Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ!!!

Εξηγήσεις μάς χρωστούν Πατριάρχης, ιεράρχες, υπουργείο
Τουρκοποίησης συνέχεια

Του Μανόλη Καρέλλη

Ενδιαφέρουσα η παράθεση των απόψεων διακεκριμένων πολιτών για το (κατά την ταπεινή μου κρίση παμμέγιστο) θέμα της Τουρκοποίησης των ιεραρχών της Κρήτης και της Δωδεκανήσου, όπως καταχωρήθηκε αυτή σε έκδοση της εφημερίδας “Πατρίς”.
Χαρακτηριστική δε η διαφοροποίηση των επιμέρους κρίσεων για την κίνηση των ιεραρχών που ξεκινούν από την έκφραση της σύμφωνης γνώμης (που μοιάζει κάπως σαν άνωθεν “διατεταγμένη”) και φτάνουν μέχρι τη διατύπωση της γνώμης σύμφωνα με την οποία πρέπει να καταργηθούν τα εκκλησιαστικά “Βιλαέτια” που ενδημούν στην Ελλάδα καθώς αποτελούν μια μορφή εθνικής ανωμαλίας.
Θα επιχειρήσω να παρέμβω στη συζήτηση, διεκδικώντας το σχετικό δικαίωμα από το γεγονός ότι πρώτος ξεκίνησα “χειρών αδίκων” (δικαίων, στην ουσία) όταν παρουσίασα το θέμα της τουρκοποίησης των ιεραρχών με άρθρο που μου φιλοξένησε η εφημερίδα το “Παρόν” των Αθηνών και αναδημοσίευσαν τα “Χανιώτικα Νέα” και με κείμενό μου που πέρασε στην “Πατρίδα”, λίγο αργότερα.
Μας οφείλουν εξηγήσεις, πάνω στο θέμα της τουρκοποίησης, ορισμένοι.
Και πρώτος ο ίδιος ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
Τον έχουμε ακούσει να ψέγει τον ελληνικό κλήρο επειδή εφαρμόζει κρατική νομοθεσία παραβλέποντας την εκκλησιαστική παράδοση, όπως συνέβη λ.χ. με τον αποσχηματισμό ενός μητροπολίτη που καταδικάστηκε για οικονομικές ατασθαλίες δισεκατομμυρίων (σε τέως δραχμές).
Ο ίδιος, όμως ο Οικουμενικός Πατριάρχης εφαρμόζει ρυθμίσεις της τουρκικής πολιτείας που μας λένε ότι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως (οι Τούρκοι τον ονομάζουν, βέβαια, κάπως διαφορετικά) και οι συνοδικοί του Πατριαρχείου πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι, ενώ ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτες επιστολή του ορίζει διαφορετικά τον οικουμενισμό (κεφ. Γ. 28,29). Διδάσκει ο Απόστολος Παύλος: “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού”.
Και προτιμάται αντ’αυτών το “ένι Τούρκος”.
Πρέπει, ακόμα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος να μας εξηγήσει γιατί παρέβλεψε να κάνει χρήση ενός σημαντικού όπλου που του δίδει μία απόφαση ενός θεσμικού οργάνου του Συμβουλίου της Ευρώπης και, σύμφωνα με την οποία, αυτή η διάταξη της τουρκικής πολιτείας που θέλει τον Πατριάρχη της Ορθοδοξίας, και τους συνοδικούς του να είναι άρον-άρον Τούρκοι, είναι προσβλητική για την Ορθοδοξία και αντίθετη με την ευρωπαϊκή νομοθεσία ή σύμβαση, όπως τη θέλει το κείμενο.
Τι άλλο ήθελε να τεθεί στη διάθεσή του ο κ. Βαρθολομαίος για να κινήσει “γην και ουρανόν” προκειμένου να απαλλαγεί απ’ αυτό το ταπεινωτικό βαρίδι;
Εξηγήσεις, όμως, οφείλουν και οι ιεράρχες μας.
Ιδού μερικές απ’αυτές:
Δεν έκαμαν κι αυτοί χρήση, όπως θα μπορούσαν, της απόφασης του θεσμικού οργάνου του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Ακόμη: Πέρασαν εν σιωπή, χωρίς, διαβούλευση με το ποίμνιον των, τις τουρκοποιήσεις των, ενώ το θέμα δεν ήταν σε καμία περίπτωση ελάχιστον.
Ακόμα: τους πέρασε από το μυαλό ότι τάχατες η τουρκοποίηση των 15 Ιεραρχών σε πρώτη φάση που θα ακολουθηθεί από άλλους ίσως δεύτερη, θα προσδώσει οικουμενικότητα στο θεσμό του Πατριαρχείου; Αλήθεια, τόσο μεγάλη ιδέα είχαν για τους εαυτούς των;
Eξηγήσεις, βέβαια, οφείλουν να δώσουν και οι επικεφαλής του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών που έδωσαν το πράσινο φως στους Έλληνες (μέχρι πρότινος αμιγώς) ιεράρχες για το διάβημα των: Γιατί δεν έκαμαν χρήση του όπλου του θεσμικού οργάνου του Συμβουλίου της Ευρώπης; Δεν φυλομέτρησαν, όπως όφειλαν, το “στρατηγικό βάθος” του Αχμέτ Νταβούτογλου, για να πληροφορηθούν απ’ αυτό πώς δρα και ποια είναι η στρατηγική της Τουρκίας προκειμένου να ικανοποιήσει τα νεοαυτοκρατορικά σύνδρομά της; Γιατί επιτρέπουν στους εαυτούς των να παίζουν με τη φωτιά που θα κάψει, όμως και άλλους.
Και κάτι ακόμα για τους ιεράρχες μας που φέρθηκαν τόσο επιπόλαια: Το ποίμνιον των, στην Κρήτη τουλάχιστον, τους θέλει να υπηρετούν την Ορθοδοξία και την Ελλάδα.
Αν, ο μη γένοιτο, σε μια φάση νομίσουν κάποιοι ότι πρέπει να ξεχωρίσουν Ορθοδοξία και Ελλάδα τότε θα πρέπει να ευνοήσουν ότι οι περισσότεροι θα προτιμήσουμε την Ελλάδα.
Είπαμε το δίλημμα δεν πρέπει να εμφανισθεί. Αν όμως παρ’ ελπίδα, από κακούς χειρισμούς, εμφανιστεί η προτίμηση της πλειονότητας των Κρητών είναι δεδομένη: Θα ταχθούμε με την πάσχουσα Ελλάδα, έστω και αν αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οξύτατη κρίση. Και θα προτιμήσουμε την Ελλάδα και τον ελληνισμό και το έθνος μας γιατί, μεταξύ άλλων, είναι και κατά 2-3 χιλιάδες χρόνια αρχαιότεροι.