ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΗ - ΠΑΠΑΔΑΚΗ

 Εκείνες που  φεύγουν

Το πρωινό της  Κυριακής που μας πέρασε  αποχαιρετήσαμε φίλοι και συγγενείς την αγαπημένη Κατίνα Παπαδημητράκη - Παπαδάκη. Ιεροί οικογενειακοί δεσμοί με συνέδεαν μαζί της, καθώς η μητέρα μου, είχε βαφτίσει τη Βάσω, την αδερφή της, που αυτή έφυγε τόσο νωρίς. Θυμάμαι όμορφες ώρες να έχομε περάσει στο σπίτι των ευγενικών κουμπάρων Παπαδημητράκη. Με τον αδερφό της Γιάννη, επίσης μας συνέδεσαν τα κοινά Γυμνασιακά χρόνια. Τελειόφοιτη του παλαιού εξαταξίου Γυμνασίου, είχε τη μόρφωση και την παιδεία που άφηνε το τότε σχολείο και σε έκανε να ξεχωρίζεις. Αργότερα συναδελφικοί δεσμοί, καθώς παντρεύτηκε το Χαρίλαο, που χρόνια συνυπηρετήσαμε στο σχολείο μαζί, επεξέτεινε τη φιλία μας σε οικογενειακή, καθώς είχαν μια ωραία οικογένεια, με τις δυο τους κόρες. Ευγενική, σεμνή, φιλόξενη με μια ευχάριστη διάθεση πάντα. Αρχοντικό το τραπέζι της και η περιποίηση της. Ζεστή μεστή η κουβέντα, όμορφα τα αστεία. Μετά απο κάθε συντροφιά τους ήμασταν πλουσιότεροι. Η προσφορά της απέραντη και αγόγγυστη σε όλους τους γύρω αγαπημένους. Στους ηλικιωμένους γονείς, σε παιδιά εγγόνια σε  συγγενείς, στον σύντροφο. Ήξερε να διαχειριστεί όλες τις περιστάσεις της ζωής με σύνεση. Έμπνευση για το γοερό κλάμα των παιδιών της και τα δάκρυα φίλων και συγγενών. Ευτύχησε να γνωρίσει παιδιά και εγγόνια. Αλλά και η κοινωνική της παρουσία ήταν αισθητή, καθώς και στο σύλλογο του τόπου της συμμετείχε. Την αναζητήσαμε προχθές που φτερούγιζε η ψυχή της στον ουρανό, απο το παγκάρι που  Άι-Νικόλα στο Δραπανιά που και αυτό υπηρέτησε. Είχε περιθώρια να ζήσει ακόμη, καθώς την έβλεπες πάντα νέα με τη νεανική της ψυχή. Όμως ο χρόνος κάποτε το τέλος απαιτεί, κατά τον στωικό φιλόσοφο, για να μας παρηγορήσει ευθύς.
«Μή λυπού, προς ολίγου το ζην, δάνειο που πρέπει να επιστραφεί, πλην όσο ζείς φαίνου».

Και η Κατίνα σε όλη τη ζωής της διακριτικά φαινόταν. Εμείς θα την έχομε στο κουτί των όμορφων αναμνήσεων, που συχνά ανοίγομε, καθώς μεγαλώνομε....

Καλό ταξίδι στον ουρανό των αστεριών

Ευτυχία Δεσποτάκη-Πευκιανάκη