ΑΠΟΘΑΙΝΟΥΜΕ ΜΠΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΙ ΕΤΟΥΤΟΙΝΙΕ ΟΙ ΑΘΡΩΠΟΙ;

Θα λέγαμε στοχαστικότερα για την ανθρώπινη πορεία, τι γίνεται σήμερα στον κόσμο;

- Ρε που πάμε; η γνωστή κινηματογραφική ατάκα του Βασίλη Αυλωνίτη. 

Πανάρχαιο αναπάντητο και το αρχικό  φιλοσοφικό ερώτημα «τις η αρχή και η αιτία των όντων». Από που ερχόμαστε; γιατί είμαστε; 

Ο σοφός των παιδαγωγικών μας πραγμάτων Ε. Παπανούτσος μια γενιά πριν, είχε πει: 

«Προοδέψαμε πολύ σε τούτον τον αιώνα αλλά δεν ευτυχήσαμε».
Δεν ξέρω αλλά εκείνοι οι παλιοί που έζησαν πριν και μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, οι άνθρωποι της υπαίθρου είχαν μια άλλη αίσθηση του κόσμου, πριν έλθει ο φανταχτερός ψευδεπίγραφος αγχώδης ακόρεστος καταναλωτισμός.
 Πριν είκοσι περίπου χρόνια παίρνω τον πατέρα μου -στα 85 του χρόνια- για μια βόλτα κοντινή στο χωριό μας, όπου ένα καινούργιο, μεγάλο πεντάστερο ξενοδοχείο – Από εκείνα που περικλείουν και ιδιωτικοποιούν τις παραλίες αλλά δεν απαγορεύουν την πρόσβαση –ως πελάτες- και στους ιθαγενείς. 

Αίφνης ο πατέρας μου1 βρέθηκε σ’ένα πρωτόγνωρο φαντασμαγορικού πλούτου περιβάλλον. Εκεί που πριν κάμποσα χρόνια στη «σωπάτα» οι φτωχοί όργωναν τα χωράφια για λίγο στάρι ή κριθάρι κι αν είχαν σύμμαχο τον καιρό- και στο γραφικό κολπίσκο κάποιοι κακομαγατζέδες2, όπου κάποιοι έμποροι αγόραζαν τα χαρούπια για να τα φορτώσουν στα καΐκια, τώρα ένας επίγειος παράδεισος. Τα υπερπολυτελή δωμάτια, τα ανακτορικά σαλόνια, οι μεγάλες βεράντες, το απέραντο πράσινο μ’ εκείνα τα σιντριβάνια και οι καταρράκτες- που βρέθηκαν τόσα νερά! Απορεί και θαυμάζει, ο γέρος πατέρας και ως ευρισκόμενος εν παραδείσω, βλέποντας εκείνους του άλλους τους προνομιούχους «κατοίκους»- τους υπερβορείους τουρίστες- τόσο άνετα, αεράτα να κυκλοφορούν, γυρίζει και με ρωτά "Αποθαίνουνε, μπρε παιδί μου κι ετουτοινιέ οι αθρώποι;"

Μερικά χρόνια τώρα μακάριος, ο πατέρας, «στα επέκεινα», σίγουρα ως ο Μένιππος3 θα διασκεδάζει για την ματαιότητα των γήινων θησαυρών και το πρόωρον λόγω κορωνοϊού ταξίδι πολλών μη εξαιρετέων και των πλουσίων. Εμείς δε απροσδόκητα διαπιστώνομε, πόσο μια αόρατη ασθένεια περιφρονεί την ανθρώπινη ματαιοδοξία και ενσπείρει τον φόβο, όπου περισσότεροι, αδιάκριτα και στα πολυόροφα πολυτελή ως ανάκτορα, οπωσδήποτε στα ταξίδια  με κρουαζιερόπλοια ή αεροπλάνα και όχι τόσο όπου φτωχότεροι σε καλύβα ή βάρκα.

Υπάρχουν ακόμη με λιγότερο κίνδυνο μικρά καταφύγια τα χωριά μας.
Ένας Άγγλος ιστορικός  διετύπωσε πριν δυο αιώνες, δεν ξέρω με ποια αφορμή, το ερώτημα «Μήπως ο πολιτισμός του ανθρώπου είναι μόνο ένα περίβλημα, που από μέσα μπορεί να ξεσπάσει η άγρια φύση του, αναλλοίωτη όσο ποτέ». Επαληθεύτηκε αρκετά με τους παγκόσμιους και όχι μόνο πολέμους, αλλά  και τούτο το νέο κακό, από πού και πόσο προέρχεται από την άγρια φύση, εκδίκηση στη μεταλλαγμένη κοινωνία μας;. 
Δεν μας έφταναν τα άλλα προστέθηκαν οι ΑΟΖ και τα πετρέλαια, σίγουρα  αμφίβολης αξίας μετά 20-  30 χρόνια και οι πανάκριβοι εξοπλισμοί στη προαιώνια συμφορά νάχεις γείτονα τον τούρκο!. 
Στην Ευρώπη- στον κόσμο- αλλά και στη χώρα μας γενικότερα- ο 21ος αιώνας μας οδηγεί πλέον σε γενικευμένη ανασφάλεια. Αν οι πόλεμοι, η ανεργία, ο φόβος δυσίατων ασθενειών και  η γενικευμένη μετανάστευση θα συνεχίζονται, δεν είναι δύσκολη κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη .. Και όχι μόνο στην οικονομία … στο ότι μας ήλθαν φέτος πολύ λιγότεροι από άλλοτε  τουρίστες……

Πευκιανάκης Γιώργος
  

1. Υπάλληλος στα νιάτα του στο Ηράκλειο. Πολεμιστής και ανάπηρος του 1940, έζησε και στην Αθήνα και όλη τη ζωή του γεωργός.
 2. Φτωχικές αποθήκες
 3.Κυνικός φιλόσοφος έχοντας επίγνωση του πρόσκαιρου της ζωής και της ευτυχίας, στον άλλο κόσμο χλευάζει, όσους στενάζουν για την απώλεια του πλούτου τους .