Ήμουν στρατιώτης και μόλις είχα γυρίσει από την Αλβανία κρυοπαγίτης. Είχα άδεια και ήμουν στο χωριό μου τις Λουσακιές. Την Τρίτη 20 Μαΐου είδα τα αεροπλάνα πάνω στο Καστέλι και αμέσως κατέβηκα να παρουσιαστώ στο Τάγμα. Στο τάγμα ήταν όλοι αγύμναστοι, κοπελούρια δεν είχαν παίξει ούτε μια μπαλωτιά, ούτε οπλισμό είχαν, ούτε πυρομαχικά καλά-καλά!Εκείνη την μέρα είχε νοτιά που κόντεψε να αποθάνουμε από την δίψα και την ζέστη. Όταν πήγαμε στο κάμπο συναντήσαμε κι άλλους Καστελιανούς, οι περισσότεροι είχαν πάρει τα όπλα των σκοτωμένων Γερμανών.
Ήταν ο Τσικουδιάς, ο Βλαχόσπυρος, ο Μπαριωτοκωστής, ο Φελεσομανώλης, το Μαρακάκι, ο Τσέγκας, το Λιγοψυχάκη. Η μάχη τέλειωσε μετά το μεσημέρι, κάναμε μεγάλη ζημιά στους Γερμανούς, πέσανε καμιά 80αριά Γερμανοί. Δεκατρείς πιαστήκανε αιχμάλωτοι. Σαν τέλειωσε το "πανηγύρι" κι γύριζα ζαλισμένος στο Καστέλι είδα ένα Γερμανό με ψηλά τα χέρια στην μέση ενός αμπελιού- αν ήθελε θα με σκότωνε- ήταν τραυματισμένος στον ώμο και τον μηρό. Τον πήρα και πιασμένοι από τους ώμους, όπως χορεύουνε το πεντοζάλι τον πήγα στο δημοτικό σχολειό που ήταν το νοσοκομείο. Τον έδωκα στην Σχετάκενα που ήταν νοσοκόμα.
Εμμανουήλ Πατερομιχελάκης Λουσακιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου