Σήμερα, εποχή μιας νέας πρωτόγνωρης πανδημίας που φαίνεται για καιρό θα ταλανίζει την ανθρωπότητα, πολλά ακούγονται για την πρόληψη της ασθένειας με τον εμβολιασμό.
Ιστορικά γνωρίζομε ότι πανδημιες, κατά καιρούς αποδεκάτισαν πληθυσμούς, ή σημάδεψαν ανθρώπους για όλη τη ζωή τους. Χολέρα, ευλογιά, τύφος, διφθερίτιδα, πολυομυελίδα, ασθένειες που σήμερα δεν ακούγονται καν, χάρις στον εμβολιασμό απο την μικρή ηλικία.
Στις μέρες που ζούμε και ακούγοντας τις διάφορες απόψεις και ιδεοληψίες, έρχονται στο νου μου τα παιδικά μου χρόνια στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου και συγκεκριμένα οι μέρες του εμβολιασμού.
Εμβόλια τα οποία σήμερα γίνονται απο τη βρεφική ηλικία τότε άρχιζαν πολύ αργότερα, προφανώς γιατί δεν είχαν ανακαλυφθεί ή δοκιμασθεί νωρίτερα.
Έτσι κάθε χρόνο τον Ιούνιο μήνα λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία, σχηματίζαμε γραμμές και συνοδεία των δασκάλων μας πηγαίναμε στο Πολυιατρείο, όπως λέγανε τώρα το σημερινό Κέντρο Υγείας (μεγάλη δωρεά των ομογενών της Αμερικής τότε στον τόπο μας). Στην αρχή νομίζαμε ότι θα πηγαίναμε εκδρομή, αλλά μόλις στρίβαμε το γνωστό δρόμο μας έζωναν τα φίδια μερικούς. Ήδη μπαίναμε στο πολυτελές πολυιατρείο με τη χαρακτηριστική μυρωδιά των φαρμάκων.
Εκεί μπαίναμε σε μια αίθουσα με νοσοκόμα και γιατρό, όπου η νοσοκόμα μας έκανε το αντιτυφικό εμβόλιο, το οποίο ήταν μια ένεση στο μπράτσο.
Κάποιους το εμβόλιο δε τους ενοχλούσε. Σε άλλους όπως και σε μένα πρηζόταν το χέρι, πονούσε τόσο πολύ που δεν ανεχόσουν να σου αγγίζει ούτε το μανίκι και σε έπιανε κατά το βράδυ και υψηλός πυρετός με ρίγος για μια δυο μέρες. Το εμβόλιο αυτό ήταν κατά του τύφου που έπιανε πολλά παιδιά τότε. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ο υψηλός πυρετός που όταν δεν αντιμετωπιζόταν οδηγούσε και σε μορφή νοητικής στέρησης έλεγαν. Κύριο αίτιο ήταν τα μολυσμένα κυρίως νερά και τα κουνούπια. Ήταν και ο παράτυφος που όμως δεν ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο τύφος.
Κείνο το εμβόλιο που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν αυτό, που ξανά οδηγημένοι στο πολυιατρείο μια νοσοκόμα μας έκοψε λίγο δέρμα στο μπράτσο με ένα μικρό μαχαιράκι και στην πληγή μας έβαλε ο γιατρός κάποιο φάρμακο. Αυτό έγινε μια πληγή για κάποιες μέρες ύστερα έγιαινε όπως λέγαμε, αλλά άφησε σημάδι εφόρου ζωής. Η γνωστή βατσίνα που έχομε στο χέρι μας οι μιας κάποιας ηλικίας. Ήταν το εμβόλιο κατά της ευλογιάς.
Ιστορικά γνωρίζομε ότι πανδημιες, κατά καιρούς αποδεκάτισαν πληθυσμούς, ή σημάδεψαν ανθρώπους για όλη τη ζωή τους. Χολέρα, ευλογιά, τύφος, διφθερίτιδα, πολυομυελίδα, ασθένειες που σήμερα δεν ακούγονται καν, χάρις στον εμβολιασμό απο την μικρή ηλικία.
Στις μέρες που ζούμε και ακούγοντας τις διάφορες απόψεις και ιδεοληψίες, έρχονται στο νου μου τα παιδικά μου χρόνια στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου και συγκεκριμένα οι μέρες του εμβολιασμού.
Εμβόλια τα οποία σήμερα γίνονται απο τη βρεφική ηλικία τότε άρχιζαν πολύ αργότερα, προφανώς γιατί δεν είχαν ανακαλυφθεί ή δοκιμασθεί νωρίτερα.
Έτσι κάθε χρόνο τον Ιούνιο μήνα λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία, σχηματίζαμε γραμμές και συνοδεία των δασκάλων μας πηγαίναμε στο Πολυιατρείο, όπως λέγανε τώρα το σημερινό Κέντρο Υγείας (μεγάλη δωρεά των ομογενών της Αμερικής τότε στον τόπο μας). Στην αρχή νομίζαμε ότι θα πηγαίναμε εκδρομή, αλλά μόλις στρίβαμε το γνωστό δρόμο μας έζωναν τα φίδια μερικούς. Ήδη μπαίναμε στο πολυτελές πολυιατρείο με τη χαρακτηριστική μυρωδιά των φαρμάκων.
Εκεί μπαίναμε σε μια αίθουσα με νοσοκόμα και γιατρό, όπου η νοσοκόμα μας έκανε το αντιτυφικό εμβόλιο, το οποίο ήταν μια ένεση στο μπράτσο.
Κάποιους το εμβόλιο δε τους ενοχλούσε. Σε άλλους όπως και σε μένα πρηζόταν το χέρι, πονούσε τόσο πολύ που δεν ανεχόσουν να σου αγγίζει ούτε το μανίκι και σε έπιανε κατά το βράδυ και υψηλός πυρετός με ρίγος για μια δυο μέρες. Το εμβόλιο αυτό ήταν κατά του τύφου που έπιανε πολλά παιδιά τότε. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ο υψηλός πυρετός που όταν δεν αντιμετωπιζόταν οδηγούσε και σε μορφή νοητικής στέρησης έλεγαν. Κύριο αίτιο ήταν τα μολυσμένα κυρίως νερά και τα κουνούπια. Ήταν και ο παράτυφος που όμως δεν ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο τύφος.
Κείνο το εμβόλιο που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν αυτό, που ξανά οδηγημένοι στο πολυιατρείο μια νοσοκόμα μας έκοψε λίγο δέρμα στο μπράτσο με ένα μικρό μαχαιράκι και στην πληγή μας έβαλε ο γιατρός κάποιο φάρμακο. Αυτό έγινε μια πληγή για κάποιες μέρες ύστερα έγιαινε όπως λέγαμε, αλλά άφησε σημάδι εφόρου ζωής. Η γνωστή βατσίνα που έχομε στο χέρι μας οι μιας κάποιας ηλικίας. Ήταν το εμβόλιο κατά της ευλογιάς.
Το τελευταίο εμβόλιο που θυμάμαι ήταν αυτό της πολυομυελίτιδας, όπου θυμάμαι πάλι μια μέρα, όταν πήγαινα νομίζω Τετάρτη τάξη, ήρθαν δύο γιατροί στο σχολείο.
Υστερα απο λίγο μπαίναμε δυο δυο στο γραφείο των δασκάλων και μας έδιναν απο ένα χαπάκι, κάτι σαν αμπούλα που περιείχε ένα υγρό σαν λάδι, το οποίο και πίναμε.
Αν θυμάμαι καλά αυτό είχε και δεύτερη δόση.
Βέβαια η γενιά μου πέρασε και την ιλαρά και την ερυθρά και την ανεμοβλογιά και τον κοκκύτη, ασθένειες που έπαψαν να ταλαιπωρούν τις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα μετά την εμφάνιση των εμβολίων. Αυτές οι αρρώστιες ήθελαν πολύ προσοχή γιατί δημιουργούσαν επιπλοκές, πνευμονίες, ωτίτιδες, κώφωση κ.α. και γι' αυτό όταν αρρωσταίναμε τουλάχιστον δεκαπέντε μέρες έπρεπε να μένομε ήσυχοι και προφυλαγμένοι απο το κρύο για αρκετές μέρες μέσα το στο σπίτι.
Βέβαια οι ευάλωτες ομάδες είχαν πολλές φορές χειρότερες συνέπειες, απο την αρρώστια γιατί και η αντιμετώπιση και η θεραπεία δεν ήταν εύκολη απο αυτούς λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών.
Τέλος το άλλο που θυμάμαι απο εκείνα τα χρόνια ήταν τα διάφορα αποστήματα που έβγαζαν τα παιδιά σε διάφορα σημεία του σώματος με έντονο πόνο και μόνο όταν άνοιγε αυτό το έμπυο εξόγκωμα (που το έλεγαν μαλάθρακα) ερχόταν η λύτρωση απο τον πόνο.
Τόσο λοιπον, τα εμβόλια, όσο και τα αντιβιοτικά και τα άλλα φάρμακα έχουν βοηθήσει τόσο την πρόληψη και τη θεραπεία μας απο ασθένειες ώστε προήγαν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Ας είμαστε, λοιπόν, ευγνώμονες, αλλά και υπάκουοι στους θεράποντες της Επιστήμης και στο Θεό που τους φωτίζει σε νέες εμπνεύσεις επ' αγαθώ της ανθρωπότητας. Ας μην παρασυρόμαστε απο συνομοσιολόγους ή φανατικούς πιστούς. Άλλο πίστη, άλλο γνώση. Και τα δύο ανακουφίζουν τη ζωή μας, αρκεί να μην αντιστρατεύεται η μία την άλλη. Και μην ξεχνούμε κάθε άνθρωπος είναι ένθεος, ότι πνεύμα θεού διέρχεται εν αυτώ...
Υστερα απο λίγο μπαίναμε δυο δυο στο γραφείο των δασκάλων και μας έδιναν απο ένα χαπάκι, κάτι σαν αμπούλα που περιείχε ένα υγρό σαν λάδι, το οποίο και πίναμε.
Αν θυμάμαι καλά αυτό είχε και δεύτερη δόση.
Βέβαια η γενιά μου πέρασε και την ιλαρά και την ερυθρά και την ανεμοβλογιά και τον κοκκύτη, ασθένειες που έπαψαν να ταλαιπωρούν τις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα μετά την εμφάνιση των εμβολίων. Αυτές οι αρρώστιες ήθελαν πολύ προσοχή γιατί δημιουργούσαν επιπλοκές, πνευμονίες, ωτίτιδες, κώφωση κ.α. και γι' αυτό όταν αρρωσταίναμε τουλάχιστον δεκαπέντε μέρες έπρεπε να μένομε ήσυχοι και προφυλαγμένοι απο το κρύο για αρκετές μέρες μέσα το στο σπίτι.
Βέβαια οι ευάλωτες ομάδες είχαν πολλές φορές χειρότερες συνέπειες, απο την αρρώστια γιατί και η αντιμετώπιση και η θεραπεία δεν ήταν εύκολη απο αυτούς λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών.
Τέλος το άλλο που θυμάμαι απο εκείνα τα χρόνια ήταν τα διάφορα αποστήματα που έβγαζαν τα παιδιά σε διάφορα σημεία του σώματος με έντονο πόνο και μόνο όταν άνοιγε αυτό το έμπυο εξόγκωμα (που το έλεγαν μαλάθρακα) ερχόταν η λύτρωση απο τον πόνο.
Τόσο λοιπον, τα εμβόλια, όσο και τα αντιβιοτικά και τα άλλα φάρμακα έχουν βοηθήσει τόσο την πρόληψη και τη θεραπεία μας απο ασθένειες ώστε προήγαν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Ας είμαστε, λοιπόν, ευγνώμονες, αλλά και υπάκουοι στους θεράποντες της Επιστήμης και στο Θεό που τους φωτίζει σε νέες εμπνεύσεις επ' αγαθώ της ανθρωπότητας. Ας μην παρασυρόμαστε απο συνομοσιολόγους ή φανατικούς πιστούς. Άλλο πίστη, άλλο γνώση. Και τα δύο ανακουφίζουν τη ζωή μας, αρκεί να μην αντιστρατεύεται η μία την άλλη. Και μην ξεχνούμε κάθε άνθρωπος είναι ένθεος, ότι πνεύμα θεού διέρχεται εν αυτώ...
Επιστήμονες τεκμηριώνουν γιατί πρέπει να γίνει ο εμβολιασμός. Μαρτυρίες ανθρώπων που νόσησαν απο τον ιό μιλούν για επώδυνες ώρες και ώρες απέραντης μοναξιάς, με αμφίβολη την επιστροφή τους στην καθημερινότητα. Επίσης μας λένε πως κατά την επιστροφή στο σπίτι η καθημερινότητα δεν είναι η ίδια όπως παλιά, πριν να έρθει η αρρώστια.
Ευτυχία Δεσποτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου