Ο ΜΕΓΑΣ ΞΕΝΟΣ

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:

Δός μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα
αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω».
Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος.

Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη,

λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας:

Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο.

Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο.

Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο.

Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους.

Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο.

Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράζω που σε βλέπω νεκρό, αλλά αναθαρρώντας από την ανάστασή σου, δοξάζω.

Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, που και με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.

Καλή Ανάσταση

ΒΙΒΛΙOΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ....

..δυο βιβλίων του ΗΛΙΑ ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ*
1. Η κατανάλωση οίνου και ελαίου στην περί νηστείας παράδοση της Ορθοδόξου εκκλησίας 
2.Το ψυχοσωματικό στρες του Θεανθρώπου Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή.                                           
Ο  διακεκριμένος ιατρός  διδάκτωρ, και Θεολόγος κ. Ηλίας Μαζοκοπάκης (- Η. Μ.-) γνωστός και για την ανθρωπιστική του προσφορά είναι και συγγραφικά ενεργός, στην προσπάθειά του  να δώσει εκείνη την άλλη διάσταση των πραγμάτων, του τρόπου ζωής που σχετίζεται με την άσκηση της ψυχής που συμβάλλει και στην  ενδυνάμωση  του σώματος.
Σεμνυνόμαστε εμείς ως διδάσκαλοι να τυχαίνομε τιμής από ένα μαθητή μας από τους εκλεκτοτέρους ο οποίος με σεμνότητα και ήθος επιμονή και επιμονή  από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, έχοντας στόχο την Ιατρική επιστήμη έφθασε να αναδειχθεί και διδάκτορας της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. 
Βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις αλλά και πίστης στο θεό, τον οδήγησαν στην ολοκλήρωση και θεολογικών σπουδών, τελειώνοντας και την Θεολογική Σχολή. Οι γιατροί ήταν παλαιότερο και φιλόσοφοι αλλά και γενικώς, πνευματικοί άνθρωποι..       
Προσωπικά έχω διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να είσαι Θεολόγος χωρίς φιλολογικές γνώσεις και αντιστρόφως, πώς θα είσαι Φιλόλογος -Ιστορικός χωρίς θεολογικές γνώσεις- ο ‘Όμηρος είναι  πατέρας των σχέσεων Θεών και Ανθρώπων- δυσκολότερο και ωραιότερο είναι ο γιατρός να είναι και  θεολόγος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έτσι ένας επιστήμων έχει σφαιρικότερη προσέγγιση στη ψυχοσωματική ολότητα.
 1. Το βιβλίο- Κατανάλωση οίνου και ελαίου- διατριβή-περί Νηστείας- τεκμηριωμένα  αναφέρεται στην παράδοση της εκκλησίας μας και αναδεικνύει την ψυχοσωματική επίδραση που ασκεί η νηστεία στον άνθρωπο. 
Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας προσεγγίζει τα θέμα της νηστείας και από άποψη Ιατρικής, μέσα από επιστημονικά δεδομένα, αλλά και με την παράθεση επιστημονικών απόψεων. Οι εμπεριστατωμένες αναφορές του στην φυσιολογία της γαστρικής κινητικότητας, καθώς και στο θέμα των λιπιδίων, καθιστούν την παρούσα μελέτη πολύτιμο οδηγό για τον τρόπο  διατροφής  μας, από την οποία δεν πρέπει να απουσιάζει ο οίνος και το έλαιον, δώρα του θεού και της φύσης, πολλαπλά ευλογούμενα από την εκκλησία. Δεν λησμονούμε, στην νηστεία «ιλαρύναι πρόσωπον εν ελαίω -οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου και άρτος στηρίζει»
2.Το ψυχοσωματικό στρες του Θεανθρώπου στον κήπο της Γεθσημανη.
 Των ημερών…-μετά τον Μυστικό Δείπνο- και πρό της συλλήψεως του Ιησού, οι μαθητές αναφέρονται στην προσευχή  Εκείνου, στον Πατέρα και Θεό- στο κήπο της Γεθσημανή- Κάθιδρος ο Ιησούς,  ύστερα από ψυχική πάλη προφανώς, κατά τα ανθρώπινα τολμά δειλά να ψιθυρίσει « Πατερ εί δυνατόν απελθέτω απ’εμου το ποτήριον τούτο» 
- Τι όμως αισθανόταν Αυτός, η προαιώνιος Αγάπη, Αυτός τον οποίο η Εκκλησία ονομάζει Ήλιον της Δικαιοσύνης, που παρέδωκε Εαυτόν εις την πονηρά κρίση εκείνων οι οποίοι Τόν κατεδίκασαν σε θάνατο;
  Για να προσεγγίσουμε συνειδητά έστω και λίγο για την κατανόηση του γεγονότος εκείνων των τραγικών ημερών για όλη την ιστορία του κόσμου, για να κατοπτεύσομε υπαρκτικώς έστω και «δι’εσόπτρου εν αινίγματι» την οδό που διήλθε ο Χριστός, κρίνεται από τον γιατρό Ηλία Μαζοκοπάκη, να θυμηθούμε και θεολογικά αλλά και υπό το πρίσμα της ιατρικής επιστήμης τον Θεάνθρωπο, ως άνθρωπο. Ο Ιησούς με την ανθρώπινη φύση του προσευχόμενος «δειλιά και η δειλία του οφειλόμενη στον φυσικό αποτροπιασμό της ψυχής ενώπιο της φρικαλεότητας του θανάτου» βιώνει μια οδυνηρή πραγματικότητα.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρεται ερμηνεύων θεολογικά, το κατά την προσευχή να είναι ο ιδρώτας Του « ωσεί θρόμβοι αίματος»
 Τελικά η υπακοή στον εκούσιο θάνατο και «διδάσκει» ότι και ο φυσικός θάνατος για τον άνθρωπο πρέπει να γίνεται δεκτός καταστέλλοντας τον φόβο, αφού εκ των υστέρων ο Κύριος  δια του θανάτου Του νικά τον θάνατο διανοίγοντας την προοπτική της Αναστάσεως.
Εκτός από την παράθεση και ερμηνεία των Ευαγγελικών κειμένων, έχομε πλήθος παραπομπών ώστε και για το μελετητή να είναι πύλη εισαγωγής στα ενδότερα της Θεολογίας.
Η περιγραφή της ψυχοσωματικής κατάστασης στη διάρκεια της προσευχής του Θεανθρώπου, αναδεικνύει  την αλληλεπίδραση της σωματικής και  ψυχικής διάστασης.
Η ιατρική προσέγγιση του γεγονότος της αγωνιώδους προσευχής με ψυχοσωματικά σύνδρομα γίνεται από τον ιατρό και θεολόγο Η. Μ. με πολλή προσοχή στηριζόμενος και στις θέσεις της Θεολογικής επιστήμης αλλά και στην μελέτη των προγενέστερων και σύγχρονων ιατρικών γνώσεων, όπου πλήθος παρατηρήσεων επί σωματικών ασθενειών, αίτιο είναι κάποιο ψυχικό βάσανο, που ξεσπά σωματικά. Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας και ως ιατρός  επιθυμεί να ενισχύσει την πίστη μας, επεκτείνοντας με συγκεκριμένες μελέτες, τεκμήρια της ζωής και του μαρτυρίου του Κυρίου.
Τέλος και ως ιατρός  θεωρεί και επισημαίνει την ευεργετική επίδραση της προσευχής στην αγωνία και τη θλίψη κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Η προσευχή από του διδάγματος του Ιησού Χριστού είναι εκείνη που προσφέρει στον άνθρωπο παρηγοριά υπομονή και αντοχή και όχι μόνο. «Στον κήπο της Γεσθημανή, στον τόπο της πανανθρώπινης αγωνίας, ο Κύριος καθαγίασε κάθε ανθρώπινη οδύνη και υπαρξιακή αγωνία.»
Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι μετά από μια προσευχή σε περίοδο παραζάλης και πελαγώματος, ότι δεν ένιωσε πιο ανάλαφρος, σε μια ομιλούσα  ιαματική σιωπή των αγίων και ελπιδοφόρα προσδοκία.
 Καλό Πάσχα
 Κίσαμος 2021: Γιώργος και Ευτυχία Πευκιανάκη π. Γυμνασιάρχες   

Ο ΚΩΣΤΑΣ

 

Ο Κώστας είναι ένα παιδί του τόπου μας, γέννημα θρέμμα. Από καλούς γονείς με ποικίλη προσφορά στον τόπο και στους ανθρώπους του. Και τον ξένιο Δία υπηρετούν μαζί με τα παιδιά τους, με συνέπεια και βγάζουν τον τόπο μας το μικρο, ακόμη παραπέρα.
Ο Κώστας, νεαρός οικογενειάρχης, δεν μπορούσε να είναι  κάτι  διαφορετικό. Πέρα απο τον εαυτό του και τις απασχολήσεις του σκέφτεται και τους άλλους. Τους άλλους που δεν μπορούν  όσο θα ήθελαν  και όσο έπρεπε, που είναι αδύναμοι...
Βρίσκει τρόπους με τον εαυτό του, πρωταγωνιστή να θυμίσει και σε μας πως υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν. Τρέχει χιλιάδες  χιλιόμετρα,κολυμπά μεγάλες θαλασσινές αποστάσεις, σε τόπους κοντινούς και μακρινούς και ζητά τον οβολό όλων μας, όσος και αν είναι, για την πραγματοποίηση ιερού σκοπού, την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τελειοποίηση  του δικού τους χώρου, του σχολείου τους.
Πέρα απο αυτό όμως, εγώ θα παραμείνω σε μια άλλη ενέργεια του Κώστα.
Πολύ συχνά, πριν να νυχτώσει, με το σούρουπο, ο Κώστας  έχοντας μαζί του όλο και κάποιο παιδί που δεν είναι εύκολο να κάνει περίπατο, κατηφορίζει μαζί του στην παραλία, περπατούν τη μικρή μας πόλη, ή κάθονται στην παραλία.
Πάντα να είσαι καλά Κώστα, με όλους τους αγαπημένους σου και να δίνεις μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς. Καλή δύναμη στη νέα σου προσπάθεια.

Ευτυχία Δεσποτάκη

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ

Με τα λόγια των Εθνικών ποιητών μας 

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Μητέρα μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα

Δόξα 'χει η μαύρη πέτρα σου και το ξερό χορτάρι.

Μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη.

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες βρύσες κραίνει

Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει. 

Τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

Εκείθε με τους αδελφούς εδώθε με το χάρο...

Δ. Σολωμός

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, 

ζυγόν δουλείας, ας έχωσι· 

θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία

Αυτή επτέρωσε τον Ίκαρον· 

και αν έπεσεν ο πτερωθείς 

κ' επνίγη θαλασσωμένος

Αφ' υψηλὰ όμως έπεσε, και απέθανεν ελεύθερος.

Ανδρέας Κάλβος

- Όπως έπεσαν οι Σουλιώτισσες, 

όπως έπεσαν οι Μεσολογγίτες,

όπως ανατινάχτηκαν στο Αρκάδι και κάηκαν στο Μελιδόνι....όπως... όπως.....

ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΗ - ΠΑΠΑΔΑΚΗ

 Εκείνες που  φεύγουν

Το πρωινό της  Κυριακής που μας πέρασε  αποχαιρετήσαμε φίλοι και συγγενείς την αγαπημένη Κατίνα Παπαδημητράκη - Παπαδάκη. Ιεροί οικογενειακοί δεσμοί με συνέδεαν μαζί της, καθώς η μητέρα μου, είχε βαφτίσει τη Βάσω, την αδερφή της, που αυτή έφυγε τόσο νωρίς. Θυμάμαι όμορφες ώρες να έχομε περάσει στο σπίτι των ευγενικών κουμπάρων Παπαδημητράκη. Με τον αδερφό της Γιάννη, επίσης μας συνέδεσαν τα κοινά Γυμνασιακά χρόνια. Τελειόφοιτη του παλαιού εξαταξίου Γυμνασίου, είχε τη μόρφωση και την παιδεία που άφηνε το τότε σχολείο και σε έκανε να ξεχωρίζεις. Αργότερα συναδελφικοί δεσμοί, καθώς παντρεύτηκε το Χαρίλαο, που χρόνια συνυπηρετήσαμε στο σχολείο μαζί, επεξέτεινε τη φιλία μας σε οικογενειακή, καθώς είχαν μια ωραία οικογένεια, με τις δυο τους κόρες. Ευγενική, σεμνή, φιλόξενη με μια ευχάριστη διάθεση πάντα. Αρχοντικό το τραπέζι της και η περιποίηση της. Ζεστή μεστή η κουβέντα, όμορφα τα αστεία. Μετά απο κάθε συντροφιά τους ήμασταν πλουσιότεροι. Η προσφορά της απέραντη και αγόγγυστη σε όλους τους γύρω αγαπημένους. Στους ηλικιωμένους γονείς, σε παιδιά εγγόνια σε  συγγενείς, στον σύντροφο. Ήξερε να διαχειριστεί όλες τις περιστάσεις της ζωής με σύνεση. Έμπνευση για το γοερό κλάμα των παιδιών της και τα δάκρυα φίλων και συγγενών. Ευτύχησε να γνωρίσει παιδιά και εγγόνια. Αλλά και η κοινωνική της παρουσία ήταν αισθητή, καθώς και στο σύλλογο του τόπου της συμμετείχε. Την αναζητήσαμε προχθές που φτερούγιζε η ψυχή της στον ουρανό, απο το παγκάρι που  Άι-Νικόλα στο Δραπανιά που και αυτό υπηρέτησε. Είχε περιθώρια να ζήσει ακόμη, καθώς την έβλεπες πάντα νέα με τη νεανική της ψυχή. Όμως ο χρόνος κάποτε το τέλος απαιτεί, κατά τον στωικό φιλόσοφο, για να μας παρηγορήσει ευθύς.
«Μή λυπού, προς ολίγου το ζην, δάνειο που πρέπει να επιστραφεί, πλην όσο ζείς φαίνου».

Και η Κατίνα σε όλη τη ζωής της διακριτικά φαινόταν. Εμείς θα την έχομε στο κουτί των όμορφων αναμνήσεων, που συχνά ανοίγομε, καθώς μεγαλώνομε....

Καλό ταξίδι στον ουρανό των αστεριών

Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η 5η Μεραρχία Κρήτης στο Αλβανικό Έπος 1940-41 και

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ 

Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου που ο πολυγραφότατος κ. Αντώνης Κατσικανδαράκης, παλιός Καστελλιανός, ιστοριοδίφης του τόπου μας συνέγραψε και μόλις κυκλοφόρησε. Αναφέρεται σε ένα θλιβερό και σκοτεινό ιστορικό γεγονός που συνέβη στο τότε Καστέλλι το 1941. Τη δολοφονία του ήρωα Διοικητή της 5ης Μεραρχίας Χανίων, Γ. Παπαστεργίου.
Στον ιστορικά τεκμηριωμένο πρόλογο του, ο ηλικιωμένος αναγνώστης, καλείται να θυμηθεί, ο νεώτερος να διδαχθεί την γενικότερη κατάσταση μέσα στην οποία συνετελέσθη το έπος του 1940, αλλά και για τη μετέπειτα κατάσταση και αγώνα 1940-44.
Στη συνέχεια αναφέρεται στο βιογραφικό του στρατηγού απο την παιδική του ηλικία,τον αγώνα του στη Μικρά Ασία όπου με φωτογραφίες και χάρτες τεκμηριώνει τις όποιες πληροφορίες. Στη συνέχεια πως αφήνει την οικογένεια του στα Χανιά και φτάνει με τους Κρητικούς αγωνιστές στρατιώτες στο Αλβανικό  μέτωπο.
Η 5η Μεραρχία στο μέτωπο με απαράμιλλο ηρωισμό των Κρητικών ανδρών γράφει τη δική της ιστορία. Ο Παπαστεργίου έχων συμμετάσχει ήδη σε δυο πολέμους, παρά τους όποιους ηρωισμούς, αυτή τη φορά γεύεται την ήττα, που είναι οδυνηρή και ορφανή.
Και οι μεν αξιωματικοί εάν επιζήσουν δοξάζονται, αλλά εκείνοι οι πολλοί νεκροί, τραυματίες, ανάπηροι και οι πενθούντες βιώνουν εκτός απο τη θλίψη και απέραντη οργή, που γίνεται απύθμενο μίσος.
Δίκαια ή άδικα στην ιστορία που η μνήμη του νεαρού έφηβου τότε Αντώνη Κατσικανδαράκη διασώζει, ο θάνατος-δολοφονία του στρατηγού έρχεται με την επιστροφή - αποβίβαση στο Καστέλλι.
Όπως και να' ναι είναι μια επιστροφή αξιωματικών και κάποιων στρατιωτών που κατάφεραν  να μπουν σε καΐκι και να φτάσουν απο την Πελοπόννησο. Για τους αναρίθμητους άλλους των οποίων η τύχη για τους εδώ αγνοείται και για τους οποίους ούτε αξιωματικός,ούτε η κατοχική κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε  για την τύχη τους, γεννάται πλήθος αγανάκτησης. Ποιος όπλισε το χέρι του δολοφόνου που ντυμένος με στολή χωροφύλακα δολοφόνησε τον αξιωματικό, μέρα μεσημέρι, στην περιοχή, όπου το σημερινό Δημαρχείο, και ο οποίος βαδίζοντας με τον τότε επίσκοπο, περίμενε ένα αυτοκίνητο για να τον μεταφέρει στην οικογένεια του στα  Χανιά.
Την εποποιία μας διαδέχεται η σκοτεινή ιστορία του διχασμού.
Οι πρώτες αυτές σφαίρες,προαγγέλλουν μολυβιές  θανάτου που θα ακολουθήσουν και θα μαυρίσουν τη ζωή και στην κατοχή και στον εμφύλιο.
Καλοτάξιδο και αυτό το βιβλίο σου κ. Αντώνη.
Ευχαριστούμε που δεν αφήνεις το καντήλι της μνήμης άσβηστο.
Ευτυχία Δεσποτάκη –Πευκιανάκη

ΤΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ;

Με αφορμή την πανδημία που ενέσκηψε στον κόσμο μας είναι φυσικό πολλά να λέγονται, πολλά να ακούγονται και πολλά να γράφονται. Σημασία έχει ότι βγαίνοντας απο αυτή την πανδημία, η ζωή δεν θα είναι ίδια όπως πριν. Αρκετές νέες συνήθειες και κανόνες θα μπουν στη ζωή μας, ίσως και αρκετά καλές μάλιστα.
Μέσα σε όλες τις συζητήσεις, πολλές αναφέρονται και στη σχέση των ανθρώπων με την εκκλησία, των χριστιανών με τις λατρευτικές τελετές. Αρκετοί  απο τους συζητητές απο όλες τις πλευρές φτάνουν σε ακρότητες. Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ιός, άλλοι φοβούνται μήπως χαθεί η πίστη των ανθρώπων με το κλείσιμο των εκκλησιών, άλλοι αναφέρονται στον αντίχριστο κ.α. πολλά.
Τόσο η Θρησκεία, όσο και η εκκλησία είναι θεσμοί της κοινωνίας, βασιζόμενοι στην πίστη στο Θεό και στις μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου, για το τι υπάρχει μετά. Είναι απόλυτα σεβαστοί και αποτελούν στοιχεία του  πολιτισμού. Οι ευχές και προσευχές, τα ιερά κείμενα, οι ακολουθίες, η υμνολογία και ψαλμωδία, τα μυστήρια με κορυφαίο αυτό το της Θείας Ευχαριστίας αίρουν τον πιστό άνθρωπο σε ανώτερες σφαίρες και οδηγούν σε εσωτερικό διάλογο.
Στην χριστιανική πίστη υπάρχει η Μέλλουσα Κρίση, η μέρα της απολογίας μας έτσι όπως αυτή ακούγεται σε μια παραβολή του Ευαγγελίου την Κυριακή των Απόκρεω, όπου ο Κύριος θα μας κάνει μια απλή ερώτηση.... «τι εποιήσατε» δια τους ελάχιστους, έστω και σε ένα. 
Μου άρεσε ο τρόπος που ένας ιερέας, ταπεινός λευίτης ερμήνευσε την παραβολή στο κήρυγμα που ακολούθησε. Είπε λοιπον ο ιερέας «Προσέξατε αδελφοί μου τι ερώτησε ο Κύριος την ώρα  του απολογισμού; Δεν ερώτησε ούτε σε πόσες λειτουργίες πήγαμε, ούτε πόσους σταυρούς και  μετάνοιες κάναμε, ούτε πόσες εκκλησίες φτιάξαμε, αλλά τι εποιήσαμε έναντι των αδελφών μας των ελαχίστων.
Ο ελάχιστος, ο εμπερίστατος, ο άπορος, ο άρρωστος, ο αδύναμος, που η ανάγκη δεν τον αφήνει να σηκώσει το ανάστημα του και να ανασάνει.
Για να καταλήξει. Εφόσον εποιήσατε κάτι έναντι των αδελφών μου των ελαχίστων εν εμοί εποιήσατε... Ελάτε μαζί μου. Σας ανήκει μέρος της Βασιλείας των ουρανών.
Καλά Χριστούγεννα
Ας μείνουμε στη χαρά πως υπάρχουν Χριστούγεννα
και στην ελπίδα για καλύτερες μέρες....

Ευτυχία Δεσποτάκη

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΤΟ ΜΕΓΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Ένα  βυζαντινό μνημείο σύμβολο και κτήμα της παγκόσμιας κληρονομιάς είναι ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, στην πάλαι ποτέ βασιλίδα των πόλεων και κοιτίδα του Ελληνισμού.
Η χιλιοτραγουδισμένη Αγιά Σοφιά με τα τετρακόσια σήμαντρα και τις εξήντα δυο καμπάνες, όπου κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και ψάλτης....
Ο ναός ειναι αφιερωμένος όχι σε κάποια Αγία, αλλά εις την του «Θεού Σοφίαν».
Ο ρυθμός της είναι η τρουλαία βασιλική ή βασιλική μετά τρούλου, ο οποίος ρυθμός εμφανίζεται τον 6ο μ.χ αιώνα, εποχή που τόσο το Βυζαντινό κράτος όσο και το ορθόδοξο δόγμα είναι σε μεγάλη ακμή. Είναι δημιούργημα δυο σπουδαίων αρχιτεκτόνων απο τις Τράλλεις τη Μικράς Ασίας, του Ανθέμιου και του Ισίδωρου.
Ενώ μέχρι τώρα στη χριστιανική αρχιτεκτονική επικρατεί ο ρυθμός της μακρόστενης τρίκλιτης ή με περισσότερα κλίτη βασιλικής, γύρω στον 6ο μ.Χ αιώνα εμφανίζεται ο τρούλος στους ναούς με σκοπό ο ναός να αποκτήσει διάσταση μεγάλη στο ύψος, ώστε η η ψυχή των εισερχομένων πιστών να αίρεται προς τον ουρανό, προσευχόμενη.
Η σπουδαιότητα του ναού της Αγίας Σοφίας έγκειται στο ότι στο ναό αυτό έχει επιτευχθεί ένα αρχιτεκτονικό θαύμα απο του δύο αρχιτέκτονες.
Το πρόβλημα της κατασκευής ήταν, πως ένας τεράστιος στρογγυλός τρούλος θα στερεονώτας και θα συνενωνόταν πάνω σε ένα παραλληλεπίπεδο; Αυτό το πέτυχαν οι Ανθέμιος και Ισίδωρος με τα τέσσερα κοίλα τρίγωνα που αρμονικά έδεναν με τον τρούλο, στηριζόμενα σε τέσσερις τεράστιους πεσσούς, που έφταναν μέχρι το πάτωμα. Στη βάση του τρούλου σειρά παραθύρων έβαζαν άπλετο ώστε να δίδεται η εντύπωση ότι ένα κομμάτι του ουρανού επικρέμεται στη γη.
Η εξωτερική μεγαλοπρέπεια της Αγίας Σοφιάς συμπληρώνεται με τον εσωτερικό διάκοσμο απο τοιχογραφίες, αγιογραφίες και χρυσοποίκιλτο ψηφιδωτό διάκοσμο.
Μεγαλοπρεπής ο διάκοσμος στον τρούλο, η πλατυτέρα στην αψίδα κάθεται σε θρόνο χωρίς πλάτη κρατούσα στα πόδια της το Χριστό, το ψηφιδωτό με τον Ιουστινιανό προσφέροντα τον ναό και τον Κωνσταντίνο προσφέροντα την πόλιν, το ψηφιδωτό με την ακολουθία της αυτοκράτειρας  Θεοδώρας, το ψηφιδωτό με τους αρχαγγέλους, ο ένθρονος Χριστός και ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός ή ο γιος του Πορφυρογέννητος σε στάση ικεσίας, η ένθρονος Παναγία με το Θείο Βρέφος στην ποδιά της εν μέσω των αυτοκρατόρων Ιουστινιανού και Κωνσταντίνου κ.α.]
Και όλα αυτά μέσα σε μια καταπληκτική ποικιλία χρωμάτων και ψηφίδων απο γνήσιο χρυσό και πολύτιμους λίθους. 
Μέσα λοιπον σε αυτό το θαύμα της αρχιτεκτονικής όπου η ψυχή υπερίπταται, αναζητώντας το υψηλότερο, όσο και αν η σάρκα τραβά προς τα κάτω, θα κραυγάζει ο μουεζίνης και οι πιστοί του Ισλάμ θα σέρνονται προσευχόμενοι, ελπίζοντες σε πιλάφια, μέλια και σε ουρί....
Και όταν θα διδάσκουν οι σύγχρονοι κατακτητές Ερντογανικοί στους απογόνους τους την ιστορία της Αγίας Σοφιάς και θα τους εξηγούν τον εσωτερικό διάκοσμο, αλήθεια ποιοι θα τους πουν ότι τα έφτιαξαν όλα αυτά και τα παρέδωσαν κληρονομιά στην ανθρωπότητα. Ας μην ανησυχούμε  λοιπον. Ούτε η θλιμμένη Καρυάτιδα του Λονδίνου δεν έγινε ποτέ Αγγλίδα, ούτε η νίκη της Σαμοθράκης Γαλλίδα, ούτε ο ναός της Περγάμου Γερμανός.

Ευτυχία Δεσποτάκη

ΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Οι μέρες της πανδημίας, που μας ενέσκηψε και ο περιορισμός στον οποίο, λόγω καραντίνας υποχρεωθήκαμε, ίσως μας έκαναν να σκεφτούμε κάποια πράγματα και ίσως και να προσδιορίσομε ένα νέο τρόπο φιλοσοφίας στη ζωή μας. Το πρώτο και βασικό είναι πως τίποτε δεν είναι σίγουρο για το αύριο. Οι παλιοί άνθρωποι για κάθε προγραμματισμένη εργασία του αύριο, έλεγαν, « αν θέλει ο Θεός και αν επιτρέψει ο καιρός. «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος», έλεγε η μάνα μου, χρησιμοποιώντας μάλιστα την απόλυτη μετοχή, αν και αγράμματη.. Μία ροπή και τα πάντα αιφνίδια ανατρέπονται. Μία ροπή ήταν και ο κοροναιός και τα πάντα κατέρρευσαν σε ισχυρούς και αδυνάτους. Τα πάντα αναβλήθηκαν, σταμάτησαν, ματαιώθηκαν. Η σκιά του θανάτου ακόμη πλανάται, έστω και απομακρυσμένα. Σε όλο αυτό το διάστημα ζήσαμε αρκετά μαζεμένοι. Ένα μούδιασμα ίσως ακόμα υπάρχει. Ακούσαμε συμβουλές σοφών ανθρώπων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κανόνα ζωής, μακάρι. Ανθρώπων που ενώ υπερείχαν σε πάρα πολλά είχαν μια μοναδική σεμνότητα και νουθετώντας έδιναν μια σιγουριά σε όλους εμάς, που κάθε μέρα εναγωνίως περιμέναμε να τους ακούσουμε. Γι΄αυτό εισέπραξαν αυτοδίκαια το σεβασμό.Άλλωστε ο σεβασμός δεν επιβάλλεται. Κατανοήσαμε πως η γλυκύτητα μπορεί να συνυπάρχει με την αυστηρότητα  και τα δύο μαζί να λειτουργούν για το ατομικό και το συνολικό καλό. Και επιτέλους πειστήκαμε ότι η εφαρμογή των νόμων ή ας τολμήσομε να το πούμε η υπακοή στο νόμο δεν είναι δουλικότητα. Αλλά το σημαντικότερο απ' όλα ήταν κάποιες αξίες ζωής που διάλεξε να μας συστήσει ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόρδας και πως μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με την απλή καθημερινότητα που ίσως ποτέ δεν εκτιμούμε όσο πρέπει. Είναι ένα απόσπασμα απο ένα διαδικτυακό κείμενο με τίτλο «παράθυρο με θέα». Το παραθέτομε ξανά και ας το έχομε ακούσει ή διαβάσει και άλλες φορές. «Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Μπορώ να γίνω ευτυχισμένη και με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά, με τα καθημερινά των καθημερινών. Μου φτάνει που οι βδομάδες έχουν Κυριακες. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους, που τα καλοκαίρια έχουν νησιά,που οι χειμώνες χιονισμένα πέτρινα σπίτια, που ξέρω να ανακαλύπτω πετροράδικα στις κρυψώνες τους. Μου φτάνει που με αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι πολύ. Που ξοδεύω τις ανάσες μου  μόνο γι αυτούς. Που δε φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ να κλαίω ακόμα και που τραγουδάω μερικές φορές. Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπαζουν και μυρωδιές που με γοητεύουν. Μου φτάνουν οι στίχοι του ποιητή, οι μουσικές του Χατζηδακη το χρώμα στους ζωγραφικούς πίνακες και των πεσμένων φύλλων στον κήπο μου, το αναμμένο τζάκι, το χουρχούρισμα της γάτας μου, ο καφές με άρωμα φουντούκι, το κρασί στο ποτήρι». Αλλά δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα. Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά, για να αποκαλύπτουν ορίζοντες για να υπόσχονται το παραπέρα..

ΤΗΛΕΜΑΘΗΜΑΤΑ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Θα ξεκινήσω απο τον χαρακτηρισμό, που αποδίδεται στον εκπαιδευτικό τον άνθρωπο, που έχει άμεση σχέση με την παιδεία. Ο εκπαιδευτικός όλων των βαθμίδων δεν ονομάζεται επαγγελματίας, ονομάζεται λειτουργός, πράγμα που σημαίνει ότι η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια λειτουργία που τελείται απο το δάσκαλο και τους μαθητές του μέσα στην τάξη. Για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα το βασικότερο στην λειτουργία αυτή είναι η επιθυμία του μαθητή να μάθει, είναι ο έρωτας προς τη μάθηση, που δίδαξε ο Σωκράτης.
Ανάμεσα στο μαθητή και στο δάσκαλο καθημερινά οικοδομείται μια σχέση, και μέσα απο αυτή τη σχέση αργά ενσταλάζεται μια γνώση που τα αποτελέσματα της θα φανούν πολύ αργότερα, όταν ο άνθρωπος έχει πλέον μορφωθεί, έχει αποκτήσει παιδεία.
Μέσα στην τάξη, λοιπόν, πέρα απο το μάθημα, που αφορά το γνωσιολογικό μέρος συμβαίνουν και άλλα πραγματα αυθορμήτως κάποιες φορές, όχι πάντα άσχημα. Πέρα απο την αυστηρή συγκέντρωση για την κατανόηση της καινούριας γνώσης, υπάρχει κι ένας αυθορμητισμός της ηλικίας που δημιουργεί στιγμιότυπα, ευχάριστα, δυσάρεστα, αστεία, που παρεμβάλλονται στην πορεία του μαθήματος. 
Ποιος δε θυμάται τι σκαρώνουν τα παιδιά στο σχολειό. 
Ποιος δε θυμάται δάσκαλο-καθηγητή να γίνεται έξω φρενών και να φωνάζει. 
Ποιος δε θυμάται κάποιο σκονάκι επιτυχημένο η αποτυχημένο. 
Ποιος δε θυμάται την κόλλα να παραμερίζεται να δει κάτι ο απο πίσω ή το αντίστροφο την ώρα του διαγωνίσματος.
Ποιος δε θυμάται γέλια στην τάξη.
Ποιος δε θυμάται το πάγωμα στην αναμονή της εκφώνησης τω θεμάτων.
Ποιος δε θυμάται μικρές ανταρσίες μέσα στην τάξη για κάτι που δεν ήθελαν οι μαθητές.
Ποιος δε θυμάται πόσες φορές ξεστράτισε η διδασκαλία σε άλλα θέματα εξ ίσου  ενδιαφέροντα απο το μαθητή και εξ ίσου ωφέλιμα γι αυτόν.
Ποιος δε θυμάται τον ερωτευμένο έφηβο, να μην τον αναγνωρίζεις ξαφνικά. Τα παιδιά πάντα αρέσκονται σε συζητήσεις πέρα απο το μάθημα, πέρα απο το βιβλίο τους, ποιος δε θυμάται το διπλανό του να διαβάζει Μίκυ Μάους, ή να βλέπει φωτογραφίες και τον καθηγητή να ωρύεται.
Και όλα αυτά στο μέτρο γενόμενα υπηρετούν την παιδεία του μαθητή, αλλά και θεμελιώνουν τον κόσμο των αναμνήσεων και ευχάριστων και δυσάρεστων.
Δεν ξέρω,όμως όλα τα παραπάνω για ένα που τα παρακολουθεί on camera μήπως και θεωρηθούν ότι καταστρατηγούν το τυπικό του μαθήματος και αρχίσουν πολλών ειδών παρεμβάσεις.
Κάποτε θυμάμαι παρακολουθήσαμε όλοι οι συνάδελφοι των σχολείων της πόλης μας μια δοκιμαστική διδασκαλία απο εκλεκτό συνάδελφο που οικειοθελώς είχε προσφερθεί, παρουσία του γενικού επιθεωρητή, και του επιθεωρητή ειδικότητας.
Στο τέλος έγινε η αξιολόγηση της διδασκαλίας και η τοποθέτηση των συναδέλφων, ανάλογα. Η διδασκαλία ήταν πολύ καλή και οι κριτικές καλές. Εντύπωση μου έκαναν δύο παρατηρήσεις. Ένας συνάδελφος είπε ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Τίποτε  ανάλαφρο δε διέκοψε για λίγο το μάθημα, έστω για μια ανάσα. Η άλλη παρατήρηση ήταν ότι ο συνάδελφος δε συμβουλεύτηκε καθόλου το ρολόι του με αποτέλεσμα να κτυπήσει το κουδούνι χωρίς να ολοκληρωθεί όλη η διαδικασία του μαθήματος. Να σημειώσομε ότι η διαδικασία μέσα στη διδακτική ώρα περιλαμβάνει, είσοδο στην τάξη, ένα καλημέρισμα, μια σύντομη εξέταση των προηγουμένων και αναζήτηση των εργασιών, απευθύνοντας το λόγο σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά (αυτό σημαίνει και δημοκρατικό μάθημα), παράδοση του νέου μαθήματος και δόσιμο εργασιών για το σπίτι πριν να χτυπήσει το κουδούνι.
Φανταστείτε, λοιπόν, όλη αυτή η διαδικασία να είναι εκτεθειμένη στις κάμερες και να υπόκειται στην κριτική του κάθε άσχετου ή σχετικού αλλά  κακοπροαίρετου.
Και ξεχάσαμε να αναφέρομε την αγωνία του καθηγητή  για το μοντελάκι που θα φορεί, ή το χτένισμα που θα έχει, ή για το λάθος ίσως ή την παράλειψη που τυχόν θα κάνει.
Ας συνέλθομε και ας αφήσομε το σχολείο στην όποια ανθρωπιά έχει.
Απλά ας του ξαναδώσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια.
Υπάρχουν τρόποι να αξιολογηθούν τα πάντα, ως όφειλαν χρόνια τώρα να αξιολογούνται και όπως τόσοι άλλοι χώροι αξιολογούνται. Όσοι αξιολογηθήκαμε, ούτε βλαφθήκαμε, ούτε τραυματιστήκαμε  ψυχικά....
Στην εκπομπή «Στα Άκρα» άκουσα καθηγητές  συνταξιούχους να λένε "Τριάντα χρόνια στο δημόσιο σχολείο, κανείς ποτέ δεν αξιολόγησε τι κάναμε!!!!
Αξιολογείστε αφού διορίσετε μόνιμους δασκάλους και καθηγητές που θα μένουν τουλάχιστον δυο χρόνια στην ίδια  θέση, γιατί πως να αξιολογήσεις τον περιφερόμενο, αλλού κάθε χρόνο και αν τον προσλάβεις......υποτίθεται και τον επόμενο χρόνο.

Η ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ ΜΑΣ

 (Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας)

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη
Με τον γαλάζιο ουρανό  και τις γαλάζιες θάλασσες,τα βουνά και τα ποτάμια της
Τα λιόδεντρα και τα αμπέλια της, τους λιγοστούς κάμπους και τα πολλά σπαρμένα νησιά της. Τα ταπεινά καλοασβεστωμένα ξωκκλήσια της και τα ιστορικά μοναστήρια της. Ένας ήλιος  κυρίαρχος διαφεντεύει τον ουρανό και παρατείνει τα καλοκαίρια.
Με όλους εμάς να χαιρόμαστε αυτή την υπέροχη φύση με ένα τρόπο ζωής που άλλοτε μας ζηλεύουν και άλλοτε μας κατηγορούν. Γιατί είμαστε φωνακλάδες, ξενύχτηδες, φασαριόζοι, εξυπνάκηδες, πονηρούληδες, τραγουδάμε πολύ, χορεύομε πολύ. Φιλοξενούμε και κερνούμε, κι έχομε εκείνο το παράξενο φιλότιμο.
Ίσως για όλα αυτά δεν κάναμε και δεν πετύχαμε όσα έπρεπε να πετύχομε.
Όμως τώρα και κάμποσες μέρες που ο αόρατος και φαρμακερός εχθρός νικητής σάρωσε και καθυπέταξε του ισχυρούς της γης που εξ αιτίας της αλαζονείας και της υλιστικής αντίληψης τους, αποδεκάτισε τους πληθυσμούς των χωρών τους, η Ελλαδίτσα μας, λειτούργησε τόσο σοφά.
Η πολιτική της εξουσία άκουσε την Επιστήμη, εκπροσωπούμενη απο εξαίρετους και ενάρετους επιστήμονες και με τη βοήθεια θεσμών και νόμων υλοποίησε και υλοποιεί ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της πρωτόγνωρης φονικής επιδημίας  που ενέσκηψε, και με τρόπο επιτυχή φαίνεται να απομακρύνει όσο το δυνατόν τον φονικό ιό και να αφήνει  τις λιγότερες απώλειες. Το Σύστημα Υγείας και το επιτελείο που το στελεχώνει λειτούργησε  άριστα και αναδείχτηκε η μεγάλη σημασία του Ε.Σ.Υ. για την περίθαλψη μας. Ο λαός μας, που παραπάνω αναφέραμε, φιλοτίμως υπάκουσε, εφάρμοσε και εφαρμόζει τα αναγκαία και σκληρά μέτρα για να αποφευχθεί το χειρότερο, αλλά και δεκάδες εθελοντές, συμμετέχουν με κάθε τρόπο στην ανακούφιση συνανθρώπων μας. Στην χώρα μας πρυτάνευσε η αρχή του  ανθρωπισμού ότι πάνω απο όλα πρέπει να σώσομε τον άνθρωπο, τα άλλα θα τα βρούμε στην πορεία. Πολλά δε θα γίνουν, όπως γίνονταν.... Τώρα πρέπει να ζήσομε.....και θα ζήσομε.
Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μια χώρα μικρή μεν, αλλά που στο χώρο της γεννήθηκε η φιλοσοφία, αναζητήθηκε η ερμηνεία του σύμπαντος, και διατυπώθηκε η θεωρία περί των ιδεών και της ψυχής..
Καλή Ανάσταση.
Μένομε στο σπίτι μας. 

9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου
Φτωχικό το σπίτι στις αμμουδιές  του Ομήρου
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου  στις αμμουδιές του Ομήρου.....
Οδ. Ελύτης.

Άλλο δεν έχω στο νου μου,
παρά ελευθερία  και γλώσσα....
Δ. Σολωμός.

Πλούσια γλώσσα σε λέξεις 
σημαίνει πλούσια σκέψη.
Φτωχό λεξιλόγιο σημαίνει φτωχή σκέψη.

Η ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη γλώσσα σε λέξεις και η γλώσσα με τη μεγαλύτερη συνέχεια. Χρησιμοποιούμε και σήμερα λέξεις που χρησιμοποιούσε ο Όμηρος.... Στην ελληνική διεθνώς διατυπώνονται οι περισσότερες επιστημονικές έννοιες , γιατί στον ελληνικό χώρο συνελήφθησαν οι αντίστοιχες επιστημονικές ιδέες
Αtomon, Mathematics, philosophy....Κ.λ.π
Σήμερα η ανάγκη  κάνει χιλιάδες ανθρώπους να μάθουν την ελληνική  γλώσσα. Είναι  οι χιλιάδες μετανάστες που την ταξιδεύουν ακόμη παραπέρα και μαζί με αυτή ένα κομματάκι Ελλάδα.
Ας μη την κακοποιούμε!!!! Εμείς που είναι δική μας.
Ευτυχία Δεσποτάκη

ΓΕΡΝΩΝΤΑΣ ΟΜΟΡΦΑ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Πριν  λίγες μέρες διάβασα ένα κείμενο που περιείχε τις σκέψεις ενός γιατρού, Βραζιλιάνου, του Drauzιo Varella, κατόχου βραβείου Νόμπελ και αφορούσαν όλους εκείνους που έχουν την καλή τύχη να γερνούν.... Μου άρεσε εξαιρετικά και θέλησα να το μοιραστώ και με σας.
Γράφει λοιπόν ο γιατρός.

Κανένας δεν είναι απολύτως υγιής μετά τα 50. Η υγεία είναι προνόμιο των νέων. Οι ηλικιωμένοι έχουν πάντα μία ή περισσότερες ενοχλήσεις λόγω ηλικίας. Σημασία έχει να προσπαθείς να γεράσεις με καλή υγεία, ελέγχοντας τα προβλήματά σου, για να μην έχεις περιπλοκές.
Θέλετε να γνωρίζετε πόσα χρόνια θα ζήσετε και πώς να φθάσετε σε προχωρημένη ηλικία;
Παρατηρήστε ή θυμηθείτε τους γονείς σας. Η γενετική είναι ο βασικός τρόπος πρόβλεψης της μακροζωίας.
Για την ακρίβεια, η ανάπτυξη μιας χρόνιας ασθένειας οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και η γενετική είναι μόνον ένας από αυτούς.
Οι υπερβολές στο τραπέζι δεν είναι οπωσδήποτε αθώες. «Είμαστε ό,τι τρώμε», λένε πολύ σωστά οι φυσιολόγοι.

Αν, έχοντας ήδη μια αρνητική γενετική προδιάθεση, προσθέτουμε 3-4 κουταλάκια ζάχαρη στον καφέ μας, καταβροχθίζουμε την πέτσα του σουβλιστού κοτόπουλου ή αρνιού και πίνουμε χωρίς μέτρο, σίγουρα θα βουλώσουν οι αρτηρίες μας.
Θα εμφανιστούν τότε η κακή κυκλοφορία και η κακή οξυγόνωση, που σημαίνει εν ολίγοις κυτταρικό θάνατο, με άλλα λόγια, επιταχυνόμενη ή πρόωρη γήρανση.
Επομένως, για να απολαύσουμε υγιή γεράματα από τα 50 μας, προσέχουμε τη διατροφή μας, αποφεύγοντας τα χημικά προϊόντα και τη μεγάλη κατανάλωση λιπαρών.
Ένα καλό γεύμα, ένα καλό δείπνο και ένα ελαφρό κάτι τι, πριν τον ύπνο είναι το κλειδί για την καλή υγεία και την καλή λειτουργία των εσωτερικών μας οργάνων.
Μια γουλίτσα δροσιάς θα πρέπει να την απολαμβάνομε, αλλά όχι από αναψυκτικά με ανθρακικό, ζάχαρη και καφεΐνες. Όλα αυτά μετά τα 50 κατατρώγουν το συκώτι και το πάγκρεας.
Μπορούμε να την απολαύσομε από φρέσκους χυμούς και φρέσκες λεμονάδες ακόμη και μπύρα που παρασκευάζεται από βρασμένο νερό και φυσικά συστατικά χωρίς νάτριο.
Εξ άλλου κάποια πειράματα έδειξαν  ότι η μέτρια κατανάλωση οινοπνεύματος μετά τα 50 βελτιώνει την  υγεία μας χάρη σε τρεις παράγοντες. Είναι αγγειοδιασταλτικό,μειώνει τη χοληστερόλη, και  μπορεί να λειτουργήσει ως ελαφρό καταπραϋντικό.
Στο δείπνο, ή γυρίζοντας το βράδυ στο σπίτι πιείτε ένα ποτηράκι. Τα πιο ενδεδειγμένα ποτά είναι το ουίσκι και το κόκκινο κρασί.
Με αυτόν τον τρόπο το οινόπνευμα θα αντικαταστήσει τη νιτρογλυκερίνη που χρειάζεται για τη διαστολή των αρτηριών σας, τις στατίνες που απαιτούνται για τη μείωση της χοληστερόλης ή το valium για το άγχος.
Ένα ποτηράκι κι όλα πάνε καλά. Αν μάλιστα το πίνετε παρέα με αγαπημένους, τότε το αποτέλεσμα πολλαπλασιάζεται.
Όμως προσοχή. Η μέτρια κατανάλωση σημαίνει ένα ή δύο ποτήρια κάθε φορά. Γιατί αν ξεφύγουμε, το αποτέλεσμα αντιστρέφεται και μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο θάνατο. Προσοχή όμως MΗ ΓΙΝΕΣΤΕ ΒΑΣΙΛΙΚΟΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ.
Όλες αυτές οι συμβουλές είναι πολύ χρήσιμες αλλά μόνο αν δεν καταλήξουμε στην υπερβολή.
Όταν για παράδειγμα είστε καλεσμένοι σε φίλους ή συγγενείς, μην αρνηθείτε ένα κάπως πιο λιπαρό φαγητό και μην πείτε «ο γιατρός μου έχει πει να μην πίνω πάνω από δύο ποτήρια, ποτέ παραπάνω!
Ας έχομε  όμως  υπόψη μας  πως  η ευτυχία είναι ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ.
Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη χαρά να βρίσκεσαι με φίλους. Ακόμα και τα λιπαρά μεταβολίζονται καλύτερα μετά από μια ευχάριστη βραδιά.
Οι μηχανισμοί ισορροπίας του οργανισμού μας δεν είναι πολύ γνωστοί. «Εάν απολαμβάνετε την ευχάριστη βραδιά σας, το θανάσιμο γαστρονομικό σας  αμάρτημα συγχωρείται!»
Το μόνο  σίγουρο είναι  ότι κανείς δε γλυτώνει.
Ό,τι τρώτε και ό,τι πίνετε αφήνει τα ίχνη του στο σώμα σας, και αντίθετα με το τι συνέβη στο πορτραίτο του Dorian Gray που γερνούσε στη θέση του, το σώμα σας θα δείξει τα σημάδια της ηλικίας του.
Τα έξαλλα πάρτι, τα φαγοπότια και άλλες καταχρήσεις θα δυσκολέψουν τα γεράματά σας, όχι μόνο για σας τους ίδιους αλλά και για την οικογένειά σας 
Η μεγαλύτερη δυστυχία για τους μεγάλους είναι η μοναξιά..
Συνήθως τα ζευγάρια δε γερνούν μαζί. Ένας από τους δύο πεθαίνει πρώτος, πράγμα που απορυθμίζει τον άλλον και ο χήρος ή η χήρα γίνονται βάρος στην οικογένειά τους. Όμως ΚΡΑΤΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ. 
Σας συνιστώ να κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας – όσο φυσικά έχετε το μυαλό σας καλά – για να μη χάσετε τον έλεγχο της ζωής σας.
Εσείς να αποφασίζετε πότε και με ποιους θα βλέπεστε, τι θα φοράτε, σε ποιόν θα τηλεφωνείτε, ποια ώρα θα κοιμάστε, τι θα διαβάζετε, πώς θα διασκεδάζετε, τι θα αγοράζετε, πού θα ζείτε, κλπ.
Γιατί από τη στιγμή που δεν θα είστε πλέον σε θέση να τα κάνετε όλα αυτά, θα γίνετε ένα πραγματικό βάρος για τους δικούς σας.
ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΡΚΕΤΑ.
Ελπίζω αυτό το κειμενάκι να σας φανεί χρήσιμο, το έγραψα σε ένα διάλειμμα μισής ώρας.
DRAUZiO VARELLA

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΚΑΛΙΤΙΣΣΑΣ

Συμπληρώνοντας την ωραία αναφορά της για την Μονή της Χρυσοσκαλίτισσας της Κωνσταντίνας Λιτσαρδάκη ΕΔΩ ξαναρτώ μια παλαιότερη της Ευτυχίας Δεσποτάκη για τους παλαιούς μοναχούς και μοναχές της Μονής!

Ο Γιαλός ήταν η έξοδος του Εννιαχωριανού φαραγγιού στο Λιβυκό πέλαγος με ορόσημο την Παναγία, τη Χρυσσοσκαλίτισσα. Η Παναγία ήταν το μοναστήρι τους. Το μοναστήρι που άνθρωποι από την ίδια  περιοχή, στήριξαν λειτούργησαν για χρόνους πολλούς και ταυτίστηκαν με το μοναστήρι.
Η μοναχή Ευφημία από τη Τζιτζιφιά ( Βατσολάκη το γένος κατά κόσμον), ο πατήρ Γρηγόριος Πλοκαμάκης, η Θεοδότη (Κολοκοτρώνη το γένος κατά  κόσμον), από τα Πλοκαμιανά, ο Νεκτάριος Παπαδάκης από τα Περβόλια Κισάμου. Προσωπικότητες που δέθηκαν με τον κόσμο της περιοχής και που έκαναν και τους ανθρώπους να θεωρούν δικό τους το μοναστήρι. Κανείς απο τα γειτονικά χωριά δεν κατέβαινε στο γιαλό, χωρίς να περάσει από την Παναγία. Η κορύφωση για όλους ήταν το Δεκαπενταύγουστο που όλοι  έφταναν από νωρίς  την παραμονή για τη μεγάλη γιορτή της Κοίμησης.
Κατασκήνωναν  έξω στην αυλή του μοναστηριού όπου παρακολουθούσαν και την ολονυκτία, ή κάτω στο μοναστήρι στην ύπαιθρο,κάτω απο κάποιο απο τα αραιά δέντρα τότε...

Ο πατήρ Γρηγόριος τυφλός για πολλά χρόνια  μέχρι το βαθύ του γήρας, συμμετείχε στις ακολουθίες. Ο τάφος του στη Δυτική πλευρά του μοναστηριού σε μια κόχη πλάι στην είσοδο της εκκλησίας. Φέρει το επίγραμμα που ο ίδιος επέλεξε.
«Ορώ σε τάφε και δειλιώ σου την θέαν. Οι οφθαλμοί μου στάζουν καρδιοστάλακτον δάκρυ. Άι Άι θάνατε τις δύναται φυγείν σε ..... Είναι το επίγραμμα στο οποίο αναφέρεται ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο "Αναφορά στο Γκρέκο" όπου κάνει αναφορά στο Μοναστήρι της  Χρυσοσκαλίτισσας. Απλά παραφράζει το επίγραμμα γράφοντας «ε ε θάνατε δε σε φοβούμαι..........»  Το επίγραμμα μέχρι πρότινος δύσκολα διακρινόταν. 
Ίσως μια αναπαλαίωση θα ανεδείκνυε τον τάφο και το επίγραμμα. Άλλωστε νέοι μοναχοί σήμερα αναπαλαίωσαν και ανέδειξαν τη μονή, συνεχίζοντας την ιστορία της και την  προσφορά καταφυγής στους ευσεβείς προσκυνητές που αναζητούν παραμυθίαν.

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

 Όσοι δουλέψαμε στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση για πολλά χρόνια και μάλιστα στον τόπο μας, δεν αγαπήσαμε μόνο το σύνολο εκπαίδευση, με το οποίο ασχολήθήκαμε αλλά και τους χώρους που χρόνια μας στέγασαν δασκάλους και μαθητές, με όλες τις δυσκολίες που κατά καιρούς συναντούσαμε. Όσο μπορούσαμε και όταν είχαμε αρμοδιότητα, όπως μπορούσαμε συντηρήσαμε αυτούς τους χώρους, αξιοποιώντας τα χρήματα που λιγοστά πάντα το κράτος μας έδιδε.
Ωστόσο το σχολείο δεν είναι απλά ένα κτίριο.

Είναι  ένα άθροισμα εννοιών, που αυτό το άθροισμα υπερβαίνει κατά πολύ τα μέρη αξιακά, διαχέεται και επηρεάζει όλη μας τη ζωή και αφήνει αυτό που λέγεται παιδεία. Το σχολείο είναι μια φωλιά που μαζεύονται τα παιδιά σαν τα πουλιά μικρομέγαλα και προσπαθούν να πετάξουν με τα φτερά της γνώσης. Εκεί άνθρωποι που υποτίθεται πως αγαπούν και τα παιδιά και τη δουλειά που κάνουν, θα τα βοηθήσουν να ανοίξουν τα φτερά τους.
Τις ύστερες μέρες μετά το σεισμό στην Κίσαμο, ένα τόπο με ιστορία στην εκπαίδευση και στη φιλοξενία εκατοντάδων παιδιών με σκοπό να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο και Λύκειο Επαγγελματικό και Γενικό, είδαμε η βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης να βρίσκεται χωρίς στέγη. Μετά το σεισμό κατεδαφιστέο είπαν το κτίριο που στέγαζε χρόνια τα Λύκεια. Μόνο αυτό συμφέρει να γίνει και να κτιστεί καινούριο. Σε ένα τόπο που τα σχολεία μας ήταν πάντα πρωινά και που το πρωινό πρόγραμμα για άλλες περιοχές αποτέλεσε όνειρο χρόνων, σήμερα τα Λύκεια του τόπου σε απογευματινή βάρδια το ένα εδώ το άλλο εκεί  φιλοξενούνται. 

Τα εργαστήρια λέει πραγματοποιούνται σε ιδιωτικά καταστήματα.... Και όλα αυτά εν αναμονή κοντέινερ για να στεγαστούν μονιμότερα τα σχολεία μέχρι κατεδαφίσεως του παλαιού και ανεγέρσεως του νέου που όπως είπε κάποιος υπουργός και κάποιοι των οργανισμών σχολικών κτιρίων, θα χρηματοδοτηθεί; απο το ΕΣΠΑ. Αν γράφονται αυτές οι γραμμές είναι γιατί η όλη ιστορία φέρνει μελαγχολία για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης στην πόλη μας. Φανταστείτε το πρόγραμμα του μαθητή. Το πρωί φρέσκος θα προσέρχεται στο φροντιστήριο που είναι κανόνας πια, και τώρα θα υποκαταστήσει και το πρωινό σχολείο. (Με όλη την εκτίμηση προς τα φροντιστήρια, το φροντιστήριο δεν είναι σχολείο, είναι μια μορφή  εκπαίδευσης). Το μεσημέρι, ο μαθητής, αφού φάει θα πάει στο Λύκειο μέχρι το βράδυ, που για παιδιά που μεταφέρονται με λεωφορεία σε χωριά σημαίνει μετά τις 8, οπότε πρέπει να ακολουθήσει μελέτη για την επομένη. Οι προσωρινές λύσεις εφησυχάζουν και φαίνονται να βολεύουν. Με αυτό τον εφησυχασμό της κοινωνίας φοβούμαι πως τα σχολεία Λύκεια του τόπου μας θα αργήσουν να αποκατασταθούν. Μην ξεχνούμε πως η ίδρυση και το κτίσιμο σχολείων υπήρξαν πάντα αίτημα των κοινωνιών που η πολιτεία, πιεζόμενη υλοποιούσε. Η κοινωνία μας με τους φορείς της ας μην εφησυχάζει. Και επειδή αλλαγές ετοιμάζονται στην παιδεία, ιδίως στην επαγγελματική μήπως βρεθούμε και προ εκπλήξεων κάτι να χάνομε, κάτι να καταργείται. Ας υπάρξουν δραστηριοποιήσεις να αρχίσουν γρήγορα οι απαιτούμενες διαδικασίες για το καινούριο  ή όποιο μόνιμο ασφαλές σχολείο για τα παιδιά, ώστε να στεγαστούν τόσο το Γενικό Λύκειο όσο και το Επαγγελματικό Λύκειο ή μια μορφή επαγγελματικής εκπαίδευσης ξανά στον τόπο μας. Ας υπάρξει εγρήγορση γιατί πιθανόν να υπάρξει διάθεση απομάκρυνσης. Ως τόσο σε κάθε περίπτωση η επαγγελματική εκπαίδευση ή μια μορφή επαγγελματικής εκπαίδευσης θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει στον τόπο μας. 
Κρίμα δεν άξιζε τέτοια υποβάθμιση!

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Ο χρόνος ειναι ιδέα, μέτρο, δεν είναι οντότητα, δεν είναι ύπαρξη «νόημα ή μέτρον τον Χρόνον, ουχί υπόστασιν. Έτσι μας λέει ο σοφιστής Αντιφώντας.
Τι να είναι, λοιπόν αυτό το τίποτα που χαιρόμαστε και εορτάζομαι κατά τον ερχομό του και που μας τρώει στην πορεία του....  Ο Αριστοτέλης μας διευκολύνει περισσότερο. « Ουκ έστι άνευ κινήσεως  και μεταβολής χρόνος». Ο χρόνος είναι οι μεταβολές στη ζωή μας, καλές ή κακές, όμορφες ή άσχημες. Τότε που γεννηθήκαμε, τότε που γνωριστήκαμε, τότε που γεννήσαμε, η ρυτίδα, τα άσπρα μαλλιά....τότε στον πόλεμο, τότε στην κατοχή, τότε που έφυγαν αγαπημένοι...
Η αγωνία μας και οι ευχές μας πάντα για καλές μεταβολές.
Καλή και ευλογημένη χρονιά
Ευτυχία Δεσποτάκη

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ

........ του 2019 (Ανατολική πλευρά )
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

 Αρκετούς και αρκετά συγκίνησε ο περίπατος στην παλιά αγορά του Καστελλιού που μας παρασέρνει το blog μας.
Ένας περίπατος που μας φέρνει στη μνήμη μορφές, επαγγέλματα, διαμόρφωση χώρων, γεύσεις και αρώματα. Στην αγορά οι τότε άνθρωποι κατέβαιναν για να «ψουνίσουν» κυρίως οι άντρες. Οι γυναίκες δεν πήγαιναν το πρωί στην αγορά. Οι γυναίκες πήγαιναν μόνο για να ψωνίσουν παπούτσια και ύφασμα για να ράψουν φόρεμα, δικό τους  και των παιδιών, όχι και συχνά. Επίσης την Κυριακή το απόγευμα κατέβαιναν για καποια πάστα ή άλλο γλυκό σε ένα απο τα ζαχαροπλαστεία και μια περατσάδα απο τη μια άκρη ως την άλλη της αγοράς. 
Ήταν εποχή που η αγορά είχε και γεύσεις και αρώματα. Αναφέρομαι σε ζαχαροπλαστεία διαφορετικών εποχών. Μία γεύση ήταν αυτή του εκλέρ και η άλλη του κοκ που έφτιαχνε η κ. Ελευθερία Σχετάκη, γεύσεις  ανεπανάληπτες....Τα δυο αυτά γλυκά συνηθιζόταν στις ονομαστικές εορτές.

Οι άλλες γεύσεις σε νεώτερη εποχή  ήταν η πάστα αμυγδάλου του Χαράλαμπου Πατεράκη, τα αμυγδαλωτά του σε σχήμα πλεξίδας, αλλά και το παγωτό πραλίνα.......
Για αρκετά χρόνια μας τα διέσωσε ο μαθητής του Στέλιος Πατεράκης με τη γυναίκα του την Ελένη. Επίσης ωραία γλυκά σέρβιρε και ο Γ. Κουτσουρέλης στο καφεζαχαροπλαστείο του, με κορυφαίο ένα παγωτό «κασάτο» στο μπολ. Αυτό ήταν άσπρη και φιστική κρέμα, με κομματάκια γλυκό νεραντζάκι, και περγαμόντο μέσα, απίθανο σε γεύση και άρωμα. Ίσως υπερβάλλω γενικά, αλλά ξέρομε πως η συνείδηση εξωραΐζει πάντα τις νεανικές παραστάσεις.
Τέλος θα ήταν άδικο να μην αναφέρω το γαλακτομπούρεκο που έφτιαχνε η κ. Μαρίκα  Κατσικανδαράκη, και μοσχοβολούσε βανίλια και όψη λεμονιού.
Σήμερα η αγορά, στην οδό  Σκαλίδη, κυρίως στην ανατολική πλευρά φαίνεται να έχει μια στασιμότητα, δε θα έλεγα ερήμωση, αν και αρκετά καταστήματα παραμένουν κλειστά και εγκαταλειμμένα. Ωστόσο αρκετοί  νέοι και παλαιότεροι άνθρωποι κράτησαν μια κάποια ζωντάνια, σε εποχή κρίσης. Ο φιλολογικός σύλλογος με ενοικίαση καταστήματος στέγασε τη βιβλιοθήκη του  σε αυτό το δρόμο και δίδει το πνευματικό του στίγμα. Παράλληλα είναι και σημείο συνάντησης των φίλων και μελών του. Υπάρχουν καταστήματα ένδυσης για μικρούς και μεγάλους, γραφεία ταξιδίων, καταστήματα τουριστικών ειδών, καταστήματα με είδη δώρων, λογιστικά γραφεία, σούπερ  μάρκετ, μίνι μάρκετ, σουβλατζίδικο, ιχθυοπωλείο, κατάστημα ξηρών καρπών και άλλων γλυκών, βιβλιοπωλειο, κουρείο και κομμωτήριο. Το σημείο συνάντησης του Α.Ο. ΘΥΕΛΛΑ  με την φιλοτιμία του φίλου Μ.Παπαδάκη λειτουργεί και σαν μικρό καφενείο τα  πρωινά για κάποιες συντροφιές. Τέλος το καφενείο του Γιάννη Μπαλαδάκη  εκσυγχρονισμένο συνεχίζει την παράδοση του παλιού εκείνου καφενείου, του 41, όπως λεγόταν, όπου ο καφές, η τσικουδιά, η πρέφα και το τάβλι ενώνουν φίλους και γνωστούς. Ο φούρνος του Τσικαλάκη σήμα κατατεθέν της περιοχής αρωματίζει τον αέρα με τον άρτο τον επιούσιο και όχι μόνο.
Τώρα τι θα λέγαμε πως λείπει από την σημερινή αγορά και που θα έδινε καινούρια ζωή, ίσως....
Λείπει το ωραίο ζαχαροπλαστείο, η πατισσερί, όπως ακούγεται σήμερα όπου  θα μπορούσες να απολαύσεις το γλυκό, τον καφέ τη σοκολάτα, το τσάι, το ποτό.
Λείπει το μεζεδοπωλείο, που θα πιεις τη ρακή, το ούζο, ή ό,τι άλλο.
Λείπει το λουκουματζίδικο, το καλλιτσουνάδικο και άλλα. 
Μια ανάπλαση της Σκαλίδη μετά την κατεδάφιση του φαρμακείου νομίζω ότι πολλά έχει να δώσει στη μικρή πόλη με βάση άλλα δεδομένα,γιατί βέβαια η επιστροφή στο τότε δεν είναι δυνατόν να γίνει. Όμως η ζωή  προχωρεί και γεννά καινούρια πράματα, όσο και αν καθυστερεί.Είναι στο χέρι των αρχόντων, αλλά και των πολιτών.... Όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί οφείλομε να δώσομε αναμνήσεις στα παιδιά μας για να νοσταλγούν και αυτά....αργότερα......

ΗΤΑΝ ΓΕΝΝΑΙΑ ΠΑΙΔΙΑ....ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Και δε σημαίνει πως αυτοί που πολέμησαν για τη λευτεριά  στα  βουνά της Αλβανίας δεν ένιωθαν να τους πνίγει το άδικο καθώς ήταν αντιμέτωποι με τη φρίκη του πολέμου. Μα αυτοί οι γενναίοι,  πώς  μπορούσαν να πεισθούν για την ενθουσιαστική ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν στα μετόπισθεν  για τον πόλεμο, από τις εφημερίδες της εποχής. Γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο απόσπασμα  από το Άξιον Εστί  «ημιονηγοί».
... Και συνέβηκε τότε ένας από αυτούς (ημιονηγός) να έχει μαζί του κάτι παλιές εφημερίδες.  Και διαβάζαμε απορημένοι όλοι μαζί, αν και τα είχαμε ακουστά πως επανηγύριζαν στη πρωτεύουσα και πως ο κόσμος λέει εσήκωνε ψηλά στα χέρια τους φαντάρους που γύριζαν με άδειες από τα γραφεία της  Πρέβεζας και της Άρτας. Και σημαίνανε όλοι μέρα οι καμπάνες και το βράδυ στα θέατρα λέγανε τραγούδια και παριστάνανε στη σκηνή τη ζωή μας, για να χειροκροτά ο κοσμάκης...
Μάλιστα για μια στιγμή δάκρυσε ο λοχίας ο  Ζώης κι έκανε πέρα τα χαρτιά και τις ειδήσεις του κόσμου, ανοίγοντας τα πέντε δάχτυλα κατά πάνω τους........
Γιατί αυτοί ήξεραν μόνο το σίδερο και τη φωτιά,τον καπνό της θυσίας και την τριπλά
εργασμένη προδοσία. Και ήξεραν πως έπρεπε να βαδίζουν νύχτα πάνω στη νύχτα μέσα στη λάσπη με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι, ήξεραν πως μοιράζονταν μία μία τη σταφίδα, όταν για λίγο σταματούσαν να ξεκουραστούν και ήξεραν πόσο βασανιστική ήταν η ψείρα που τους είχε ανέβει ως το λαιμό.
Ωστόσο πολέμησαν. Ήταν γενναία παιδιά. Έλληνες στα σκοτεινά έδειξαν το δρόμο για την ελευθερία.
Ευτυχία Δεσποτάκη
Σημ. Ημιονηγός= οδηγός μουλαριού

ΜΙΚΡΕΣ ΑΞΙΕΣ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Παγωτά " Όλυμπος"
Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Τότε που είμαστε παιδιά τίποτε δεν ήταν δεδομένο. Όλα ήθελαν τον αγώνα τους,τη μικρή ή μεγάλη αγωνία τους. Γι αυτό και η απόκτηση του κάθε πράγματος έδιδε μεγάλη χαρά και η απώλεια του μεγάλη λύπη. Ίσως αυτό μας έδιδε και το μέτρο. 
Στα παιδικά μας χρόνια, λοιπόν και αφού καλά είχε μπει το καλοκαίρι έκαναν την εμφάνιση τους τα παγωτά. Μη φαντασθείτε τη σημερινή ποικιλία- πυραύλους, χωνάκια, σικάγο, ορεο  κ.α-, ούτε ότι τα συναντούσες σε κάθε βήμα, ούτε ότι κάθε μέρα διέθετες χαρτζιλίκι για παγωτό ή σοκολάτα.
Τα παγωτά τα διέθετε ο παγωτατζής, που με την άσπρη του ρόμπα έχοντας ένα καροτσάκι ποδήλατο, περιφερόταν στην πόλη και στις γειτονιές, απο νωρίς το απόγευμα και όχι κάθε μέρα.
Το καροτσάκι έγραφε πάνω με κεφαλαία γράμματα μπλε ή κόκκινα ΠΑΓΩΤΑ ΟΛΥΜΠΟΣ. Είχε τρία είδη παγωτά. Ξυλάκι κρέμα, με  μια δραχμή, ξυλάκι σοκολάτα, γνήσια όχι κακαόμαζα με μιάμιση δραχμή με άσπρη κρέμα απο μέσα και κυπελλάκι κρέμα με 2 δραχμές.
Έτσι  γύρω στις τέσσερις ακουγόταν στη γειτονιά μας απο μακριά μια φωνή «παγωτά Όλυμποοος !!!!!!». Ποιος ξέρει όμως που μπορεί να έφτανε ο παγωτατζής και σε πόση ώρα θα περνούσε απο μας..
Έπαιρνα λοιπόν, το αντίτιμο το ανάλογο, κατέβαινα στην αυλή και περίμενα καθισμένη στα σκαλιά. Η ώρα φαινόταν ατέλειωτη, αλλά κάποτε εμφανιζόταν ο παγωτατζής νομίζω τον έλεγαν Κωστή. Έπαιρνα το παγωτό που θα διάλεγα και με τεχνική αφού φούσκωνα άνοιγα τη σακούλα, μην έχω ατύχημα. Η γεύση ήταν ανεπανάληπτη και σήμερα αξέχαστη. Το θέμα ήταν ότι δε μπορούσες να το απολαμβάνεις αργά γιατί έλιωνε και έπεφτε πράγμα που είχε συμβεί αρκετές φορές και ήταν  τραγικό........ γιατί δεν υπήρχε η πολυτέλεια του θα «πάρομε άλλο». Το χρήμα είχε δοθεί, αλλά και ο παγωτατζής απομακρυνθεί. Γι αυτό και ύστερα απο αυτά τα ατυχήματα, κατέβαινα στην αυλή, κρατώντας ένα κρασοπότηρο και το κρατούσα κάτω απο το παγωτό για να είμαι σίγουρη. Να σημειώσουμε ότι τα ξυλάκια τα μαζεύαμε τα φυλάσσαμε και κάναμε κατασκευές.
Και όλα αυτά με αφορμή τη φωτογραφία  του blog το καροτσάκι με τον παγωτατζή μας.
Αξέχαστα χρόνια...

Υ.Σ Blog. Τα πρώτα παγωτά τα έφτιαχνε ο Σχετάκης, μετά έφεραν τα Όλυμπος Κοντοπυράκης και τέλος ντόπιο παγωτό αρχές του 70 έφτιαχνε και ο Ξηροτυχάκης.

Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ...

 Γράφει η Ευτυχία Δεσποτάκη

Ένα πουλί κάθεται και στο πιο αδύναμο κλαδάκι,

γιατί δε στηρίζεται σε αυτό, αλλά στα φτερά του....            

- Πριν λίγες μέρες άκουσα στις ειδήσεις ότι άρχισε η κυνηγετική περίοδος.

Εντελώς τυχαία και ευρισκόμενη σε δημόσιο χώρο ανάμεσα σε κόσμο, κάποιος κύριος τηλεφωνούσε σε φίλο ή γνωστό του και τον ενημέρωνε ότι την επομένη θα πήγαινε στο κυνήγι. Κάποιες εικόνες και σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου..

Όλο το διάστημα της άνοιξης και του καλοκαιριού, ένας κότσυφας κελαηδούσε στη γειτονιά. Ξεκινούσε το πρωί από την ανατολική πλευρά του κήπου και όλο το δειλινό κελαηδούσε στη δυτική πλευρά μέχρι να σκοτεινιάσει οπότε τον είχα πετύχει να πετά πάλι προς τα ανατολικά. Εκεί χανόταν μέσα στα δέντρα που μάλλον είχε τη φωλιά του. Άλλες φορές πάλι τα ζυγαρδέλια και οι ταπεινοί σπουργίτες οργάνωναν ολόκληρες συναυλίες αυτοσχέδια.  «Και τρωγόπιναν οι φίλοι» που έλεγε και το ποιηματάκι του αναγνωστικού μας « σε μια ρόγα από σταφύλι» ή σε ένα λουλουδιασμένο κατάμεστο ηλιοτρόπιο. Α' κι εκείνος ο κορυδαλλός του πρωινού με το υπέροχο λοφίο, κουκλοπετεινό τον λένε, όχι τυχαία, αφού είναι κούκλος αλλά και τσαλαπετεινό.

Αλλά και τα ορτύκια, οι σταρίθρες, οι τσίχλες, οι συκοφάδες με την κίτρινη κοιλιά, τα περιστερόμορφα ερωτικά τρυγόνια,  δημιουργούν ένα  υπέροχο πληθυσμό,αυτό των πετεινών του ουρανού που «δε σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι» και όμως ζουν και κελαηδούν  και γονιμοποιούν, υπενθυμίζοντας  μας τη Θεία Πρόνοια. Σαν βρεθείς πρωί –πρωί έξω, μπορείς να δεις πολλούς φτερωτούς φίλους να πετούν και να ακούσεις το κελάηδημα τους. Και ίσως κάποια φορά να έτυχε να  θαυμάσουμε τον αετό ή το γεράκι περήφανα όρνια  να ζυγίζουν τα φτερά τους  περήφανα....

Από την άλλη αρκετές είναι οι φορές που τέτοια εποχή πολλοί από μας ταξιδεύοντας τη νύχτα είδαμε να πετάγεται στα γρήγορα ένας λαγός, να τα έχει χαμένα και να γίνεται άφαντος. Πουλιά και λαγοί θηράματα της εποχής, που καλύπτουν το μεράκι των κυνηγών.

Πριν από χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος ήταν τροφοσυλλέκτης. Για να επιβιώσει έπρεπε ώρες να περιπλανηθεί, να βρει τροφή στα δέντρα και τα φυτά και να κυνηγήσει να εξασφαλίσει το κρέας.

Σήμερα οι προηγμένες κοινωνίες της Δύσης έχουν ξεπεράσει το φάσμα της πείνας. Έχουν φτάσει στο έπακρο της κατανάλωσης. Όλοι λένε πως πρέπει να τρώμε λιγότερο κρέας.. Οι όμορφοι πληθυσμοί που προαναφέρθηκαν ακούμε επίσης ότι για διάφορους λόγους μειώνονται.

Δε μπορώ να φανταστώ ποια ανάγκη μας κάνει να βάζομε στόχο τα φτερωτά καλλικέλαδα  στολίδια της φύσης, σύμβολα της απέραντης ελευθερίας και ευτυχίας, μέχρι την ώρα που θα ακουστεί το μπαμ....Ή να εξολοθρεύσουμε τη λαγουδοοικογένεια την ώρα που ανύποπτη πάει στο νερό να ξεδιψάσει με τα μικρά της. Ή ποια ματαιοδοξία μας κάνει να στολίζομε με  περήφανα όρνια βαρσαμωμένα χώρους μαζικής ψυχαγωγίας...

Έτσι κάποιες απλές σκέψεις....Τι τελικά είναι  φιλοζωία ...  μόνο για τα αδέσποτα ζώα και ζώα συντροφιάς, προστασία επίσημη και για τα πετεινά του ουρανού και αγρίμια, επίσημη  άδεια κυνηγήματος.