........ του 2019 (Ανατολική πλευρά )
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Αρκετούς και αρκετά συγκίνησε ο περίπατος στην παλιά αγορά του Καστελλιού που μας παρασέρνει το blog μας.
Ένας περίπατος που μας φέρνει στη μνήμη μορφές, επαγγέλματα, διαμόρφωση χώρων, γεύσεις και αρώματα. Στην αγορά οι τότε άνθρωποι κατέβαιναν για να «ψουνίσουν» κυρίως οι άντρες. Οι γυναίκες δεν πήγαιναν το πρωί στην αγορά. Οι γυναίκες πήγαιναν μόνο για να ψωνίσουν παπούτσια και ύφασμα για να ράψουν φόρεμα, δικό τους και των παιδιών, όχι και συχνά. Επίσης την Κυριακή το απόγευμα κατέβαιναν για καποια πάστα ή άλλο γλυκό σε ένα απο τα ζαχαροπλαστεία και μια περατσάδα απο τη μια άκρη ως την άλλη της αγοράς.
Ήταν εποχή που η αγορά είχε και γεύσεις και αρώματα. Αναφέρομαι σε ζαχαροπλαστεία διαφορετικών εποχών. Μία γεύση ήταν αυτή του εκλέρ και η άλλη του κοκ που έφτιαχνε η κ. Ελευθερία Σχετάκη, γεύσεις ανεπανάληπτες....Τα δυο αυτά γλυκά συνηθιζόταν στις ονομαστικές εορτές.
Οι άλλες γεύσεις σε νεώτερη εποχή ήταν η πάστα αμυγδάλου του Χαράλαμπου Πατεράκη, τα αμυγδαλωτά του σε σχήμα πλεξίδας, αλλά και το παγωτό πραλίνα.......
Για αρκετά χρόνια μας τα διέσωσε ο μαθητής του Στέλιος Πατεράκης με τη γυναίκα του την Ελένη. Επίσης ωραία γλυκά σέρβιρε και ο Γ. Κουτσουρέλης στο καφεζαχαροπλαστείο του, με κορυφαίο ένα παγωτό «κασάτο» στο μπολ. Αυτό ήταν άσπρη και φιστική κρέμα, με κομματάκια γλυκό νεραντζάκι, και περγαμόντο μέσα, απίθανο σε γεύση και άρωμα. Ίσως υπερβάλλω γενικά, αλλά ξέρομε πως η συνείδηση εξωραΐζει πάντα τις νεανικές παραστάσεις.
Τέλος θα ήταν άδικο να μην αναφέρω το γαλακτομπούρεκο που έφτιαχνε η κ. Μαρίκα Κατσικανδαράκη, και μοσχοβολούσε βανίλια και όψη λεμονιού.
Σήμερα η αγορά, στην οδό Σκαλίδη, κυρίως στην ανατολική πλευρά φαίνεται να έχει μια στασιμότητα, δε θα έλεγα ερήμωση, αν και αρκετά καταστήματα παραμένουν κλειστά και εγκαταλειμμένα. Ωστόσο αρκετοί νέοι και παλαιότεροι άνθρωποι κράτησαν μια κάποια ζωντάνια, σε εποχή κρίσης. Ο φιλολογικός σύλλογος με ενοικίαση καταστήματος στέγασε τη βιβλιοθήκη του σε αυτό το δρόμο και δίδει το πνευματικό του στίγμα. Παράλληλα είναι και σημείο συνάντησης των φίλων και μελών του. Υπάρχουν καταστήματα ένδυσης για μικρούς και μεγάλους, γραφεία ταξιδίων, καταστήματα τουριστικών ειδών, καταστήματα με είδη δώρων, λογιστικά γραφεία, σούπερ μάρκετ, μίνι μάρκετ, σουβλατζίδικο, ιχθυοπωλείο, κατάστημα ξηρών καρπών και άλλων γλυκών, βιβλιοπωλειο, κουρείο και κομμωτήριο. Το σημείο συνάντησης του Α.Ο. ΘΥΕΛΛΑ με την φιλοτιμία του φίλου Μ.Παπαδάκη λειτουργεί και σαν μικρό καφενείο τα πρωινά για κάποιες συντροφιές. Τέλος το καφενείο του Γιάννη Μπαλαδάκη εκσυγχρονισμένο συνεχίζει την παράδοση του παλιού εκείνου καφενείου, του 41, όπως λεγόταν, όπου ο καφές, η τσικουδιά, η πρέφα και το τάβλι ενώνουν φίλους και γνωστούς. Ο φούρνος του Τσικαλάκη σήμα κατατεθέν της περιοχής αρωματίζει τον αέρα με τον άρτο τον επιούσιο και όχι μόνο.
Τώρα τι θα λέγαμε πως λείπει από την σημερινή αγορά και που θα έδινε καινούρια ζωή, ίσως....
Λείπει το ωραίο ζαχαροπλαστείο, η πατισσερί, όπως ακούγεται σήμερα όπου θα μπορούσες να απολαύσεις το γλυκό, τον καφέ τη σοκολάτα, το τσάι, το ποτό.
Λείπει το μεζεδοπωλείο, που θα πιεις τη ρακή, το ούζο, ή ό,τι άλλο.
Λείπει το λουκουματζίδικο, το καλλιτσουνάδικο και άλλα.
Μια ανάπλαση της Σκαλίδη μετά την κατεδάφιση του φαρμακείου νομίζω ότι πολλά έχει να δώσει στη μικρή πόλη με βάση άλλα δεδομένα,γιατί βέβαια η επιστροφή στο τότε δεν είναι δυνατόν να γίνει. Όμως η ζωή προχωρεί και γεννά καινούρια πράματα, όσο και αν καθυστερεί.Είναι στο χέρι των αρχόντων, αλλά και των πολιτών.... Όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί οφείλομε να δώσομε αναμνήσεις στα παιδιά μας για να νοσταλγούν και αυτά....αργότερα......
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Ένας περίπατος που μας φέρνει στη μνήμη μορφές, επαγγέλματα, διαμόρφωση χώρων, γεύσεις και αρώματα. Στην αγορά οι τότε άνθρωποι κατέβαιναν για να «ψουνίσουν» κυρίως οι άντρες. Οι γυναίκες δεν πήγαιναν το πρωί στην αγορά. Οι γυναίκες πήγαιναν μόνο για να ψωνίσουν παπούτσια και ύφασμα για να ράψουν φόρεμα, δικό τους και των παιδιών, όχι και συχνά. Επίσης την Κυριακή το απόγευμα κατέβαιναν για καποια πάστα ή άλλο γλυκό σε ένα απο τα ζαχαροπλαστεία και μια περατσάδα απο τη μια άκρη ως την άλλη της αγοράς.
Ήταν εποχή που η αγορά είχε και γεύσεις και αρώματα. Αναφέρομαι σε ζαχαροπλαστεία διαφορετικών εποχών. Μία γεύση ήταν αυτή του εκλέρ και η άλλη του κοκ που έφτιαχνε η κ. Ελευθερία Σχετάκη, γεύσεις ανεπανάληπτες....Τα δυο αυτά γλυκά συνηθιζόταν στις ονομαστικές εορτές.
Για αρκετά χρόνια μας τα διέσωσε ο μαθητής του Στέλιος Πατεράκης με τη γυναίκα του την Ελένη. Επίσης ωραία γλυκά σέρβιρε και ο Γ. Κουτσουρέλης στο καφεζαχαροπλαστείο του, με κορυφαίο ένα παγωτό «κασάτο» στο μπολ. Αυτό ήταν άσπρη και φιστική κρέμα, με κομματάκια γλυκό νεραντζάκι, και περγαμόντο μέσα, απίθανο σε γεύση και άρωμα. Ίσως υπερβάλλω γενικά, αλλά ξέρομε πως η συνείδηση εξωραΐζει πάντα τις νεανικές παραστάσεις.
Τέλος θα ήταν άδικο να μην αναφέρω το γαλακτομπούρεκο που έφτιαχνε η κ. Μαρίκα Κατσικανδαράκη, και μοσχοβολούσε βανίλια και όψη λεμονιού.
Σήμερα η αγορά, στην οδό Σκαλίδη, κυρίως στην ανατολική πλευρά φαίνεται να έχει μια στασιμότητα, δε θα έλεγα ερήμωση, αν και αρκετά καταστήματα παραμένουν κλειστά και εγκαταλειμμένα. Ωστόσο αρκετοί νέοι και παλαιότεροι άνθρωποι κράτησαν μια κάποια ζωντάνια, σε εποχή κρίσης. Ο φιλολογικός σύλλογος με ενοικίαση καταστήματος στέγασε τη βιβλιοθήκη του σε αυτό το δρόμο και δίδει το πνευματικό του στίγμα. Παράλληλα είναι και σημείο συνάντησης των φίλων και μελών του. Υπάρχουν καταστήματα ένδυσης για μικρούς και μεγάλους, γραφεία ταξιδίων, καταστήματα τουριστικών ειδών, καταστήματα με είδη δώρων, λογιστικά γραφεία, σούπερ μάρκετ, μίνι μάρκετ, σουβλατζίδικο, ιχθυοπωλείο, κατάστημα ξηρών καρπών και άλλων γλυκών, βιβλιοπωλειο, κουρείο και κομμωτήριο. Το σημείο συνάντησης του Α.Ο. ΘΥΕΛΛΑ με την φιλοτιμία του φίλου Μ.Παπαδάκη λειτουργεί και σαν μικρό καφενείο τα πρωινά για κάποιες συντροφιές. Τέλος το καφενείο του Γιάννη Μπαλαδάκη εκσυγχρονισμένο συνεχίζει την παράδοση του παλιού εκείνου καφενείου, του 41, όπως λεγόταν, όπου ο καφές, η τσικουδιά, η πρέφα και το τάβλι ενώνουν φίλους και γνωστούς. Ο φούρνος του Τσικαλάκη σήμα κατατεθέν της περιοχής αρωματίζει τον αέρα με τον άρτο τον επιούσιο και όχι μόνο.
Τώρα τι θα λέγαμε πως λείπει από την σημερινή αγορά και που θα έδινε καινούρια ζωή, ίσως....
Λείπει το ωραίο ζαχαροπλαστείο, η πατισσερί, όπως ακούγεται σήμερα όπου θα μπορούσες να απολαύσεις το γλυκό, τον καφέ τη σοκολάτα, το τσάι, το ποτό.
Λείπει το μεζεδοπωλείο, που θα πιεις τη ρακή, το ούζο, ή ό,τι άλλο.
Λείπει το λουκουματζίδικο, το καλλιτσουνάδικο και άλλα.
Μια ανάπλαση της Σκαλίδη μετά την κατεδάφιση του φαρμακείου νομίζω ότι πολλά έχει να δώσει στη μικρή πόλη με βάση άλλα δεδομένα,γιατί βέβαια η επιστροφή στο τότε δεν είναι δυνατόν να γίνει. Όμως η ζωή προχωρεί και γεννά καινούρια πράματα, όσο και αν καθυστερεί.Είναι στο χέρι των αρχόντων, αλλά και των πολιτών.... Όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί οφείλομε να δώσομε αναμνήσεις στα παιδιά μας για να νοσταλγούν και αυτά....αργότερα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου