Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείτε να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.





Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

ΚΙΣΑΜΟΣ 1941 ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Εγώ ήμουν στρατιώτης και μόλις είχα γυρίσει από την Αλβανία κρυοπαγίτης. Είχα άδεια και ήμουν στο χωριό μου τις Λουσακιές. Την Τρίτη 20 Μαΐου είδα τα αεροπλάνα πάνω στο Καστέλλι και αμέσως κατέβηκα να παρουσιαστώ στο Τάγμα. Στο τάγμα ήταν  όλοι αγύμναστοι, κοπελούρια δεν είχαν παίξει ούτε μια μπαλωτιά, ούτε οπλισμό είχαν, ούτε πυρομαχικά καλά-καλά!
Εκείνη την μέρα είχε νοτιά που κόντεψε να αποθάνουμε από την δίψα και την ζέστη. Όταν πήγαμε στο κάμπο συναντήσαμε κι άλλους Καστελλιανούς, οι περισσότεροι είχαν πάρει τα όπλα των σκοτωμένων Γερμανών.
Ήταν ο Τσικουδιάς, ο Βλαχόσπυρος, ο Μπαριωτοκωστής, ο Φελεσομανώλης, το Μαρακάκι, ο Τσέγκας, το Λιγοψυχάκη. Η μάχη τέλειωσε μετά το μεσημέρι, κάναμε μεγάλη ζημιά στους Γερμανούς, πέσανε καμιά 80αριά Γερμανοί. Δεκατρείς πιαστήκανε αιχμάλωτοι. Σαν τέλειωσε το "πανηγύρι" κι γύριζα ζαλισμένος στο Καστέλλι είδα ένα Γερμανό με ψηλά τα χέρια στην μέση ενός αμπελιού- αν ήθελε θα με σκότωνε- ήταν τραυματισμένος στον ώμο και τον μηρό. Τον πήρα και πιασμένοι από τους ώμους, όπως χορεύουνε το πεντοζάλι τον πήγα στο δημοτικό σχολειό που ήταν το νοσοκομείο. Τον έδωκα στην Σχετάκενα που ήταν νοσοκόμα.
Εμμανουήλ Πατερομιχελάκης Λουσακιές 

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

ΚΙΣΑΜΟΣ 1941 ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Ήταν πρωί όταν άρχισε να ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος στον ουρανό του Καστελλιού. Αεροπλάνα πετούσαν χαμηλά, σχεδόν ξύριζαν το καμπαναριό του Άγιου Σπυρίδωνα. Παγώσαμε. Σε λίγο μάθαμε οτι στον κάμπο πέφτουν αλεξιπτωτιστές. Όλοι οι Καστελιανοί άρχισαν να πηγαίνουν στον κάμπο, έπαιρναν οτι έβρισκαν και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο, φτυάρια, σκαπέτια, κασμάδες, δρεπάνια...
Σε λίγο άρχισαν να φέρνουν και τους πρώτους τραυματίες, δικούς μας και Γερμανούς, στο Δημοτικό σχολείο που ήταν το σημερινό Ενοριακό κέντρο του Αγίου Σπυρίδωνα.
Εκεί ήταν και οι γιατροί. ο Σπυριδάκης, ο Λυγιδάκης και ο Αναστασάκης από της Βουκολιές. Νοσοκόμες ήμασταν εγώ και η Λουκίδη, η μαμή  γυναίκα ενός καθηγητή.
Σκίζαμε σεντόνια και τόπια κάμποτο και τους επιδέναμε.
..Το βράδυ πήγαμε όλους τους τραυματίες στο σπίτι του Σαμψάκη.
Θυμάμαι οτι οι Γερμανοί μπήκαν στην πόλη και λεηλάτησαν όλα τα μαγαζιά, πήραν και πολλούς Καστελλιανούς και τους πήγαν στην Αγιά. Το δέσποτα τον Ευδόκιμο, τον πεθερό μου τους Παπαδάκηδες, πολλούς...
Εμείς είχαμε ένα Εγγλέζο στο σπίτι, τον είχαμε μια βδομάδα μετά τον ντύσαμε με δικά μας ρούχα και τον πήγαμε στα Καλεργιανά απ΄όπου τον φυγάδευσαν.
Θεέ μου τι χρόνοι
Ελευθερία Ε. Σχετάκη