Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Στα ανατολικά της Κισάμου στον κόλπο των Νωπηγείων, υπάρχει κρυμμένος μέσα στην αγκάλη του βουνού που καταλήγει στον κόλπο, ένας μαγευτικός τόπος, κοιτίδα πολιτισμού. Είναι ένα πέτρινο θέατρο, αμφιθέατρο εξακοσίων θέσεων, αντίγραφο αρχαίου θεάτρου.
Αξίζει να πούμε την ιστορία του, τόσο από σεβασμό στην προσφορά του, όσο και για να κατανοήσομε πώς στιγμιαίες εμπνεύσεις, εμπνευσμένων ανθρώπων, ωφελούν στο διηνεκές και μένουν στην ιστορία.
Από το 1988 η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης υπό την αιγίδα της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου με τον μακαριστό Ειρηναίο, διοργανώνει κατασκηνώσεις χριστιανών νέων από όλο τον κόσμο και κυρίως την Ευρώπη. Αγοράζει μια έκταση πάνω από τον κόλπο των Νωπηγείων και ευελπιστεί να γίνει ένα κέντρο για φιλοξενία νέων από όλο τον κόσμο, όπου κατά τις διακοπές τους ζώντας μέσα στη φύση και θα μαθαίνουν βιωματικά τον πολιτισμό και την παράδοση της πατρίδας μας και ιδιαίτερα της Κρήτης. Σε πρώτη φάση τα παιδιά φιλοξενούνται σε σκηνές μέχρι να υλοποιηθούν οι ανάλογες μελέτες τόσο από το Πανεπιστήμιο του Γκράτς, όσο και δικών μας επιστημόνων και εμπειρογνώμων. Προσωρινά σε όλο αυτό τον χώρο και το πρόγραμμα δίδεται η ονομασία «Ευρωμεσογειακό κέντρο Νεότητας». Μέσα στις δράσεις των παιδιών .........
...ήταν πάντα και χειρωνακτική εργασία ώστε κάτι να αφήνουν στον τόπο όπου πέρασαν. Πάγια αρχή του μακαριστού Ειρηναίου άλλωστε ήταν «ο άνθρωπος όπου περάσει πρέπει να αφήνει κάτι καλό» δουλεύοντας. Έτσι π. χ. φτιάχτηκε και ο Άγιος Οικουμένιος το παρεκκλήσιο στο Επισκοπείο της Κισάμου.
Οι κατασκηνώσεις αυτές περιλάμβαναν και δικά μας παιδιά και πολλοί από μας τους μεγαλύτερους είχαμε συνεργασθεί με τις όλες δράσεις.
Ένα βραδάκι προσκεκλημένοι συνεργάτες, καθόμασταν με μια ομάδα παιδιών κατασκηνωτές, και τους ομαδάρχες τους -ήταν από τη Γερμανία- στις πέτρες των Νωπηγείων και συζητούσαμε. Καθώς ήμασταν εστραμμένοι προς το βουνό που έκανε μια βαθιά εσοχή, ένας γερμανός καθηγητής αρχηγός της ομάδας, σηκώνεται, βαδίζει προς την εσοχή του βουνού βάζει μια φωνή και η εσοχή αντήχησε. Στρέφεται προς εμάς και μας λέει. Ξέρετε ότι έχετε εδώ ένα έτοιμο θέατρο όπως τα αρχαία σας θέατρα; Αυτό ήταν η ιδέα ο σπόρος έπεσε σε γόνιμο έδαφος και ανοιχτά μυαλά, ο τότε διευθυντής της Ο.Α.Κ. Αλ. Παπαδερός την υλοποιεί με κατάλληλους μαστόρους και βοηθούς τους εκάστοτε κατασκηνωτές αλλά και ντόπιους. Θα δουλέψουμε όλοι μαζί κατασκηνωτές και ντόπιοι και θα φτιάξομε το θέατρο μας για τις εκδηλώσεις μας. Θα είναι πέτρινο και τις πέτρες θα τις κουβαλήσομε εμείς αλλά και κάθε ένας επισκέπτης όσες φορές έρχεται θα κουβαλεί και μια πέτρα, ήταν η παράκληση.
Έτσι και έγινε. Τα διαζώματα χαράχτηκαν ακολουθώντας την πλαγιά του βουνού, καθώς και η σκάλα στο μέσον που σε ανεβάζει στα διαζώματα. Κτίστηκαν ύστερα με πέτρες που κουβαλήθηκαν από τη γύρω περιοχή, όπως είπαμε. Το τοπίο έμεινε απόλυτα σεβαστό, οι βράχοι του, τα φυτά του, συκιές, σκίνα αθάνατοι και άλλοι θάμνοι, ενώ φυτεύτηκαν και νέα προσιδιάζοντα στο περιβάλλον. Το θέατρο δεν θα είχε ανάγκη, όπως και δεν έχει, από μεγάφωνα, πράγμα δυστυχώς που δε γίνεται σεβαστό σήμερα, διέθετε και διαθέτει τη δική του ακουστική, τη δική του ηχητική .
Το δάπεδο της ορχήστρας στρώθηκε με βότσαλα από τη θάλασσα. Εκεί γινόταν και οι καταληκτήριες εκδηλώσεις των κατασκηνώσεων και όχι μόνο.
Η βραδιά των εγκαινίων Μάιος του 1992 ήταν κάτι το μαγευτικό με κατάμεστο το θέατρο τόσο από τον απλό κόσμο όσο και από εκπροσώπους όλων των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και φορέων να ακούει την ιστορία της γένεσης του θεάτρου, και χορωδίες, που απέδωσαν έντεχνα, λαϊκά, παραδοσιακά τραγούδια και βυζαντινή μουσική.
Σήμερα το θέατρο φιλοξενεί ποικίλες εκδηλώσεις, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Για τους ξένους που το επισκέπτονται πρώτη φορά είναι μια αποκάλυψη. Να σημειωθεί ότι τίποτε να μην αξίζει η οποία παράσταση, τον θεατή, ειδικά των πάνω διαζωμάτων αποζημιώνει το τοπίο. Η θάλασσα απέναντι, οι βράχοι γύρω, και ο ουρανός απάνω, αν είναι δε και φεγγάρι είδες την ομορφότερη παράσταση.
Αυτές οι γραμμές γράφονται καθώς διαβάζω κατά καιρούς στις αφίσες την επωνυμία «το πέτρινο θέατρο».
Το θεατράκι αυτό δεν είναι απλά πέτρινο για μας που ξέρομε την ιστορία του. Έχει ψυχή, είναι όραμα, ενός μεγαλύτερου οράματος που τελικά δεν ευωδόθηκε πλήρως.Του Ευρωμεσογειακού Κέντρου Νεότητας.
Είναι το δικό μας θέατρο, η μικρή Επίδαυρος της Κισάμου.
Αξίζει να πούμε την ιστορία του, τόσο από σεβασμό στην προσφορά του, όσο και για να κατανοήσομε πώς στιγμιαίες εμπνεύσεις, εμπνευσμένων ανθρώπων, ωφελούν στο διηνεκές και μένουν στην ιστορία.
Από το 1988 η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης υπό την αιγίδα της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου με τον μακαριστό Ειρηναίο, διοργανώνει κατασκηνώσεις χριστιανών νέων από όλο τον κόσμο και κυρίως την Ευρώπη. Αγοράζει μια έκταση πάνω από τον κόλπο των Νωπηγείων και ευελπιστεί να γίνει ένα κέντρο για φιλοξενία νέων από όλο τον κόσμο, όπου κατά τις διακοπές τους ζώντας μέσα στη φύση και θα μαθαίνουν βιωματικά τον πολιτισμό και την παράδοση της πατρίδας μας και ιδιαίτερα της Κρήτης. Σε πρώτη φάση τα παιδιά φιλοξενούνται σε σκηνές μέχρι να υλοποιηθούν οι ανάλογες μελέτες τόσο από το Πανεπιστήμιο του Γκράτς, όσο και δικών μας επιστημόνων και εμπειρογνώμων. Προσωρινά σε όλο αυτό τον χώρο και το πρόγραμμα δίδεται η ονομασία «Ευρωμεσογειακό κέντρο Νεότητας». Μέσα στις δράσεις των παιδιών .........Οι κατασκηνώσεις αυτές περιλάμβαναν και δικά μας παιδιά και πολλοί από μας τους μεγαλύτερους είχαμε συνεργασθεί με τις όλες δράσεις.
Ένα βραδάκι προσκεκλημένοι συνεργάτες, καθόμασταν με μια ομάδα παιδιών κατασκηνωτές, και τους ομαδάρχες τους -ήταν από τη Γερμανία- στις πέτρες των Νωπηγείων και συζητούσαμε. Καθώς ήμασταν εστραμμένοι προς το βουνό που έκανε μια βαθιά εσοχή, ένας γερμανός καθηγητής αρχηγός της ομάδας, σηκώνεται, βαδίζει προς την εσοχή του βουνού βάζει μια φωνή και η εσοχή αντήχησε. Στρέφεται προς εμάς και μας λέει. Ξέρετε ότι έχετε εδώ ένα έτοιμο θέατρο όπως τα αρχαία σας θέατρα; Αυτό ήταν η ιδέα ο σπόρος έπεσε σε γόνιμο έδαφος και ανοιχτά μυαλά, ο τότε διευθυντής της Ο.Α.Κ. Αλ. Παπαδερός την υλοποιεί με κατάλληλους μαστόρους και βοηθούς τους εκάστοτε κατασκηνωτές αλλά και ντόπιους. Θα δουλέψουμε όλοι μαζί κατασκηνωτές και ντόπιοι και θα φτιάξομε το θέατρο μας για τις εκδηλώσεις μας. Θα είναι πέτρινο και τις πέτρες θα τις κουβαλήσομε εμείς αλλά και κάθε ένας επισκέπτης όσες φορές έρχεται θα κουβαλεί και μια πέτρα, ήταν η παράκληση.
Έτσι και έγινε. Τα διαζώματα χαράχτηκαν ακολουθώντας την πλαγιά του βουνού, καθώς και η σκάλα στο μέσον που σε ανεβάζει στα διαζώματα. Κτίστηκαν ύστερα με πέτρες που κουβαλήθηκαν από τη γύρω περιοχή, όπως είπαμε. Το τοπίο έμεινε απόλυτα σεβαστό, οι βράχοι του, τα φυτά του, συκιές, σκίνα αθάνατοι και άλλοι θάμνοι, ενώ φυτεύτηκαν και νέα προσιδιάζοντα στο περιβάλλον. Το θέατρο δεν θα είχε ανάγκη, όπως και δεν έχει, από μεγάφωνα, πράγμα δυστυχώς που δε γίνεται σεβαστό σήμερα, διέθετε και διαθέτει τη δική του ακουστική, τη δική του ηχητική .
Το δάπεδο της ορχήστρας στρώθηκε με βότσαλα από τη θάλασσα. Εκεί γινόταν και οι καταληκτήριες εκδηλώσεις των κατασκηνώσεων και όχι μόνο.
Η βραδιά των εγκαινίων Μάιος του 1992 ήταν κάτι το μαγευτικό με κατάμεστο το θέατρο τόσο από τον απλό κόσμο όσο και από εκπροσώπους όλων των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και φορέων να ακούει την ιστορία της γένεσης του θεάτρου, και χορωδίες, που απέδωσαν έντεχνα, λαϊκά, παραδοσιακά τραγούδια και βυζαντινή μουσική.
Σήμερα το θέατρο φιλοξενεί ποικίλες εκδηλώσεις, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Για τους ξένους που το επισκέπτονται πρώτη φορά είναι μια αποκάλυψη. Να σημειωθεί ότι τίποτε να μην αξίζει η οποία παράσταση, τον θεατή, ειδικά των πάνω διαζωμάτων αποζημιώνει το τοπίο. Η θάλασσα απέναντι, οι βράχοι γύρω, και ο ουρανός απάνω, αν είναι δε και φεγγάρι είδες την ομορφότερη παράσταση.
Αυτές οι γραμμές γράφονται καθώς διαβάζω κατά καιρούς στις αφίσες την επωνυμία «το πέτρινο θέατρο».
Το θεατράκι αυτό δεν είναι απλά πέτρινο για μας που ξέρομε την ιστορία του. Έχει ψυχή, είναι όραμα, ενός μεγαλύτερου οράματος που τελικά δεν ευωδόθηκε πλήρως.Του Ευρωμεσογειακού Κέντρου Νεότητας.
Είναι το δικό μας θέατρο, η μικρή Επίδαυρος της Κισάμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου