Ήταν πρωί όταν άρχισε να ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος στον ουρανό του Καστελλιού. Αεροπλάνα πετούσαν χαμηλά, σχεδόν ξύριζαν το καμπαναριό του Άγιου Σπυρίδωνα. Παγώσαμε. Σε λίγο μάθαμε οτι στον κάμπο πέφτουν αλεξιπτωτιστές. Όλοι οι Καστελιανοί άρχισαν να πηγαίνουν στον κάμπο, έπαιρναν οτι έβρισκαν και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο, φτυάρια, σκαπέτια, κασμάδες, δρεπάνια...Σε λίγο άρχισαν να φέρνουν και τους πρώτους τραυματίες, δικούς μας και Γερμανούς, στο Δημοτικό σχολείο που ήταν το σημερινό Ενοριακό κέντρο του Αγίου Σπυρίδωνα.
Εκεί ήταν και οι γιατροί. ο Σπυριδάκης, ο Λυγιδάκης και ο Αναστασάκης από της Βουκολιές. Νοσοκόμες ήμασταν εγώ και η Λουκίδη, η μαμή γυναίκα ενός καθηγητή.
Σκίζαμε σεντόνια και τόπια κάμποτο και τους επιδέναμε.
..Το βράδυ πήγαμε όλους τους τραυματίες στο σπίτι του Σαμψάκη.
Θυμάμαι οτι οι Γερμανοί μπήκαν στην πόλη και λεηλάτησαν όλα τα μαγαζιά, πήραν και πολλούς Καστελλιανούς και τους πήγαν στην Αγιά. Το δέσποτα τον Ευδόκιμο, τον πεθερό μου τους Παπαδάκηδες, πολλούς...
Εμείς είχαμε ένα Εγγλέζο στο σπίτι, τον είχαμε μια βδομάδα μετά τον ντύσαμε με δικά μας ρούχα και τον πήγαμε στα Καλεργιανά απ΄όπου τον φυγάδευσαν.
Θεέ μου τι χρόνοι
Ελευθερία Ε. Σχετάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου