ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

  ΔΙΑΜΑΝΤΑ (ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ) ΦΩΤΑΚΗ (Το γένος  Κλωστράκη) 

Πριν λίγες μέρες, στις αρχές του Αυγούστου αποχαιρετήσαμε μια ωραία γυναικεία παρουσία, γέννημα θρέμμα του Καστελλιού που χρόνια πολλά κόσμησε την μικρή κοινωνία του Καστελλίου της Κισάμου: Την Διαμάντα Φωτάκη το γένος Κλωστράκη. Παντρεμένη με τον Παναγιώτη  Φωτάκη, επίσης παλιό Καστελλιανό από την οικογένεια των Φωτάκηδων, έφτιαξαν μια ωραία οικογένεια, αποκτώντας δυο καλά κορίτσια, τη Μαρία, και τη Βασιλική, που, σπούδασαν, μορφώθηκαν, εργάζονται και με τη σειρά τους με καλούς συζύγους τους χάρισαν εγγόνια. Με αυτή την οικογένεια μας συνέδεσαν ιεροί δεσμοί κουμπαριάς  μέσω του αδερφού μου και πάντα υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση ανάμεσα  μας. Η  Διαμάντα ευγενική, δυναμική, νοικοκυρά, καλή σύζυγος και μητέρα. Θυμάμαι το νοικοκυρεμένο σπίτι της με τα κεντήματα της, την περιποίηση της ,όταν την επισκεπτόμασταν με τη μητέρα μου. Κοινωνική δραστηριοποιείται με άλλες νέες γυναίκες και στο σύλλογο γυναικών και προσφέρει τις υπηρεσίες της. Αγαπημένη πάντα με συγγενείς συνέχει την οικογένεια. Υποδειγματική η σχέση της  με την Τιτίκα ,πάντα μαζί τις έβλεπες… Αυτή την οικογενειακή σχέση με πολύ τρυφερά και συγκινητικά λόγια την εξέφρασε ο ανιψιός της ο Γιάννης, σε ανάρτηση του στο διαδίκτυο, μη ξεχνώντας να τονίσει  πόσο του απάλυνε τον πόνο, με την γλυκύτητα της, της φοβερής στρεπτομυκίνης που χρειάστηκε να του κάνει κάποτε. 

Την θυμάμαι τα χρόνια που η αγορά μας ανθούσε με όλα τα καταστήματα ανοιχτά, να κάθεται στο ραφείο- μαγαζί, συντροφεύοντας τον Παναγιώτη, και βοηθώντας τον στην, εργασία του γιατί ήξερε και από ραπτική .Εκείνα τα χρόνια τα καλοκαιρινά  βράδια η αγορά μας ζωντάνευε. Έξω από όλα τα μαγαζιά καθόταν κόσμος και όλες οι γυναίκες των καταστηματαρχών τότε συνδύαζαν την έξοδο τους με την κάθοδο τους στο μαγαζί και τη συνάντηση τους με άλλες γυναίκες που κατέβαιναν για ψώνια ή για περίπατο. Τα παιδιά  τους  δε από κοντά γύρω έκαναν ολόκληρο πανηγύρι παίζοντας, ή κάνοντας βόλτες με τα ποδηλατάκια τους, καθώς ο δρόμος έκλεινε για τα αυτοκίνητα.

Η Διαμάντα και μετά το φευγιό του Παναγιώτη  μέχρι το τέλος κατέβαινε στο μαγαζί και επικοινωνούσε με τους λιγοστούς πια που είχαν απομείνει γείτονες. Εκεί τη συναντούσα συχνά και κάναμε ωραία και περιεκτική κουβέντα, λέγοντας τα νέα  μας  και  τα νέα των παιδιών μας. Με τη Διαμάντα πάντα είχες κάτι να πεις. Την στενοχωρούσε και δικαιολογημένα η εξασθένηση της όρασης.

 Για λίγο καιρό αποσύρθηκε τελείως. Τα παιδιά της πάντα κοντά και η καλή κ. Μαρία…ύστερα, κάποια μέρα, έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής.

Εμείς όσοι τη γνωρίσαμε και τη ζήσαμε, συλλυπούμενοι με τα παιδιά της θα την έχομε με πολύ σεβασμό στη μνήμη μας, εκτιμώντας, ότι φεύγοντας οι παλιοί άνθρωποι, όχι ότι γίνεται ο κόσμος  φτωχότερος, αλλά  φεύγει και μια εποχή που κάτι χάνομε κι εμείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι ...

Καλό της ταξίδι «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται»

Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη