ΟΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΜΟΥ

Η λέξη λένε μαντινάδα ετυμολογικά παράγεται από τα θέματα των λέξεων: μαντεύω + άδω (διαισθάνομαι και τραγουδώ). Κατ’ άλλους η λέξη αποτελεί εξελληνισμένο τύπο της αντίστοιχης ενετικής λέξης που σημαίνει το νυχτερινό τραγούδι του έρωτα ή του ερωτευμένου.

Το σίγουρο ειναι οτι οι Μαντινάδες είναι η πιο συνηθισμένη μορφή λαϊκού τραγουδιού και είναι διαδομένη απ' άκρο σ' άκρο στην Κρήτη, και ο μαντιναδολόγος βάζει την τέχνη του και την  αγάπη του (για τη φύση, τη ζωή και τις γυναίκες) και τις δημιουργεί.

.. ένας τετοιο άνθρωπο βρήκα στο βιβλίο που μου χάρισε ο Σπύρος Κομοογεννητάκης με τίτλο "Οι μαντινάδες μου" Ένας Σπύρος αυθόρμητος, λαϊκός, παραδοσιακός. 

Το βιβλίο δυστυχώς δεν θα το βρείτε στην αγορά μιας και δεν πουλιέται, έτσι σας μεταφέρω μερικές απο τις 800 μαντινάδες αλλά και τα τραγούδια που έχει και τα περισσότερα μιλούν για τον τόπο που τόσο αγαπά και ζει τον Πλάτανο και τη Φαλάσαρνα.

Στον Άι-Γιώργη κάθομαι                 

και το γιαλό στραφαίνω.               

Το ηλιοβασίλεμα θωρώ                   

ώρες, μα δεν χορταίνω.                

Είναι η καρδιά μου κουζουλή,

πώς να της βάλεις τάξη.

Άστην στον κόσμο της να ζει 

και μη ζητάς ν' αλλάξει. 

Και μαχαιριά να έχει η καρδιά,      

το δάκρυ δε θα τρέξει.                 

Μα το δικό σου φυγεμό               

φοβούμαι δε θ' αντέξει.                 

 

Μην τηνε ψάξεις τη ζωή,

δεν θα τη βρεις την άκρα.

Το αφεντικό είναι ο Θεός 

που κάνει τα κουμάντα.

Στην κατηφόρα της ζωής

φόβος να μη σε πιάνει.

Με υπομονή και δύναμη 

θα αναντρανίζεις πάλι

Έκατσα κι ελογάριασα                    

τα χρόνια πώς περνούνε               

και θεωρώ αποθαμό,                     

τις μέρες που κοιμούμαι.               

Στο ψέμα βρίσκεις τους πολλούς   

και στην αλήθεια λίγους,               

γι' αυτό πες μου καρδιά,                

πώς να τους βρω τους φίλους;      

Δυο-τρεις στο κόσμο οι λαοί

που έχουνε παράδες

και όλοι οι αποδέλοιποι

τους κάνουν τεμενάδες

Μιας μελωδίας η ζωή                   

μα οι στίχοι μπερδεμένοι             

που μόνο ο νους ο δυνατός        

τι λεν, καταλαβαίνει                     

Άμα βρεθείς στη Ντούζουλα

τον ήλιο θα τον πιάσεις

όταν θα' ρθεί το σουρουπο

 και πάει να βραδιάσει

                                 

 Και πολυκατοικίες τρεις

 να είχα δυο Παρίσι

ο νους μου ειναι στου Ραπανά

 μέχρι να ξεψυχήσει

Οι νεότεροι θα πρέπει να διαφυλάξουν και να προστατέψουν τα έθιμα και τις παραδόσεις της Κρήτης, όπως έκαναν και οι πρόγονοί μας, αλλά και να τα μεταδώσουν στους άλλους.