Ένα μικρό αφιέρωμα για την χθεσινή παγκόσμια ημέρα Ποίησης!
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Η ποίηση έχομε και άλλοτε πει είναι παρηγορητική και εξυψωτική.
«Δε σε αλλάζει αλλά σε βοηθά να αντέχεις και να ξαναπιάνεις το νήμα της μεγάλης παράδοσης, να βλέπεις λίγο τον κόσμο, μέσα από το στοχασμό των ποιητών και να βρίσκεις το λυρισμό κρυμμένο μέσα στην καθημερινότητα γράφει ο Ν. Ξυδάκης στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής.
Τραγουδάμε και μας τραγουδάνε από την αρχή της ζωή και τραγουδώντας ανακαλύπτομε και εκφράζομε την όποια πραγματικότητα μας και τα όποια όνειρα μας.
Φεγγαράκι μου λαμπρό
Φέγγε μου να περπατώ
Να πηγαίνω στο σχολειό
Να μαθαίνω γράμματα
Του θεού τα πράματα…
Λαϊκό τραγουδάκι
Ο χρόνος τρέχει και μαζί του όλα αλλάζουν παράξενα και ανέλπιστα πολλές φορές;
Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν
Μια στο καλό μια στο κακό και μια στα βάθη σέρνουν
Β. Κορνάρος
Τις αγάπες της ζωή μας όλες η ποίηση της άγγιξε όπως αυτή την πρώτη:
Μάνα δε βρίσκεται
Λέξη καμία
Νάχει στον ήχο της τόση αρμονία
Μάνα κράζει το παιδάκι
μάνα ο νιος και μάνα ο γέρος
Μάνα ακούς σε κάθε μέρος
Ω τι όνομα γλυκό
Γ. Μαρκοράς
Και όπως όταν μεγαλώσαμε:
Σε αγαπώ γιατί είσ' ωραία
Σε αγαπώ γιατί είσαι εσύ
Κι αγαπώ όλο τον κόσμο
Γιατί ζεις κι εσύ μαζί ……..
λαϊκό τραγούδι
Και όταν κρατούσαμε αγκαλιά άλλες μικρές αγάπες:
Νάνι το μωρό μου νάνι
Νάνι του ρήγα το παιδί
Του βασιλιά το εγγόνι
Νάνι του κήπου η πασχαλιά
Του Μάη χελιδόνι
Δημοτικό νανούρισμα
Αγάπη είναι και η πατρίδα και γράφει ο ποιητής:
Πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δε λάμπει
Πως λουλουδίζουν τα βουνά,τα δάση οι λαγκαδιές
Αφρολογούν οι ρεματιές και λαχταρίζ’ η λίμνη
Χίλιες πουλιών λαλιές ηχούν, την ομορφιάς σου.
Λ. Μαβίλης
Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαε
Κι μάνα κράταε τα βουνά να στέκει ορθός ο γιος της
Ν.Βρεττάκος
Ποίηση και όταν η ζωή μας αρνείται:
Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
Διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό
Με τι καρδιά με τι πνοή τι πόνους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας! Λάθος και αλλάξαμε ζωή…….
Γ. Σεφέρης
Και ο πόνος για την αιώνια απουσία που δίκαια και άδικα ο θάνατος σκορπίζει μέσα από την ποίηση απαλύνεται, γίνεται γλυκός στοχασμός και ανάμνηση.
Άφτιαστο κι αστόλιστο του χάρου δε σε δίνω
Στάσου με το ανθόνερο την όψη σου να πλύνω
Μήπως και του χάροντα καθώς θα σε κοιτάξει
του φανείς αχάιδευτο και σε παραπετάξει
Στο ταξίδι που σε πάει ο μαύρος καβαλάρης
κοίταξε από το χέρι του τίποτε να μη πάρεις.
Κι αν διψάσεις μη το πιεις από τον κάτω κόσμο
Το νερό της αρνησιάς φτωχό κομμένο δυόσμο…..
Κ.Παλαμάς
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου τέκνο που έδυ σου το κάλλος
Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατο μου τέκνο, πώς τάφω νυν καλύπτει;
Επιτάφιος θρήνος
Μακάρι ο άνθρωπος κάθε μέρα να μπορεί να μετουσιώνει την καθημερινότητα, την τετριμμένη και άσχημη πολλές φορές, ποιητικούς στοχασμούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου