Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ...

 Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Ένα πουλί κάθεται και στο πιο αδύναμο κλαδάκι,

γιατί δε στηρίζεται σε αυτό, αλλά στα φτερά του....            

- Πριν λίγες μέρες άκουσα στις ειδήσεις ότι άρχισε η κυνηγετική περίοδος.

Εντελώς τυχαία και ευρισκόμενη σε δημόσιο χώρο ανάμεσα σε κόσμο, κάποιος κύριος τηλεφωνούσε σε φίλο ή γνωστό του και τον ενημέρωνε ότι την επομένη θα πήγαινε στο κυνήγι. Κάποιες εικόνες και σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου..

Όλο το διάστημα της άνοιξης και του καλοκαιριού, ένας κότσυφας κελαηδούσε στη γειτονιά. Ξεκινούσε το πρωί από την ανατολική πλευρά του κήπου και όλο το δειλινό κελαηδούσε στη δυτική πλευρά μέχρι να σκοτεινιάσει οπότε τον είχα πετύχει να πετά πάλι προς τα ανατολικά. Εκεί χανόταν μέσα στα δέντρα που μάλλον είχε τη φωλιά του. Άλλες φορές πάλι τα ζυγαρδέλια και οι ταπεινοί σπουργίτες οργάνωναν ολόκληρες συναυλίες αυτοσχέδια.  «Και τρωγόπιναν οι φίλοι» που έλεγε και το ποιηματάκι του αναγνωστικού μας « σε μια ρόγα από σταφύλι» ή σε ένα λουλουδιασμένο κατάμεστο ηλιοτρόπιο. Α' κι εκείνος ο κορυδαλλός του πρωινού με το υπέροχο λοφίο, κουκλοπετεινό τον λένε, όχι τυχαία, αφού είναι κούκλος αλλά και τσαλαπετεινό.

Αλλά και τα ορτύκια, οι σταρίθρες, οι τσίχλες, οι συκοφάδες με την κίτρινη κοιλιά, τα περιστερόμορφα ερωτικά τρυγόνια,  δημιουργούν ένα  υπέροχο πληθυσμό,αυτό των πετεινών του ουρανού που «δε σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι» και όμως ζουν και κελαηδούν  και γονιμοποιούν, υπενθυμίζοντας  μας τη Θεία Πρόνοια. Σαν βρεθείς πρωί –πρωί έξω, μπορείς να δεις πολλούς φτερωτούς φίλους να πετούν και να ακούσεις το κελάηδημα τους. Και ίσως κάποια φορά να έτυχε να  θαυμάσουμε τον αετό ή το γεράκι περήφανα όρνια  να ζυγίζουν τα φτερά τους  περήφανα....

Από την άλλη αρκετές είναι οι φορές που τέτοια εποχή πολλοί από μας ταξιδεύοντας τη νύχτα είδαμε να πετάγεται στα γρήγορα ένας λαγός, να τα έχει χαμένα και να γίνεται άφαντος. Πουλιά και λαγοί θηράματα της εποχής, που καλύπτουν το μεράκι των κυνηγών.

Πριν από χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος ήταν τροφοσυλλέκτης. Για να επιβιώσει έπρεπε ώρες να περιπλανηθεί, να βρει τροφή στα δέντρα και τα φυτά και να κυνηγήσει να εξασφαλίσει το κρέας.

Σήμερα οι προηγμένες κοινωνίες της Δύσης έχουν ξεπεράσει το φάσμα της πείνας. Έχουν φτάσει στο έπακρο της κατανάλωσης. Όλοι λένε πως πρέπει να τρώμε λιγότερο κρέας.. Οι όμορφοι πληθυσμοί που προαναφέρθηκαν ακούμε επίσης ότι για διάφορους λόγους μειώνονται.

Δε μπορώ να φανταστώ ποια ανάγκη μας κάνει να βάζομε στόχο τα φτερωτά καλλικέλαδα  στολίδια της φύσης, σύμβολα της απέραντης ελευθερίας και ευτυχίας, μέχρι την ώρα που θα ακουστεί το μπαμ....Ή να εξολοθρεύσουμε τη λαγουδοοικογένεια την ώρα που ανύποπτη πάει στο νερό να ξεδιψάσει με τα μικρά της. Ή ποια ματαιοδοξία μας κάνει να στολίζομε με  περήφανα όρνια βαρσαμωμένα χώρους μαζικής ψυχαγωγίας...

Έτσι κάποιες απλές σκέψεις....Τι τελικά είναι  φιλοζωία ...  μόνο για τα αδέσποτα ζώα και ζώα συντροφιάς, προστασία επίσημη και για τα πετεινά του ουρανού και αγρίμια, επίσημη  άδεια κυνηγήματος.