Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Σε λίγες μέρες και πάλι ο Χριστός γεννάται και η οικουμένη απεγνωσμένα περιμένει μήπως και ανατείλει κάποτε Φως το της Γνώσεως και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Απογοητευμένοι όλοι μας σε ένα κόσμο χειρότερο από ποτέ, περιμένομε το καινούριο, που μπορεί να γεννηθεί.
Τα όποια λαμπιόνια και στολίδια των ημερών τα γεμάτα πολυκαταστήματα δεν καλύπτουν ένα κενό που υπάρχει στην ψυχή μας, ούτε απαντούν στο γιατί, δεν πήγαν καλύτερα τα πράγματα.
Θέλομε δε θέλομε ξαναγυρίζομε να ξαποστάσομε στο εικονοστάσι της Μνήμης, στα παλιά τότε που είμαστε παιδιά.
Τα Χριστούγεννα μας τότε, είχαν λιγότερα φώτα, και άρχιζαν μόλις την προπαραμονή με το κλείσιμο των σχολείων. Τότε θα φτιάχναμε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, αφού με πολύ κόπο και παρακάλια κάποιος από την οικογένεια θα μας εξασφάλιζε ένα κλαδί κυπαρίσσι.
Μας έβγαινε η ψυχή για το αίτημα μας γιατί οι μεγάλοι είχαν τις δουλειές των ημερών, που τώρα προσθέτονταν και το λιομάζωμα.
Αρκετές φορές τα κλαδιά ήταν στραβά και απαιτούνταν διαδικασία να ισιώσουν να δεθούν για να γίνουν δέντρο.
Ύστερα ο στολισμός. Όλα τα στολίδια εκ των ενόντων. Όλο το χρόνο μαζεύαμε τα χρυσόχαρτα ...
... από τις σοκολάτες που τρώγαμε, τα χαρτάκια από τις καραμέλες και τώρα τα αξιοποιούσαμε. Ωραία χρυσόχαρτα είχαν και τα πακέτα από τσιγάρα. Κόβαμε αστέρια φεγγάρια και ήλιους από χαρτόνι, τα ντύναμε με το χρυσόχαρτο του, βάζαμε και μια κλωστή για κρεμαστάρι και έτοιμο το στολίδι, να κρεμαστεί στο κλαδάκι. Τα χαρτάκια από τις καραμέλες γινόταν πολύ ωραίοι φιόγκοι. Ντύναμε και κουκουνάρια, και τα μήλα του κυπαρισσιού, και καρύδια με χρυσό χαρτί.
Ένα μεγάλο χαρτονένιο αστέρι ντυμένο με χρυσό στην κορυφή και πολύ βαμβάκι ξασμένο στα κλαδιά για χιόνι. Κάποιοι αγοράζαμε μικρά κεράκια και τα κολλούσαμε στα κλαδάκια προσεχτικά και το ανάβαμε για λίγη ώρα το βράδυ των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το απολαμβάναμε με τον κίνδυνο πάντα να αρπάξει κάποιο κλαδάκι.
Κάτω από το δέντρο η φάτνη που οι ίδιοι είχαμε συγκολλήσει ,αφού είχαμε κόψει από χαρτοκοπτική τους πρωταγωνιστές της Θείας Γέννησης. Κρεμούσαμε και πολύχρωμα μπαλόνια, φούσκες λέγαμε τότε, που μόνο τα Χριστούγεννα κυκλοφορούσαν, πενήντα λεπτών, μιας δραχμής ,δυο δραχμών, των πέντε δραχμών ήταν πελώρια όταν φούσκωνε, αλλά ο θρήνος μεγαλύτερος όταν σπούσε. Κλαίγαμε πολύ τότε, όταν σπούσε η φούσκα, γιατί αυτό το θαύμα, ξαφνου το έχανες από μπροστά σου και δεν ήταν και εύκολο να το αντικαταστήσεις αμέσως. Από τα κομματάκια φτιάχναμε μικρά μπαλονάκια που δεν ήταν ικανά να παρηγορήσουν.
Ελάχιστα ήταν τα αγοραστά παιχνίδια λόγω κόστους. Χρόνο με το χρόνο όμως, αυξανόταν. Από τα πιο όμορφα ήταν τα λεγόμενα σκαλιστά, ωραίοι άγγελοι ολόσωμοι με μακριά φτερά, αλλά και εκείνα τα μικρά και παχουλά αναγεννησιακά αγγελάκια!
Το δέντρο ήταν ένα ζωντανό πράγμα, που έμπαινε για λίγες μέρες στο σπίτι μας, το λάμπρυνε και μας γέμιζε χαρά. Αλλά και εκείνο το άρωμα που άφηνε το κυπαρίσσι κατά στιγμές παραμένει ακόμη ζωντανό στην όσφρηση μας.
Στην πορεία της ζωής έφτιαξα πολλά και μεγαλοπρεπέστερα δέντρα. Εκείνο το δέντρο των παιδικών χρόνων με το άρωμα που ανάδινε ποτέ. Ούτε οι κουραμπιέδες μου μύρισαν ποτέ το ίδιο!
Προ παραμονή ή παραμονή φτιαχνόταν τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, γεύσεις, αρώματα και νοστιμιές.
Παραμονή και τα παιδιά με τα κάλαντα συνήθως μόνο τα αγόρια έβγαιναν, κρατώντας το μπιτονάκι τους, όπου μάζευαν το λάδι, για όσους προτιμούσαν την αμοιβή με ανταλλαγή αγαθών. Ύστερα το πωλούσαν στο λαδέμπορο και αυτά και μοιράζονταν οι συνεταίροι τα έσοδα.
Οι Πρωτοχρονιές σεμνές και αυτές, οικογενειακές. Χωρίς το άγχος μεγάλων ρεβεγιόν. Τον καινούριο χρόνο υποδήλωνε το σβήσιμο του ηλεκτρικού στις 12 που φρόντιζε ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τη γεννήτρια που έδιδε ρεύμα στην μικρή μας κωμόπολη και τα κάλαντα που ακουγόταν από το ραδιόφωνο. Η ημέρα της πρωτοχρονιάς είχε τη χαρά της καλής χέρας από τους γονείς και αν σου έπεφτε το φλουρί από τη βασιλόπιτα. Άλλη ανταλλαγή δώρων δεν υπήρχε, όπως γίνεται σήμερα. Όλα απλά λιτά και με μια ελπίδα για το αύριο, που θα μας έκανε όλους καλύτερους.
Χρόνια πολλά - Ο νέος χρόνος καλύτερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου