Τα τσακάλια της ενημέρωσης επί μέρες τώρα κατακρεουργούν το ξανθό παιδάκι, που βρέθηκε στο σπίτι των μελαμψών Γύφτων, ή Ρομά. Το τι ακούσαμε, δε λέγεται. Από αρπαγή βρέφους από τη Βόρεια Ευρώπη, μέχρι εμπόριο οργάνων. Ξεσήκωσαν το σύμπαν μέρες τώρα, ελπίδες δυστυχισμένων γονέων αναπτερώθηκαν. Οι "εγκληματίες" έλεγαν μια απλή ανθρώπινη (εντάξει "γύφτικη") ιστορία, ποιος να συγκρατήσει όμως τους αετούς της δημοσιογραφίας και την αχαλίνωτη φαντασία τους και να τους πιστέψει; Στο τέλος βρέθηκαν και οι φυσικοί (κατάμαυροι) γονείς του και τα κατάξανθα αδερφάκια του να ζουν σε μια άθλια καλύβα στη Βουλγαρία και το μυστήριο λύθηκε.
Έτσι μια υπόθεση άτυπης (ανθρώπινης όμως) υιοθεσίας παίρνει τέλος. Το παιδί θα φύγει από την ανεκτή κατάσταση των Φαρσάλων και την αγάπη των ανθρώπων που το "υιοθέτησαν" και θα πάει στη "θαλπωρή" και την πλήρη κακομοιριά των "φυσικών του γονέων", που το πούλησαν (ή απλά το έδωσαν, δεν έχει σημασία) χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Το μόνο που μένει από την υπόθεση είναι η αποκάλυψη πως δεν είναι η πρόχειρη καλύβα των Βουλγάρων Γύφτων, που "μπάζει", αλλά και πάλι το χιλιοτρύπητο Ελληνικό γραφειοκρατικό σύστημα. Άξιος ο μισθός του.....
Μ.Αν
...Αρκετά κρασιά του νησιού θα μπορούσαν να θεωρηθούν αξιόλογα στους κύκλους των δικών μας "μερακλήδων" του είδους. Τα καλύτερα προέρχονται από την περιοχή της Ίδης και έχουν γεύση που θυμίζει τα κρασιά του Πορτογαλικού νησιού Μαδέρα. Υπάρχει ακόμα και μια μαλβαζία που μπορεί να συγκριθεί με το ισπανικό κρασί της Μάλαγα, αν οι Έλληνες αμπελουργοί δεν είχαν την συνήθεια να προσθέτουν ορισμένα άλλα συστατικά!!
Πολύ παλιά αυτή η ζυγιά. Ξεκινά στα χρόνια του μεσοπολέμου και τερματίζεται με άδοξο τρόπο στον τελευταίο χρόνο της κατοχής. Ευθύμης Λυραντωνάκης και Γιάννης Λεφάκης. Από τις Καλάθενες Κισάμου και οι δύο, ένας εξαίσιος βιολιστής και ένας σπουδαίος λαγουτιέρης. Μαζί, από νέα παιδιά στα "βάσανα" των γλεντιών. Άφησαν όνομα, άφησαν μιμητές, ταιριαστό παίξιμο και μελωδίες της γνήσιας κισαμίτικης παράδοσης. Για αρκετά χρόνια θα δώσουν το παρόν στα γλέντια της εποχής και θα διασκεδάσουν όλους τους Κισαμίτες που έτρεχαν για να απολαύσουν τους δύο τρανούς καλλιτέχνες. Ο Ευθύμης Λυραντωνάκης, ένας πραγματικά άριστος βιολιστής, από τους καλύτερους της γενιάς του και ο Γιάννης Λεφάκης με το αριστοτεχνικό παίξιμο και το γλυκόλαλο τραγούδι του, δημιούργησαν ένα αχτύπητο δίδυμο, μια ζυγιά που κατά την κρίση των παλαιών, συναγωνιζόταν "στα ίσια" τις άλλες μεγάλες ζυγιές της εποχής.
Τα γλέντια ξεκινούσαν από τα καφενεία των Καλαθενών, για να επεκταθούν στα όμορα χωριά, ασταμάτητες πορείες εκείνα τα δύσκολα χρόνια, αλλά το μεράκι και η αγάπη των καλλιτεχνών για αυτό που πρόσφεραν, παραμέριζαν κάθε εμπόδιο. Δυστυχώς όμως, στην ακμή τους, στο αποκορύφωμα της δόξας, ήρθε ο τραγικός θάνατος του Ευθύμη Λυραντωνάκη το 1944, καθώς σκοτώθηκε από τα γερμανικά πυρά, μαζί με αρκετούς συγχωριανούς του. Ο Γιάννης Λεφάκης, εκείνη την αποφράδα ημέρα, ως εκ θαύματος γλύτωσε, ξεφεύγοντας από τον κλοιό των Γερμανών.
Ο Αγ. Δημήτριος στην εικόνα του δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο (όπως εσφαλμένα έχει γραφτεί), αλλά τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν "Σκυλογιάννη", ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1206 ή 7. 
