη στον ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου, περιοχής Ινδιάνας, απ’ όπου μετά 7ετή οργανωτική προσπάθεια επί θρησκευτικής και εθνικής βάσεως, μετακινήθηκε στη μεγαλούπολη της πανσπερμίας των εθνών και θρησκειών, το Σικάγο, όπου βρίσκονταν σε άμεσο κίνδυνο αφανισμού οι 35.000 Ελληνορθόδοξοι της πόλεως, πού τελικά κατόρθωσε να αναζητήσει και να συγκεντρώσει γύρω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα. Εδώ ιδιαίτερα μόχθησε ο Ειρηναίος, παλεύοντας με ποικιλόμορφες ανθελληνικές και ανορθόδοξες προπαγάνδες.

Το έτος 1935, μετά υπηρεσία τριών ετών στο Σικάγο, προκηρύσσεται η πλήρωση της κενωθείσης έδρας του επισκόπου Χανίων, από την Εκκλησία της Κρήτης. Ο αγαπητός επίσκοπος Νινολάκης είχε εκδημήσει από πολλού. Ο Ειρηναίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους υποψηφίους, από τους πρώτους. Κατεβαίνει στα Χανιά, για να ξαναγυρίσει όμως πάλι σε λίγο απογοητευμένος στην Αμερική. Δεν εκλέγεται Επίσκοπος Χανίων, προτιμηθέντος από την τότε Κυβέρνηση του Αρχιμανδρίτη Βιέννης Αγαθαγγέλου Ξηρουχάκη.

Στην νέα του εξόρμηση προς την Αμερική ο Ειρηναίος δεν γυρίζει στο Σικάγο.

Τοποθετείται προϊστάμενος του Ιερού Ναού Νέας Υόρκης Αγίας Τριάδας. Εδώ βρισκόμενος καλείται από την αρχιεπισκοπή Αμερικής και χειροτονείται Επίσκοπος Καλιφόρνιας το έτος 1944, όπου και άφηκε την τελευταία του πνοή, μόλις μετά 2ετή αρχιερατική υπηρεσία, σε ηλικία 52 ετών.

Αυτό είναι το οδοιπορικό του Ειρηναίου. Από το βράχο των Τσουρουνιανών Κισάμου, στις απέραντες, μα αφιλόξενες για τον Ειρηναίο, πεδιάδες της Καλιφόρνιας. Πορεία καθαρά Αποστολική, με το σταυρό του μαρτυρίου στους ώμους, πού παρά την αντοχή τους, λύγισαν τελικά κάτω από το βάρος τής σκληρής Ελληνοχριστιανικής του αποστολής, πού τον οδήγησε τόσο πρόωρα στον τάφο.

ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΡΕΤΑΚΗΣ

Μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση, με φωτογραφία, στην σελίδα με τις παλιές φωτογραφίες απο ανθρώπους της Γραμβούσας. Ο Γιάγκος (Γιάννης Αρετάκης) δεξιά, όταν ήταν στην Αργεντινή.
Από τα Καρεφυλιαννά ένας ιδιόμορφος άνθρωπος όταν τον γνώρισα μικρός και εγώ στην πόλη της Κισάμου. Είχε ένα μικρό εργαστήριο στην αρχή της Τομπάζη, σήμερα το σπίτι αυτό είναι ακατοίκητο. Λεπτός με γένια γαλότσες πάντα ερχόταν απο την Γραμβούσα που έμενε με τα πόδια.

Ο Γιάγκος είχε πάει στην Αμερική στις αρχές του 1900 και σπούδασε φαρμακοποιός, μετά όταν γύρισε στην Ελλάδα παρασκεύαζε ποτά και άλλα παρόμοια πρωτοποριακά σκευάσματα για την εποχή του, μάλιστα τον λέγαμε ο Χημικός..... Γενικά ήταν πολυμήχανος και "έφαγε" την ζωή του προσπαθώντας να βρει εφευρέσεις... Ήταν αδελφός της Ελένης μητέρας του Πέτρου του Φουρναράκη και απο εκεί και χάρη στην Κλειώ Παπαδοδημητράκη έχουμε κάμποσες καλές πληροφορίες αλλά και μερικά σημειώματα του για τις σχεδιαζόμενες εφευρέσεις του. 

 Άλλες πληροφορίες για τον Γιάγκο που όντως ήταν πολύ μορφωμένος πήγε στην Αργεντινή και Ουρουγουάη, γνώριζε άπταιστα ισπανικά, ιταλικά και διάβαζε αγγλικά, γαλλικά. Έφτιαχνε λικέρ τα οποία κερνούσαν στους αρραβώνες. Έκανε εφευρέσεις και τις έστελνε για να πάρει την πατέντα, άγνωστο αν πήρε ποτέ καμιά. Και κατά τα λεγόμενα των γραμπουσιανών είχε φέρει στις αρχές του περασμένου αιώνα την πρώτη φωτογραφική μηχανή στην περιοχή μας. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΟΝΑΛΑΚΗΣ

Ο Δημήτρης Γοναλάκης γεννήθηκε το 1942 στο Κολένι Καμάρα. Το βιογραφικό του είναι γνωστό και οι περισσότεροι το έχουμε διαβάσει πάνω από μια φορά, όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά σημεία από την ζωή του καλλιτέχνη που ελάχιστοι άνθρωποι τα γνωρίζουν.

- Δέκα χρονών με ένα απλό μολύβι σκιτσάρει τους ανθρώπους του καφενείου στο Κολένι .. μάλιστα βάζει και τον εαυτό του μέσα (φώτο πάνω, ο Γοναλάκης πάνω δεξιά). Το πρώτο του έργο κορνιζωμένο στο εργαστήρι του μαζί με τα χιλιάδες σκίτσα και έργα ζωγραφικής. 
Πάει γυμνάσιο στο Καστέλι και συγχρόνως παρακολουθεί μαθήματα αγιογραφίας με τον Γιάννη Αννουσάκη ως και το 1958. Φυσικά σκιτσάρει τα πάντα αυτό δεν μένει απαρατήρητο και ο Πολάκης, με το σινεμά Ελληνίς, τον βρίσκει και του ζητάει να φτιάχνει αφίσες των έργων που παίζουν οι κινηματογράφοι του. Υπογράφει σαν Δημήτριος

 Τα σκιτσογραφικά του έργα (πάνω από πέντε χιλιάδες σκίτσα και διαφημίσεις) είναι όλα με σινική μελάνη, κάρβουνο ή παστέλ με φανταστικά θέματα από τη ζωή της Κρήτης σε μια δύσκολη περίοδο την γερμανοκατοχή. Τα έργα αυτά είχαν προκαλέσει μεγάλη εντύπωση σε όσους τα έβλεπαν αναδεικνύοντας το ξεχωριστό του ταλέντο. Έτσι δεν άργησε να βρει "δουλειά" στην εικονογράφηση βιβλίων και αθηναϊκών περιοδικών που εμείς οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε και τρέχαμε στο βιβλιοπωλείο του Φώτη του Παπαδογιάννη κάθε Τετάρτη για να εξασφαλίσουμε το Μικρό Ήρωα, την Μάσκα, ή το Ζορό, περιοδικά που ο Γοναλάκης σκιτσογραφούσε.

Μετά και την αποτυχία του αρχές του 1959 να περάσει στην Αρχιτεκτονική σχολή (για λίγα μόρια όπως συνήθιζε να λέει) ξεκινάει να φτιάχνει διαφημίσεις για γνωστά μαγαζιά των Χανίων..

 Ταυτόχρονα και ως το 1967 σκιτσογραφούσε για το Πάνθεον, το Ρομάντσο, ήταν ο κύριος σκιτσογράφος του Μικρού Ήρωα όπως προαναφέραμε. Εικονογράφησε τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Νίκου Μαράκη και συνεργάστηκε με τον Τσιφόρο, εικονογράφησε ακόμα και την Πάπισσα Ιωάννα που δημοσιευόταν τότε στην εφημερίδα Αθηναϊκή. Στα Χανιά ανάλαβε την πολιτική γελοιογραφία στο Κήρυκα και ζωγράφισε πολλά εξώφυλλα δίσκων πενταγράμμου μεταξύ αυτών και δυο του Βαγγέλη Ζαμπευτουλάκη "Η Απαγωγή"και "Ο Ερωτόκριτος".

 Συνεχίζεται.

ΚΙΣΑΜΙΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Ιωάννης-Μετζικώφ Παπαδάκης*
Τρεις κάμαρες ..μια εξομολόγηση
Γεννήθηκα σ’ένα χωριό στην Κρήτη, φτωχό και απομονωμένο κοντά στους γκρεμούς της Γραμβούσας, δυτικά, εκεί που τελειώνει το νησί, όταν ο πατέρας μου, που ήταν χωροφύλακας πήρε μετάθεση απ τα Χανιά και πήγε εκεί με τη μάνα και τ αδέλφια μου.
Η μάνα μου μια ντελικάτη Αθηναία, δεν συμπάθησε ποτέ την Κρήτη και αυτό το καταλάβαινες στις παραπονεμένες ιστορίες για τα αλησμόνητα παιδικά της χρόνια και για τις αλλαγές που επακολούθησαν και βρέθηκε εδώ στην άκρη του … κόσμου.
Όμως εγώ, εκεί, στην άκρη του …κόσμου πρωτογνώρισα τα σημάδια της καλλιτεχνικής δημιουργίας με ένα τρόπο εξαιρετικά άμεσο και οικείο, όταν ακόμα δεν ήξερα το εύρος της λαϊκής έκφρασης και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά του κάθε τόπου, που αργότερα θα γίνουν ο τρόπος, η γραφή, το ύφος και η δύναμη κάθε καλλιτέχνη, που γεννιέται εκεί.
Αν η τέχνη προχωράει μπροστά έχοντας στραμμένο το βλέμμα προς τα πίσω, τότε σίγουρα ποτέ δεν θα πάψω να κουβαλάω μέσα μου την Κρήτη της σκέψης και της μνήμης μου σε ότι κι αν κάνω. Μια μνήμη αχανής που είναι συγχρόνως η φύση μου, ο χώρος του μύχιου εαυτού μου, που από μόνη της τελικά προσδιορίζει το ποιος είμαι!
Εκεί λοιπόν, πολύ μικρός, ένοιωσα τα πρώτα γοητευτικά ερωτήματα πάνω στην έννοια της ομορφιάς και την ανάγκη να συμμετέχω σ' αυτή τη διαδικασία έστω και σαν παρατηρητής, ακριβώς γιατί η τέχνη με μια απ τις μορφές της γινόταν μες το ίδιο μου το σπίτι, την καταπιάνονταν οι άνθρωποι που γνώριζα και αγαπούσα, απαράλλαχτα ίδια, όπως γενιές αμέτρητες πριν απ αυτούς, σαν μια ανάγκη και η ανάγκη μας να εκφραστούμε γεννιέται μαζί μας, σαν το παιδάκι που πριν γράψει και μετρήσει, ζωγραφίζει.
Καταπιάνεται με την τέχνη προσπαθώντας να προσδιορίσει τη θέση του, αντιμέτωπο με το θαύμα του κόσμου μέσα στον οποίο ήρθε και ζει!
Εκείνα τα μεταπολεμικά απογεύματα των μεγάλων ξενιτεμών, μέσα από τις δροσερές αυλές που ήτανε γεμάτες ανθισμένους γαζοντενεκέδες, ήταν στο σπίτι μας μια φωτεινή κάμαρα που μαζεύονταν παρέες γυναικών ν' αποσπερίσουνε, με τα κουσούνια στην ποδιά και πλέκανε τα φημισμένα κοπανέλια, αχειροποίητες δαντέλες, με σχέδια που έκρυβε η μια απ την άλλη και που ποτέ δεν άπλωναν στο σπίτι τους ,μόνο τις φύλαγαν ευλαβικά μες τα συρτάρια, σαν νάτανε αταίριαστο το στόλισμα στην μίζερη, φτωχιά ζωή τους, και τ' άφηναν ανέγγιχτα για τα παιδιά τους, σαν ευχή για την καλύτερη ζωή, που ίσως τα περίμενε.
Μέρες, ατέλειωτες ώρες, μήνες, ερχόταν ο χειμώνας για να τελειώσει αυτό που κράταγε η κάθε μία. Εκεί, πρώτη φορά εγώ, ένοιωσα πως ο χρόνος έχει άλλη σημασία και τρέχει αλλιώς μες τη δουλειά που αγαπάμε και πως το καλό αποτέλεσμα έχει το αντίτιμο μιας ολόψυχης κατάθεσης του χρόνου σου.......................

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΥΦΑΝΤΑΚΗΣ-ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο φωτογράφος της  Κισάμου.

Αν ιστορικοί, ιστοριοδίφες, λαογράφοι, περιηγητές, καταφέρνουν και μεταλαμπαδεύουν την  ιστορία, ενός τόπου, καθένας ξεχωριστά, ο Γιώργος ο Ανυφαντάκης ο φωτογράφος της Κισάμου, κατάφερε μόνος με τη φωτογραφία του όλα αυτά για την Κίσαμο. Ο Γιώργος, συνεχιστής της φωτογραφικής τέχνης του πατέρα του, κατάφερε να εγκλωβίσει με τη μηχανή του το χρόνο της  Κισάμου σε ανεπανάληπτες εικόνες, απο τη δεκαετία του 50 και για πενήντα περίπου χρόνια. Τοπία της Κισαμίτικης γης, γειτονιές, χωριά, την πόλη του παλιού  Καστελλιού και της  σημερινής  Κισάμου, πρόσωπα, ζώα, φυτά,  θάλασσα, ουρανό, το κάστρο της Γραμβούσας, το Μπάλο, την Αγιά Σοφιά με τους σταλακτίτες, την Ποταμίδα με τους κομολίθους. Και όλα αυτά, γνήσια καρτ-ποστάλ του τόπου μας.

Ενδεικτικά αναφέρω εκείνη την η φωτογραφία με τη παχιά ακόμη ροζ άμμο και το δαντελένιο αφρό στο γυρογυάλι του Λαφονησιού, τους ανθισμένους αθανάτους στη σειρά, την σπηλιά καθώς ταξιδεύομε για τη Γραμβούσα που το κυκλοφόρησε σαν πόστερ, τα ποικιλόχρωμα βότσαλα στην παραλία της Κισάμου, τις πέτρινες φυσιογνωμίες στη σειρά, τον ανθισμένο σταφιλίνακα. Εκείνες οι φυσιογνωμίες ανθρώπων του τόπου που αποθανατίστηκαν αυθόρμητα είτε σκεπτόμενοι, είτε διαβάζοντας, είτε εργαζόμενοι στο μαγαζί τους, ή στο χωράφι τους, ή στον αργαλειό τους, ή στα ζώα τους, ή ακόμη και πάνω στην αδυναμία τους να παρακατσεύουν απο την κλειδαρότρυπα. Αλλά και μια σειρά  φωτογραφίες, γραφικών τύπων και θυμοσόφων της κοινωνίας μας. Κάθε φωτογραφία του Γιώργη φιλοσοφία, κοινωνιολογία ψυχολογία.

Αλλά και εκείνα τα πορτραίτα των νέων της εποχής που καθένας και κάθε μια ήθελε να χαρίσει,να κορνιζώσει, που φυλασσόταν σε πορτοφόλια, μυστικά πολλές φορές,ήταν ανεπανάληπτα. Όλες και όλους μας είχε φωτογραφίσει ο Γιώργης με εβδομαδιαίες φωτογραφίες όπως τις έλεγαν και σαν συλλογή είχε κρεμάσει ψηλά στο μαγαζί του όλα τα πορτραίτα, με πρώτο και καλύτερο της Χριστίνας, που μόλις είχε αρραβωνιαστεί.
Ξεφυλλίζω ένα απο τα πρώτα άλμπουμ που έχω στο σπίτι. Έχω πάρα πολλά άλμπουμ και τα θεωρώ ανεπανάληπτα και δεν έχουν καμιά σχέση με τις αποθηκευμένες στα κινητά. Η παιδική και εφηβική ηλικία, η σχολική ζωή και οι εκδηλώσεις και δραστηριότητες στα σχολεία, στον οδηγισμό, στους προσκόπους, στις εκδρομές, στις παρελάσεις,στις λαμπαδηφορίες, όλα αποτυπωμένα σε φωτογραφίες του Ανυφαντή. Μετά απο κάθε εκδήλωση ο Γιώργος έβγαζε έξω τα δείγματα κι εμείς παραγγέλναμε αυτές που θέλαμε.Ένα πανηγύρι ήταν καθώς έφηβες πηγαίναμε στο μαγαζί του με τα χωρατά και τα αστεία του. Και επειδή τότε δεν είχαμε μηχανές, δικές μας αρκετές φορές μας δάνειζε μηχανή, βγάζαμε της φώτο και την επιστρέφαμε να τις εμφανίσει.

Κι όταν μεγαλώσαμε και όσοι μείναμε εδώ αυτός φωτογράφισε τους γάμους μας, τα παιδιά μας μωρά, τα βαφτίσια των παιδιών μας, τα γενέθλια των παιδιών μας.
Ένα κομμάτι της ζωής μας ήταν  ο Ανυφαντής.
Αύριο είναι σαράντα μέρες που έφυγε και ο Γιώργος για τον ουρανό με αρκετούς παλιούς Καστελιανούς που έφυγαν φέτος. Ο Γιώργος όμως είχε φύγει χρόνια απο το προσκήνιο, ταλαιπωρούμενος απο ασθένεια, που ανακούφιζε  η την καλή και αφοσιωμένη του κα Χριστίνη, που τόσα είχε δώσει για όλους.. και τόσο κουράστηκε, αλλά και πικράθηκε με το φευγιό της  Κατερίνας. Ο γιος του και αυτός απο κοντά. Δεν μπορούσε να μας μιλήσει πια, έτσι όσοι τον ξέραμε μέναμε να ερμηνεύομε τη σιωπή του και τις φωτογραφίες του.
Ο Γιώργος έστειλε την Κίσαμο με την καθημερινότητα της, την κοινωνική και πολιτιστική ζωή της στα πέρατα του κόσμου. Έχομε τη χαρά κάθε μέρα να βλέπομε και μια φωτογραφία του απο τον ιστότοπο του Γιάννη του Παπαδάκη. Η Κίσαμος, όλη η ψυχή της και τα άψυχα της τον ευχαριστεί  και τον ευγνωμονεί και κάπου σε κάποιο πέρασμα ίσως θα βρει τόπο να χαράξει το όνομα του Γιώργος Ανυφαντής, ο φωτογράφος της Κισάμου.
Ευτυχία Δεσποτάκη

Η ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

31 Μαρτίου έληξε η θητεία της εισαγγελέας κατά της διαφθοράς, της Κισαμίτισας Ελένης Τουλουπάκη, μιας δυναμικής Κισαμίτισας που βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπη με ψεύδη και συκοφαντίες αλλά και μεγάλους κινδύνους.
Διαβάζοντας ένα ρεπορτάζ γνωστής εφημερίδας που το υπογράφει ο Ισίδωρος Μπέης, έμεινα έκπληκτος με γνωστές και άγνωστες απειλές στο πρόσωπο της...
.. το 2004 παραμονές της αποστολής του φακέλου για τα εξοπλιστικά στην Βουλή συγκρούστηκε μετωπικά με αυτοκίνητο σε ερημικό δρόμο στην Βραυρώνα. Το όχημα της μετατράπηκε σε άμορφη μάζα ενώ η ίδια χρειάστηκε αρκετό χρονικό διάστημα να αναρρώσει. Ο οδηγός που την τράκαρε δήλωσε οτι ήταν υπάλληλος  της ΕΥΠ, αλλά το ατύχημα δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Το 2015 όταν ακολούθησε τον Ηλία Ζαγοραίο στο Παρίσι για την υπόθεση Λαγκάρντ δέχτηκε απειλές και πειθαρχικό έλεγχο, ενώ βρέθηκε και στη Χάγη, σε διοργάνωση της Eurojust για τη μεγάλη υπόθεση των αποκαλούμενων Panama Papers. Οι επιθέσεις σε βάρος της κορυφώθηκαν με το σκάνδαλο Novartis δεχόμενη καταιγισμό μηνύσεων απο τους εμπλεκόμενους και αγωγή κακοδικίας απο την συνάδελφο της Ράικου. 
Η τελευταία αγωγή της κ. Ράικου μπήκε στο αρχείο σαν απαράδεκτη. Όσο για τον Τέλογλου καθάρισε με ένα συγνώμη. 
Δυναμική γυναίκα η Ελένη που έχει στο ενεργητικό της τον χειρισμό σημαντικών υποθέσεων, μάλιστα έχει διατελέσει εισαγγελέας κατά του ρατσισμού με σημαντικό έργο, για το οποίο έχει λάβει εύσημα από τους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.

«ΝΟΣΤΟΣ ΕΑΡΙΝΟΣ»

Η νέα ποιητική συλλογή του Κισαμίτη δάσκαλου και λογοτέχνη Μανόλη Λεφάκη

Γράφει ο Κώστας Σ. Ντουντουλάκης
«Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια, τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, και τι είναι που το κάνει να τραγουδάει, δεν θα τραγούδαγε.»
«Παραλλάζοντας τα παραπάνω λόγια του Πωλ Βαλερύ», λέει ο Γιώργος Παυλόπουλος, «αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει, και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε. 
«Κι εγώ», συνεχίζει, «δεν ξέρω τώρα να σας πω τι είναι ποίηση και γιατί γράφω ποιήματα. Πολύ περισσότερο δεν ξέρω να σας πω σε τι μας βοηθάει η ποίηση και ποιος είναι ο σκοπός της. Το μόνο που ξέρω είναι πως ο ποιητής ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της! Τη μυστήρια αγάπη του για την Ζωή δεν έχει άλλον τρόπο να την εκφράσει. Γράφει ποιήματα.
Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει κυρίως αυτό που κρύβει η Ζωή.
Όπως ο Έρωτας κρύβει αυτό που μας κάνει ερωτευμένους.»
Διαβάζοντας κανείς απόψεις σαν τις παραπάνω, του μεγάλου Γάλλου φιλόσοφου ποιητή Πωλ Βαλερί και του σύγχρονου, ανάλογα φιλοσοφούντος Έλληνα ποιητή Γιώργου Παυλόπουλου αναρωτιέται:
Είναι λοιπόν η ποίηση, ερωτική πράξη; Ή μήπως, πράξη απόγνωσης; Ή μήπως και τα δύο;…
Όλοι οι ποιητές, καθένας με την δική του οπτική,.......

ΒΙΔΑΛΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 1893-1967

Με ζέστη και με κρύο, χειμώνα καλοκαίρι, με βροχές, χιόνι και ανυπόφορη ζέστη όργωνε τα χωριά του Ινναχωρίου από το Σφηνάρι μέχρι τη Σκλαβοπούλα κρατώντας την τσάντα με τα ιατρικά του εργαλεία καβάλα στο γάιδαρο ή τη φοράδα του και πήγαινε όπου τον καλούσαν. Γιατρός, καβαλάρης και ταξιδευτής της περιοχής κοντά στους απλούς ανθρώπους που τον αναζητούσαν. Ήταν σωτήρας στο σώμα τους, ήταν σωτήρας στην ψυχή τους... είχε πει στην ομιλία του κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής του γιατρού Γιώργου Βιδαλάκη το 2014 ο τότε αντιδήμαρχος Ιναχωρίου Μιχάλης Μουντάκης. Ήταν της ίδιας γενιάς με τον παππού μου το άλλο γιατρό των  φτωχών, της ανατολικής Κισάμου, το Χρήστο Αναγνωστάκη, μάλιστα η μοίρα το έφερε να πεθάνουν την ίδια χρονιά 1967.
στην προτομή του γράφει.... "Το επάγγελμα του γιατρού είναι άχαρο γιατί ασχολείται με τον ανθρώπινο πόνο" και οι δυο αυτοί γιατροί ήξεραν τι θα πει πόνος αλλά ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες του επαγγέλματος εκείνα τα χρόνια.. είχαν δώσει βλέπετε όρκο και έπρεπε να τον τηρήσουν.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Γράφει στην σελίδα του ο δάσκαλος Μιχάλης Μουντάκης για την μεγάλη Χανιώτισσα ποιήτρια που έφυγε πριν λίγες μέρες απο την ζωή σε ηλικία 94 χρονών.

"Δικαίως τα Χανιά υπερηφανεύονται για τη μεγάλη ποιήτρια Βικτωρία Θεοδώρου που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή. Λίγοι όμως γνωρίζουν την ιδιαίτερη Κισαμίτικη καταγωγή της, αφού η μητέρα της, το γένος Βολουδάκη, ήταν από το Νησί, οικισμό της Τοπ. Κοινότητας Τοπολίων, όπου η Βικτωρία έζησε μεγάλο διάστημα την περίοδο της Κατοχής. Πολλά στοιχεία μπορούν να αναδειχτούν για τη σχέση της με την Κίσαμο αφού υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που την έζησαν από κοντά, πού άκουσαν και την θυμούνται πολύ καλά.
Στο Δήμο Κισάμου, πραγματοποιήσαμε εκδήλωση, παρουσίαση του έργου της, στις 10 Απριλίου 2014 ,με οργανωτές το Δήμο, την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Κρήτης, το Φιλολογικό Σύλλογο Κισάμου και ομιλητή τον Κώστα Μουτζούρη. Τότε τιμήθηκε εν ζωή, από τώρα και στο εξής οι εκδηλώσεις θα γίνονται για το έργο της και τη μνήμη της."

Λίγα λόγια για την δράση της απο την Βικιπαίδεια
Το 1942 οργανώθηκε στην τοπική οργάνωση της ΕΠΟΝ στα Χανιά ως μαθήτρια γυμνασίου, συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και συνέχισε τη δράση της στην Αθήνα ως φοιτήτρια, με αποτέλεσμα να εξοριστεί στις αρχές του 1948 διαδοχικά στη Χίο, το Τρίκερι και την Μακρόνησο.
Τον Δεκέμβρη του 1952 αφέθηκε ελεύθερη ως «αδειούχος εξόριστη» μετά από ενέργειες του συμπατριώτη της, Χαρίδημου Σπανουδάκη, με τον οποίο παντρεύτηκε αργότερα (1955), και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο, τις οποίες είχε αναγκαστικά διακόψει. Το 1956 απέκτησε τις δίδυμες κόρες της Μαρία και Ειρήνη.
Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1957 με ποιήματά της που δημοσιεύτηκαν στην «Επιθεώρηση Τέχνης». Έκτοτε δημοσίευσε 12 ποιητικές συλλογές και 6 πεζά.

ΚΙΜΩΝ ΦΑΡΑΝΤΑΚΗΣ

Ένας-ένας φεύγουν εξαίρετοι και ξεχωριστοί άνθρωποι τού τόπου μας κάθε λίγο και η κρητική και Κισαμίτικη κοινωνία μας γίνεται όλο και φτωχότερη. Ο αγαπητός μας Κίμωνας Φαραντάκης, από τον Δραπανιά, πού έφυγε ξαφνικά την Παρασκευή στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, ήταν πραγματικά ένας "χαρίεις" άνθρωπος με την αρχαία έννοια τού όρου. Γεμάτος ανθρώπινες χάρες και χαρίσματα, προσηνής, αγαπητός, με διαρκή κοινωνική, εκπαιδευτική, συγγραφική παρουσία και ακούραστη ιδιοσυγκρασία, είχε κατακτήσει τον σεβασμό συμπατριωτών, φίλων, συμπολιτών και μαθητών του στο Κέντρο ξενόγλωσσων σπουδών που λειτουργούσε για δεκαετίες με μεγάλη  επιτυχία στο Χαλάνδρι. Ήταν επίσης και βαθύτατα πατριώτης, Κρητικός και Κισαμίτης. Με την αχώριστη σύντροφό του Κατερίνα, το γένος Ι. Βερυκάκη από το Καστέλι και τις οικογένειες των αντάξιων παιδιών τους Αλεξίας και Φοίβου, τιμούσαν και κοσμούσαν κάθε κρητική και Κισαμίτικη σύναξη στην Αθήνα και στον τόπο του, στον οποίον έμεινε πιστός πάντα. Αλλά πάνω από όλα, ο Κίμωνας ετιμούσε τον τόπο του και τα κρητικά γράμματα με το μεγάλο πάθος του: Το γράψιμο. Γιατί είχε την σφραγίδα τής δωρεάς. Από νεότατη ηλικία είχε φανερώσει την στόφα ενός ταλαντούχου και διεισδυτικού συγγραφέα. Μετά τις θεολογικές σπουδές του στην Αθήνα, βρέθηκε με υποτροφία στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ. Από εκεί, έγραφε στο περιοδικό του ελληνο-αμερικανικού Ινστιτούτου ΟΜΗΡΟΣ,  περιγράφοντας με την παρθενική συγγραφική του ματιά, όλα τα αξιοπερίεργα του Νέου Κόσμου. Με την επιστροφή του και ταυτόχρονα με την οικογενειακή και επαγγελματική του πορεία, συνέχισε την αρθρογραφία,αλλά σύντομα παρουσίασε και το ένα μετά το άλλο τα λογοτεχνικά του βιβλία, πού αρδεύουν από την αστείρευτη δεξαμενή της
ιστορίας, των ανθρώπων και των παθημάτων του γενέθλιου τόπου του. Άρχισε με τον "Ποταμό" (1962) και συνέχισε με τα "Άνθρωποι και ίσκιοι" (Ημερολόγιο ενός παιδιού τις τελευταίες μέρες τού Πολέμου 1971) το "Οδοιπορικό σε κρητικό χωριό" (Δραπανιάς) (1983) , "Τα χρόνια του Χάλκινου Ουρανού". (1993) κύρια θέματα του ήταν οι σκληρές μέρες της Κατοχής και του Εμφυλίου στο χωριό του, όπως και πράξεις ηρωισμού και θυσίας, το δράμα με τις νάρκες στον δραπανιανό κάμπο, η καθημερινή και προσωπική ζωή με τις αφηγήσεις των συγχωριανών του, από τα βιώματα και τα βάσανα τής παλιάς αγροτικής ζωής, που σε λίγο θα έδινε την θέση της στην αστυφιλία και στην μετανάστευση. Με την "Πεζοπορία στην αύρα του Μυρτίλου" (2008) επεκτείνει την ματιά του στις κορυφογραμμές και στις ακρογιαλιές, στα χρώματα και στα αρώματα όλης της Κισάμου και της Ιστορίας της. Εν τω μεταξύ στρέφεται και στην λογοτεχνική απόδοση ιστορικών προσωπικοτήτων όπως στο βιβλίο του "Φίλιππος Β, ο Μακεδόνας" (Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος 2006) καθώς και εκείνο, που προετοίμαζε τα τελευταία χρόνια για τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο, για το οποίο μιλούσε με πολύ αγάπη, αλλά δεν πρόλαβε να το εκδώσει. Σε ό,τι αφορά πάντως την λογοτεχνική αξιοποίηση του τοπικού υλικού, η προσέγγιση του Κίμωνα ήταν υποδειγματική. Γιατί με την  εξαίρετη γραφή του και τον δεξιοτεχνικό τρόπο του (προσωπικές μνήμες, αφηγήσεις συγχωριανών του, πραγματικά γεγονότα) αποκάλυπτε και διέσωζε ολοζώντανη, την ιστορία μιας σημαντικής περιόδου τού χωριού του και του τόπου του, (της κατοχικής και προπολεμικής) ανατρέχοντας μέχρι και πίσω, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Καλό ταξίδι αξέχαστε Κίμωνα, Σε Ευχαριστούμε για όσα μας άφησες και πιο πολύ για το φωτεινό σου παράδειγμα. Να είσαι βέβαιος, ότι θα μας, συνοδεύει για πάντα, το πλατύ σου χαμόγελο και η γνώριμη αυθόρμητη αγκαλιά σου, που αλίμονο, επρόκειτο να είναι η τελευταία, κατά την τελετή της πίτας τού Συλλόγου Κισαμιτών Αττικής, πριν ένα μήνα στην Αθήνα.
Κυριάκος Ροδουσάκης

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Κίσαμο, είχα ελάχιστες έως μηδενικές επαφές, με τους ενήλικους κατοίκους. Δεν ξέρω για ποιο λόγο συνέβη αυτό, αλλά είναι γεγονός, πως ελάχιστους γνώρισα. Ίσως δεν το επέτρεπε το νεαρό της ηλικίας μου ή πιθανόν να μην έτυχε να τους γνωρίσω. Αν εξαιρέσουμε τους καθηγητές και τους διευθυντές του οικοτροφείου, που ερχόμουν αναγκαστικά σε καθημερινή επαφή μαζί τους, ο μόνος που θα μπορούσα να πω ότι γνώρισα, ήταν ο κύριος Μανώλης.
     Τον γνώρισα τυχαία, μια μέρα, που πήγα ν’ αλλάξω ένα τάλιρο σε ψιλά, για να παίξω με τον Πσιπσή ποδοσφαιράκι. Διατηρούσε στο πίσω μέρος του καφενείου του, ένα υποτυπώδες σφαιριστήριο, που το αποτελούσαν εκείνη την εποχή, αποκλειστικά οι ξύλινες κατασκευές, με τα ποδοσφαιράκια. Για να παίξουμε ένα παιχνίδι, έπρεπε να βάλουμε στην ανάλογη σχισμή, ένα δίδραχμο. Όταν του έδωσα το τάλιρο, αυτός μου έδωσε τρία δίδραχμα. Τον κοίταξα ερωτηματικά, γιατί μου έδινε μια δραχμή παραπάνω. Με κοίταξε χαμογελώντας και μου έκανε νόημα, να πάω στο πίσω μέρος και να συνεχίσω τη διασκέδασή μου. Μπορεί αυτό σήμερα να φαίνεται ασήμαντο, αλλά τότε για μας, ήταν μισό παιχνίδι παραπάνω. Όταν έδειξα στον φίλο μου τα τρία δίδραχμα, χαμογέλασε κι αυτός ικανοποιημένος, λέγοντας:
     «Ιντα περίμενες ρε; Αυτός είναι ο κύριος Μανώλης!»
 Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία, με τον πατέρα του Γιάννη, σε μια εποχή, που δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του, καθώς υπήρχε δυσπιστία ανάμεσά μας, εξ αιτίας του αγεφύρωτου χάσματος, που υπήρχε, ανάμεσα στους κλασσικάριους και τους πρακτικάριους. Αισθάνθηκα απαίσια, όταν ο κύριος Μανώλης μας συνέλαβε, εμένα και τον Πσιπσή, «επ’ αυτοφώρω», να έχουμε παραβιάσει την ασφάλεια, που είχε ο κερματοδέκτης και να παίζουμε συνεχόμενα, το αγαπημένο παιχνίδι των εφήβων εκείνης της εποχής. Με μια πατέντα του φίλου μου, είχαμε βάλει ένα είδος μοχλού και κρατούσαμε ανοικτό το έμβολο, που συγκρατούσε τα μπαλάκια. Χωρίς να μας πει οτιδήποτε, απλά έβγαλε τον μοχλό και μας άφησε να συνεχίσουμε, το παιχνίδι μας. Εμείς όμως ήδη νιώθαμε απαίσια, όχι για την απάτη που του κάναμε, αλλά γιατί μας έπιασε και δεν μας μάλωσε καν.
     Γι αρκετό καιρό, έπαψα να συχνάζω στο καφενείο, γιατί ντρεπόμουν να τον αντικρύσω. Αλλά, επειδή, ήταν το ένα απ’ τα δυο σημεία της πόλης, που τα αναψυκτικά ήταν πολύ φτηνά κι ο καφές σχεδόν τζάμπα, αναγκάστηκα, να βάλω κατά μέρος τις τύψεις μου και να ξαναγίνω θαμώνας του. Πολλές φορές, όταν καταλάβαινε πως μου έλειπαν τα χρήματα, έφερνε στο τραπέζι που καθόμουν, το αγαπημένο μου αναψυκτικό, το μπιράλ, και το άφηνε μπροστά μου, χωρίς να το έχω παραγγείλει. Όταν τον κοίταζα με απορία, αυτός μου χαμογελούσε και μου έλεγε:
     «Αυτό είναι κερασμένο από μένα» κι έφευγε πριν καν προλάβω να τον ευχαριστήσω. Αυτό δεν συνέβη μόνο μια φορά, γιατί συνήθως ήμουν χωρίς χρήματα ή δεν μπορούσα να τα διαθέσω γι αναψυκτικά.
     Μ’ αυτόν τον τρόπο, είχα αποκτήσει.......

ΚΩΣΤΑΣ ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΚΗΣ ΤΟ ΚΛΑΡΙΝΟ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ

O Κώστας Γλεντουσάκης ήταν ένας παλαιός μουσικός, κλαρινίστας. Την εποχή που δέσποζαν τα βιολιά και τα λαγούτα, ο Γλεντουσοκωστής έπαιζε θιαμπόλι στην αρχή και γρήγορα έμαθε κλαρίνο, με το οποίο και σταδιοδρόμησε καλλιτεχνικά.

Στο κλαρίνο μπορούσε να παίξει όλα τα παλαιά συρτά, το πεντοζάλι, την γιτσικιά (ρουμαθιανή) σούστα, καλαματιανά κ.α. Γεννήθηκε και έζησε όλα τα χρόνια της ζωής του στις Βούβες Κισάμου και έπαιξε για πολλά χρόνια στα χωριά της περιοχής του, αλλά και στην γειτονική επαρχία Σελίνου.

Συνεργάστηκε με τους καλύτερους καλλιτέχνες της εποχής του, όπως ο Γ. Μαριάνος, ο Νικ. Χάρχαλης, ο Μαύρος κ.α. Σημαντική η μουσική του προσφορά, μιας και νεωτέρισε με το κλαρίνο του στις τότε παραδοσιακές ζυγιές (βιολί-λαγούτο) και άφησε εποχή στα μουσικά δρώμενα.
Από το βιβλίο του Θανάση Δεικτάκη και φωτογραφίες απο τον εγγονό του Κώστα.

ΕΝΑΣ ΚΙΣΑΜΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΑΥΣΤΡΙΑ

Ο Λευτέρης Δερμιτζάκης, δεν ξέρει να μαγειρεύει, όμως όποιος μένει στην πρωτεύουσα της Αυστρίας τον ξέρει και τον σέβεται ως γευσιγνώστη ενώ τα δύο εστιατόριά του προωθούν την κλασική αλλά και την πιο gourmet εκδοχή της ελληνικής κουζίνας.
Κρητικός, με καταγωγή από την Κίσαμο, ο Λευτέρης Δερμιτζάκης, έγραψε πρόσφατα το πρώτο βιβλίο μαγειρικής για τη σύγχρονη ελληνική κουζίνα στα γερμανικά, το οποίο πήρε μεγάλη δημοσιότητα στα μέσα ενημέρωσης της Αυστρίας ενώ σημαντικό ήταν το ενδιαφέρον που έδειξαν γνωστές προσωπικότητες της Βιέννης αλλά και της ελληνικής παροικίας.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι στα δύο εστιατόρια θαμώνες είναι ο  πρώην πρόεδρος της Αυστρίας τον κ. Φίσερ, καθώς και σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος της Αυστρίας.

Ο γνωστός επιχειρηματία στον χώρο της γαστρονομίας, μετά τις σπουδές του στον χώρο των τουρισμού, επισκέφθηκε πριν 30 χρόνια την Αυστρία για να μάθει γερμανικά. Δεν επέστρεψε ποτέ αφού πριν από 25 χρόνια απόκτησε την πρώτη του επιχείρηση ελληνικής γαστρονομίας ενώ σε αυτή προστέθηκε πριν από δώδεκα χρόνια, μια νέα, στην οποία εφαρμόζει την αντίληψή του περί της σύγχρονης ελληνικής κουζίνας. 
‘’Κάθε χρόνο ήθελα να γυρίσω πίσω τουλάχιστο τα πρώτα 5,6 χρόνια αλλά όσο πιο πολύ κόσμο γνώριζα τόσο πιο πολύ επιτυχία είχα και όσο έβλεπα ότι οι προσπάθειες μου έπιαναν τόπο τόσο πιο λίγο τολμούσα να γυρίσω πίσω”.

Όπως πολλοί από μας δεν ξέρουν, η ελληνική κουζίνα δεν θεωρείται ξένη για τους Αυστριακούς αφού την εντάσσουν στις καθημερινές τους εξόδους. Μάλιστα όπως λέει ο κ. Δερμιτζάκης τρώνε τα πάντα εκτός από αχινοσαλάτα, αυγοτάραχο Μεσολογγίου και καπνιστό χέλι.
Ο ίδιος ως κρητικός φροντίζει πολλές από τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί στα εστιατόρια του, όπως το λάδι, το κρασί, η γραβιέρα, οι ελιές, το παξιμάδι και τα βότανα, να προέρχονται από το νησί μας. 
Μάλιστα πολλά πιάτα από την κρητική........