Η διαφήμιση στον τοπικό τύπο ήταν ελκυστική. Τέσσερις ημέρες σε ξενοδοχείο πολυτελείας 5 αστέρων λίγο έξω από τα Χανιά σε δωμάτιο με θέα τη θάλασσα συμπεριλαμβανομένων όλων των γευμάτων καθώς του αναστάσιμο δείπνου και του πασχαλινού οβελία με ζωντανή κρητική ορχήστρα για 150 ευρώ το άτομο.
Μπαίνοντας στην περιοχή Σταλός, 8 χιλιόμετρα δυτικά των Χανιών βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας πάνω σε ένα λόφο. Η θέα από την πρώτη στιγμή ήταν μαγευτική σαν να βρίσκεσαι σε αεροπλάνο. Στην υποδοχή μάς καλοδέχθηκαν τρεις εργαζόμενες και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είχαν έρθει αρκετοί Κρητικοί από το Ηράκλειο για να περάσουν το τετραήμερο στα Χανιά. Πολλές φορές η αλλαγή σκηνικών από τη μονότονη καθημερινότητα λειτουργεί ευεργετικά για τη συνέχεια.
Μια πολύ ευγενική κυρία στην υποδοχή μάς εξηγεί με σπαστά ελληνικά για το πως θα πάμε το βράδυ στην εκκλησία για τον επιτάφιο. Με την είσοδό μας στο δωμάτιο μια γαλήνη και ικανοποίηση γέμισε μέσα μας. Ένα δωμάτιο ανώτερης κατηγορίας από αυτό που είχαμε κλείσει με 2 ευρύχωρους................ ξεχωριστούς χώρους, καθιστικό και ένα μεγάλο μπαλκόνι για να αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο. Λίγο πριν δειπνήσουμε στο εστιατόριο καθόμαστε στο lobby του ξενοδοχείου και παραγγέλνω έναν καφέ. Η απάντηση του barman με ξάφνιασε απρόσμενα. «in English please» μου λέει με μια φυσικότητα λες και είχα κάνει κάποιο λάθος. Προβληματισμένος από το σοκ μπαίνω στο εστιατόριο για να γευτώ τον νηστίσιμο μπουφέ όπως διαφήμιζε και το ξενοδοχείο. Ενώ φεύγω βλέπω σε έναν καναπέ ξαπλωμένο με τα χέρια ορθάνοικτα έναν κύριο με στολή μάγειρα. «Εσείς είστε ο Σεφ;» Τον ρωτάω για να πάρω συμβουλές για το τι θα διαλέξω. «Όχι είμαι ο Pastry Chef (Ζαχαροπλάστης)» μου λέει με περισσή χαρά ενώ στην ερώτησή μου τι γλυκό να διαλέξω, προτείνει να δοκιμάσω την επόμενη ημέρα το γαλακτομπούρεκο που δεν θα είναι από γάλα σκόνης αλλά από γάλα μακράς διαρκείας.
Στο εστιατόριο μια ευγενική μελαχρινή κοπέλα πλησιάζει στο τραπέζι μας με τον εορταστικό χαιρετισμό «hello!» Δεν μπορεί λέω, όνειρο ζω…
Παραγγέλνουμε –στα αγγλικά βεβαίως – ένα μπουκάλι κρασί ενώ στη συνέχεια το άνοιγμα της φιάλης αποτέλεσε έναν αγώνα μάχης μεταξύ του ανοικτηριού και του μπουκαλιού.
Ας πάω στον μπουφέ σκέφτομαι, προσπαθώντας να αποβάλλω κάθε αρνητική σκέψη, σκεφτόμενος ότι σκοπός του ταξιδιού μας ήταν η γαλήνη και η ανάπαυση.
Στον μπουφέ βλέπω έναν συμπαθητικό ευτραφή μάγειρα ο οποίος είχε μπροστά του μια σχάρα και ένα μικρό τηγανάκι. Πότε έπιανε με τα γυμνά χέρια του τα μύδια και τις γαρίδες και πότε το κοτόπουλο. Τον ρωτάω πότε θα είναι έτοιμα τα μύδια με τις γαρίδες και η απάντησή του ήρθε αστραπιαία : «In two minutes please»
Βρε, μπας και ήρθα διακοπές στο εξωτερικό και δεν το κατάλαβα…. ψιθύρισα στον εαυτό μου. Λίγο πιο πέρα ένας άλλος μάγειρας έψηνε μπροστά σου ζυμαρικά διαφόρων ειδών. Παραγγέλνω μια καρμπονάρα σε άπταιστα αγγλικά η οποία είχε μια γκρι σάλτσα αγνώστου προέλευσης και καταγωγής. Η ποιότητα των εδεσμάτων ήταν κάτω του μετρίου σχεδόν όλα εισαγωγής ενώ ένα «πλαστικό» κίτρινο τυρί συνόδευε σχεδόν όλες τις παρασκευές.
Στο πρωινό τα πράγματα είχαν την ίδια εικόνα. Αλλαντικά μέτριας ποιότητας από αυτά που συναντάει κανείς σε προσφορές στα μεγάλα πολυεθνικά supermarkets, ενώ για τον καφέ αρκούσε η πρώτη γουλιά για να μην συνεχίσεις στην επομένη.
Το αναστάσιμο δείπνο ήταν κάπως καλύτερο μιας και είμαστε περίπου 150 Έλληνες και οι περισσότεροι από το Ηράκλειο. Η μαγειρίτσα πιθανότατα είχε μαγειρευτεί με θαλασσινό νερό λόγω της αλμύρας της ενώ το αρνί ήταν τόσο στεγνό που έπρεπε να δώσεις μάχη με το μαχαίρι σου για να το νικήσεις.
Στο δωμάτιο βρήκαμε ένα πιάτο με νόστιμα τσουρέκια και κόκκινα αυγά τα οποία ήταν βαμμένα μέχρι και το ασπράδι, ένδειξη του μεγάλου θρησκευτικού συναισθήματος των αλλοδαπών μαγείρων. ..
Την ημέρα του Πάσχα η συμπαθέστατη guest relation από την Ευρωπαϊκή Ρουμανία, σε πολύ καλά ελληνικά μας ενημερώσει για τις προετοιμασίες που γίνονται στο roof garden του ξενοδοχείου.
Ένα και μόνο αρνί τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο γύριζε στη σούβλα του και παράλληλα άλλα εδέσματα ετοιμάζονταν. Χάνομαι λίγο στην ομορφιά της θέας από ψηλά και καθόμαστε στο τραπέζι μας παρέα με ένα ζευγάρι φίλων που βρεθήκαμε τυχαία στο ξενοδοχείο. Τολμούμε το ίδιο ατόπημα ξανά και παραγγέλνουμε κρασί. Εδώ η μάχη είναι πιο δύσκολη και ο φελλός τελικά νίκησε αφού ο μισός έμεινε πεισματικά μέσα στο μπουκάλι. «Θα σας φέρω άλλο» μας λέει η μια από τις δυο μοναδικές ελληνίδες σερβιτόρες. Μετά από δέκα λεπτά διαβουλεύσεων έρχεται το ίδιο μπουκάλι με υπολείμματα από τον φελλό. Λίγο πιο πέρα από εμάς ο έλληνας chef με μια πορτοκαλί στολή προσπαθεί με ένα μεγάλο μαχαίρι ψωμιού να κόψει τον οβελία. Μια μάχη δύσκολη ιδιαίτερα όταν συναντούσε μπροστά του κάποιο κόκαλο…
Το βράδυ η σύζυγός μου η οποία ουδέποτε υπήρξε απαιτητική στη διατροφή της μού λέει: «Θα πάμε και το βράδυ για φαγητό;» Με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε: «Γιατί τέτοια τιμωρία;» Αποφασίζουμε να πάμε για 5 λεπτά έστω για ένα γλυκάκι. Στον μπουφέ βλέπω το γνωστό μεσημεριανό αρνί δίχως κόκαλα και σε μικρά κομμάτια το οποίο προσπερνώ και διαλέγω μερικά γλυκά από τον μπουφέ των επιδορπίων όπως και γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού. Η τελευταία έκπληξη ήταν και η καλύτερη αφού το γιαούρτι ήταν γεμάτο στο σκόρδο…! Βρίσκω σχετικά εύκολα την ελληνίδα σερβιτόρα για να την ενημερώσω και η απάντησή της ήταν αφοπλιστική : «Μήπως ο Σεφ το έχει βάλει σκόπιμα;»
Φεύγουμε δίχως ανταπάντηση με την μυρωδιά του σκόρδου να μας συνοδεύει.
Την άλλη μέρα το πρωί αναχωρούμε με ανάμεικτα συναισθήματα αναζητώντας μια μικρή περιπλάνηση στα όμορφα χωριά των Χανιών. Το απόγευμα φτάνουμε στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου σε γνωστό βραβευμένο εστιατόριο στο οποίο οι ντόπιες και αγνές σπεσιαλιτέ κάλυψαν το κενό της γαστρονομικής κακοποίησης που είχαμε δεχθεί.
Στο δρόμο της επιστροφής βαθιά προβληματισμένος από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε, σκεφτόμουνα τις ενέργειες που κάνει αυτόν τον καιρό το Επιμελητήριο Ηρακλείου μαζί με τον Παγκρήτιο Σύλλογο Διευθυντών ξενοδοχείων Κρήτης και τους ντόπιους παραγωγούς για την εισαγωγή των ντόπιων προϊόντων στα ξενοδοχεία.
Σκεφτόμουνα τα χιλιάδες ελληνόπουλα τα οποία αναζητούν εργασία και πολλά από αυτά μεταναστεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Την ίδια ώρα που κρητικά ξενοδοχεία επιμένουν να προσλαμβάνουν ανεκπαίδευτο προσωπικό εισαγωγής με αμφίβολη ασφάλιση, επιμένουν να προσφέρουν όχι αυτά που παράγει το νησί μας αλλά προϊόντα εισαγωγής χαμηλής ποιότητας και θρεπτικής αξίας.
Ποιο το όφελος μιας ενδεχόμενης αύξησης των αφίξεων τουριστών στο νησί μας όταν σχεδόν όλο το ποσό που θα εισπράξουμε θα δοθεί για να εισάγουμε τρόφιμα και εργαζόμενους;
Αλλά όπως λέει και πολύ σοφά ο λαός μας « Στο κουφού την πόρτα … όσο θέλεις βρόντα !»
Γιώργος Τριανταφύλλου, MSc, PhD (C)
Καθηγητής Τουρισμού / Κοινωνιολόγος
Υ.Σ Σε κακή εποχή έπεσες αδελφέ....αλλά τι τα θες τα λούσα..αν πήγαινες σε κανένα rooms to rent καλύτερα θα περνούσες ..... βλέπεις ήθελες λούσα!!! Φυσικά έκανες την καλύτερη διαφήμιση για τα Χανιά .. όμως λογικά θα έπρεπε να γράψεις μόνο το όνομα του ξενοδοχείου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου