"...Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει:
-Άδη, Τάρταρε και Χάρο, Λάζαρε θε να σε πάρω.
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου...."
Παρακάτω οι φίλοι ρωτούν τον αναστημένο Λάζαρο:
"-Λάζαρε πες μας τι είδες εις τον Άδη όπου πήγες;
-Είδα πρίκες, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Φέρτε μου νερό λιγάκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδιάς και των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον...
Και εις έτη Πολλά."
Μερικά από όσα θυμήθηκα από τα "κάλαντρα" του Λαζάρου, που λέγαμε παιδιά, κρατώντας πάνω σε καλάμι το λουλουδιασμένο Λάζαρο στα σπίτια των Σελλιών, μαζεύοντας αυγά και κουλουράκια (δεν τα τρώγαμε, τα φυλάγαμε για το Μεγάλο Σάββατο).
Έτσι αποδίδεται η εκ νεκρών ανάσταση του "τετραημέρου φίλου του Χριστού Λαζάρου" και στα εξαιρετικής τέχνης βημόθυρα από το κοιμητηριακό παρεκκλήσι του Αγίου Προκοπίου, στην ανατολική πτέρυγα της Μονής Γουβερνέτου, που κατεδαφίστηκε "για να χωρεί να περνά η λιτανεία στη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη, γιατί ήταν στενός ο χώρος και έστριβαν την εικόνα για να περάσει", όπως μου έλεγε ένας παλιός καλόγερος. Το παρεκκλήσι χρονολογείται ακριβώς με επιγραφή στα 1548 (κοντά και τα βημόθυρα). Στα βημόθυρα αυτά δεν έχουμε τα συνηθισμένα θέματα του Ευαγγελισμού και των κορυφαίων αποστόλων, αλλά τρία νεκρικά θέματα, αφού πρόκειται για κοιμητηριακό παρεκκλήσι: Την Ανάσταση του Λαζάρου, τον Άγιο Σισσώη μπροστά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την Κοίμηση του τοπικού Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη (είναι η παλιότερη απεικόνισή του αγίου σε εικόνα).
Τα βρήκαμε σε άθλια κατάσταση σε δεύτερη χρήση στο εκκλησάκι της Παναγίας στο μετόχι Κουμαρές. Ξαναπήραν την αρχική τους λαμπρότητα-είναι κοντά στην τέχνη του γνωστού Κρητικού ζωγράφου Θεοφάνη Στερλίτζα-μετά τη συντήρηση από τον ικανό συντηρητή της Εφορείας +Δημήτρη Τσίγκανα.
Καλή (κλειστή) Μεγαλοβδομάδα σε όλους. Λίγο αλλιώτικη, αλλά "κι αυτό θα περάσει".....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου