"Καλίτεροι οι αδελφοί της εκκλησίας παρά οι αδελφοί της κοιλιάς"
.....Ήρθε από το Ναύπλιο για να πουλήσει την γη των προγόνων του, μιας και δεν μπορούσε να ζήση κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Ονομάζεται Μανούσος Βαρδουλάκης, είναι σωματώδης και μοιάζει από σίδερο φτιαγμένος, ενώ κοντεύει τα εξήντα. Ο άξιος Σφακιανός που αναμφίβολα είναι ένα καλό δείγμα των παλαιών ορεσίβιων ήταν ένα από τους αρχηγούς που λεηλάτησαν την Σητεία το 1829. Παραδέχεται δε ότι έχει σκοτώσει περίπου δέκα άτομα στις βεντέτες των περασμένων χρόνων. Λίγοι προσθέτει, έχουν πεθάνει από φυσικό θάνατο στα Σφακιά. Εξ'άλλου όταν δολοφονούσαν κάποιον ήταν καθήκον της οικογένειας να εκδικηθεί, ακόμα κι αν περνούσαν 40-50 χρόνια. Το χρέος παρέμεινε και ήταν θέμα τιμής να αποσπάσουν την πληρωμή. Ο γέρος Μανούσος λέει απλά," ήτονι το συνήθειον μας στα Σφακιά".
Εξ' άλλου δεν ήταν μόνο οι βεντέτες που διαιώνιζαν τις οικογένειες και μεταφέρονταν ως κληρονομία από πατέρα σε γιο, αλλά και μερικά χωριά είχαν μονίμως κακές σχέσεις και μερικές φορές έκαναν πόλεμο μεταξύ τους.
Οι δυο κύριοι εχθροί ήταν ο Γύρος και η κάμπη, ενώ οι μισοί κάτοικοι της Ανώπολης έπαιρναν το μέρος του Γύρου και οι άλλοι μισοί της Κάμπης. Ο Καλλικράτης και το Ασκύφου που διατηρούσαν φιλικές σχέσεις, συμμάχησαν εξ΄αιτίας του μίσους που έτρεφαν εναντίον της Νίπρου και του Ασφέντου. Η απόλυτη σύμπνοια των δυο τελευταίων χωριών ολοκληρώθηκε πριν από πάρα πολλά χρόνια. Τότες ένας Νιπριώτης, ο Οικονομικός δολοφονήθηκε από ένα Ασφεντιώτη. Οι περισσότεροι συγχωριανοί του πρώτου είχαν μαζί του δεσμό αίματος και αποφάσισαν να δώσουν ένα αλησμόνητο μάθημα στο τότε μισητό χωριό Ασφέντου.
Επιτέθηκαν λοιπόν στο Ασφέντου και κατάφεραν να διώξουν όλους τους κατοίκους κατάσχοντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους. Οι ταλαίπωροι Ασφεντιώτες πήγαν και εγκαταστάθηκαν στον Κόφινα της Μεσσαράς.
Θα ήταν εύκολο να γεμίσουμε ένα βιβλίο με παραδείγματα από τις τιμωρίες με τις οποίες οι συγγενείς όλων αυτών που έχουν δολοφονηθεί, απαιτούν "αίμα για το αίμα".
Όταν σε μια χώρα οι νόμοι πάρουν από τα χέρια των κατηγόρων τη δίκη και την εκτέλεση του δολοφόνου, αυτές οι πράξεις χάνουν τον χαρακτήρα της τιμημένης εκδίκησης και της άτεγκτης δικαιοσύνης που κατέχουν σήμερα στα Σφακιά και γίνονται πλέον τολμηρά και αλησμόνητα εγκλήματα.
Οι πολυάριθμες βεντέτες στις Σφακιανές οικογένειες θα είχαν κανονικά παραλύσει το 1821 τις προσπάθειες των επαναστατημένων Κρητικών εναντίον των μωαμεθανών.
Ωστόσο η εκκλησία κάλεσε τους γιους της να αδελφοποιηθούν. Η πνευματική σχέση που δημιουργείται είναι τόσο επίσημη και ιερή, όσο και η συντεκνιά που απαγορεύει τον γάμο μεταξύ αυτών που έχουν άμεση σχέση με τις οικογένειες που ενώθηκαν. Το 1821 οι Σφακιανοί έκαναν αυτήν την θρησκευτική τελετή, για να συγχωρέσουν τις αμοιβαίες εχθρότητες και να δουλέψουν φιλικά σε κάθε προσπάθεια εναντίον του κοινού εχθρού, των Τούρκων.
ROBERT PASHLEY 12 ΜΑΙΟΥ 1834
.....Ήρθε από το Ναύπλιο για να πουλήσει την γη των προγόνων του, μιας και δεν μπορούσε να ζήση κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Ονομάζεται Μανούσος Βαρδουλάκης, είναι σωματώδης και μοιάζει από σίδερο φτιαγμένος, ενώ κοντεύει τα εξήντα. Ο άξιος Σφακιανός που αναμφίβολα είναι ένα καλό δείγμα των παλαιών ορεσίβιων ήταν ένα από τους αρχηγούς που λεηλάτησαν την Σητεία το 1829. Παραδέχεται δε ότι έχει σκοτώσει περίπου δέκα άτομα στις βεντέτες των περασμένων χρόνων. Λίγοι προσθέτει, έχουν πεθάνει από φυσικό θάνατο στα Σφακιά. Εξ'άλλου όταν δολοφονούσαν κάποιον ήταν καθήκον της οικογένειας να εκδικηθεί, ακόμα κι αν περνούσαν 40-50 χρόνια. Το χρέος παρέμεινε και ήταν θέμα τιμής να αποσπάσουν την πληρωμή. Ο γέρος Μανούσος λέει απλά," ήτονι το συνήθειον μας στα Σφακιά".
Εξ' άλλου δεν ήταν μόνο οι βεντέτες που διαιώνιζαν τις οικογένειες και μεταφέρονταν ως κληρονομία από πατέρα σε γιο, αλλά και μερικά χωριά είχαν μονίμως κακές σχέσεις και μερικές φορές έκαναν πόλεμο μεταξύ τους.
Οι δυο κύριοι εχθροί ήταν ο Γύρος και η κάμπη, ενώ οι μισοί κάτοικοι της Ανώπολης έπαιρναν το μέρος του Γύρου και οι άλλοι μισοί της Κάμπης. Ο Καλλικράτης και το Ασκύφου που διατηρούσαν φιλικές σχέσεις, συμμάχησαν εξ΄αιτίας του μίσους που έτρεφαν εναντίον της Νίπρου και του Ασφέντου. Η απόλυτη σύμπνοια των δυο τελευταίων χωριών ολοκληρώθηκε πριν από πάρα πολλά χρόνια. Τότες ένας Νιπριώτης, ο Οικονομικός δολοφονήθηκε από ένα Ασφεντιώτη. Οι περισσότεροι συγχωριανοί του πρώτου είχαν μαζί του δεσμό αίματος και αποφάσισαν να δώσουν ένα αλησμόνητο μάθημα στο τότε μισητό χωριό Ασφέντου.
Επιτέθηκαν λοιπόν στο Ασφέντου και κατάφεραν να διώξουν όλους τους κατοίκους κατάσχοντας τις περιουσίες και τα σπίτια τους. Οι ταλαίπωροι Ασφεντιώτες πήγαν και εγκαταστάθηκαν στον Κόφινα της Μεσσαράς.
Θα ήταν εύκολο να γεμίσουμε ένα βιβλίο με παραδείγματα από τις τιμωρίες με τις οποίες οι συγγενείς όλων αυτών που έχουν δολοφονηθεί, απαιτούν "αίμα για το αίμα".
Όταν σε μια χώρα οι νόμοι πάρουν από τα χέρια των κατηγόρων τη δίκη και την εκτέλεση του δολοφόνου, αυτές οι πράξεις χάνουν τον χαρακτήρα της τιμημένης εκδίκησης και της άτεγκτης δικαιοσύνης που κατέχουν σήμερα στα Σφακιά και γίνονται πλέον τολμηρά και αλησμόνητα εγκλήματα.
Οι πολυάριθμες βεντέτες στις Σφακιανές οικογένειες θα είχαν κανονικά παραλύσει το 1821 τις προσπάθειες των επαναστατημένων Κρητικών εναντίον των μωαμεθανών.
Ωστόσο η εκκλησία κάλεσε τους γιους της να αδελφοποιηθούν. Η πνευματική σχέση που δημιουργείται είναι τόσο επίσημη και ιερή, όσο και η συντεκνιά που απαγορεύει τον γάμο μεταξύ αυτών που έχουν άμεση σχέση με τις οικογένειες που ενώθηκαν. Το 1821 οι Σφακιανοί έκαναν αυτήν την θρησκευτική τελετή, για να συγχωρέσουν τις αμοιβαίες εχθρότητες και να δουλέψουν φιλικά σε κάθε προσπάθεια εναντίον του κοινού εχθρού, των Τούρκων.
ROBERT PASHLEY 12 ΜΑΙΟΥ 1834
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου